Ήταν ένα σχόλιο μίας αναγνώστριας για τις δυνατότητες ρύθμισης τραπεζικής οφειλής που μας ταρακούνησε ή για να το γράψω καλύτερα το σχόλιο αυτό θα μπορούσαν να το είχαν γράψει εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι που πίστεψαν πριν μερικούς μήνες ότι θα τους έσβηναν μονοκοντυλιά τα χρέη τους . Άνθρωποι που έβλεπαν να έρχεται η ανεργία και μαζί με αυτή η αδυναμία να πληρώσουν τις δόσεις της κάρτας και πίστευαν ότι θα είχαν μία ασφαλιστική δικλείδα. Θα μου πείτε κάποιοι από εσάς: τα λεφτά όμως τα πήραν από τις τράπεζες με την θέληση τους και υπέγραψαν χωρίς πίεση τους όρους του δανείου. Σωστά, αλλά πιστεύουμε ότι δεν βρίσκεται εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο αλισβερίσι της ελπίδας. Το πιο χυδαίο και απάνθρωπο αλισβερίσι . Το εμπόριο της προσδοκίας του κάθε ανθρώπου. Μετά από κυοφορία εννέα μηνών λοιπόν η κυρία Κατσέλη έδωσε στην δημοσιότητα το σχέδιο νόμου και εκεί από την πρώτη κιόλας ανάγνωση καταλαβαίνει κανείς πόσες χιλιάδες -ή και εκατοντάδες- άνθρωποι πλανήθηκαν ή για να χρησιμοποιήσουμε το σωστό ρήμα ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ. Το νομοσχέδιο καλύπτει ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ. Οι υπόλοιποι , οι πολλοί, θα εξακολουθήσουν να αγωνιούν για το κτηματάκι στο χωριό. Και το ωραιότερο από όλα είναι ότι ΔΕΝ φταίνε οι τράπεζες. Αυτές απλώς έκαναν την δουλειά τους στα πλαίσια που τους έχει παραχωρήσει ο νόμος, τα κενά του και οι "αβλεψίες" του. Αν θέλει να τους καταλογίσει κάποιος κάτι είναι ότι δεν βγήκαν δημόσια να πουν ότι οι "λαγοί και τα πετραχήλια" της τότε υπεύθυνου του τομέα Οικονομίας της κυρίας Κατσέλη αλλά και του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ του κ. Παπακωνσταντίνου απλώς δεν έχουν τη νομική βάση να γίνουν. Φταίνε επίσης γιατί δεν απάντησαν σε ένα προεκλογικό πρωτοσέλιδο μεγάλης κυριακάτικής εφημερίδας που "απεκάλυπτε" το "χάρισμα χρεών". Στην πραγματικότητα φταίνε γιατί με την σιωπή τους έγιναν συνυπεύθυνοι στην μαζική παραπληροφόρηση ανθρώπων που δεν ήξεραν αλλά ήλπιζαν και τους βόλευε να πιστέψουν σε κάτι..

Ποτέ στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου τόσοι πολλοί έλεγαν ΟΧΙ σε τόσους λίγους που έλεγαν ΝΑΙ. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα η οποία βρίσκεται σε αδιέξοδο καθώς η εκλεγμένη ηγεσία της κωφεύει και αγνοεί το αυτονόητο σε μία δημοκρατία. Δηλαδή ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό και όχι τα στελέχη της.

Εδώ κι λίγες μέρες έχει κυκλοφορήσει σε όλο το δημόσιο μία μικρών διαστάσεων αφίσα που καλεί τους δημόσιους υπαλλήλους σε λευκή απεργία.

Σήμερα ο δικηγορός σύλλογος της Αθήνας , η ΑΔΕΔΥ και οι συνταξιούχοι αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν ΚΑΙ δικαστικά τα μέτρα που εφαρμόζονται.

Αύριο η ΓΣΕΕ , που αρνείται να δεκτεί ως συνομιλητή τον αρμόδιο υπουργό καλεί το σύνολο των εργαζομένων σε γενική απεργία.

Κάντε μία πρόσθεση να δείτε τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ.

Αν έχουμε καταφέρει κάτι τους τελευταίους μήνες είναι να αφορίσουμε την περιουσία. Καταθέσεις και ακίνητα έχουν γίνει περίπου συνώνυμο της διαφθοράς και της μίζας καθιστώντας μεπτή την προσπάθεια του ανθρωπου για αποταμίευση και την συσσώρευση περιουσιακών στοιχείων. Και ενώ απο την μία πλευρά δαιμονοποιούμε την εγχώρια αποταμίευση και την συσσώρευση πλούτου απο την άλλη κάνουμε ταξιδάκια στο εξωτερικό για να μαζέψουμε τα ευρώ και τα δολάρια κινέζων , αμερικάνων και ευρωπαίων δηλαδή τις αποταμιεύσεις και τον συσσωρευμένο πλούτο τους αδιαφορώντας για την προέλευση του. Δηλαδή μιλάμε για μία ανευ προηγουμένου σχιζοφρενική συμπεριφορά η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά κορυφαία έκφραση φαρισαϊσμού. Θα ήταν απο την πλευρά των "εγκεφάλων" του υπουργείου Οικονομικών απόλυτα έντιμο να τάσσονταν δημόσια κατά της περιουσίας. Θεμιτό και αποδεκτό αν το έλεγαν και πριν τις εκλογές. Όμως , σήμερα απο την μία υπερφορολογείται κάθε μορφής περιουσιακό στοιχείο και κυρίως το ακίνητο και απο την άλλη κάθε μεθοδευμένη διαροή για φοροδιαφυγή συνοδεύεται με το ύψος των αποταμιεύσεων και των ακινήτων του καταγγελόμενου (σ.σ. και όλα αυτά πριν τελεσιδικήσει η υπόθεση). Τι σημαίνει αυτό; Ένα κύμα φόβου και ανασφάλειας το οποίο ωθεί μικρούς, μεσαίους και μεγάλους επενδυτές να αναζητήσουν ένα πιό ασφαλές τόπο για τον πλούτο τους. Αν θέλετε να μιλήσουμε με αριθμούς απο τις αρχές του χρόνου καταθέσεις 15,8 δισ. ευρώ έφυγαν απο τις τράπεζες. Σίγουρα κάποια απο αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την κάλυψη οικονομικών υποχρεώσεων αλλά τα υπόλοιπα έφυγαν για να ...ασφαλιστούν. Το μέγεθος της ανοησίας ή μάλλον η έλλειψη συγκροτημένης οικονομικής σκέψης αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο με το εργασιακό. Έτσι απο την μία πλευρά , ανακοινώνονται μέτρα για να καταστήσουν το επιχειρείν πιό αποδοτικό ενώ ταυτόχρονα τα κέρδη του αντιμετωπίζονται με την παλαιοχριστιανική αντίληψη της "αμαρτίας". Μιλάμε για ένα φαύλο κύκλο ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μεγαλύτερο οικονομικό αδιέξοδο που έχει γνωρίσει η χώρα. Εκτός και αν όλα αυτά αποσκοπούν στο να φύγουν άρον άρον οι μικροί απο την αγορά την οποία θα νέμονται κάποιοι λίγοι μεγάλοι, οι οποίοι έχουν την πολιτική και οικονομική ευρωστία να αντιμετωπίσουν τους ερασιτεχνισμούς του οικονομικού επιτελείου της Κυβέρνησης.Το χειρότερο απο όλα είναι ότι την στιγμή που έχουμε μάθει τα πάντα για τα περιουσιακά στοιχεία του κάθε γιατρού , δικηγόρου , συμβολαιογράφου και όποιου άλλου χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα προς αποφυγή δεν έχουμε μάθει τίποτε για τον πλούτο των εμπόρων ναρκωτικών, των εμπόρων όπλων , των εμπόρων λευκής σαρκός , των... Εκτός και αν αυτοί δεν υπάρχουν.

Ίσως είναι η πρώτη φορά στη από την δεκαετία του ´ 70 που τόσο πολλοί αντιδρούν στις αποφάσεις τόσο λίγων. Στην Γαλλία χθες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας τα ασφαλιστικά τους κεκτημένα. Στην Ιταλία η γενική απεργία είναι η απάντηση στο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης του κ. Μπερλουσκόνι  ενώ στην Ισπανία οι αντιδράσεις στο πρόγραμμα της σοσιαλιστικής του κ. Θαπατέρο έχουν σχεδόν καθολική αποδοχή. Ο ευρωπαικός νότος βρίσκεται σε ένα πρωτόγνωρο αναβρασμό που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που οδηγεί. Ένα είναι σίγουρο : η επόμενη μέρα μετά την κρίση θα βρεί το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης σε απαξία και την ΕΕ να έχει είτε κεντρική διακυβέρνηση είτε υπεραναπτυγμένες φυγόκεντρες τάσεις.
Στην πραγματικότητα αυτή η κρίση θα έχει αναδείξει την ανπάρκεια της ηγεσίας της να προβλέψει και να προσαρμοστεί σε δεδομένα της κρίσης. Αν θελήσει κανείς να συγκρίνει τις κορώνες της κ. Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί στην διάρκεια του 2008 και του πρώτου τριμήνου 2009 με τις σημερινές τοποθετήσεις τους  για δημοσιονομική σταθερότητα δύο μπορεί να σκεφτεί: είτε οτι οι  δύο τους σε μία από τις δύο χρονικές φάσεις δεν είχαν συναίσθηση της πραγματικότητας είτε οτι είναι ελλιποβαρείς για την διαχείριση τόσο ακραίων καταστάσεων. Αν μάλιστα ο οπορτουνισμός που χαρακτήρισε τη στάση τους συγκριθεί με την σταθερότητα της πολιτικής του Τσωρτσιλ , του ΝτεΓκωλ ακόμα και του Αντενάουερ το δίχως άλλο μελαγχολεί. Φυσικά δίπλα τους , βρήκαν το κατάλληλο έδαφος για να «ανθίσουν» οι ηγέτες των υπολοίπων χωρών μελών οι οποίοι και αυτοί αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ ανακάλυψαν τα ρηγκανόμικς και τρέχουν προσπαθώντας να καλύψουν το χαμένο έδαφος για την αμερικανοποίηση της γηραιάς Ηπείρου. Σε αυτή την προοπτική αναδεικνύεται και ένα ακόμα έλλειμα. Το έλλειμα των διανοητών. Και πραγματικά είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν αυτή η ουμανιστική Ευρώπη να μη έχει πλέον διανοητές του διαμετρήματος ενός Σατρ , ενώ Γκραμσι , Αλτουσερ. Οι διαδοχοί τους φαντάζουν σαν  κακεκτυπα που απλώς αναδεικνύουν καθημερινά την αδυναμία τους να παράξουν καινοτόμο σκέψη, να αρθρώσουν καινοτόμο λόγο και να ανακαλύψουν νέες διαδρομές εξόδου από την κρίση.