Λόγω στάσης εργασίας των δημοσιογράφων ως τις τις 12.00 δεν θα υπάρχει ροή ειδήσεων.

Είναι να απορεί κανείς με το πόσο εύκολα χρησιμοποιούν οι πολιτικοί βαρύγδυπες εκφρασεις που υποδηλώνουν την βαθεία προσήλωση τους σε αξίες όπως για παράδειγμα τη περιβαντολογική ευαισθησία ή η προστασία των οικονομικά αδύνατων και πόσο εύκολα τις προσαρμόζουν κατα το δοκούν. Να πάρτε για παράδειγμα η κ.Μπριρμπίλη απο την μία πλευρά αν και έχει στα χέρια της μία απόφαση του ΣτΕ για το πράσινο στο Βοτανικό εντούτοις αποφασίζει να προσθέσει στην πολύπαθη αυτή πόλης εκατοντάδες χιλιάδες τοννους μπετόν για το εμπορικό κέντρο του κ.Βωβού. Δηλαδή προσαμόζει την απόφαση του δικαστηρίου σε κάποιες προτεραιότητες τις οποίες δεν μας έκανε την τιμή να μας τις γνωρίσει.
Το ίδιο δικαστήριο , πριν απο μερικά χρόνια είχε βγάλει μία απόφαση για την δόμηση στα "τυφλά" οικόπεδα με την οποία ουσιαστικά έβαζε φρένο στην δόμηση τους.Η κυρία υπουργός λοιπόν με μία εγκύκλιο των υπηρεσιών που εποπτεύει έσπευσε να την εφαρμοσει με βάση το γράμμα του νόμου.Η εγκύκλιος  όχι μόνο απαγορεύει τη δόμηση αλλά ζητά και την αναδρομική ισχύ της. Αν το καλοσκεφτούμε απαξιώνει περιουσίες χιλιάδων ανθρώπων , οι οποίοι θα αναγκαστούν να πουλήσουν όσο όσο τη "αχρηστη" γη που τους κληρονόμησαν οι παπούδες και οι  γονείς τους.Τι και αν φωνάζουν οι ΟΤΑ.Τι και αν διαμαρτύρεται το ΤΕΕ..Ονόμος είναι νόμος μας λέει η τεσσάρων μηνών υπουργός.
Να δείτε ότι και στους ημιυπαίθριους θα δείξει την ίδια ακριβώς ευαισθησία για το περιβάλλον και θα αδιαφορήσει για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που είχαν την ατυχιάς να μη είναι επώνυμοι.

Το σκηνικό που έχει στηθεί για την ελληνική οικονομία είναι πλέον δεδομένο και επιβεβαιώθηκε δια στόματος Ρεν. Δεν μας ενδιαφέρει η ύφεση ,δεν μας ενδιαφέρει η ανεργία αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα ελλείμματα είπε ο κύριος απο τις Βρυξέλλες με δηλώσεις που δεν άφηναν κανένα περιθώριο για το ποιός είναι το αφεντικό.. Ίσως θα μπορούσε να πεί κανείς ότι ο κύριος απο τις Βρυξέλλες το μόνο που δεν είπε είναι ότι το ενδιαφέρον αυτό δεν συνδέεται με την περίφημη κοινοτική αλληλεγγύη αλλά απο την διαπίστωσει ότι αυτή η κουκίδα το ν.α. της Ευρώπης αποτελεί κίνδυνο για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Αν οι δηλώσεις αυτές δεν είναι καλλυμμένο τελεσίγραφο τότε ποιός είναι ο ορισμός του τελεσίγραφου; Και άντε να δεκτούμε ότι ο καθένας μπορεί να δίνει τελεσίγραφα όμως που είναι η εθνική αξιοπρέπεια; Που είναι οι λαλίστατοι υπουργοί; Που είναι αυτοί που κατακεραυνωναν στο κοινοβούλιο τους άλλαους για υποχωρητικότητα απέναντι στους ευρωπαίους;
Σήμερα μπήκαν όλα τα πράγματα στη θέση τους καθώς στις δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση του κ.Παπακωσταντίνου και των συναδέλφων του ήλθε ο κ. Ρεν και έβαλε πρώτα απο όλα τον ίδιο ,την Κυβερνηση στην συνέχεια και τελος την Ελλάδα  στη θέση τους.
"Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι η Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ καθήσαμε και αποφασίσαμε ότι έτσι έχουν τα πράγματα" μας είπε ο κύριος αυτός και το δυστύχημα είναι ότι όλοι κατάπιαν την γλώσσα τους. Ο υπουργός μάλιστα ακόμα περισσότερο...

Δεν είναι λίγοι που αναρωτιούνται τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί η σημερινή ζοφερή κατάσταση της αγοράς ακινήτων . Οι περισσότεροι συνδέουν την σημερινή κατάσταση με την πολιτική των τραπεζών να περιορίσουν στο ελάχιστο τις χορηγήσεις στεγαστικών δανείων. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται στην ψυχολογία που έχει επικρατήσεις στην αγορά και η οποία υπαγορεύει στους υποψήφιους αγοραστές να τηρούν στάση αναμονής προσδοκώντας για το εγγύς μέλλον χαμηλότερες τιμές και χαμηλότερο κόστος χρήματος. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της αγοράς είναι πρόβλημα ρευστότητας , αφού σε περιόδους οικονομικής κρίσης η διακράτηση ρευστότητας περιορίζει στο ελάχιστο την ανασφάλεια που προέρχεται είτε από την προοπτική της ανεργίας είτε ακόμα και από το φυσιολογικό ενδεχόμενο της ταμειακής ρευστότητας που ήδη προβληματίζει εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Σε όλες αυτές τις απόψεις , που καταγράφονται τους τελευταίους μήνες ήλθε να ακουστεί και μία ακόμα . Πρόκειται για την έλλειψη συγκροτημένης και στοχευμένης πολιτικής η οποία θα έχει αποκλειστικό στόχο την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την αγορά ακινήτων. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής προβάλλουν ως επιχείρημα το παρελθόν . Λένε συγκεκριμένα , ότι πριν από 20 χρόνια ένα συνδυασμός φορολογικής και  πιστωτικής πολιτικής που συνδύαζε την παροχή φορολογικών κινήτρων για την απόκτηση κατοικίας αλλά και την ευκολότερη και φτηνότερη χρηματοδότηση της αγοράς κατοικίας από συγκεκριμένες ομάδες υποψήφιων αγοραστών είχε ως συνέπεια όχι μόνο την αναθέρμανση της αγοράς αλλά και την θεαματική αύξηση των επενδύσεων σε ακίνητα και κατασκευές . Τότε , για μία ακόμα φορά η οικοδομή μετατράπηκε σε ατμομηχανή της οικονομίας που «παρέσυρε» όχι μόνο την ίδια αλλά και δεκάδες κλάδους της βιομηχανίας και του εμπορίου. Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει ενδείξεις ότι μελετάται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντίθετα , όλα δείχνουν ότι η οικοδομή και η αγορά ακινήτων κινούνται χωρίς προσανατολισμό σχεδόν έρμαια της κρίσης. Και όμως η κατάσταση ενδεχομένως να ήταν πολύ διαφορετική αν διαφαίνονταν μία σαφής βούληση να στηριχτεί η οικοδομή αντιμετωπίζοντας τα καίρια προβλήματα που εμποδίζουν την ανάκαμψη της. Το πρώτο αφορά στην διοχέτευση ρευστότητας σε αυτή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αφενός με το άνοιγμα της τραπεζικής χρηματοδότησης και αφετέρου με την «αποκάλυψη» κεφαλαίων τα οποία υπάρχουν και τα οποία εξακολουθούν να παραμένουν επιμελώς κρυμμένα και αφετέρου με την παροχή κινήτρων για την χρηματοδότηση επιλεγμένων κατηγοριών υποψήφιων αγοραστών. Αν οι δύο αυτές επιλογές συνδυάζονταν με την διαμόρφωση ενός σταθερού και απλού φορολογικού πλαισίου που θα εξασφαλίζει για κάποιο χρονικό διάστημα την ηρεμία που προσφέρει η σιγουριά της ασφάλειας για το αύριο τότε το δίχως άλλο θα εμφανίζονταν πολλοί περισσότεροι αγοραστές σε σχέση με αυτούς που υπάρχουν σήμερα. Άλλωστε αυτό για το οποίο είναι όλοι σίγουροι είναι, ότι χρήματα για επενδύσεις στα ακίνητα υπάρχουν. Επομένως το ζητούμενο είναι να εμφανιστούν στην αγορά με την εκδήλωση ζήτησης αφού είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι ο σκόπελος που καλείται να ξεπεράσει η κτηματαγορά αφορά στην ζήτηση και όχι στην προσφορά.