Οι ανακοινώσεις για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου σίγουρα δεν πρόσφεραν τίποτε απολύτως στην προσπάθεια για να πειστεί ο ελληνικός λαός ότι θα ελαφρυνθεί απο το επώδυνο φορτίο που του έβαλαν να "κουβαλά". Το πρώτο στοιχείο είναι ότι δεν αντιμετωπίζονται στο ελάχιστο τα προβλήματα κακοδιαχείρισης .

Σε μία σειρά ρεπορταζ της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας επισημάνθηκαν περιπτώσεις σπατάλης σε ενοίκια την ίδια ώρα που ακίνητα ρημάζουν αλλά και περιπτώσεις καταπατήσεων . Ούτε μία λέξη δεν ακούστηκε για τις περιπτώσεις αυτές που κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο δισ. ευρώ κάθε χρόνο τα οποία καλείται να πληρώσει καταβάλλοντας υπέρογες φορολογίες και με απάνθρωπες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Δεν ακούστηκε ούτε μία κουβέντα για ελέγχους στα ενοίκια που καταβάλλονται σήμερα απο το δημόσιο για κτίρια που έχει νοικιάσει και τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις κάνουν ακόμα και τις πέτρες να κοκκινίσουν απο ντροπή και αγανάκτηση.

Δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη για τις διαδικάσιες εκποίησης ακινήτων του δημοσίου που απο ότι ακούγεται στην αγορά είναι προνομιακός χώρος ορισμένων οι οποίοι είναι σε θέση να πληροφορούνται και να φτάνουν πάντα πρώτοι.

Δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη για το αν προτίθεται η Κυβέρνηση να συμπεριλάβει την αξία της ακίνητης περιουσίας στο ενεργητικό του ισολογισμού της χώρας. Προφανώς αγνοούν ότι είμαστε η μοναδική χώρα που δεν έχει συμπεριλάβει τα ακίνητα περιουσιακά της στοιχεία σε κανένα ισολογισμό με ολέθριες επιπτώσεις στο χρέος και στο έλλειμα ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Αντίθετα , ακούστηκαν για μια ακόμα φορά τα ίδια και τα ίδια τα οποία ακόμα και ένα απλό στέλεχος μίας εταιρίας διαχείρισης ακίνητης περιουσίας θα έγραφε σε ένα κομμάτι χαρτί μετά απο σκέψη πέντε λεπτών. Αλλά ακόμα και αν είναι αποφασισμένοι να εφαρμόσουν αυτά που εξήγγειλαν δεν είπαν το χρόνο που θα απαιτηθεί για να φτιάξουν τους πλήρεις φακέλλους των ακινήτων με όλα τα νομικά και οικονομικά τους στοιχεία. Για να τους βοηθήσουμε θα τους πούμε ότι χρειάζονται χρόνια ολάκαιρα για να γίνει σωστά αυτή η δουλειά.

Και αυτό πρακτικά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όλη η κουβέντα γίνεται για να μπούν έσοδα στα ταμεία του κράτους μετά τουλάχιστον δύο χρόνια. Εκτός και αν ακολουθηθεί η πρακτική του "πασαλείματος" οπότε θα επωφεληθούν εκείνοι που ήδη έχουν αρχίσει τις επισκέψεις...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για την κακοδαιμονία του τόπου. Αρκετοί είναι επίσης εκείνοι που γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται σε κάθε μορφή συλλογικής συμπεριφοράς είτε αυτή αφορά τις ουρές των τραπεζών και του ΙΚΑ είτε το μποτιλιάρισμα στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας. Το «έλληνες είμαστε » είναι η μόνιμη επωδός της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο τη ιδεολογική συγγένεια του με την προοπτική του …αναπόφευκτου. Μοίρα ή ορθολογικός ρεαλισμός; Μάλλον το δεύτερο. Οι ουρές , η εμπορική ανυποληψία , η πολιτική ανευθυνότητα είναι αποτέλεσμα της οργάνωσης όχι μόνο του κράτους αλλά και των μικρών κοινωνιών και των ομάδων που το συνθέτουν. Είναι ισοβαρές αποτέλεσμα της καταναλωτικής και της πολιτικής ανευθυνότητας που μας χαρακτηρίζουν ως άτομα αλλά και ως οργανωμένη κοινωνία. Θέλετε μήπως κάποια παραδείγματα ; Η ακίνητη περιουσία και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από το κράτος. Αν διαβάσει προσεκτικά το πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος δεν υπήρχε ούτε ένας υπαινιγμός για την πολιτική απαξίωσης που ακολουθήθηκε στην συνέχεια. Μάλιστα , εμμέσως άφηνε τα διαφανεί η πρόθεση του να στηρίξει την αγορά κατοικίας και του επαγγελματικού ακινήτου. Σήμερα, το ακίνητο βρίσκεται υπο διωγμό με νομοθετήματα που αμφισβητείται σε ορισμένα από αυτά ακόμα και η συνταγματικότητα τους. Και όμως όλοι κάθονται σιωπηλοί και δεν κάνουμε το αυτονόητο . Να διεκδικήσουμε την νομιμότητα … των νόμων. Η καινούργια πρακτική του εμπορίου είναι η εξόφληση της αγοράς ενός διαρκούς καταναλωτικού προϊόντος και η καθυστέρηση παράδοσης του ώστε η εμπορική επιχείρηση να μεγιστοποιήσει τα οφέλη από τους τόκους και από τις δαπάνες διατήρησης αποθέματος. Αποτέλεσμα ; Αγοράζεις σήμερα , περιμένεις να το παραλάβεις αύριο και τελικά σου λένε ότι θα το παραλάβεις σε άγνωστο αριθμό ημερών. Οι περισσότεροι σιωπούν και έτσι η αυθαιρεσία αποκτά ένα ίχνος νομιμότητας και στην συνέχεια να μετατρέπεται σε καθεστώς. Στη περίπτωση αυτή η ευθύνη δεν βαραίνει την επιχείρηση αλλά εκείνους που –για δικούς τους λόγους- αποφεύγουν να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Δηλαδή τα δικαιώματα τους. Φυσικά στην περίπτωση αυτή δεν φταίει ούτε η Ελλάδα ούτε η κακοδαιμονία. Φταίνε εκείνοι οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Τα δικαιώματα τους. Θέλετε να πάμε λίγο πιο …βαθιά. Στο ασφαλιστικό. Λίγο πριν τις εκλογές πολιτικοί από όλα τα κόμματα διεκδικώντας τη εμπιστοσύνη του έλληνα ψηφοφόρου υπόσχονται ότι μπορεί να βάλει ο άνθρώπινος νους. Υπόσχονται αυξήσεις. Υπόσχονται συντάξεις. Υπόσχονται ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και επιχειρείν. Υπόσχονται τα πάντα. Ότι μπορεί να βάλει με το μυαλό του ο άνθρωπος. Όταν όμως έλθει η ώρα της κρίσεως. Η ώρα δηλαδή που έλθει η ώρα η υποσχέσεις να γίνουν πραγματικότητα τότε έρχεται και η στιγμή της αλήθειας. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τους κυβερνώντες να μιλούν για τις καλές τους προθέσεις και για τα άδεια ταμεία. Πόσες φορές δεν έχετε κληθεί να κάνετε υπομονή αφού η πραγματικότητα είναι υπέρτερη των εκτιμήσεων. Και όμως μετά από λίγα χρόνια –έως 4- η βάση των κομμάτων εμφανίζεται ανεπηρέαστη από την πρακτική της προηγούμενης τετραετίας. Τι σημαίνουν αυτά; Πολύ απλά ότι το κισμετ δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το αποτέλεσμα του καθημερινού ωχαδελφισμού των περισσότερων από εμάς. Αν θέλετε να εξασκήσετε λίγο περισσότερο τη μνήμη και το μυαλό σας θα βρείτε χιλιάδες καθημερινά παραδείγματα που θα σας οδηγήσουν νοητικά στη γνωστή ταινία του Μαυρογιαλούρου. Μόνο που η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη από το κινηματογράφο αφού σ΄αυτή όλοι πληρώνουν το λογαριασμό τους. Η λύση;. Απλώς θα πρέπει κάποια στιγμή ο καθένας να μάθει να πληρώνει το λογαριασμό του ανεξάρτητα από την κοινωνική και την οικονομική του θέση. Είτε αυτός είναι πολιτικός, είτε επιχείρηση είτε απλός πολίτης .

Στον αστερισμό της λιτότητας οι ευρωπαϊκές οικονομίες του νότου ενώ όλα δείχνουν ότι σύντομα η "δημοσιονομική πειθαρχία" θα κατεθυνθεί βοριότερα.. Η Γαλλία περικόπτει επιδόματα ενώ η νέα κυβέρνηση της Βρετανίας καταργεί ανεξάρτητες αρχές και κόβει τις πολυτελείς παροχές προς τους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Ακόμη και η εύρωστη Δανία επανεξετάζει κοινωνικές παροχές κάνοντας την αρχή με τη περικοπή στην διάρκεια χορήγησης του επιδόματος ανεργίας. Ως και η κυβέρνηση της Ανγκελα Μέρκελ εξήγγειλε μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας για την επόμενη χρονιά προκειμένου να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα από 5% σε 3% ως το 2013.

Η ισπανική κυβέρνηση μειώνει από την 1η Ιουνίου τους μισθούς του δημόσιου τομέα κατά 5% ενώ μισθοί αλλά και συντάξεις παγώνουν ως το τέλος του 2011 . Η Πορτογαλία εξήγγγειλε και εφαρμόζει το πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο ως το 2013. Για τους νεοπροσλαμβανομένους θεσπίζεται ειδικός βασικός μισθός κάτω του ορίου των 475 ευρώ που ίσχυε ως σήμερα. Επίσης καταργούνται πλήθος κοινωνικών επιδομάτων, μειώνεται το επίδομα ανεργίας και αυξάνονται έμμεσοι και άμεσοι φόροι. Στη Γαλλία η κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζί μειώνονται κατά 10% όλα τα βοηθήματα που δίνει το κράτος στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όπως επιδοτήσεις ενοικίου, επιδόματα σε ανέργους, αγρότες, ΑΜΕΑ και κρατικές υποτροφίες. Επίσης περιορίζεται ο αριθμός του υπερτροφικού δημόσιου τομέα καθώς για κάθε δύο υπαλλήλους που συνταξιοδοτούνται θα προσλαμβάνεται μόνο ένας ενώ επανεξετάζει την πιθανότητα αύξησης της φορολογίας .

Στην Ιταλία το υπουργικό συμβούλιο της Ιταλίας υιοθέτησε τριετές πρόγραμμα περιστολής των δαπανών ενώ η Βρετανία προχωρά σε περικοπή των εξόδων τα οποία εν μέσω κρίσης μοιάζουν πολυτέλεια: αγορά τεχνολογικού εξοπλισμού, υπηρεσίες συμβούλων και αεροπορικά εισιτήρια στην πρώτη θέση (οι υπουργοί εντέλλονται να μετακινούνται με λεωφορεία, τρένα ή ακόμη και πεζή!)και συγχωνεύονται ή καταργούνται υπηρεσίες ενώ παγώνουν (μέχρι νεωτέρας) οι προσλήψεις στο Δημόσιο. Στην Δανία περικόπτεται η επιδότηση ανέργων η οποία θα παρέχεται για ο δύο αντί τεσσάρων ετών. επίσης μειώμονται οικογενειακά επιδόματα- αλλά και φοροελαφρύνσεις προς τα μεσαία εισοδήματα.

Αν θέλουμε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα και να μη κρυβόμαστε πίσω απο το δάκτυλο μας θα διαπιστώσουμε ότι οι συνδικαλιστικές και οι πολιτικές ηγεσίες οδηγούν την χώρα στο κατώφλι ενός διχασμού δημιουργώντας τεχνικά διλήματα. Ας ξεκινήσουμε με το τι πήγε να γίνει στον Πειραιά. Οι ναυτεργάτες αποφάσισαν - λάθος - να ακολουθήσουν την τακτική του αποκλεισμού του λιμανιού. Η αντίδραση; Οι έμποροι αποφάσισαν να αντιδράσουν προχωρώντας και αυτοί με την σειρά τους στον αποκλεισμό των διαμαρτυρόμενων. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στην Αθήνα σήμερα όπου οι ίδιοι άνθρωποι στρέφονται εναντίον του παραεμπορίου βάλλοντας εναντίον των λαθρομεταναστών που είναι τα βασικά του εργαλεία.

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Πριν απο λίγες μέρες η νομαρχία Πειραιά επίσημα , κατήγγειλε τους επιχειρηματίες της λιανικής για "καπέλα" και υπερτιμολογήσεις σε βάρος των καταναλωτών. Ούτε λίγο ούτε πολύ κατήγγειλε ότι εφαρμόζουν πρακτικές με τις οποίες ο απλός έλληνας μισθωτός εκείνος δηλαδή που πληρώνει τον μεγαλύτερο λογαριασμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την συρρίκνωση του εισοδήματος του αλλά και τους εμπόρους που κερδοσκοπούν.

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Το τελευταίο μήνα το υπουργείο Οικονομικών έχει ξεκινήσει μία διαδικασία στοχοποίησης ολόκληρων επαγγελματικών ομάδων (γιατρών, δικηγόρων κ.α) στους οποίους εμμέσως μεν αλλά αρκετά ευκρινώς προσπαθεί να αποδώσει τις ευθύνες για όλα τα δεινά που περνά αυτός ο τόπος. Δηλαδή απο την μία πλευρά οι γιατροί , οι δικηγόροι ...και απο την άλλη οι υπόλοιποι.

Θέλετε και άλλο παράδειγμα ; Το ασφαλιστικό. Όπου ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζονται ως αιτία όλων των δεινών οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι και για αυτό θα πρέπει να πληρώσουν "το μάρμαρο" της εξυγίανσης, αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος που θα μπορούσε ανέξοδα να επωμιστεί τις ευθύνες.

Αν κάποιος προσπαθήσει να δεί και να μετρήσει πόσα εκατομμύρια ανθρώπους αφορούν αυτοί οι επιμέρους "διχασμοί" θα καταλάβει προς τα που οδηγούν αυτή τη χώρα οι ηγεσίες της. Το πρόβλημα αυτής χώρας είναι η κακοδιαχείριση απο τους κατα καιρούς διαχειριστές της. Αν θελήσει κάποιος να καταγράψει απο τις εφημερίδες και μόνο το κόστος των σκανδάλων που καταγγέλθηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια θα διαπιστώσει ότι τα χρήματα που έφαγαν οι λίγοι αντιστοιχούσε τουλάχιστον στο 1/3 του δημόσιου χρέους. Αυτά τα χρήματα δεν πήγαν στις τσέπες ούτε του εργάτη, ούτε του υπαλλήλου ούτε του εμπόρου και του μικροεπιχειρηματία. Αυτά τα χρήματα πήγαν στις τσέπες κάποιων λίγων γνωστών και επώνυμων.

Αν ήθελαν οι σημερινοί διαχειριστές να λύσουν το πρόβλημα της κακοδιαχείρησης δεν θα ξεκινούσαν εφαρμόζοντας την στρατηγική του "προσώπου" η οποία είναι η πλέον ασφαλής όχι μόνο για να κρυφτούν στην σκιά οι πραγματικοί υπεύθυνοι αλλά και για να διαιωνιστεί το "σάπιο" καθεστώς της διακυβέρνησης του τόπου ,αλλά θα ερευνούσαν όλες τις μεγάλες δουλειές του δημοσίου. Αργά η γρήγορα θα διαπίστωναν τις κλεψιές ανα υπουργείο, ανα οργανισμό, ανα δημόσιο φορέα, ανα δήμο ,ανα νομαρχία , ανα περιφέρεια , ανα... και τότε η κάθε λαθροχειρία θα αποκτούσε "ταυτότητα" με την δημοσιοποίηση της με την παράλληλη αναφορά στον αρμόδιο υπουργό , υφυπουργό, γενικό γραμματέα ...Και απο εκεί και πέρα η δικαιοσύνη θα έπαιρνε την σκυτάλη.

Ενδεχομένως όμως οι σημερινοί αρχάγγελοι της κάθαρσης διαπίστωσαν ότι αυτή η λύση δεν βολεύει , αφού το μόνο που έχει αλλάξει σε αυτό τον τόπο, όσο αφορά στην διαχείριση του, είναι η αλλαγή στις ταμπέλες των προσώπων και σε όχι στα ίδια τα πρόσωπα . Και έτσι ξεκίνησαν να εφαρμόζουν την στρατηγική του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας που τόσο έχει κοστίσει σε αυτό τον τόπο.