Τελικά φαίνεται ότι απο τον Σεπτέμβριο ξεκινά η πιο δύσκολη περίοδος για την ελληνική οικονομία των τελευταίων 50 χρόνων. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κλάδος της ελληνικής οικονομίας που να δείχνει σημάδια δυναμισμού. Το εμπόριο κινείται στην κόψη του ξυραφιού καθώς πάνω απο 50.000 επιχειρήσεις κινούνται στα όρια της επιβίωσης. Η οικοδομή φαίνεται ότι θα είναι 15% χαμηλότερα σε σύγκριση με το 2009 και τουλάχιστον 1.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του κλάδου θα έχουν κλείσει στην διάρκεια του χρόνου. Η καθήλωση των δημόσιων επενδύσεων φαίνεται ότι οδηγεί σε ανάλογη πορεία και πολλές εργοληπτικές επιχειρήσεις. Οι συναλλαγές στην αγορά ακινήτων στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μειωμένες 10% σε σύγκριση με το 2009 δηλαδή η σωρευτική πτώση απο το 2008 θα υπερβεί το 65%. Η ανεργία μέχρι τέλος του χρόνου θα κινθεί μεταξύ 15-20% προκαλώντας κλονισμό σε μία σειρά άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων και κυρίως στη ζήτηση για κατοικία. Μπορεί , κάποιοι οικονομολόγοι να βλέπουν πιο ήπια την ύφεση σε σύγκριση με αυτή που ανέμεναν αλλά η αλήθεια είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται -ή θα βρεθούν - σε αδιέξοδο. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική οικονομία τους τελευταίους 10 μήνες βαδίζει χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς όραμα. Και αυτό είναι ο χειρότερος οδηγός για όλους, αφού όταν οι πολίτες μίάς χώρας κινούνται σε περιβάλλον ανασφάλειας η μοναδική -απόλυτα φυσιολογική-αντίδραση- είναι η εξασφάλιση. Για αυτό , μειώνονται οι καταθέσεις και οι εισαγωγές. Σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας λοιπόν η αγορά ακινήτων, μπορεί να δημιουργεί ευκαιρίες για λίγους κερδοσκόπους και καιροσκόπους αλλά στην πραγματικότητα οδηγείται σε περιθωριοποίση διαρκείας καθώς το ζητούμενο για την μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων δεν είναι το κεραμίδι αλλά η "μάχη της επιβίωσης". Και αυτή η μάχη έχει πολλά πρόσωπα . Απο το να εξασφαλίσει κανείς την δουλειά του μέχρι να εξασφαλίσει τα χρήματα του σουπερ μάρκετ. Η χθεσινή παρέμβαση των βιομηχάνων αυτό το νόημα είχε καθώς -ανεξαρτητα απο το αν συμφωνεί η διαφωνεί κανείς μαζί τους-αυτό που θα πρέπει να τους αναγνωρίσει είναι ο οικονομικός τους ρεαλισμός. Φαίνεται ότι μετά απο 10 μήνες διαπίστωσαν και αυτοι το αυτονόητο: "χωρίς καταναλωτές δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε και οι ίδιοι". Δυστυχώς , αυτό που διαπιστώνουν οι βιομήχανοι , οι άνεργοι, οι έμποροι και οι κατασκευαστές δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό απο τους εγκέφαλους του υπουργείου Οικονομικών οι οποίοι αφού επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της αφαίμαξης και της φορολογικής τρομοκρατίας αναρωτιούνται γιατί δεν τρέχουν τα έσοδα και κάνουν την μία μετά την άλλη τις συσκέψεις. Ότι και να κάνουν δεν πρόκειται να τρέξουν τα έσοδα για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί η αγορά είτε δεν έχει χρήματα είτε γιατί έχει άλλες προτεραιότητες. Ακόμα και οι απειλές για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς ακινήτων το μόνο που θα φέρει είναι να φύγουν ακόμα μακρύτερα οι έλληνες απο την ακίνητη περιουσία. Και τότε; απο που θα μαζέψουν φόρους; Μήπως απο εκείνους που εδώ και έξη μήνες συντηρούν την αγορά κατοικίας του Λονδίνου; ή άντε και τα παίρνουντα ακίνητα, τι θα κάνει το δημόσιο, μεσιτικό γραφείο; Και σε τελευταία ανάλυση το Δημόσιο έχει αποδεικτεί ανίκανο να διαχειριστεί και να περιφρουρήσει την δική του ακίνητη περιουσία που ρημάζει. Και πραγματικά αναρωτιέται κανείς : Που είναι οι χιλιάδες θέσεις εργασίας της "πράσινης ανάπτυξης"; που είναι οι αναπτυξιακές πολιτικές που θα εφαρμόζονταν ώστε να διασφαλιστεί το δικαίωμα στην εργασία και στην ιδιοκτησία; που είναι οι εξαγγελίες για το δίκτυ κοινωνινικής προστασίας; Πουθενά. Αποδείκτηκαν λόγια του αέρα ή ιδεοληψίες κάποιων λίγων που κατάφεραν να πείσουν τους πολλούς. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί αυτοί που χαράζουν την πολιτική να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο που οδηγούν την ελληνική κοινωνία με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται. Σίγουρα , οι εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου για τον ανασχηματισμό δεν είναι σημάδι ότι η Κυβέρνηση του και ο ίδιος έχουν καταλάβει τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Τέτοιες προσεγγίσεις το μόνο που δείχνουν είναι ότι, οι κρατούντες δεν έχουν κατανοήσει ότι σήμερα ο απλός έλληνας δεν πιστεύει ότι αν στην θέση του κ. Παπακωνσταντίνου βρεθεί ο κ. Φαφουδόπουλός θα λυθεί το πρόβλημα του. Αυτό που περιμένουν είναι απτές και απλές πράξεις για να αλλάξει το ζοφερό κλίμα που έχει φωλιάσει στην οικονομία. Περιμένουν ενίσχυση της οικοδομής . Περιμένουν κίνητρα για να ενισχυθεί η ζήτηση για κατοικία. Περιμένουν δημόσιες επενδύσεις που θα δώσουν δουλειά σε κατασκευαστικές. Περιμένουν προωθητικές ενέργειες στην αγορά εξοχικής κατοικίας. Περιμένουν πολιτικές για το εμπόριο ώστε να περισωθεί η περιουσία των εμπόρων και των ιδιοκτητών. Περιμένουν κίνητρα για την σύσταση νέων εταιρών ώστε να μη μένουν κενά χιλιάδες γραφεία. Αυτά τα απλά που μπορείνα τα δεί ακόμα και ένα απλός άνθρωπος χωρίς τις περγαμηνές των εισαγόμενων συμβούλων που έκαναν την ελληνική οικονομία πειραματόζωο επιχειρώντας να φέρουν το μοντέλο της Λατινικής Αμερικής στην Ελλάδα. Ισως να πιστεύουν ότι οι ευρωπαίοι έλλληνες της μεσαίας τάξης δεν θα σηκωθούν απο τους καναπέδες τους, αλλά η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα θα τους διαψεύσει

Ο ECONOMIST, μία πενταετία πρίν ξεκινήσει η μεγάλη οικονομική κρίση είχε ξεκινήσει τη δημοσιεύση άρθρων τα οποία είτε λίγο είτε πολύ εμφάνιζαν την παγκόσμια αγορά κατοικίας ως φούσκα η οποία αργά ή γρήγορα θα ξεφούσκωνε. Τουλάχιστον μία φορά το εξάμηνο, εμφανίζονταν τέτοιες έρευνες και σε άλλα έντυπα-λιγότερο ή περισσότερο έγκυρα- που υιοθετούσαν αυτή τη θέση. Σήμερα,με την εμπειρία της κρίσης στην πλάτη έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μία άλλη άποψη -την οποία πρεσβευει και το realestatenews.gr- η οποία θεωρεί ότι η μεγάλη κρίση που πλήττει την παγκόσμια οικονομία δεν ήταν κρίση της αγοράς κατοικίας αλλά κρίση χρέους και διαχείρισης του που προκάλεσαν οι τράπεζες και οι κεντρικές κυβερνήσεις αλλά και οι κεντρικές τράπεζες οι οποίες στην συνέχεια αποδείχθηκαν απρόθυμες και ανίκανες να το διαχειριστούν.Αντίθετα οι συνθήκες που επικρατούν στην αγορά κατοικίας είναι υγιείς και μπορούν να εξασφαλίσουν μία σταθερά υψηλή ζήτηση . Για να το πούμε διαφορετικά, η αλματώδης και συνεχής άνοδος των τιμών σε Μ. Βρεταννία ,ΗΠΑ , Ισπανία και Ιρλανδία δεν ήταν η αιτία για την οικονομική κατάρρευση που ακολούθησε αλλά το πρόσχημα . Δηλαδή , η αγορά ακινήτων χρησιμοποιήθηκε ως όχημα απο τις τράπεζες και τα funds προκειμένου να δημιουργηθούν νέα προϊόντα που θα εξασφάλιζαν υψηλές αποδόσεις και οι κεντρικές κυβερνλησεις όχι μόνο δεν έλεγχαν τον άκρατο καιροσκοπισμό και την πλεονεξια αλλά την συντηρούσαν και την ενίσχυαν. Τι σημασία έχει αυτό; Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής θεωρούν ότι στην θέση της αγοράς ακινήτων θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλο αγαθό απο τον χρυσό μέχρι το πετρέλαιο και απο το νικέλιο μέχρι το κακάο. Επομένως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο κατα πόσο η αγορά κατοικίας είναι προβληματική απο μόνη της αλλά στο πόσο εκτεθειμένη και εξαρτημένη είναι απο το τραπεζικό σύστημα και κατα πόσο οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες είναι διατεθειμένες να προστατεύσουν το δημόσιο συμφέρον. Για να το πούμε πιο απλά , αν η αιτία της κρίσης ήταν η αγορά ακινήτων η διαδικασία ανάκαμψης θα είναι πολυετετής επίπονη και θα εξαρτάται κυρίως απο παράγοντες όπως οι δημογραφικές εξελίξεις. Αντίθετα , αν τα βασικά στοιχεία της αγοράς κατοικίας όπως η ζήτηση παραμένουν ισχυρά, τότε η ανάκαμαμψη μπορεί να είναι όχι μόνο σύντομη αλλά και διατηρήσιμη. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα . Οι πολιτικές για την ανάκαμψη της αγοράς αλλά και η διατηρησιμότητα της ανάκαμψης αυτής θα πρέπει να στοχεύουν στο να διορθωθούν τα πραγματικά προβλήματα που προκάλεσε την κρίση. Και στην προκειμένη περίπτωση στις τράπεζες. Ας πάρουμε για παράδειγμα την αγορά κατοικίας των ΗΠΑ που πυροδότησε την κρίση.Εκεί , τα προβλήματα δεν προκλήθεικαν απο τις τιμές των κατοικιών αλλά απο την πίεση που άσκησαν στην αγορά οι τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα μέσω των πλειστηριασμών. Η πίέση αυτή είχε με την σειρά της ως αποτέλεσμα να αλλάξουν οι όροι της αγοράς δηλαδή η προσφορά και έτσι να οδηγηθεί η αγορά σε συνθήκες υπερβάλλλουσας προσφοράς. Ακόμα και το επίπεδο των τιμών θα μπορούσε να παραμείνει ανεπηρέαστο αφού ακόμα και στο υψηλότερο τους σημείο εμφανίζονταν άνθρωποι διατεθειμένοι να καταβάλλουν το τίμημα για να αγοράσουν αλλά και επιχειρήσεις που αναλάμβαναν τον επενδυτικό κίνδυνο της κατασκευής και προσφοράς νέων κατοικιών. Όλα αυτά δείχνουν ότι η αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ , αφεαυτής ήταν ισχυρή και θα μπορούσε να συντηρήσει για πολύ καιρό ακόμα την ανοδική πορεία. Αυτή που αποδείχτηκε προβληματική ήταν η τραπεζική αγορά και η διαχείριση του χρέους που έκανε είτε με την έκδοση ομολόγων είτε με τους πλειστηριασμούς. Ανάλογο είναι και το συμπερασμα απο την ελληνική κρίση της αγοράς κατοικίας. Το 2008 , όταν το επίπεδο των τιμών είχε φθάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα ο αριθμός των μεταβιβάσεων ακινήτων έίχε φθάσει σε επίπεδα ρεκορ. Αυτό σημαίνει ότι η ζήτηση ήταν ισχυρή και ότι υπήρχαν άνθρωποι διατεθειμένοι να αγοράσουν σε αυτά τα επίπεδα των τιμών και ενδεχομένως και σε υψηλότερα. Αν και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν επηρέασε σε πρώτη φάση το επίπεδο της προσφοράς εντούτοις η πολιτική που ακολούθησε οδήγησε σε συρρίκνωση της ζήτησης. Στη συνέχεια το ελληνικό δημόσιο με την φορολογική πολιτική που ακολούθησε επιδείνωσε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα οδηγώντας την ζήτηση για κατοικία στο σημερινό αδιέξοδο. Ο ρόλος των κεντρικών Κυβερνήσεων και των τραπεζών κυριαρχεί και στο μοντέλο της Ισπανίας και της Ιρλανδίας ενώ στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας με την πολιτική που ακολούθησε η κυβλερνηση Μπράουν η ευθύνη αφορά κυρίως τις τράπεζες.

Τα στοιχεία που αποκάλυψε πριν λίγες μέρες το realestatenews.gr για την ελληνική αγορά ακινήτων και κυρίως για την εικόνα του στο εξωτερικό είναι αποκαλυπτικά.

Έγκυρες εφημερίδες με αναγνώστες από ολόκληρο τον κόσμο αποκαλύπτουν ότι ακόμα και οι έλληνες κεφαλαιούχοι απομακρύνονται από την Ελλάδα λόγω της υψηλής φορολογίας της ακίνητης περιουσίας. Αναλύσεις μελετητικών οίκων για τις αποδόσεις των επενδύσεων σε κατοικία κατατάσσουν την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης καθώς η υπερφορολόγηση και ο υψηλός πληθωρισμός έχουν ως αποτέλεσμα να κινούνται μεταξύ του -3% και -4% . Την ίδια ώρα που οι επενδυτές γυρίζουν την πλάτη οι έλληνες αποτελούν το 6% των αγοραστών πολυτελών κατοικιών στο Λονδίνο.

Και αυτά είναι μερικά από τα σημάδια του αδιεξόδου που βρίσκεται σήμερα η ελληνική αγορά ακινήτων. Το ερώτημα είναι πότε η ελληνική αγορά θα βγει από το τέλμα. Οι περισσότεροι αναλυτές συνδέουν την απάντηση με το τέλος της ύφεσης. Όμως μάλλον κάνουν λάθος. Η ελληνική αγορά δεν είναι τόσο εξαρτημένη από τον υφεσιακό κύκλο της οικονομίας όσο οι υπόλοιπες χώρες του εξωτερικού. Αυτό το κατανοεί κανείς αν μελετήσει τα στοιχεία για τις καταθέσεις αλλά και την αναλογία δανείων προς αξία αποθέματος ακινήτων. Ποιό είναι το συμπέρασμα; Στην Ελλάδα υπάρχουν χρήματα και σε αντίθεση με την αγορά των ΗΠΑ εδώ οι τράπεζες έχουν ενυπόθηκο μόλις το 15% του αποθέματος κατοικιών.

Επομένως το πρόβλημα της αγοράς είναι υπόθεση πολιτικής βούλησης. Από τις εκλογές του Οκτωβρίου μέχρι σήμερα η ακίνητη περιουσία κινείται σε περιβάλλον διωγμού. Η φορολογία πολλαπλασιάστηκε, οι υποψήφιοι αγοραστές αποτρέπονται καθώς καθημερινά αισθάνονται ότι η ιδιοκτησία χρησιμοποιείται από το κράτος ως επιχείρημα για την διαπόμπευση των ιδιοκτητών. Η ανασφάλεια έχει φθάσει στο ζενίθ από τις "ειδήσεις" που διαρρέουν καθημερινά τα επιτελεία του οικονομικού επιτελείου .Ακόμα και τα μέτρα πολεοδομικού χαρακτήρα που ανακοινώθηκαν δεν στοχεύουν πουθενά αλλού παρά στο να αδειάσουν τις τσέπες των ιδιοκτητών για να γεμίσουν τα ταμεία του δημοσίου.

Από τις 4 Οκτωβρίου 2009 μέχρι σήμερα δεν ανακοινώθηκε και δεν εφαρμόστηκε ούτε ένα μέτρο που να προωθεί την επένδυση σε ακίνητα. Όσο αφορά την προώθηση της αγοράς ακινήτων στο εξωτερικό ούτε λόγος να γίνεται. Ακόμα και η HELLEXPO κατήργησε την έκθεση για την ακίνητη περιουσία που έκανε τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της ΔΕΘ.

Για τους έλληνες , που είναι έξυπνοι άνθρωποι όλα αυτά σημαίνουν ότι η Κυβέρνηση έχει ξεκινήσει ένα απηνή διωγμό στην ακίνητη περιουσία με προφανή στόχο την διοχέτευση της σε λίγους... Για τον λόγο αυτό οι μόνοι που αγοράζουν είναι εκείνοι που θέλουν ένα κεραμίδι για να στεγάσουν την οικογένεια τους αλλά και οι κερδοσκόποι που εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προσφέρει το οικονομικό αδιέξοδο χιλιάδων ελλήνων -μισθωτών και μικροεπιχειρηματιών. και φυσικά η εικόνα αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν πεισθούν ότι η ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται από την εκλεγμένη Κυβέρνηση αυτού του τόπου ως κολάσιμη πράξη.

Για να γίνει αυτό η ΔΕΘ προσφέρει την δυνατότητα στον κ. Παπανδρέου να δείξει ότι η πολιτική της εξόντωσης που ακολουθεί δεν είναι στις προθέσεις της Κυβέρνησης και ότι οι επενδύσεις στη κατοικία εξακολουθούν να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Και αυτό μπορεί να το πετύχει ανακοινώνοντας κίνητρα, επενδύσεις σε υποδομές αλλά και -το κυριότερο- μέτρα για όλες τις εκκρεμότητες που φρενάρουν την αγορά ακινήτων. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα το κάνει.

Όχι γιατί δεν το τολμά-εδώ έχει υπογράψει το μνημόνιο-αλλά γιατί δεν πιστεύει στην αγορά ακινήτων η οποία πάει κόντρα στις ιδεοληψίες του περί πράσινης ανάπτυξης και οι οποίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για τα ...μπαλκόνια αφού μέχρι σήμερα δεν έχουν προσφέρει στο τόπο ούτε μία θέση εργασίας. Όμως , σε πείσμα των πολιτικών βουλήσεων η ελληνική αγορά ακινήτων όχι μόνο επιβιώνει αλλά και μεγεθύνεται απλώς θα χρειαστεί λίγο χρόνο παραπάνω ...

Αν είσασταν επισκέπτης σε μία χώρα που γνωρίζατε τόσο καλά την γλώσσα της ώστε να μπορείτε να ενημερώνεστε απο τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων σίγουρα θα θεωρούσατε ότι έχετε μία πολύ καλή εικόνα για την αυτή την χώρα

. Αν διαβάζατε και ακούγατε για "σαφάρι" ελέγχων σε ολόκληρη την χώρα για φοροδιαφυγή, κερδοσκοπία , πολεοδομικές παραβάσεις, διαφθορά και για ότι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους τι θα σκεφτόσαστε για την χώρα, τους κατοίκους της και την ηγεσία της;

΄Αν μάλιστα βλέπατε υπουργούς να δηλώνουν ότι θα γίνουν έλεγχοι για φόρους, κερδοσκοπία, πολεοδομικές και περιβαντολογικές παράβασεις σίγουρα δεν θα περνούσε απο το μυαλό σας ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σοβαροί. Αντίθετα -και με δεδομένο ότι στους υπουργικούς θώκους βρίσκονται οι άριστοι-θα αισθανόσαστε ότι βρίσκεστε σε μία χώρα κατσαπλιάδων , πειρατών και κλεπτών.

Αν υπάρχει χώρα όπου συμβαίνουν όλα αυτά;

Ναι , η σύγχρονη Ελλάδα.

Και αν δεν το πιστεύετε κάντε μία βόλτα στο πιό κοντινό περίπτερο και ρίξτε μιά ματιά στις εφημερίδες. Οι μεγαλύτερες σε κυκλοφορία γράφουν για τους ράμπο που εφορμούν στην αγορά για να πιάσουν τους φοραφυγάδες . Στις μέσα τους σελίδες κάποιες άλλλες μιλούν για άλλους ράμπο που θα πιάσουν εκείνους που έχουν αυθαίρετα και ημιυπαίθριους. Εκεί θα βρείτε επίσης για τους κερδοσκόπους που ανεβάζουν τις τιμές σε αλεύρι , ψωμί , καύσιμα τους οποίους θα πατάξουν αλλοι ράμπο. Σε όλους αυτούς -κατα τις εφημερίδες , τα τηλεοπτικά δελτία και τους υπουργούς-, θα πρέπει να προστεθούν και οι επαγγελματίες στα τουριστικά θέρετρα που γδέρνουν το κοσμάκι που οι μέρες τους είναι-κατα τις εφημερίδες μετά τις σχετικές δηλώσεις υπουργών ή παρατρεχάμενων τους- μετρημένες αφού θα βρεθούν αντιμέτωποι με άλλους ράμπο.

Αντί να γελάτε ίσως είναι καλύτερα να κάνετε μία πρόσθεση. Τι να προσθέσετε;

Τον αριθμό των παραβατών που εμφανίζουν οι αυτόκλητοι κριτές. Έχουμε και λέμε λοιπόν: 1,5 εκατ. ημιυπαίθριοι σύν 1,5 εκατ. αυθαίρετα συν 1 εκατ. απασχολούμενων στο τομέα των υπηρεσιών σε τουριστικούς προορισμούς συν 100 χιλιάδες που ασχολούνται στους τομείς καυσίμων , αλεύρων , ψωμιού...

Σύνολο ; Πάνω απο 4.000.000 εκατ. απασχολούμενοι. Μιλάμε δηλαδή για το 75% περίπου του ενεργού πληθυσμού της χώρας που κατά την άποψη του πρωθυπουργού και των υπουργών Οικονομικών, Οικονομίας και Περιβάλλοντος αλλά και κάποιων που μεταφέρουν άκριτα και ασχολίαστα τις απόψεις τους ,έχουν παραβατική συμπεριφορά. Τέσσερεις ,άνθρωποι λοιπόν κρίνούν 4.000.000 άλλους ανθρώπους και αποφαίνονται για την επαγγελματική και οικονομική τους ηθική και λίγες δεκάδες μεταφέρουν την κρίση αυτή.

Επειδή, ο συλλογισμός αυτός μπορεί να οδηγεί είτε σε γελοία είτε σε θλιβερά συμπεράσματα αφήνουμε την κρίση σε ΕΣΑΣ -στα 4.000.000 και βάλε...