Μία παράξενη κατάσταση διαπιστώνουν όσοι τις τελευταίες εβδομάδες ταξιδεύουν στον εξωτερικό. Ειρωνικά χαμόγελα, σκωπτικά σχόλια και μία διάθεση απαξίωσης από ταξιτζήδες μέχρι σερβιτόρους και απο τραπεζοϋπαλλήλους μέχρι στελέχη επιχειρήσεων είναι η πρώτη απάντηση στη φράση "είμαι απο την Ελλάδα". Ξαφνικά βρεθήκαμε να είμαστε οι παρίες της Ευρώπης η οποία άντλησε ένα σημαντικό "κομάτι" της πίττας του ελληνικού προϋπολογισμού απο το 1822 μέχρι σήμερα -περίπτωση δανείων υπο τον Μαυροκορδάτο. Απο που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς: Απο τα εξοπλιστικά, απο τις τηλεπικοινωνίες , απο τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, απο τις προμήθειες των νοσοκομείων, απο τα μεγάλα έργα ; ή απο τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα, τις ευρωπαϊκές ηλεκτρικές συσκευές , τα επώνυμα είδη ένδυσης και υπόδησης, τις ευρωπαϊκές αλλυσίδες σουπερ μάρκετ και ηλεκτρικών ειδών που λειτουργούν στην Ελλάδα ; ή απο τους τόκους του δημόσιου χρέους που πληρώνουμε στους ευρωπαίους δανειστές μας. Η λίστα είναι ατελείωτη που μεταφράζεται σε πολλά -μα πάρα πολλά- μηδενικά, σε χιλιάδες θέσεις απασχόλησης και σε δισεκατομμύρια κερδών που έχουν προέλθει απο του "ζητιάνους" της Ευρώπης σύμφωνα με το περιοδικό FOCUS . Και σε κάθε περίπτωση γιατί τόσα χρόνια έρχονται στην ελληνική αγορά; γιατί πωλούν προϊόντα -απο πολεμικό υλικό μέχρι σερβιέτες και προφυλακτικά- ακριβότερα απο ότι στις χώρες τους; γιατί ανταγωνίζονται με αθέμιτο τροπο τις ελληνικές επιχειρήσεις; Το πιό εύκολο είναι να προσπαθήσεις να απαξιώσεις κάποιον που είναι "γονατισμένος" και ο οποίος αδυνατεί να αμυνθεί και να προστατέψει την αξιοπρέπεια του. Όμως η SIEMENS είναι μία πραγματικότητα, οι καταγγελίες για τα εξοπλιστικά είναι μία άλλη πραγματικότητα και αν θέλουμε να απαριθμήσουμε τις καταγγελίες που έχουν γίνει κατα καιρούς για λαδώματα ευρωπαϊκών επιχειρήσεων προκειμένου να πουλήσουν την πραμάτεια τους στην Ελλάδα θα αρχίσουμε σήμερα και θα τελειώσουμε αύριο. Πραγματικότητα είναι επίσης η άρνηση της ΕΕ να εγγυηθεί τα ελληνικά σύνορα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να δαπανά τεράστια ποσά για αμυντικούς εξοπλισμούς. Πραγματικότητα είναι επίσης η άρνηση της ΕΕ να συνδράμει -πολιτικά και πρακτικά- στην φύλαξη των συνόρων με αποτέλεσμα να γίνει ο τόπος αυτός καταυλισμός μεταναστών. Ο μοναδικός λοιπόν λόγος για το οποίο μπορούμε να αισθανόμαστε άσχημα απέναντι τους, είναι γιατί εμείς αποδειχθήκαμε ερασιτέχνες μπροστά στους τεχνοκράτες ευρωπαίους εκβιαστές οι οποίοι είχαν μάλιστα και την ευφυϊα να διαλέξουν εξαιρετικά "ικανούς" ανθρωπους ως συνεργάτες τους στην Ελλάδα

Το μήνυμα εστάλη πριν λίγο απο αναγνώστη της εφημερίδα και το δημοσιεύουμε :

"Πόσο κοστίζει η ενοικίαση μίας χώρας μαζί και των πολιτών της;

120 δισ. ευρώ με επιτόκιο 6%

Περισσότερες πληροφορίες :Λυπόμαστε αλλά η δουλειά έκλεισε. "

του Παρατηρητή

Πριν έξι μήνες κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Ελλάδα θα έφτανε στην σημερινή τραγική κατάσταση εκχωρώντας σε μία τρόικα το δικαίωμα άσκησης οικονομικής πολιτικής και ενδεχομένως όχι μόνο... Στους δρόμους και στα γραφεία της Αθήνας ακούγονται πολλά . Έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταλήγουν με ένα "και τι να κάνουμε...".Υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν ότι οι "αντιβασιλείς" θα "βάλουν τα πράγματα σε τάξη". Οι περισσότεροι αισθάνονται απογοήτευση , οργή και αγωνία για το μέλλον . Η αλήθεια είναι ότι η χώρα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας :

-μίας οικονομικής πολιτικής δεκαετιών που βασίστηκε στο στενό κομματικό συμφέρον

-ενός ιδιαίτερα δύσκολου και πολύπλοκου διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος το οποίο αφορούσε όχι μόνο τη οικονομική κρίση αλλά και τον καταμερισμό της εξουσίας την επόμενη μέρα

-των εγκληματικών χειρισμών της σημερινής κυβέρνησης στο τρόπο διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης.

Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα το δόγμα όλων των κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία ήταν : "η διατήρηση της εξουσίας". Οι πελατειακές σχέσεις , και η λογική της ικανοποίησης κάποιων με τα λεφτά όλων των υπολοίπων ήταν μία καθημερινή υπόθεση. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν συνταξιούχοι χωρίς να έχουν πληρώσει εισφορές απλώς και μόνο επειδή αντιπροσώπευαν ψήφους; Πόσα δισεκατομμύρια ευρώ "πετάχτηκαν" από το παράθυρο λόγω του τρόπου διαχείρισης της περιουσίας του δημοσίου; Από που να αρχίσει και από που να τελειώσει κανείς: Από την διαχείριση της ακίνητης και της κινητής περιουσίας του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων; από τις δημόσιες προμήθειες που οι περισσότερες από αυτές πληρώνονταν δύο και τρείς φορές περισσότερο από ότι άλλες ευρωπαϊκές χώρες; από τις κάθε λογής χαριστικές πράξεις; από άχρηστα δημόσια έργα; από σπατάλες ; από τις υπερβάσεις στους προϋπολογισμούς των δημοσίων έργων ; Η λίστα της διαχείρισης με γνώμονα το συμφέρον του κόμματος δεν έχει τέλος. Για όλα αυτά κανείς δεν έχει λογοδοτήσει. Από κανένα δεν έχουν ζητηθεί πίσω τα λεφτά που χάθηκαν. Ακόμα και το περίφημο σκάνδαλο των ομολόγων έχει κλείσει ως προς το πολιτικό του σκέλος. Το ίδιο και οι δαπάνες για τα εξοπλιστικά προγράμματα . Το ίδιο και οι τεράστιες υπερβάσεις για τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων .Το ίδιο... Μπορεί αυτή να ήταν μία πρακτική που την ακολούθησαν τα δύο κόμματα που άσκησαν εξουσία από το 1974 μέχρι σήμερα αλλά εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο στοιχείο. Κάποιοι από τους σημερινούς υπουργούς ήταν μέλη του υπουργικού συμβουλίου και είχαν βάλει την φαρδιά πλατειά την υπογραφή τους σε πολλές αποφάσεις που οδήγησαν σε σπατάλη του δημοσίου χρήματος. ... Σίγουρα, η ελληνική οικονομία κινούνταν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα σε δημοσιονομικά όρια. Τι να θυμηθεί κανείς; Τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού να μιλά για τον κίνδυνο να "χαθεί η Ελλάδα λόγω χρέους" ; Την συναλλαγματική κρίση του ' 85 και των αρχών της δεκαετίας του ΄90 ; Την αναδιάρθρωση του εσωτερικού χρέους του ΄92; Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Όμως υιοθετώντας το παράδειγμα των ευρωπαίων εταίρων μας καταφέρναμε να κρύψουμε το πρόβλημα "κάτω από το χαλί". Και όλα αυτά μέχρι να εμφανιστεί ο κ. Αλογοσκούφης , ο οποίος αποφάσισε να γίνει ο "πιο ειλικρινής ευρωπαίος πολιτικός" (τι και αν επί υπουργίας του έγινε η υπόθεση των ομολόγων, του Βατοπεδίου κ.α) και να προχωρήσει στην περίφημη απογραφή. Τι ακούσαμε τότε ... Αυτή η έκρηξη «ειλικρίνειας» με σαφή μικροκομματική στόχευση του Αλογοσκούφη ο κ.Γ. Παπανδρέου την αντιμετώπισε ως προδοσία. Όμως μερικές μέρες πριν βρεθεί στην καρέκλα του κ. Καραμανλή στο Μέγαρο Μαξίμου και με την βοήθεια του κεντρικού τραπεζίτη ακολούθησε τον ίδιο ακριβώς δρόμο κάνοντας μεγαλύτερο το δημοσιονομικό έλλειμμα. Στην συνέχεια παρέλαβε το χρέος και με μία επιτροπή που συνέστησε το μεγάλωσε και αυτό όσο έπαιρνε και ακόμα παραπάνω. Το αποτέλεσμα ; Ενώ το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση στα επίσημα κείμενα τους έκαναν λόγο για έλλειμμα οριακά υψηλότερο από 7% ήλθε ο κ. Παπανδρέου να πει ότι το έλλειμμα ξεπερνούσε το 12% .Με λίγα όπλα έδωσε τα "'όπλα" ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε όσους ήθελαν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της Ελλάδος ή να την χρησιμοποιήσουν ως εξιλαστήριο θύμα ή ήθελαν να δείξουν σους υπόλοιπους πιο είναι το πραγματικό αφεντικό της Ευρώπης. Και έτσι άρχισε το πάρτη... Οι Γερμανοί ήθελαν να δείξουν ποιοί είναι τα αφεντικά της Ευρώπης . Οι Ισπανοί , οι Πορτογάλοι , οι Ιταλοί ακόμα και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί ήθελαν να απομακρύνουν από τις οικονομίες τους κερδοσκόπους αφού και αυτοί έχουν ανάλογα αν όχι μεγαλύτερα προβλήματα από την Ελλάδα αλλά έχουν την στοιχειώδη φρόνηση (σ.σ. είναι πολύ sic έκφραση) να τα αποκρύπτουν σε αντίθεση με εμάς. Οι Αμερικάνοι να ρεφάρουν έστω και ένα μικρό μέρος των απωλειών που είχαν από την κρίση αλλά και να δουν μία Ευρώπη αδύναμη. Για όλα αυτά , χρησιμοποίησαν την Ελλάδα με όπλα που τους έδωσαν οι ελληνικές ηγεσίες...

του Παρατηρητή

Απο τις αρχές του χρόνου το realestatenews.gr είχε επισημάνει ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να γίνει ευρωπαϊκό και αυτό θα πρέπει να είναι το ισχυρότερο επιχείρημα των ελλήνων πολιτικών απέναντι στην ΕΕ. Στην πορεία κρίθηκε ότι θα πρέπει να να χρησιμοποιηθούν επιχειρήματα το στυλ "πιστολιού" ή και ακόμα απειλές του στυλ "ΔΝΤ".

Τα επιχειρήματα και οι απειλές αποδείχτηκαν στην καλύτερη περίπτωση άστοχα ενώ , η ευρωπαϊκή διάσταση του ελληνικού προβλήματος αποδείχτηκε στην πράξη όχι απλώς πειστική αλλά και πέρα για πέρα αληθινή . Αυτό αποδεικνύουν και οι σημερινές δηλώσεις του γάλλου πρωθυπουργού, του επικεφαλής της ΕΚΤ αλλά και του γερμανού υπουργού Οικονομικών. Όλοι αυτοί σήμερα παραδέχτηκαν ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα που αφορά στο συνολο της ευρωζώνης και κατ΄επέκταση στο ευρώ και στην ενιαία αγορά όπου οι περιφερειακές αγορές όπως της Ελλάδας είναι οι πιό σημαντικοί "πελάτες" των προϊόντων των βιομηχανιών της κεντρικής Ευρώπης. Το είχε άλλωστε υπαινιχθεί και η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών σε σχετικά πρόσφατη συνέντευξή της.Είχε πεί ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η "οικονομική αλλαζονεία" της Γερμανίας οφείλεται στους υπόλοιπους ευρωπαίους που είναι οι πελάτες των προϊόντων της.

Εδώ υπάρχει όμως ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.Πως εκμεταλλεύτηκε η πολιτική ηγεσία αυτή την ρωγμή στη φαινομενικά συμπαγή πανοπλία του ευρώ και τι κέρδισαν απο αυτή; Δυστυχώς η απάντηση δόθηκε απο το αποτέλεσμα . Όχι μόνο δεν κέρδισαν αλλά πλήρωσαν και απο πάνω, αφού κατάφεραν να εμφανίσουν ως σωτήρες κάποιους που μας δανείζουν με 5% τα χρήματα που εκείνοι δανείζονται με 3,5% και μάλιστα απο τράπεζες οι οποίες έχουν κερδοσκοπήσει ασυστόλως σε βάρος της χώρας.