Το ευρώ υποχωρεί , τα χρηματιστήρια μετράνε απώλειες, η μία μετά την άλλη οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου εξαγγέλλουν προγράμματα μείωσης των ελλειμμάτων, οι φόβοι για το ευρώ επανέρχονται,...και οι εφιάλτες για περαιτέρω παράταση της ύφεσης στην Ευρώπη κινδυνεύουν να γίνουν πραγματικότητα. Αν κάποιος πριν ένα χρόνο έγραφε για αυτό το σενάριο στην καλύτερη περίπτωση θα χαρακτηρίζονταν ως καταστροφολόγος και στην χειρότερη ως προβοκάτορας. Όμως αυτή είναι η σημερινή εικόνα της Ευρώπης για την οποία είναι εξίσου υπεύθυνοι οι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης από το φθινόπωρο μέχρι σήμερα αλλά και η αλαζονική (;) συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα . Όμως για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του θα πρέπει να ακολουθήσει τη διαδρομή του κινήτρου. Κοντολογίς θα πρέπει να αναζητήσει εκείνους οι οποίοι βγαίνουν κερδισμένοι από αυτή την πορεία της Ευρώπης και του ενιαίου νομίσματος.

Αν και λίγοι θα το παραδεχτούν εντούτοις η πραγματικότητα είναι ότι οι εξελίξεις αυτές ευνοούν κυρίως το τραπεζικό σύστημα το οποίο στο τέλος της ημέρας θα κλείσει πολλές από τις χασούρες του ποντάροντας αλλά και πιέζοντας τις οικονομίες κάποιων ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα. Φυσικά αυτό δεν αφορά σε όλες τις τράπεζες αλλά σε εκείνες με τις διεθνοποιημένες δραστηριότητες . Αντίθετα οι μικρές περιφερειακές τράπεζες είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα νοιώσουν στο «πετσί» πολύ έντονα την κρίση. Με λίγα λόγια , η ανάταση του τραπεζικού συστήματος από την κρίση που προκάλεσε το ίδιο και η ανικανότητα των εθνικών Κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Μεγ.Βρεταννίας , της Γερμανίας και της Γαλλίας κατά κύριο λόγο, θα γίνει με τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων . Και το εγκληματικό της ιστορίας είναι ότι οι τραπεζικοί κολοσσοί όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν για το τεράστιο έγκλημα σε βάρος της παγκόσμιας οικονομίας αλλά αντίθετα χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τα δημοσιονομικά ελλείμματα που προέκυψαν από την ανάγκη των ευρωπαϊκών κρατών να ανακόψουν την υφεσιακή πορεία αυξάνουν την κερδοφορία τους και αναδεικνύονται σε κυριάρχους και του πολιτικού παιγνιδιού. Με δεδομένο ότι αυτή την στιγμή κεντρικό ρόλο έχουν οι αμερικάνικες τράπεζες στις οποίες συμμετέχει το αμερικάνικο δημόσιο τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η Ευρώπη χρηματοδοτεί την ανάκαμψη στις ΗΠΑ αλλά και την δημοσιονομική της ισορροπία.

Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία ήδη έχει αναγνωριστεί ως ο ευρωπαίος ηγέτης καθώς όχι μόνο ορίζει αλλά καθορίζει τους όρους του παιγνιδιού αλλά με τις …πλάτες των ευρωπαϊκών χωρών του νότου οι οποίες στην πραγματικότητα χρηματοδότησαν από το 2008 μέχρι σήμερα την δική της ανάκαμψη. Η άποψη που είχε διατυπώσει η γαλλίδα υπουργός οικονομίας πριν τέσσερεις μήνες , για το πώς χρησιμοποίησε η Γερμανία τους εταίρους της αν και δεν της δόθηκε η σημασία που της αναλογούσε εντούτοις δεν περιέγραφε με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια τη γερμανική πολιτική. Και για να το πούμε με απλά λόγια οι απανταχού πτωχοί χρηματοδότησαν την ανάκαμψη των απανταχού πλουσίων σε μία κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν .

Ορισμένες καταστάσεις που βιώνουμε ως χώρα τους τελευταίους μήνες αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας. Για παράδειγμα το επιχείρημα του κ. Λομβέρδου για παρέμβαση ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ προκειμένου να επιταχυνθούν οι αλλαγές στο ασφαλιστικό. Ο εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό , με την δήλωση του αυτή είτε προσπάθησε να ακυρώσει την δυνατότητα του Ελληνικού κράτους να εφαρμόζει τις δικές του πολιτικές είτε παραδέχθηκε ότι όλα αυτά που προτείνει στερούνται κάθε ηθικού επιχειρήματος και έτσι προσφεύγει σε ξένες δυνάμεις για να αποκτήσει υπόσταση η πολιτική του. Όσα έγιναν σήμερα με τις δηλώσεις του εκπροσώπου της ΕΕ απέδειξαν ότι οι δηλώσεις Λομβέρδου αφορούσαν την δεύτερη εκδοχή .

Σε κάθε περίπτωση όμως η ιστορία αυτή έδειξε για μία ακόμα φορά ότι τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου γράφουν τον ελληνικό λαό «στα παλιά τους τα παπούτσια" αφού είτε υποτιμούν την νοημοσύνη του είτε υπερτιμούν τις δικές τους προπαγανδιστικές ικανότητες. Και στις δύο περιπτώσεις όμως δεν ενδιαφέρονται για το τι λένε και για τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτά. Τι σημαίνει αυτό; Κάποιος που άκουσε χθες τις δηλώσεις του καθηγητή Λομβέρδου θα είχε να επιλέξει ανάμεσα στις προαναφερόμενες ερμηνείες. Όποια όμως και αν διάλεγε το συμπέρασμα θα ήταν ότι είτε η εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό κυβέρνηση παρέδωσε τα «κλειδιά» του Ελληνικού κράτους σε αλλότριες δυνάμεις είτε χρειάζεται η επίκληση των ξένων δυνάμεων για να κάνει την πολιτική της. Κοντολογίς μιλάμε για μία κυβέρνηση που αποδεικνύεται αδύναμη να εφαρμόσει την πολιτική της και αυτό στην γλώσσα του συνταγματικού δικαίου ερμηνεύεται ως αδυναμία άσκησης της πολιτικής για την οποία πήρε την εντολή του Ελληνικού λαού.

Όμως ο ακαδημαϊκός δάσκαλος δεν νοιάστηκε για τίποτε και έτσι επανέλαβε για πολλοστή φορά την καραμέλα των ξένων. Αν το καλοσκεφτούμε όμως ,  σε μία άλλη δυτική χώρα που η κάθε λέξη και η κάθε φράση ενός μέλους του υπουργικού συμβουλίου έχει βαρύνουσα σημασία κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν θα τολμούσε να κάνει μία δήλωση που θα αμφισβητούσε ευθέως την εθνική κυριαρχία. Αν μάλιστα στην συνέχεια αποδεικνύονταν ότι πρόκειται για ψέμα και  μπλόφα τότε θα έπρεπε να παραιτηθεί την ίδια στιγμή. Ο ακαδημαϊκός δάσκαλος όμως δεν φοβήθηκε και προχώρησε στις χθεσινές του δηλώσεις πράγμα που σημαίνει είτε ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι έλληνες είτε ότι το παιγνίδι αυτό έχει παιχθεί και από άλλους ψηλότερα από αυτόν και έτσι εμμέσως έχει αποκτήσει ασυλία

Η είδηση κυκλοφόρησε χθές το βράδυ και εμφάνισε τον κ. Παπακωσταντίνου να στέλνει επιστολή στους αρμοδίους να προχωρήσουν σε μείωση των ενοικίων 20% για τα ακίνητα που έχουν στεγαστεί οι δημόσιες υπηρεσίες. Σε περίοδο λιτότητας κανείς δεν μπορεί να ψέξει τον υπουργό για την πρωτοβουλία αυτή. Παρόλα αυτά γεννώνται ορισμένες σκέψεις για τον τρόπο που επιχειρεί να πραγματοποιήσει αυτή του την απόφαση. Το ένα σημείο είναι ότι σε ένα κλειστό συμβόλαιο το να ζητάς την αλλαγή των όρων του είναι σχεδόν αφέλεια να πιστεύεις ότι μπορείς μονομερώς να το μετατρέψεις. Ένα άλλο σημείο είναι ότι απο την στιγμή που το Δημόσιο απαιτεί μείωση και πάγωμα των ενοικίων γιατί δεν το επιβάλλει και για το ιδιωτικό τομέα. Μήπως το "κρυφό όπλο" είναι η δυνατότητα να εκβιαστούν οι ιδιοκτήτες; Ένα ακόμα σημείο είναι ότι τι θα γίνει στην περίπτωση που οι ιδιοκτήτες αρνηθούν; Θα μετακομίσει; που και πόσο θα κοστίσει μία τέτοια κίνηση; Δεν θα πρέπει να υποβαθμισθεί επίσης το γεγονός ότι ενώ απαιτεί μείωση και "παγωμα" για ένα συγκεκριμένο διάστημα δεν λέει τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Δηλαδή θα επανέλθουν τα ενοίκια και σε πιά επίπεδα; Δεν σκέφτηκε επίσης ότι σε κάποια κτίρια οι ιδιοκτήτες έχουν αναλάβει υποχρεώσεις απέναντι σε τράπεζες με βάση το εισπραττόμενο ενοίκιο τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Με απλά λόγια σωστή η απόφαση αλλά για να μη γυρίσει μπούμερανγκ θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον μελετηθεί.

Πριν λίγες μέρες αυτή η ηλεκτρονική εφημερίδα είχε προειδοποιήσει τον κίνδυνο της δαιμονοποίησης ορισμένων επαγγελματικών ομάδων. Επισήμανε μάλιστα ότι ο κίνδυνος δημιουργίας μίας στρατιάς σύγχρονων "εβραίων" είναι όχι απλώς ορατός αλλά "προ των πυλών". Μια ματιά στα κυριακάτικά φύλα των εφημερίδων αποδεικνύει ότι οι προβλέψεις αυτές είναι πλέον μία πραγματικότητα.

Γιατροί, δικηγόροι , ηθοποιοί και κάμποσες ακόμα επαγγελματικές ομάδες φιλοξενούνται στα πρωτοσέλιδα τους και με ένα απλοϊκό υπαινικτικό λόγο στοχοποιούνται ως οι υπεύθυνοι της κρίσης. Το γεγονός αυτό που μόνο του δείχνει το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι κυβερνώντες. Η διαπίστωση του αδιεξόδου και της αδυναμίας να πείσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού για το ορθό των επιλογών τους ούτε λίγο ούτε πολύ τους οδηγεί στην απόφαση να φορτώσουν τις ευθύνες σε κάποιες ευάλωτες στην κοινή γνώμη επαγγελματικές ομάδες αδιαφορώντας αν η μέθοδος αυτή οδηγεί σε ένα παιγνίδι μαγισσών με άγνωστη κατάληξη. Φυσικά , κανείς δεν είναι υπέρ της φοροδιαφυγής και ακόμα περισσότερο στην παροχή ασυλίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει , ότι σε μία κοινωνία που θέλει να χαρακτηρίζεται ως δημοκρατική , η κεντρική εξουσία έχει το δικαίωμα να «στήνει στο απόσπασμα» οποιοδήποτε πολίτη χωρίς τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις. Από την άλλη πλευρά η επιλογή αυτή ελέγχεται και για την αποτελεσματικότητα της . Η τακτική αυτή που είχε ακολουθηθεί και στο παρελθόν από-, σημερινά στελέχη του υπουργείου Οικονομικών- εκτός από τις εντυπώσεις που διήρκεσαν όσο ο τηλεοπτικός χρόνος, είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και ...διπλωματικά επεισόδια με παρεμβάσεις πρεσβειών χωρών που ήξεραν πολύ καλά τι σημαίνει δημοκρατία. Και έχει πραγματικά ενδιαφέρον να μας πουν από το υπουργείο Οικονομικών τι έγινε με την υπόθεση μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας καυσίμων και πως εξελίχθηκε στην συνέχεια.

Η δεύτερη κατηγορία "δαιμόνων" είναι τα στελέχη της απελθούσας Κυβέρνησης. Η συνταγή αυτή είναι παλιά και δοκιμασμένη. Για όλα φταίνε οι προηγούμενοι ... Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και η κυβέρνηση της ΝΔ με κορυφαία στιγμή την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη που συνέβαλλε, σε σημαντικό βαθμό, στο να χάσει η χώρα κάθε ίχνος αξιοπιστίας που διέθετε μέχρι τότε. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός που είχε μιλήσει  για εγκληματικές πρακτικές ακολουθεί σήμερα τον ίδιο ακριβώς αδιέξοδο δρόμο εγκλωβίζοντας όχι μόνο το κόμμα του αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Αρωγοί και συμπαραστάτες σε αυτή την πολιτική του εθνικού αυτοχειριασμού τα παραδοσιακά μέσα μαζικής επικοινωνίας τα οποία ισορροπούν μεταξύ της κυρίας Αλεξανδράτου και των "δαιμόνων" που παράγει η κεντρική εξουσία .

Και έτσι το γαϊτανάκι "καλά κρατεί" αφού ο καθένας έχει τον δικό του ένοχο για να τον διασύρει και να του φορτώνει όλα τα δεινά. Ο δρόμος αυτός όμως , είναι όχι μόνο ολισθηρός αλλά και επικίνδυνος για όλους. Για την δημοκρατία, για την πολιτική εξουσία του τόπου , για τους πολίτες αλλά και για το αύριο αυτής της χώρας. Οι μόνοι που ευνοούνται είναι οι καιροσκόποι και οι τυχοδιώκτες της πολιτικής και της οικονομικής ζωής που ποντάρουν και στην ηθική του χρεωκοπία.

Το σίγουρο είναι ότι τις ευθύνες αυτού του αδιεξόδου τις μοιράζονται πολλοί με διαφορετικό ποσοστό ευθύνης ο καθένας. Σίγουρα κορυφαίο ρόλο έχουν εκείνοι που κυβέρνησαν αυτό το τόπο από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η ευθύνη τους δεν αφορά μόνο στα σκάνδαλα και στις σπατάλες που έβαλαν την υπογραφή τους αλλά κυρίως στο γεγονός ότι έθισαν ένα ολόκληρο λαό στο «πολιτισμό της χυδαίας αρπακτής». Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Αρκεί να φυλλομετρήσει στην εθνική βιβλιοθήκη της πρώτες σελίδες των εφημερίδων για να διαπιστώσει την διάρκεια και το μέγεθος της ευθύνης των ηγεσιών από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Από εκεί και πέρα , ο απλός έλληνας δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να μιμηθεί -σε μικροκλίμακα φυσικά - τις ηγεσίες του. Τόσο απλά και τόσο καθαρά είναι τα πράγματα.