Του Παρατηρητή

Στις αρχές του 20ου αιώνα , λίγο πριν ξεκινήσει ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος , οι ισχυροί της Ευρώπης χαρακτήριζαν τα Βαλκάνια ως πυριτιδαποθήκη της γηραιάς Ηπείρου. Η προσπάθεια τότε της Γερμανίας και της Αυστροουγαρικής Αυτοκρατορίας να ελέγξουν κομμάτια απο την Βαλκανική χερσόνησο σε συνδυασμό με τα κινήματα ανεξαρτησίας που είχαν αναδειχθεί , αλλά και η κυρίαρχη άποψη, της ευρωπαϊκής διπλωματίας  περί διαμελισμού της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν αναδείξει την περιοχή σε πεδίο συγκρούσεως όλων των μεγάλων μηδέ και της Ρωσίας εξαιρουμένης. Ακολούθησε η προσπάθεια σης Γερμανίας που με δύο παγκόσμιους πολέμους που οδήγησαν στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους ,προσπάθησε να αλλάξει προς όφελος της τις ισσοροπίες. Σήμερα όμως πέντε μόλις χρόνια πριν την επέτειο της κήρυξης του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου απο τον Καίζερ ο διχασμός της Ευρώπης σε βορά και νότο , με ευθύνη πάλι της Γερμανίας είναι ένα ενδεχόμενο που αχνοφαίνεται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτή τη φορά , ο γερμανός πρωταγωνιστής δεν είναι ένας ελέω θεού μονάρχης ούτε ένας παράφρων , είναι ένας άνθρωπος  που με την στάση του δείχνει ότι πιστεύει πως  όλη την υπόλοιπη Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να βοηθά/επιδοτεί  στο να ισχυροποιεί την θέση της η Γερμανία και να έχει τον ένα και μοναδικό λόγο σε όλα τα τεκταινόμενα στην γηραιά Ήπειρο.
Όμως , η Ευρώπη φαίνεται να συνειδητοποιεί  ότι το "ελληνικό πρόβλημα" μπορεί να είναι το πρελούδιο για μία ελεγχόμενη γερμανόστροφη  Ευρώπη , η οποία θα θέτει τους κανόνες , τις προτεραιότητες και κυρίως θα μοιράζει την "τραπουλα" ως υπερδύναμη χρησιμοποιώντας την οικονομική  ισχύ την οποία απέκτησε απο τους εταίρους της. Οι δηλώσεις Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, η επιφυλακτικότητα της Μαδρίτης και της Λισσαβώνας, η ευμενής ουδετερότητα του Λονδίνου ίσως δείχνουν ότι στο πίσω μέρος του μυαλού των ευρωπαίων ηγετών δημιουργούνται συνειρμοί και συσχετισμοί του "ελληνικού προβλήματος" με την εμπειρία του παρελθόντος .
Αυτοί οι φόβοι και αυτοί οι συνειρμοί επιβάλλεται να είναι η "γραμμή Μαζινώ" της ελληνικής διπλωματίας , η οποία καλείται  σήμερα κιόλας να συνειδητοποιήσει ότι πλέον  δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για τη μορφή και το αύριο της Ευρώπης. Μίας Ευρώπης που φωτισμένοι ευρωπαίοι όπως ο Γερμανός Μπραντ, ο γάλλος Μιτεράν και αρκετοί πριν απο αυτούς προσπάθησαν και  γκρέμισαν τα "τείχη" της καχυποψίας  και έκτισαν στη θέση τους "οάσεις"  εμπιστοσύνης.Αυτή η εμπιστοσύνη - με την βοήθεια φυσικά και του ψυχρού πολέμου- συνέβαλλε στο να κτιστεί ο γαλλογερμανικός άξονας που σήμερα κυριαρχεί στα πολιτικά δρώμενα της ηπείρου. Αλλά απο την άλλη πλευρά η καχυποψία ήταν εκείνη που οδήγησε την Βρετανία εκτός ευρωζώνης.
Επομένως το ζητούμενο είναι η διατήρηση αυτών των οάσεων οπου θα διευθετούνται  δίκαια χωρίς την αλλαζονία

του ισχυρού τα προβλήματα. Και εκεί ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα που μπορεί να τεθεί στο συμβούλιο κορυφης.Πολιτικές διλημάτων του επιπέδου 'Ε.Ε ή ΔΝΤ" είναι με μαθηματική ακρίβεια καταδικασμένες σε αποτυχία αφού δεν ευαισθητοποιούν τις ιστορικές μνήμες κανενός.

www.realestatenews.gr: ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ είναι έγκυρος πολιτικός και διπλωματικός αναλυτής με παρουσία άνω των 30 ετών στην ελληνική πολιτική αθρογραφία του εξασφαλίσαμε την συνεργασία.Οι απόψεις που διατυπώνει είναι προσωπικές..

Όταν διαφωνούν τόσο πολλοί για τις ρυθμίσεις μίας νομοθετικής ρύθμισης και προειδοποιούν για επερχόμενα δεινά δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε αυτοι που διαμαρτύρονται ήταν βολεμένοι όλα αυτά τα χρόνια και τώρα ξεβολεύονται είτε αυτοί που συνέταξαν το νομοσχέδιο έχουν μία δική τους αίσθηση της πραγματικότητας εντελώς διαφορετική ακόμα και απο εκείνους  που την εξέλεξαν.

Αυτό που μπορεί  να θεωρηθεί δεδομένο είναι ότι δεν δυνατόν  μία χούφτα ανθρώπων να διεκδικεί για τον εαυτό της το αλάθητο και να αγνοεί όλους τους υπόλοιπους λες και δεν υπάρχουν. Αν προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα θα διαπιστώσουμε ότι το ουσιαστικό πρόβλήμα όμως είναι κάποιο άλλο. Αυτό το "αλάθητο" το διεκδικούσαν και οι προηγούμενοι και προπροηγούμενοι κ.ο.κ. Τι σημαίνει αυτό; Ελλειμμα διαλόγου και επικοινωνίας της ηγεσίας με την κοινωνία .Το ωραιότερο  είναι ,ότι αυτό το έλλειμμα το ανακαλύπτουν όλοι ,μόνο όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση .¨Οταν όμως αναλαβουν  μία θέση εξουσίας ,η ανάγκη για διάλογο "πάει περίπατο".  Και εδώ που τα λέμε ακόμα και αυτό δεν θα πείραζε αν αυτό το αλάθητο δεν είχε καταστρεπτικές συνέπειες για όλους τους υπόλοιπους εκτός απο αυτούς. Μήπως θυμάστε τον κ. Αλογοσκούφη με πόσο πάθος υπερασπιζόνταν την απογραφή του;Διεκδικούσε και αυτός το αλάθητο και δεν το συζητούσε. Και όμως αυτή η απογραφή άνοιξε τους ασκούς τους αιόλου που μας ταλαιπωρούν σήμερα . Τότε μάλιστα , η τότε αντιπολίτευση και σημερινή Κυβέρνηση είχε καταγγείλει αυτή τη επιλογή και αυτή την τακτική . Σήμερα όμως ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια και τις ίδιες πρακτικές. Και όταν έλθει η ώρα να παραδόσει με την σειρά της την εξουσία όλοι εμείς θα πληρώνουμε τις συνέπειες του δικού της αλάθητου βλέποντας μάλιστα τα αποκαϊδια της αγοράς...

Τελικά έχει κανείς καταλάβει τι σημαίνει αυτή η περίφημη προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που προβάλλεται πλέον ως εθνική μαγκιά; Ε λοιπόν είναι η πιό τρανή απόδειξη αποτυχίας διαχείρισης της κρίσης . Είναι η αποδοχή λατινοαμερικανικών μοντέλων διαχείρισης της οικονομίας των προηγούμενων δεκαετιών. Με λίγα λόγια είναι η επιστροφή της χώρας σε καταστάσεις ανάλογες και αντίστοιχες με αυτές της δεκαετίας του ΄30. Αυτό λοιπόν είναι το μεγαλύτερο πισωγύρισμα που μπορεί να βιώσει ένας ευρωπαίος πολίτης αφού είναι η επίσημη αποδοχή όχι της χρεωκοπίας αλλά της αδυναμίας του συστήματος να βγάλει την χώρα του απο την κρίση. Ακόμα και ως διαπραγματευτικό ατού και αν χρησιμοποιείται , η "ρετσινιά" θα είναι ανεξίτηλη. Αν και στην περίπτωση αυτή , όποιος χρησιμοποιεί τέτοιες πρακτικές το πιό πιθανό είναι να εγκλωβιστεί σε αυτές χωρίς να μπορεί να αντιδράσει για πολλές δεκαετίες. Αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχνούν ορισμένοι είναι  ότι η ιστορία καταγράφει μόνος αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις . Και το φορτίο του ΔΝΤ είναι πραγματικά ...ασήκωτο.

Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην Βουλή ουσιαστικά πλήττει χιλιάδες ιδιοκτήτες αλλά και χιλιάδες υποψήφιους αγοραστές ακινήτων καθώς για πρώτη φορά στην σύγχρονη φορολογική ιστορία φορολογείται τόσο η απόκτηση όσο και η διατήρηση της ακίνητης περιουσίας.Σύμφωνα με υπολογισμούς αν ένας έλληνας αγοράσει σήμερα ένα ακίνητο  το οποίο προστιθέμενο σε ακίνητη περιουσία που έχει αποκτήσει με κληρονομιά ή γονική παροχή  τότε σε 20 χρόνια θα έχει πληρώσει σε φόρους τουλάχιστον το 50% της σημερινής τιμής-με την μεταφυσική παραδοχή ότι οι αντικειμενικές τιμές και τα αφορολόγητα θα μείνουν αμετάβλητα. Στην περίπτωση που οι αντικειμενικές αξίες αυξηθούν περισσότερο απο τα φορολογικά κλιμάκια του ΦΜΑΠ τότε οι φόροι που θα πληρώσει υπερβαίνουν το 60% της αξίας του ακινήτου. Στην περίπτωση που ιδιοκτήτης της εταιρίας είναι υπεράκτια εταιρία τότε η φορολογική επιβάρυνση είναι σημαντικά μεγαλύτερη. Το σίγουρο είναι ότι τα μέτρα αυτά στην πραγματικότητα οδηγούν τον έλληνα σαν φυσικό πρόσωπο μακρυά απο την επένδυση στην ακίνητη περιουσία την οποία την καθιστούν προνόμιο μεγάλων εταιριών.