Θα μπορούσε ένας αθηναίος να ζήσει στην Νέα Υόρκη; Η απάντηση είναι όχι και ιδού ο λόγος (σ.σ. δεν έχει ληφθεί υπόψη το επίπεδο των αμοιβών εργασίας):

• Νέα Υόρκη

H Νέα Υόρκη είναι το πιο ακριβό μέρος για να ζήσει κάποιος στις ΗΠΑ, και το όγδοο πιο ακριβό μέρος στον κόσμο. Απαιτείται ένα εισόδημα εξαψήφιο για να έχει κάποιος ένα μέσο επίπεδο διαβίωσης . Ακόμα και με τα δεδομένα των ΗΠΑ , οι διαφορές στο κόστος ζωής είναι τεράστιες. Σύμφωνα με το New York Daily News , το επίπεδο διαβίωσης στη Νέα Υόρκη που εξασφαλίζει ένα ετήσιο εισόδημα $ 123.000 μπορεί να εξασφαλιστεί με $ 50.000 στο Χιούστον του Τέξας,. Το μέσο μηνιαίο ενοίκιο για ένα διαμέρισμα στην πόλη είναι 2.800 δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι για να αντέξει κάποιος οικονομικά αυτό το ενοίκιο θα πρέπει να έχει εισόδημα $ 112.000 το ξεπερνούν τα $ 2.000 το μήνα, σχεδόν διπλάσια σε σύγκριση με άλλα μέρη των ΗΠΑ. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης ένα φλιτζάνι καφές κοστίζει σχεδόν $ 4.50.

• Αθήνα

Στην Αθήνα το μέσο ενοίκιο για ένα σπίτι με δύο υπνοδωμάτια κινείται στα επίπεδα των 800 ευρώ (αφορά κατοικία σε μία μέση περιοχή του Λεκανοπεδίου). Φυσικά , δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί που υπάρχουν στις ΗΠΑ σύμφωνα με τους οποίους συσχετίζονται οι τιμές των ενοικιων με το ετήσιο εισόδημα . Σίγουρα , το κόστος διαβίωσης για μία οικογένεια με δύο παιδιά που πηγαίνουν σε δημοσια σχολεία είναι σημαντικά μικρότερο καθώς εκτιμάται ότι κινείται στα σε επίπεδα άνω 1300 ευρώ το μήνα. Όσο αφορά στον καφέ η μέση τιμή υπολογίζεται στα επίπεδα των 2,5 ευρώ. Το σίγουρο είναι ότι το κόστος ζωής στην Αθήνα είναι πολύ μεγαλύτερο από μία μεσαία πληθυσμιακά πόλη της περιφέρειας.

Αυτή την στιγμή , τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν οδηγούν απλώς σε υπερφορολόγηση των ακινήτων αλλά σε αλλαγή του «χάρτη» της αγοράς. Η Ελλάδα και η Ισπανία έχουν από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη καθώς υπερβαίνουν το 80%. Σε όρους ιδιοκτησίας μάλιστα , η Ελλάδα έχει τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκτησίας στην Ευρώπη καθώς όπως προκύπτει από τα στοιχεία του περιουσιολογίου το 90% των ελλήνων ηλικίας άνω των 25 ετών έχει τουλάχιστον ένα ακίνητο. Στην πραγματικότητα λοιπόν, όλα αυτά , οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια όχι απλώς σε φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας αλλά σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση του διαθεσίμου εισοδήματος με την σειρά της σε ανακατανομή της ακίνητης περιουσίας.

Ήδη , σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον δύο εκατομμύρια εγκλωβισμένοι στην αγορά ακινήτων οι οποίοι είτε βρίσκονται σε αντικειμενική αδυναμία να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους είτε αδυνατούν να πουλήσουν τα ακίνητα τους ώστε να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Τι γίνεται λοιπόν όταν από την μία πλευρά μειώνεις το διαθέσιμο εισόδημα και από την άλλη καθημερινά προσθέτεις και άλλους στην λίστα με εκείνους που βρίσκονται σε αδυναμία να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους;

Πολύ απλά είτε αρπάζει το δημόσιο τα ακίνητα είτε ανοίγει την κερκόπορτα για εκείνους που έχουν ρευστό να αποκτήσουν ακίνητα που έχουν αποκτηθεί με αίμα και ιδρώτα για ένα κομμάτι ψωμί. Μόνο τυχαία , δεν μπορεί να θεωρηθεί η φράση επιχειρηματία με έδρα νησί του Αιγαίου που έχει έντονη εφοπλιστική παρουσία : «τώρα έχουν εμφανιστεί οι εφοπλιστές που ζητούν να βρουν για να αγοράσουν γη ανθρώπων που βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο και σε τιμές 60% χαμηλότερες από εκείνες του 2007. Αργά ή γρήγορα το νησί θα περάσει στα χέρια τους.». Σύντομα εκτός από τους εφοπλιστές θα αρχίσουν να εμφανίζονται και διάφοροι «επενδυτές» του εξωτερικού με σχέδια για μεγαλόπνοες επενδύσεις οι οποίες δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά σχέδια για μεταπώληση με κέρδη ρεκόρ.

Φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να αναζητήσει ποιοι είναι και από πού προέρχονται αφού σε ένα εξαθλιωμένο και απελπισμένο λαό αυτό που μετρά είναι η επιβίωση και τίποτε παραπάνω. Και για τους δύσπιστους το γκέτο της Αθήνας είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα για το πώς «χάνονται» περιουσίες με την μέθοδο της απαξίωσης. Και αλήθεια, έχει ενδιαφερθεί κανείς για το ποιος έχει αγοράσει και από πού προέρχονται τα χρήματα; Θέλετε την απάντηση; Κανείς!!! Εμείς εδώ , στο realestatenews.gr πολύ φοβούμαστε ότι το παράδειγμα θα επαναληφτεί σε ολόκληρη την Ελλάδα με διαφορετικό τρόπο.

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από την «τραγωδία» που βιώνει ο τόπος είναι ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς όραμα. Για εμάς , τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους , η προσδοκία και η ελπίδα μπορεί να χαρακτηριστούν ως το οξυγόνο της ψυχής. Λόγια γραμμένα σε συνθήκες συναισθηματικής φόρτισης θα πούν κάποιοι. Αν όμως ζητήσει κάποιος από τους ανθρώπους της αγοράς ακινήτων να περιγράψει τα συναισθήματα εκείνων που αποφάσισαν να ρευστοποιήσουν ένα ακίνητο περιουσιακό τους στοιχείο τότε θα κατανοήσει το «κακό» που έγινε τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες. Σήμερα λοιπόν, ένας μικρός κατασκευαστής που δραστηριοποιείται σε ένα νησί των Κυκλάδων, που προσπαθεί να πουλήσει για να πληρώσει τα δάνεια έλεγε σε ένα αθηναίο συνάδελφο του : « στην χειρότερη περίπτωση τα σπίτια θα τα φορτωθεί η τράπεζα». Με λίγα λόγια , ο άνθρωπος αυτός ούτε λίγο ούτε πολύ είχε ξεφύγει από κάθε συναισθηματικό «δέσιμο» με την επένδυση σε ακίνητη περιουσία . Δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα.

Πριν περίπου 15 μέρες , ένας εστιάτορας , σε τουριστικό θέρετρο της χώρας που πλήττεται από την κρίση έλεγε : « στην αρχή στεναχωριόμουνα για τα ακίνητα ήταν ο κόπος μιάς ζωής όμως στην συνέχεια είπα : ας τα πάρουν όλα». Για το μέσο έλληνα, το ακίνητο ήταν μία χειροπιαστή επιβράβευση της επαγγελματικής του ζωής. Η αγορά ενός οικοπέδου ή ενός εξοχικού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αίσθηση της σιγουριάς αλλά και η ενδόμυχη πεποίθηση ότι «αν πάει κάτι στραβά τότε υπάρχει εκείνο το χωραφάκι στο χωριό» Ο απηνής διωγμός της ακίνητης περιουσίας που ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου 2009 και που συνεχίζεται εδώ και δέκα οκτώ μήνες έκανε τους έλληνες να αισθανθούν ότι η ακίνητη περιουσία δεν είναι τελικά το αραξοβόλι του. Τους έκανε επίσης να αποξενωθούν από κάθε συναισθηματικό δέσιμο που μπορεί να είχαν με τα τούβλα και τη γή .

Με απλά λόγια σε αυτούς τους 18 μήνες γκρεμίστηκε μία σχέση δεκαετιών . Το αποτέλεσμα; Η οικοδομή βυθίστηκε στα τάρταρα, οι συναλλαγές έπεσαν στο ναδιρ και περιουσίες ολόκληρες οδηγήθηκαν σε πλήρη απαξίωση. Στην πραγματικότητα, σε αυτούς του 18 μήνες η «ατμομηχανή της οικονομίας» έγινε αραμπάς που έσερνε ξοπίσω του δεκάδες χιλιάδες ανέργους, χιλιάδες επιχειρήσεις να οδηγούνται σε χρεωκοπία και εκατομμύρια απογοητευμένους ιδιοκτήτες να αντιμετώπιζουν το ακίνητο σαν «βαρίδι». Εμείς , εδώ στο realestatenews.gr , διατυπώσαμε ευθαρσώς την άποψη ότι όλη αυτή η διαδικασία ήταν μεθοδευμένη. Το γκέτο της Αθήνας στο οποίο μάζευαν μεθοδικά ακίνητα εδώ και δύο χρόνια επενδυτές στους οποίους δόθηκε ως πριμ μείωση του φόρου μεταβίβασης ή οι συστηματικές τοποθετήσεις της Παπακωνσταντίνου,Μπιρμπίλη , Σηφουνάκη και του Γερουλάνου για δυσμενείς αλλαγές στους όρους δόμηση στα εκτός σχεδίου ή και οι συστηματικές καθυστερήσεις στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας δεν μπορεί να ήταν τυχαία και συμπτωματικά.

Πιστεύαμε -και πιστεύουμε- ότι η απαξίωση της αγοράς ακινήτων δεν είχε κανένα άλλο στόχο παρά την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία και την μικρή και μεσαία επιχείρηση του κλάδου ώστε να γίνει η χώρα σαν «Κούβα του Μπατίστα». Γιατί η υπερηφάνεια ενός λαού δεν είναι τίποτε άλλο παρά το δέσιμο με την γη και τούβλα. Άνθρωποι που δεν είναι δεμένοι με την γη τους αργά ή γρήγορα αποδεχόνται με ευκολία την μοίρα που τους έχουν σχεδιάσει κάποιοι τρίτοι. Ακόμα και μία ανάποδη ανάγνωση των διάφορων εξαγγελιών για το ρόλο της εξοχικής κατοικίας αποκάλυπτε το προφανές: να πουληθούν για μία μπουκιά ψωμί.

Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά της μεσαίας τάξης; Σπίτι , εξοχικό, ΙΧ και διακοπές. Αν λοιπόν κρίνουμε από τα επίσημα στοιχεία , η μεσαία τάξη στην Ελλάδα συρρικνώνεται.

Η ανεργία, η συρρίκνωση του εμπορίου και της βιοτεχνίας και το περιβάλλον πιστωτικής ασφυξίας που έχουν επιβάλλει οι τράπεζες έχουν απομακρύνει τους περισσότερους από το όνειρο της απόκτησης κύριας και εξοχικής κατοικίας. Μάλιστα, υπάρχουν κάποιοι αναλυτές, που υποστηρίζουν ότι στο τέλος της κρίσης τα σημερινά υψηλά ποσοστά της ιδιοκατοίκησης θα έχουν συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες και θα πέσουν σε επίπεδα χαμηλότερα του 80% που είναι σήμερα. Ανάλογες εξελίξεις αναμένονται και στην αγορά εξοχικής κατοικίας . Τα χρόνια πριν από την κρίση , το μέσο ετήσιο ποσοστό πληθυσμιακής επέκτασης της αγοράς ήταν περίπου 2%.

Αναλύσεις εμφάνιζαν ότι στο τέλος του 2006 το 18% των νοικοκυριών είχε εξοχική κατοικία, έναντι 14% στο τέλος του 2003. Ο ρυθμός αυτός ανακόπηκε βίαια και αυτό γίνεται φανερό από την σημαντική μείωση των αγορών που είναι μειωμένες 60% σε σύγκριση με το 2009. Με απλά λόγια , το όνειρο της μεσαίας τάξης για κύρια και εξοχική κατοικία γίνεται όνειρο για ακόμα περισσότερους έλληνες οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να αποκτήσουν αυτά τα παγκόσμια status της μεσαίας τάξης.

Αναφορικά με το ΙΧ , η αγορά βρίσκεται σε χαμηλά ιστορικά επίπεδα καθώς, οι πωλήσεις βρίσκονται στο ναδίρ και η ζήτηση κατευθύνεται πλέον σε αυτοκίνητα μικρού και μεσαίου κυβισμού καθώς οι δαπάνες έχουν φτάσει στα ύψη. Και αυτό το όνειρο απομακρύνεται καθώς, η κρίση απομακρύνει όλο και περισσότερους έλληνες της μεσαίας τάξης από το όνειρο.

Και οι προοπτικές; Δυσοίωνες , αφού ακόμα και αν ανακάμψει η οικονομία , η μεσαία τάξη θα είναι απούσα από το πάρτι. Και φυσικά το ερώτημα είναι γιατί. Διότι οι αλλαγές που συντελούνται ουσιαστικά οδηγούν σε συγκέντρωση της αγοράς που με την σειρά της οδηγεί σε υποβάθμιση της οικονομικής δραστηριότητας μικρομεσαίων επιχειρήσεων που ιστορικά θεωρούνταν η ραχοκοκαλιά της μεσαία τάξης στην Ελλάδα.