ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ κάθε έννοια φορολογικής δικαιοσύνης, η κυβέρνηση αποφάσισε να επιβάλλει ένα χαράτσι στα ακίνητα, που βασίζεται όχι στην πραγματική αξία των ακινήτων, αλλά στην τιμή ζώνης που εφαρμόζεται σε κάθε περιοχή. Γράφοντας καινούργιο κεφάλαιο στα παγκόσμια φορολογικά χρονικά, το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να φορολογήσει με συντελεστή 7% επί της αντικειμενικής αξίας μια υπόγεια αποθήκη 150 τετραγωνικών μέτρων στο Μπραχάμι και με συντελεστή 0,4% μια πολυτελή έπαυλη στο Παλαιό Ψυχικό, αξίας περίπου τριών εκατομμυρίων ευρώ.

Καταφέρνοντας «τυφλό» φορολογικό χτύπημα σε 7,2 εκατομμύρια ιδιοκτησίες, το υπουργείο Οικονομικών παραβιάζει τις ακόλουθες βασικές φορολογικές αρχές:

*Φορολογεί το κάθε ακίνητο ξεχωριστά και όχι τη συνολική περιουσία. Είναι απίστευτο, αλλά ο ιδιοκτήτης τριών ημιυπόγειων διαμερισμάτων στα Σεπόλια επιφάνειας 80 τ.μ., θα πληρώσει -συνολικά- περισσότερο φόρο από τον ιδιοκτήτη ενός πολυτελούς διαμερίσματος 100 τ.μ. στα Βριλήσσια. Το αποτέλεσμα... μιλάει Τα τρία ημιυπόγεια των Σεπολίων έχουν αθροιστική αντικειμενική αξία 90 χιλιάδων ευρώ και πληρώνουν πάνω από 1.000 ευρώ στη ΔΕΗ, ενώ το διαμέρισμα των Βριλησσίων κοστολογείται πάνω από 300.000 ευρώ, αλλά επιβαρύνεται με 720 ευρώ.

*Δεν κάνει βασικές διακρίσεις μεταξύ των ακινήτων. Το ημιυπόγειο, η αποθήκη και το γκαράζ φορολογούνται το ίδιο με το ρετιρέ.

*Αφήνει στο απυρόβλητο αυθαίρετες πολυτελείς κατοικίες, οι ιδιοκτήτες των οποίων έχουν δηλώσει κυριολεκτικά ό,τι θέλουν στη ΔΕΗ. Η αρχή «έχεις όσα τετραγωνικά δηλώνεις» υιοθετήθηκε κατά κόρον τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα μονοκατοικίες 200 και 300 τετραγωνικών να εμφανίζονται ως τριάρια των 70 και των 80 τετραγωνικών. Δεν ισχύει το ίδιο για τα νεόδμητα ακίνητα, καθώς γι' αυτά οι δήμοι υποχρέωναν τους ιδιοκτήτες να προσκομίσουν τα αρχιτεκτονικά σχέδια και να δηλώσουν όλα τα τετραγωνικά συμπεριλαμβανομένων ημιυπόγειων χώρων, ημιυπαίθριων καθώς και άλλους χώρους.

*Δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των χρήσεων. Τα βιομηχανικά κτίρια δεν είναι δυνατόν να φορολογούνται (ανά τετραγωνικό) το ίδιο με τα καταστήματα, ούτε τα μαγαζιά είναι δυνατόν να φορολογούνται όπως οι κατοικίες.

*Δεν συνδέει το ύψος του φόρου ούτε καν με το διαθέσιμο εισόδημα. Δεν λαμβάνεται υπόψη ούτε το αν το συγκεκριμένο ακίνητο που φορολογείται αποφέρει έσοδο στον ιδιοκτήτη, ώστε αυτός να έχει φοροδοτική ικανότητα.

*Στηρίζεται σε μια βάση δεδομένων η οποία είναι ελλιπέστατη και λανθασμένη. Δεκάδες δήμοι καθυστερούν να αποστείλουν στη ΔΕΗ τις τιμές ζώνης. Υπάρχουν περιοχές στις οποίες το τέλος ακίνητης περιουσίας υπολογίζεται ακόμη και τώρα με τιμές ζώνης του 2005. Στο Χαλάνδρι, μέχρι και τον περασμένο Ιούλιο, λογαριασμός ανέγραφε τιμή ζώνης 616 ευρώ, όταν η πραγματική τιμή ζώνης στη συγκεκριμένη περιοχή ήταν 1.500 ευρώ. Η διαφορά διορθώθηκε μόλις πριν από έναν μήνα. Στο Παλαιό Ψυχικό ακόμη δεν έχει περάσει η νέα τιμή ζώνης ύψους 8.000 ευρώ και λογαριασμοί δείχνουν ακόμη την παλαιά: 5.200 ευρώ.

ΠΗΓΗ : enet.gr

Σε μία οικονομία που βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Σε μία κοινωνία η οποία θεωρεί τους κάθε λογής αιφνιδιασμούς σχεδόν αναμενόμενους. Σε μία κοινωνία που βλέπει ότι πρώτα οι κυβερνώντες και μετά ολόκληρος ο κόσμος τους θεωρεί κλέφτες , απατεώνες και σαλταδόρους. Σε μία οικονομία που το θεσμικό πλαίσιο μεταβάλλεται με καταιγιστικούς ρυθμούς -πάντα προς το χειρότερο. … δεν μπορεί να υπάρξει προκοπή.

Ο μέσος έλληνας αυτή τη στιγμή νοιώθει ανυπεράσπιστος. Αισθάνεται ότι απειλείται. Συνειδητοποιεί ότι είναι ο παρίας της Ευρώπης. Διαπιστώνει ότι ανάμεσα σε αυτόν και την ηγεσία του υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα. Συνειδητοποιεί ότι βιώνει καταστάσεις απόλυτης υποκρισίας καθώς αυτοί που μέχρι χθές τον κολάκευαν και τον κανάκευαν έχουν μετατραπεί σε υβριστές του. Απορεί πως όλοι οι κορυφαίοι της Κυβέρνησης η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν μέλη κυβερνητικών σχημάτων από την δεκαετία του ΄90 σήμερα εμφανίζονται ως οι μεγαλύτεροι κατήγοροι του για μία συμπεριφορά που αυτοί προκάλεσαν και συντήρησαν.

Ο έλληνας είναι παράξενος άνθρωπος. Οι αιώνες σκλαβιάς , κατατρεγμού και ανασφάλειας τον έκαναν διορατικό, προσαρμοστικό και ανθεκτικό. Τον έμαθαν να περιμένει , να υπομένει και να επιβιώνει. Το πιο σημαντικό είναι ότι από γενιά σε γενιά διδάχθηκαν ότι ο χρόνος είναι κάτι παραπάνω από μονάδα μέτρησης. Είναι φιλοσοφία , είναι τρόπος ζωής. Μπορεί να μεταμορφωθεί απο ανυπόμονος και άπληστος - όταν εμφανίζονται οι ευκαιρίες- σε ανθεκτικό , υπομονετικό και ολιγαρκή όταν το περιβάλλον αλλάξει προς το χειρότερο. Και έτσι έχουμε μία αέναη προσαρμογή στις συνθήκες της κάθε εποχής. Σε αυτή την ράτσα, συνυπάρχουν όλα τα ακραία χαρακτηριστικά διότι η ιστορία της είναι μία αέναη εναλλαγή από την καταστροφή στον θρίαμβο.

Δυστυχώς , αυτό που δεν κατάλαβαν αυτοί που μας κυβερνούν είναι ότι ο έλληνας ξέρει πότε απειλείται και κυρίως πως θα αντιδράσει. Όταν απειλείται ξέρει να επιβιώνει και αυτό έχει αποδειχθεί μέσα από το πέρασμα των αιώνων. Γνωρίζει να περιμένει για να περάσει η μπόρα. Και όταν έλθει η ώρα ξέρει πάρα πολύ καλά πως θα κινηθεί. Κοντολογίς , για να μεγαλουργήσει πρέπει να αισθάνεται ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Σήμερα όμως κινείται σε περιβάλλον πλήρους ανασφάλειας. Φοβάται για τις αποταμιεύσεις του. Νοιώθει , ότι η περιουσία του απειλείται. Συνειδητοποιεί, ότι είναι πολύ κοντά στο να ζήσει σε ένα περιβάλλον οικονομικής υποτέλειας. Διαισθάνεται ότι τα όνειρα του για ένα καλύτερο σπίτι, για ένα εξοχικό , για μία ασφαλή ζωή στα γηρατειά του βρίσκονται υπό αμφισβήτηση. Και τι κάνει; Αυτό που έμαθε τόσους αιώνες : αμύνεται. Όσους φόρους και αν εφεύρουν οι φωστήρες του υπουργείου Οικονομικών. Όσους τροπους για περικοπές επινοήσουν τα σαϊνια της τρόϊκας . Οσες εξοντωτικές ρυθμίσεις και να επιβάλουν οι κυβερνώντες σε συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις ο έλληνας θα κάνει αυτό που του έμαθαν οι παλιότεροι και η ιστορία του : θα επιβιώνει. Όμως δεν θα συμμετέχει , δεν θα ονειρεύεται και το μόνο που θα ελπίζει είναι να τελειώσει γρήγορά ο εφιάλτης. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι με την ρότα που έχουν χαράξει , η ανάκαμψη δεν πρόκειται να έλθει αν δεν συμμετάσχει ο μέσος έλληνας.

Το ένα υπουργείο αυξάνει το κόστος μεταβίβασης, το άλλο το μειώνει και το τρίτο αναθεωρεί στρατηγικές, οι οποίες είχαν ψηφιστεί λίγους μήνες πριν. Το υπουργείο Οικονομικών ψηφίζει την άρση του πόθεν έσχες για την αγορά ακινήτων, προκειμένου να τονώσει την παγωμένη κτηματαγορά. «Ξεχνάει» όμως να καταργήσει το πόθεν έσχες για την αποπληρωμή των δανείων που συνδέονται με τα ακίνητα και στην πράξη ακυρώνει τη δική του πρωτοβουλία.

Ποιος μπορεί να αγοράσει σήμερα μόνο με μετρητά; Ούτως ή άλλως, η άρση του πόθεν έσχες έρχεται να ανατρέψει περυσινή νομοθετική ρύθμιση του ίδιου του υπουργείου Οικονομικών, που τότε πίστευε ότι το καθολικό πόθεν έσχες στα ακίνητα θα πατάξει τη φοροδιαφυγή. Η φοροδιαφυγή δεν πατάχτηκε, ενώ -με βάση τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος στα δύο πρώτα τρίμηνα του 2011 (περίοδος εφαρμογής του πόθεν έσχες)- οι συναλλαγές μειώθηκαν κατά 49% και 39% αντίστοιχα.

Το υπουργείο Περιβάλλοντος, παρά το γεγονός ότι έχει στο τιμόνι του τον πρώην υπουργό Οικονομικών, επιβάλλει νέα αύξηση στο κόστος μεταβίβασης, καθώς πλέον για μια αγοραπωλησία θα είναι απαραίτητη και η παρουσία του μηχανικού. Το μέτρο εντάσσεται στην προσπάθεια πάταξης της αυθαιρεσίας. Προβλέπει όμως ο νέος νόμος ότι για να εξασφαλίσει κάποιος τη βεβαίωση του μηχανικού, είτε δεν πρέπει να έχει πραγματοποιήσει αυθαιρεσία, είτε πρέπει να έχει εξοφλήσει τα ποσά που του αναλογούν για την τακτοποίηση, ημιυπαιθρίων ή/και αυθαιρέτων. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: Τι γίνεται αν κάποιος θέλει να πουλήσει τώρα; Οι πολεοδομίες δεν έχουν καν επιδώσει τα πρόστιμα από δηλώσεις ρύθμισης των ημιυπαιθρίων που έχουν υποβληθεί τον περασμένο Φεβρουάριο. Οσο για τη διαδικασία τακτοποίησης των αυθαιρέτων, θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο, ενώ είναι άγνωστο πότε θα μπορέσει να εξοφλήσει ο πρώτος το πρόστιμό του.

Το υπουργείο Περιβάλλοντος μεριμνά για τον περιορισμό της αυθαιρεσίας από εδώ και στο εξής, βάζει στο παιχνίδι τους μηχανικούς και αυξάνει το κόστος της μεταβίβασης. Από την άλλη, το υπουργείο Δικαιοσύνης, θέλοντας να δείξει τα καλά της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων, πιέζει για τη μείωση των αμοιβών των συμβολαιογράφων. Προωθεί, από κοινού με το υπουργείο Οικονομικών, υπουργική απόφαση η οποία θα μειώνει τις αμοιβές των συμβολαιογράφων -κατ' επιταγήν του μνημονίου- έως και 90%. Ποιων συναλλαγών όμως; Αυτών που ξεπερνούν σε αξία τα 2-3 εκατομμύρια ευρώ και που στην πράξη είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Οσο για το υπουργείο Οικονομικών, δεν θα μπορούσε παρά να εξετάζει και πάλι αλλαγή στον τρόπο φορολόγησης των μεταβιβάσεων ακινήτων: Τώρα εκτιμούν ότι πρέπει να επανέλθει ο φόρος υπεραξίας, παρά το γεγονός ότι είναι η ίδια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που τον κατήργησε πριν από ένα χρόνο.

Αγνωστό είναι ακόμη και το τι θα συμβεί με το φόρο μεταβίβασης και το φόρο κατοχής ακινήτων, καθώς από τη μια ο υπουργός Οικονομικών υποστηρίζει ότι είναι χαμηλή η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα (άραγε θα υπάρξει και νέα αύξηση στον φόρο ακίνητης περιουσίας, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν εισπραχθεί ακόμη φόροι τριών ετών;), ενώ ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, υποστηρίζει δημοσίως ότι ο φόρος στα ακίνητα είναι ο μοναδικός «ουδέτερος για την ανάπτυξη, μαζί με τον ΦΠΑ φόρος που υπάρχει»...

Πηγή : enet.gr

του Παρατηρητή

Για να κατανοήσει κανείς τη κοινωνία δεν έχει παρά να στήσει αυτί στις συζητήσεις των συνανθρώπων του. Η αλήθεια είναι ότι για αρκετές δεκαετίες ήμουν συνειδητός ωτακουστής. Ετσι θυμάμαι ότι , στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 οι έλληνες συζητούσαν μεταξύ τους για μετοχές . Η πιο συνηθισμένη ερώτηση; Ξέρεις κανένα καλό χαρτί; Στα μέσα της δεκαετίας του πέρασε όλοι έψαχναν τις ευκαιρίες στα ακίνητα. Ήταν οι εποχές της αλαζονείας. Μία αλαζονεία που προέρχονταν από την αίσθηση ότι τίποτε δεν ήταν ακατόρθωτο. Ακόμα και η έννοια του ονείρου είχε αρχίσει να ξεφτίζει καθώς οι έλληνες αισθάνονταν ότι πλέον όλα είναι εφικτά.

Προχθές βρέθηκα στο Κολωνάκι. Από την Πλουτάρχου, πέρασα στην Αλωπεκής και από εκεί στην Πατριάρχου Ιωακείμ και στην Κανάρη. Τα περισσότερα ημιυπόγεια μαγαζιά άδεια και εγκαταλελειμμένα. Στη ίδια κατάσταση και πολλά προβεβλημένα μαγαζιά της Πατρ. Ιωακείμ και της Κανάρη. Η αλήθεια ήταν ότι ελάχιστοι άνθρωποι στέκονταν μπροστά στις βιτρίνες και ακόμα λιγότεροι μέσα στα μαγαζιά. Ίσως , γιατί οι τιμές στις βιτρίνες προσγείωναν στην πραγματικότητα της οικονομικής ανέχειας όχι μόνο εκείνους που δεν είχαν τα χρήματα για να ψωνίσουν αλλά και εκείνους που ντρέπονταν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους μίας χειμαζόμενης οικονομικά πόλης με τσάντες που υποδήλωναν ακριβές αγορές. Μία τρελή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου: Η ύφεση αποκατέστησε την έννοια του ονείρου και εξαφάνισε την αλαζονεία «του όλα μπορώ να τα κάνω».

Αυτή η ιδέα , σφυροκοπούσε το μυαλό μου μέχρι να φθάσω στο καφέ του Νομισματικού Μουσείου, στην Πανεπιστημίου . Εκεί προσπάθησα να στήσω αυτί στα διπλανά τραπέζια. Ελάχιστες οι συζητήσεις για τις διακοπές που πέρασαν αφού όλοι είχαν ως αγαπημένο θέμα «το τι θα γίνει αύριο». Οι λέξεις που κυριαρχούσαν ήταν : χρεωκοπία, δραχμή, εφορία, δουλειά, τράπεζες. Και πίσω από αυτές η αγωνιώδης ερώτηση: τι θα γίνει αύριο; Την ίδια ακριβώς ερώτηση μου έθεσε ο διαπρεπής νομικός τον οποίο συνάντησα.

«Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο όχι μόνο για την Ελλάδα και τους έλληνες αλλά και για ολόκληρη την υφήλιο. Τουλάχιστον εμείς, οι απλοί άνθρωποι, ζούμε καταστάσεις εντελώς καινούργιες αφού η παγκοσμιοποίηση, η ενιαία Ευρώπη, η Κίνα, το αμερικάνικο χρέος, η…. είναι τα καινούργια δεδομένα που κανείς δεν μπορεί ούτε να αξιολογήσει ούτε να μετρήσει. Η θυσία του ουμανισμού στον οικονομικό ορθολογισμό είναι το καινούργιο δεδομένο στην παγκόσμια πολιτική αρένα η οποία για πρώτη φορά σε περίοδο ειρήνης αποδέχεται με περισσή ευκολία την αναγκαιότητα της ύπαρξης «αναλώσιμων οικονομικά ενεργών ανθρώπων.», του απάντησα συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι όσο χάνεται η ανθρώπινη αλαζονεία τόσο απομακρύνεται η προοπτική να είναι ο περίφημος «λαϊκός καπιταλισμός» , η κινητήρια δύναμη για την ανάκαμψη.

Η επανεκκίνηση της οικονομίας το δίχως άλλο δεν θα προέλθει από τον ταξιτζή, ούτε από τον ιδιωτικό υπάλληλο, ή τον μικροεργολάβο ή τον μικρέμπορο. Όλοι εμείς , θα είμαστε αυτή την φορά , θεατές αφού μόλις χάσαμε την αλαζονεία και τα όνειρα μας ξαναέγιναν όνειρα στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι στην επιβίωση.