Τελικά η ελληνική αγορά ακινήτων κινείται με δικούς της κανόνες οι οποίοι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοηθούν από οποιοδήποτε επαγγελματία της αγοράς ακινήτων που δραστηριοποιείται είτε σε χώρα της δυτικής Ευρώπης είτε στις ΗΠΑ. Στις αγορές αυτές ρυθμιστής είναι οι συνθήκες προσφοράς και ζήτησης και συνακόλουθα το ύψος των επιτοκίων, η οριακή ροπή προς επένδυση , οι σχετικές αποδόσεις, η ροή της χρηματοδότησης και γενικότερα τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι τιμές κατακρημνίστηκαν όταν άρχισαν να περνούν στην πραγματική οικονομία τα συμπτώματα της ύφεσης. Είναι μάλιστα τόσο αλληλένδετη η εθνική αγορά ακινήτων με την πορεία της οικονομίας ώστε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες που η μία αγορά έλκει την άλλη. Κλασικό παράδειγμα θα πρέπει να θεωρηθεί η αγορά ακινήτων της Ιαπωνίας όπου η κρίση της αγοράς ακινήτων επηρέασε την πορεία της οικονομίας σε μία πορεία που αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια ακόμα φαίνεται ότι δεν έχει αναστραφεί. Οι αγορές αυτές μάλιστα εμφανίζονται ιδιαίτερα ευαίσθητες στην αλλαγή του θεσμικού πλαισίου. Αντίθετα η ελληνική αγορά ακινήτων ανατρέπει καθημερινά όλους του κανόνες της οικονομίας. Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουν ότι όταν η μειώνεται η ζήτηση οι τιμές υποχωρούν παρόλα αυτά όμως μετά από ένα οκτάμηνο αποδεδειγμένης συρρίκνωσης της ζήτησης οι τιμές παραμένουν ακλόνητες . Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι και τους επόμενους μήνες το γενικό επίπεδο των τιμών θα παραμείνει αμετάβλητο. Θέλετε και άλλο παράδειγμα ; Τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας γράφουν ότι στην περίπτωση που μία αγορά κινείται σε περιβάλλον υπερβάλλουσας προσφοράς τότε οι παραγωγοί μειώνουν την παραγωγή τους μέχρι να επιτευχθεί το επόμενο επίπεδο ισορροπίας. «Μα αυτό δεν συμβαίνει και τώρα στην αγορά ; » θα απαντήσουν κάποιοι αναλυτές. Αυτό όμως δεν είναι σωστό αφού η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας μετράται με βάση τις επιδόσεις του 2005 και του 2006 , όταν η παραγωγή κατοικιών είχε φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ . Στην πραγματικότητα η παράγωγή τόσο του 2008 όσο και του 2009 αντιπροσωπεύει τα πραγματικά δεδομένα της αγοράς.Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το αδιάθετο απόθεμα θα εξακολουθήσει να παραμένει υψηλό για μερικά χρόνια ακόμα με ανάλογες επιπτώσεις στις τιμές.

Όλες οι ενστάσεις και οι αντιρρήσεις που ανέκυψαν την Παρασκευή με αφορμή την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης καταρρίφθηκαν χθες όταν δύο συνταξιούχοι στην μεταξύ τους συνομιλία που άθελα μου έγινα  λαθρακουστής είπαν "και τι να κάνουμε ; τουλάχιστον να έλθουν να βάλουν μία τάξη". Έντεκα λέξεις , που μέσα τους μπορεί να δει κανείς τι πιστεύει σήμερα ο μέσος έλληνας για ότι συμβαίνουν. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι κανείς -ή μάλλον ελάχιστοι-αναρωτιούνται τι θα γίνει την επόμενη μέρα.
Το πρώτο και σημαντικό είναι ότι η ελληνική Κυβέρνηση θα υπογράψει μία δεσμευτική συμφωνία με τους πιστωτές της. Στην συμφωνία αυτή θα περιλαμβάνει δεσμεύσεις αλλά και τα όρια που έχει -αν θα έχει- να παρεμβαίνει η ελληνική Κυβέρνηση. Του τι ακριβώς ζητούν; Άγνωστο. Μία γεύση έδωσε ο κ. Πάγκαλος όταν είπε ότι "δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές."
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η οικονομική πολιτική για όλη την διάρκεια της συμφωνίας θα έχει φύγει από τα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης και βρίσκεται στα χέρια των επιτρόπων.
Μία πρώτη γεύση ήλθε πριν από λίγο όταν ο κ. Λοβέρδος είπε καθαρά ότι στις διαπραγματεύσεις οι «επίτροποι» έθεσαν θέμα 13 ου και 14ου μισθού.
Αν οι δηλώσεις Πάγκαλου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ακόμα και ένας μαθητής καταλαβαίνει το μέγεθος των επιπτώσεων στο διαθέσιμο εισόδημα. Ο υπουργός είπε ότι έχει τεθεί θέμα αλλαγών στο θεσμικό πλαίσιο των απολύσεων.
Από την άλλη πλευρά το κείμενο που δημοσιοποίησε το Υπουργείο Οικονομικών την Παρασκευή για τις προτάσεις του ΔΝΤ που ένα αφορούν σε έσοδα και δαπάνες είναι ενδεικτικές για το τι πρέπει να περιμένουμε.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οποιαδήποτε συζήτηση για την αγορά ακινήτων είναι μάλλον άκαιρη .
Αν τώρα δεχτούμε ως αληθινή την στιχομυθία των  δυο συνταξιούχων τότε...

Δεν είναι λίγοι που αναρωτιούνται τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί η σημερινή ζοφερή κατάσταση της αγοράς ακινήτων. Οι περισσότεροι συνδέουν την σημερινή κατάσταση με την πολιτική των τραπεζών να περιορίσουν στο ελάχιστο τις χορηγήσεις στεγαστικών δανείων. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται στην ψυχολογία που έχει επικρατήσεις στην αγορά και η οποία υπαγορεύει στους υποψήφιους αγοραστές να τηρούν στάση αναμονής προσδοκώντας για το εγγύς μέλλον χαμηλότερες τιμές και χαμηλότερο κόστος χρήματος. Υπάρχουν και κάποιοι τρίτοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της αγοράς είναι πρόβλημα ρευστότητας , αφού σε περιόδους οικονομικής κρίσης η διακράτηση ρευστότητας περιορίζει στο ελάχιστο την ανασφάλεια που προέρχεται είτε από την προοπτική της ανεργίας είτε ακόμα και από το φυσιολογικό ενδεχόμενο της ταμειακής ρευστότητας που ήδη προβληματίζει εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Σε όλες αυτές τις απόψεις , που καταγράφονται τους τελευταίους μήνες ήλθε να ακουστεί και μία ακόμα . Πρόκειται για την έλλειψη συγκροτημένης και στοχευμένης πολιτικής η οποία θα έχει αποκλειστικό στόχο την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την αγορά ακινήτων. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής προβάλλουν ως επιχείρημα το παρελθόν . Λένε συγκεκριμένα , ότι πριν από 20 χρόνια ένα συνδυασμός φορολογικής και πιστωτικής πολιτικής που συνδύαζε την παροχή φορολογικών κινήτρων για την απόκτηση κατοικίας αλλά και την ευκολότερη και φτηνότερη χρηματοδότηση της αγοράς κατοικίας από συγκεκριμένες ομάδες υποψήφιων αγοραστών είχε ως συνέπεια όχι μόνο την αναθέρμανση της αγοράς αλλά και την θεαματική αύξηση των επενδύσεων σε ακίνητα και κατασκευές . Τότε , για μία ακόμα φορά η οικοδομή μετατράπηκε σε ατμομηχανή της οικονομίας που «παρέσυρε» όχι μόνο την ίδια αλλά και δεκάδες κλάδους της βιομηχανίας και του εμπορίου. Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει ενδείξεις ότι μελετάται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντίθετα , όλα δείχνουν ότι η οικοδομή και η αγορά ακινήτων κινούνται με μοναδική πολιτική την είσπραξη εσόδων σχεδόν έρμαια της κρίσης.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η αγορά ακινήτων έχει πλέον μπει για τα καλά στην μεγαλύτερη κρίση της μεταπολιτευτικής περιόδου. όμως η διαπίστωση αυτή όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά αντίθετα η ανάλυση ιστορικών στοιχείων για την πορεία της αγοράς από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 δείχνουν ότι η σημερινή εικόνα έχει επαναληφθεί πριν από 25 περίπου χρόνια. Την περίοδο 1982-1986 η αγορά βρέθηκε σε μία δίνη. Οι τιμές πώλησης είχαν καθηλωθεί για μία τριετία περίπου ενώ η οικοδομική δραστηριότητα ήταν στο ναδίρ. Την ίδια περίοδο σε ολόκληρο τον κόσμο η αγορά κατοικίας κινούνταν σε ρυθμούς κρίσης. Αν και το σημερινό οικονομικό Επιβάλλον δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ίσχυε τότε , εντούτοις η συμπεριφορά της αγοράς είναι σχεδόν παράλληλη. Σήμερα , η οικοδομική δραστηριότητα κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα αλλά σε πείσμα πολλών που εμφανίζουν την αγορά να καταρρέει το επίπεδο των τιμών παραμένει αμετάβλητο ενώ το αγοραστικό ενδιαφέρον εξακολουθεί να είναι ισχυρό. Το μόνο στοιχείο που προκαλεί εύλογη ανησυχία είναι ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη για τη πρόθεση να εφαρμοστεί μία πολιτική ενίσχυσης της αγοράς ανάλογη με εκείνη της δεκαετία του ΄80 όταν μέσω προγραμμάτων επιχορήγησης επιτοκίων αλλά και φορολογικών ελαφρύνσεων είχε πάρει μπροστά η «ατμομηχανή». Σήμερα επικρατεί μία αμήχανη σιωπή. Η αγορά βρίσκεται σε κατάσταση ομηρίας από τις τράπεζες οι οποίες με διάφορες μεθοδεύσεις κωλυσιεργούν ή και κλείνουν τα ταμεία τους σε υποψήφιους αγοραστές. Επίσης , αυτοί που θα μπορούσαν να αγοράσουν , καθημερινά γίνονται αποδέκτες μηνυμάτων για φοροεισπρακτική μανία που εκτός των άλλων  αφορούν και στα ακίνητα. Έτσι, στην πραγματικότητα όλοι περιμένοντας την επόμενη μέρα ακολουθώντας τα κελεύσματα του Τσώρτσιλ σύμφωνα με τα οποία : «όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μη κάνεις τίποτε». Έτσι η παγωμάρα και η επιφυλακτικότητα είναι μία στάση όχι μόνο αναμενόμενη αλλά και απολύτως κατανοητή.

Η πραγματικότητα είναι ότι σήμερα η αγορά ακινήτων κινδυνεύει μόνο από εκείνους που ασχολούνται με αυτή και κυρίως από εκείνους οι οποίοι είναι αρμόδιοι να την προστατεύουν και να την προάγουν. Και αυτό γιατί δεν κάνουν τίποτε για να πείσουν επενδυτές και αγοραστές για τον δυναμισμό και τις προοπτικές της. Και επειδή δεν εξασφαλίζουν συνθήκες χρηματοδότησης που θα εξασφαλίζουν μία ομαλή πορεία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν πέσει ρευστό στην αγορά και αν δεν εξασφαλιστούν συνθήκες ηρεμίας ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορεί να περιγράψει την σημερινή κατάσταση με μία μόνο λέξη : ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣΜΟΣ