Η Ελλάδα θα πρέπει να ασφαλίσει το χρέος της με τα αγαθά που διαθέτει, όπως τα νησιά, έτσι ώστε να πείσει τις αγορές ότι τα χρήματα που δανείζεται δεν θα χαθούν, αναφέρει ο επικεφαλής του γερμανικού Ινστιτούτου IWH, Ulrich Blum στο Reuters. "Αυτό ακριβώς κάναμε και στη Γερμανία το 1923" προσθέτει για να πείσει ότι πρόκειται για δοκιμασμένη μέθοδο. Σύμφωνα με τον ίδιο για να μειωθούν τα επιτόκια, τα δάνεια της Ελλάδας πρέπει να "ασφαλιστούν" με πειστικό τρόπο. "¨Τα δημόσια αγαθά αποτελούν σταθερή ασφάλεια. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κατάσταση που θα νικήσει τον ψυχολογικό πόλεμο" αναφέρει. "Τα νησιά πάντα θα αξίζουν περισσότερα από τα χρέη της χώρα, έτσι δεν χρειάζεται να πουληθούν" προσθέτει. Έτσι, σύμφωνα με τον ίδιο, τα δάνεια θα γίνουν φθηνότερα καθώς δεν θα βασίζονται στην εικασία ότι τα χρήματα θα μαζευτούν από φόρους, αλλά θα είναι ήδη υποθηκευμένα. Όσον αφορά στα σενάρια περί αναδιάρθρωσης χρέους, τα απορρίπτει καθώς σύμφωνα με τον ίδιο οι αγορές γνωρίζουν πως η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να μειώσει το χρέος της πριν το 2014. Σημειώνεται πως το IWH αποτελεί ένα από τα έξι ινστιτούτα, σύμβουλους της Άνγκελα Μέρκελ.

ΠΗΓΗ : enet.gr

Αν έχουμε καταλάβει κάτι από την οικονομική κρίση είναι ότι το τέλος της θα βρει τους ισχυρούς πιο ισχυρούς και τους αδύναμους πιο αδύναμους. Πρόκειται δυστυχώς για ένα αξίωμα που ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει σε κάθε του βήμα. Πως γίνεται αυτό και ποιος είναι υπεύθυνος; Όσο και αν ο πρωθυπουργός της χώρας θέλει να μας πείσει για την «ευαισθησία» του , η πολιτική που ακολουθεί είναι εκείνη που θα καταστήσει τους ισχυρούς ακόμα πιο ισχυρούς. Θέλετε ένα παράδειγμα;

Το κράτος με κάθε λογής τερτίπια και μεθόδους προσπαθεί να βοηθήσει μεγάλες προβληματικές επιχειρήσεις να γλυτώσουν από την χρεωκοπία. Φυσικά, επειδή υπάρχει η τρόικα όλες οι κινήσεις γίνονται στο παρασκήνιο και με «όχημα» κρατικούς φορείς. Με απλά λόγια παρά τις λανθασμένες οικονομικές επιλογές των επιχειρηματιών προσπαθεί να βρει τρόπο ώστε να μείνουν όρθιες οι επιχειρήσεις τους. Και καλά κάνει αφού προσφέρουν θέσεις εργασίας , κεφάλαια στην οικονομία και συμβάλλουν στην ανάπτυξη . Σωστό το επιχείρημα . Όμως σε ένα κράτος δικαίου , η πολιτική ευαισθησία δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Δηλαδή οι πολιτικές που εφαρμόζονται για τους μεν θα πρέπει να υιοθετούνται και για τους δε. Έχουμε , για παράδειγμα χιλιάδες δανειολήπτες οι οποίοι έκαναν και αυτοί κακές επιλογές και οδηγήθηκαν σε υπερχρέωση. Τι κάνει για αυτούς το κράτος; Τους λέει να κάνουν ρυθμίσεις με τις τράπεζες αφού προηγουμένως τους υποχρεώνει να βγάλουν στο σφυρί ότι έχουν και δεν έχουν-αυτή είναι η περίφημη ρύθμιση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Διαπιστώνετε πουθενά έστω και ένα ίχνος ισονομίας και ισοπολιτείας;

Θέλετε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι οι τράπεζες στα χρόνια της ευμάρειας έκαναν λαθεμένες επιλογές. Το κράτος λοιπόν με διάφορους τρόπους τους χορηγεί ενισχύσεις-φανερές και κρυφές-, πιέζει την ΕΚΤ να τις χρηματοδοτήσει και γενικά κάνει ένα αγώνα δρόμου για να τις κρατήσει όρθιες μέχρι να περάσει η κρίση. Όμως από την άλλη πλευρά όχι μόνο δεν κάνει απολύτως τίποτε για να στηρίξει τους ιδιώτες και τις μικρές επιχειρήσεις αλλά αντίθετα με την σιωπή της συναινεί στο να τους πάρουν οι τράπεζες ότι έχουν και δεν έχουν. Θα πει κανείς ότι οι τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις είναι οι στυλοβάτες της οικονομίας . Σωστά.

Αλλά οι τράπεζες , οι μεγάλες επιχειρήσεις ακόμα και οι κυβερνήσεις υπάρχουν , επειδή οι πολλοί ,που ανυπεράσπιστοι βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής ομηρίας , τις επιλέγουν είτε ως πελάτες είτε ως ψηφοφόροι. Δυστυχώς όμως οι ενώ οι λίγοι έχουν πάρει όλες τις ιδιότητες του χαμαιλέοντα ο πολλοί είναι όχι μόνο ξεχασιάρηδες αλλά και εύπιστοι.

Πριν αρκετές δεκαετίες , το σπίτι για μία οικογένεια ήταν η ασφάλεια της.Την τελευταία δεκαετία όμως κάποιοι το αντιμετώπισαν σαν την « κότα με τα χρυσά αυγά» Αιτία η κατακόρυφη αύξηση των τιμών που έδωσε την δυνατότητα να το χρηματοδοτήσουν ως εγγύηση δανείων προκειμένου να αγοράσουν ΙΧ, να κάνουν διακοπές ή και ακόμα να χρηματοδοτήσουν καταναλωτικές δαπάνες. Ποιος ξεχνά τις διαφημίσεις που προέτρεπαν του καταναλωτές να σπεύσουν να βάλουν υποθήκες τα σπίτια τους για να πάνε διακοπές.

Το 2010 σηματοδότησε το τέλος αυτής της αντίληψης. Καθώς όλοι διαπίστωσαν ότι ένα σπίτι δεν μπορεί πλέον να αποφέρει άμεσα τον πλούτο, ούτε και να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αποταμίευσης και των εισοδημάτων. Με απλά λόγια ο πλούτος του σπιτιού είναι μία λογιστική αξία που για να μετουσιωθεί σε απτό πλούτο θα πρέπει να υπάρξει κάποιος που θα είναι διατεθειμένος να πληρώσει για να το αποκτήσει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαπίστωσαν ότι ο χρόνος ήταν εκείνος που ρύθμιζε τα πράγματα και όχι η ονομαστική τους αξία. Όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια έφεραν μία αλλαγή: Οι άνθρωποι στηρίζονται πλέον λιγότερο στην ιδιοκτησία ενός σπιτιού για να συσσωρεύουν πλούτο και επιστρέφουν σε πιο παραδοσιακούς τρόπους. Ομόλογα , καταθέσεις μετοχές ακόμα και ασφαλιστήρια συμβόλαια άρχισαν να αποτελούν τις επιλογές εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο που διαπίστωσαν ότι το ακίνητο προσφέρει μεν ασφάλεια αλλά σε δύσκολους καιρούς πολύ δύσκολα ρευστοποιείται . Και επειδή προσφέρει ασφάλεια είναι έρμαιο στις διαθέσεις του κάθε πολιτικού.

Φυσικά, για μερικούς, η πρόσφατη αναταραχή είναι απλά μια ένδειξη ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αγοράσουν. Τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων είναι ακόμη σχετικά χαμηλά και η ζήτηση περιορισμένη. Ίσως και να έχουν δίκιο αφού πολλοί αναλυτές λένε ότι πλησιάζουμε στον «πάτο του βαρελιού». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι τιμές θα αρχίσουν να τρέχουν με τους ρυθμούς της προηγούμενης δεκαετίας.

Το συμπέρασμα από την κρίση είναι ότι σε κάθε περίπτωση το σπίτι μπορεί να είναι «κάστρο» αλλά σε καμία περίπτωση θησαυροφυλάκιο.

Ελάχιστες φορές αυτή η εφημερίδα έχει εμπλακεί με την πολιτική και όποτε το έχει κάνει είναι για να σχολιάσει είτε θέματα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος είτε θέματα που άπτονται της αγοράς ακινήτων. Η σημερινή ανακοίνωση για την πρόθεση εκποίησης τεράστιων εκτάσεων δημόσιας γης προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Τόσο για το χρόνο που επιλέχθηκε όσο και για τον τρόπο. Το πρώτο ερώτημα είναι ποιες διαδικασίες θα ακολουθηθούν; Στην περίπτωση που επιλεγεί ο δρόμος των δημόσιων διαγωνισμών είναι μία χρονοβόρα υπόθεση που έχει ακολουθηθεί και στο παρελθόν με κάποιες από τις εκτάσεις που ανακοινώθηκαν και στο τέλος κηρύχθηκαν άγονοι. Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να υιοθετηθεί το μοντέλο του Ελληνικού , όπου ένα πρωϊ ανακοινώθηκε μία πρόθεση συνεργασίας και αυτό ήταν όλο. Φυσικά , αν το Ελληνικό ήταν περιουσία των κυβερνώντων δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ατομική τους περιουσία είναι ότι θέλουν κάνουν. Εδώ όμως μιλάμε για περιουσία όλων των ελλήνων και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να την αντιμετωπίζει ως προσωπική επιχείρηση. Ήδη τους τελευταίους μήνες στην αγορά ακούγονται πολύ ψίθυροι για κάποιες από αυτές τις εκτάσεις… Αλλά προκαλεί μεγάλη εντύπωση και ο χρόνος που επιλέγει. Η παγκόσμια αγορά ακινήτων παραπαίει. Στην πραγματικότητα οι μόνες επενδύσεις που γίνονται είναι στην Ασία λόγω των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ όλα έχουν παγώσει. Και το εύλογο ερώτημα είναι πως και με ποιες προϋποθέσεις βγάζει κάποιος για πούλημα ένα τόσο μεγάλο απόθεμα γης ; Μήπως τελικά η πρακτική αυτή αποδυναμώσει την θέση του ως πωλήτή; Πως μπορεί να διαπραγματευτεί κάποιος το τίμημα όταν υπάρχει το καθεστώς της διεθνούς οικονομικής εποπτείας; Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά που γίνονται είναι στην καλύτερη περίπτωση ερασιτεχνικές κινήσεις. Εκτός και αν τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται….