Η ένταξη της αξιοποίησης του Ελληνικού στις διαδικασίες του "fast track" περιλαμβάνεται στην ατζέντα της Διυπουργικής Επιτροπής Στρατηγικών Επενδύσεων που πρόκειται να συνεδριάσει στις 12 το μεσημέρι, υπό την προεδρία του υπουργού Επικρατείας κ. Χάρη Παμπούκη. Στη συνεδρίαση θα μετάσχουν οι υπουργοί Οικονομικών Γ.Παπακωνσταντίνου, Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Μ.Χρυσοχοίδης, Υποδομών. Μεταφορών και Δικτύων Δ.Ρέππας, Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Τ. Μπιρμπίλη και Πολιτισμού Π.Γερουλάνος. Στη συνεδρίαση αναμένεται να συζητηθεί επίσης ο κανονισμός λειτουργίας της Διυπουργικής Επιτροπής καθώς και πιθανά άλλα επενδυτικά σχέδια που θα μπορούσαν να ενταχθούν στις διαδικασίες του νόμου για την επιτάχυνση στρατηγικών επενδύσεων. Υπενθυμίζεται ότι ο υπουργός Επικρατείας πρόκειται να επισκεφθεί το Κατάρ την ερχόμενη Τρίτη 22 Φεβρουαρίου για να συζητήσει την επένδυση στο Ελληνικό, με βάση και τις προτάσεις του αρχιτέκτονα Χοσέ Ασεμπίγιο για την ανάπλαση της περιοχής που παρουσιάστηκαν την περασμένη εβδομάδα σε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό.

Τελικά ποια είναι η αλήθεια για την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου; Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις αποδείχθηκαν ανίκανες να διαχειριστούν έστω και ένα τετραγωνικό μέτρο ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Και όχι μόνο αυτό . Αποδείχθηκαν ανίκανοι να προφυλάξουν και αυτή την περιουσία που είχαν. Γιατί;

Πρώτον: Δεν έχουν για δεκαετίες καταγράψει με πλήρεις και ολοκληρωμένους φακέλους την ακίνητη περιουσία τόσο του δημοσίου όσο και των συνδεδεμένων φορέων με αυτό πχ ασφαλιστικά ταμεία.

Δεύτερον: Δεν έχουν μία συγκεκριμένη πολιτική με αποτέλεσμα πολλές φορές η ακίνητη περιουσία φορέων του δημοσίου να βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών σκανδάλων με αποκορύφωμα την υπόθεση του Βατοπεδίου Τρίτον : Δεν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος των επιλογών φορέων του δημοσίου τόσο σε αγορές όσο και μισθώσεις. Δεν είναι δυνατόν αυτή την στιγμή 16 μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας το δημόσιο να πληρώνει ενοίκια υψηλότερα έως και 40% από αυτά της αγοράς ούτε να νοικιάζει ακίνητα του με αποδόσεις που είναι έως και 70% χαμηλότερες από τις τρέχουσες.

Με απλά λόγια το δημόσιο δεν έχει καμία απολύτως πολιτική για το θέμα της ακίνητης περιουσίας με αποτέλεσμα να εξαντλείται σε ρητορείες άνευ αντικρίσματος. Για παράδειγμα, μπορεί το δημόσιο να είναι ιδιοκτήτης μικρών διαμερισμάτων ή μικρών αστικών οικοπέδων σε κατοικημένες περιοχές; Σαφώς όχι . Παρόλα αυτά σήμερα εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης εκατοντάδων τέτοιων ακινήτων τα οποία είτε αραχνιάζουν είτε καταλήγουν στα χέρια αετονύχηδων. Και φυσικά όλα αυτά θα διαιωνίζονται αν δεν γίνει μία διεξοδική έρευνα για τον τρόπο διαχείρισης στο παρελθόν. Χωρίς λοιπόν πολιτική και κυρίως χωρίς πλήρη εικόνα(φάκελο) του κάθε ακινήτου κανείς δεν νομιμοποιείται να μιλά είτε για πώληση είτε για αξιοποίηση είτε για οτιδήποτε άλλο περνά από το ανθρώπινο μυαλό. Έτσι λοιπόν, άφησαν τόσες μέρες να διαχέεται μία εικόνα πλήρους εκποίησης που ξεκινά από διαμερίσματα στο Κολωνό (υπάρχουν και τέτοια) έως βραχονησίδες στο Αιγαίο.

Και δυστυχώς αντί να υπάρχει μία τεκμηριωμένη απάντηση με βάση την σημερινή πραγματικότητα όπως για παράδειγμα ότι για να πουλήσεις μία βραχονησίδα χρειάζεται να περάσουν 152 χρόνια ή ότι για να πουλήσεις ένα οικόπεδο που διεκδικείται από ένα δήμο θα πρέπει να περάσει ένας αιώνας η Κυβέρνηση προτίμησε να ακολουθήσει μία πολιτική εντυπώσεων με πομπώδεις δηλώσεις άνευ ουσίας. Και για να έχουμε το καλό ρώτημα: μήπως αυτά που είπαν οι άνθρωποι της τρόικας αποτελούν δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί; Παράλληλα , θα έπρεπε να πει όλη την αλήθεια για την ακίνητη περιουσία. Δηλαδή σε ποια κατάσταση βρίσκεται, πόσα ακίνητα έχουν πλήρεις και τεκμηριωμένους φακέλους , πόσα ακίνητα προσφέρονται προς άμεση αξιοποίηση , ποιες διαδικασίες θα ακολουθηθούν και ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα. Τότε ο κάθε έλληνας θα μπορούσε να κατανοήσει ότι με το ισχύον πλαίσιο δεν μπορεί να γίνει τίποτε τουλάχιστον μέχρι το τέλος της θητείας της. Εκτός όμως και αν ακολουθηθούν πρακτικές του στυλ : «αποφασίζουμε και διατάσομε» που είναι ιδιαίτερα διαδομένες τους τελευταίους μήνες.

του Γ.Λιναρδάκη,αρχιτέκτονα

Τριάντα περίπου χρόνια μετά τον επί Τριτση αρχικό σχεδιασμό, τα ιδιωτικά αυτοκίνητα φαίνεται πως θα αποκλεισθούν από την οδό Πανεπιστημίου (που θα πάνε και θα υπάρχει άραγε ικανοποιητικός έλεγχος για τον αποκλεισμό των μοτοσυκλετών;) για να αποδοθεί (η Πανεπιστημίου) στους πεζούς στους ποδηλάτες και στα τραμ στο πλαίσιο ενός "μεγαλόπνοου" σχεδίου για το κέντρο της Αθήνας. Ποιος είναι ο αριθμός των πεζών και των ποδηλάτων στους οποίους θα αποδοθεί ο δρόμος;

Πεζοί: Εκτός από την διασταύρωση με Βουκουρεστίου και τις αφετηρίες των τρόλεϊ κοντά στο REX (που όμως σχετίζονται με το Σύνταγμα και την Ομόνοια) τα πεζοδρόμια της ποτέ δεν έχουν μεγάλη πυκνότητα πεζών γιατί (οι πεζοί) δεν έχουν λόγο να είναι εκεί.

Ποδηλάτες: Από Μεταξουργείο, Ψυρη, Μοναστηράκι, αλλά και προς Αλεξάνδρας, Κολωνάκι, Hilton είναι συνεχής ανηφόρα με μεγάλες κλίσεις (μόνο η οδός Πατησίων είναι για μεγάλο μήκος οριζόντια) πόσοι ποδηλάτες θα καταφέρουν να φτάνουν η να φεύγουν από εκεί και πόσο συχνά; Ποιος λοιπόν θα πάει να περπατήσει η να κάνει ποδήλατο στην οδό Πανεπιστήμιου; Τι θα βρει και τι θα κάνει εκεί;

Κτίρια: Διάβασα, θα αναδειχτεί η λεγόμενη Αθηναϊκή τριλογία. Ε και; Υπολόγισα ότι τα σχετικά ενδιαφέροντα κτίρια του δρόμου και των πλατειών Κοραή και Δικαιοσύνης μαζί με την τριλογία είναι 27. Ποιος θα αλλάξει δυο τρεις συγκοινωνίες μόνο και μόνο για να τα θαυμάσει, και αν το κάνει πόσες φορές θα το ξανακάνει;

Μητροπολιτικές χρήσεις (υπηρεσίες, πολιτισμός, διασκέδαση, εμπόριο): Υπάρχουν η θα εγκατασταθούν στην περιοχή κάποιοι μητροπολιτικού επιπέδου πόλοι έλξης η σημεία αναφοράς για να στηριχτούν παράπλευρες και συμπληρωματικές τους δραστηριότητες που προσελκύουν κόσμο; Μεθοδικά σχεδόν τα πάντα έχουν απομακρυνθεί ξεκινώντας από την δεκαετία του 1960 (το πανεπιστήμιο, τα δικαστήρια, ο Άρειος Πάγος, το δημοτικό νοσοκομείο και σύντομα η λυρική σκηνή και η εθνική βιβλιοθήκη που δεν αφορούν πολύ κόσμο είναι όμως εμβληματικές λειτουργιές). Παραμένουν η Ακαδημία το γενικό λογιστήριο οι κεντρικές υπηρεσίες των τριών τραπεζών και το Συμβούλιο της Επικρατείας, λίγα πράγματα.

Κανένας νέος σπουδαίος μαζικός πολιτιστικός χώρος η χώρος διασκέδασης δεν βρίσκεται στην οδό Πανεπιστήμιου και κάποια κέντρα διασκεδάσεως που κάποτε υπήρχαν αποτελούν (ξεχασμένη) ιστορία, απομένουν μόνο μερικά σινεμαδακια θεατράκια καφέ και πιτσαριες. Το εμπόριο ασήμαντων από κάθε άποψη προϊόντων που συνήθως πουλιούνται σε παράδρομους περιφερικών και επαρχιακών εμπορικών κέντρων ασφαλώς δεν είναι μητροπολιτική χρήση.

Τουρισμός: Μήπως υπάρχει κάποιο ισχυρό τουριστικό ενδιαφέρον για τους (ποιους;) επισκέπτες της Αθήνας; Δεν νομίζω.

Απασχόληση: Οι υπάλληλοι των ιδρυμάτων (και τραπεζών) με προσέλευση το πρωί παραμονή εντος των γραφείων και αναχώρηση με την λήξη του ωραρίου η το προσωπικό των φθινόντων μαγαζιών και γραφείων μαζί με τους συναλλασσομένους είναι αρκετοί ως πεζοί η ποδηλάτες για τον πεζόδρομο;

Ευρύτερη (επηρεαζόμενη;) περιοχή: Οι οικονομικά και οικιστικά υποβαθμισμένες κάθετες οδοί (πλην Βουκουρεστίου και Αμερικής) αλλά και οι μίζερες οδοί Σταδίου και Ακαδημίας θα αναβαθμιστούν αν πεζοδρομηθεί η οδός Πανεπιστήμιου ώστε να υπάρξουν δουλειές (άρα πεζοί); Η μήπως απαξιώσουν την επένδυση;

Η οδός Πανεπιστήμιου με τις σημερινές κατά είδος και (αντίστοιχο ποσοστό) χρήσεις γης δεν προσφέρει ούτε ισχυρό αστικό θέαμα ούτε δουλειές ούτε παιδεία ούτε διασκέδαση δεν είναι καν τουριστικός πόλος η έστω σημαντική διάβαση πεζών. Η οδός Πανεπιστήμιου αρχικά σχεδιάστηκε σαν δρόμος κύρους (όπως φανερώνει το παρελθόν της και τα απομεινάρια του στο παρόν της) και όχι σαν δρόμος αγοράς. Η συμβολική αξία της ίσως αποδεδειχθεί ωφελιμότερη για την πόλη και την χώρα αν της ξανά-αποδοθει αυτός ο ρόλος (σε συνεχεία ακριβώς ως το κέντρο της πόλης των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Αμαλίας, των δυο δρόμων που, και αυτές, διατηρούν ακόμη κάποια υπολείμματα κύρους) και αν διατηρηθεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό η υποχρεωτική μαζική διέλευση αντί να μετατραπεί σε πεζόδρομο μειωμένης προσβασιμότητας. Τα πεζοδρόμια με τις δενδροστοιχίες τους (που δεν κρύβουν τα κτίρια) είναι υπεραρκετά για τους πεζούς αρκεί να ένια βατά, καθαρά και κυρίως ασφαλή.

Αν γίνει συγκροτημένη προσπάθεια προς την κατεύθυνση του δρόμου κύρους ίσως ακολουθήσουν και οι οδοί Ακαδημίας, Σταδίου (με την πλατεία Κλαύθμωνος) και, σε τρίτη κατηγορία, δια της Ομονοίας οι οδοί Αγίου Κωνσταντίνου και Πειραιώς μέχρι τις πλατείες Καραϊσκάκη και Κουμουνδούρου. Σε τέτοια περίπτωση ίσως ανασυγκροτηθεί το κέντρο της Αθήνας ως αξιόλογη έδρα υπηρεσιών τουλάχιστον και ως σύμβολο ενός φιλικού (και) προς την παραγωγή (όχι μόνο την κατανάλωση) φιλόδοξου κράτους, μιας δυναμικής κοινωνίας αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Τελικά, επειδή τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι πολίτες και όχι οι πολεοδόμοι η οι υπουργοί, καλό είναι (οι πολίτες) να έχουν σαφή και συνολική εικόνα για το έργο και όχι μόνο για κάποια τεχνικά χαρακτηριστικά του.

Για να το γράψω αλλιώς. Όλοι θέλουμε να ανακαινίσουμε το παλιό μας σπίτι, λογαριάζουμε όμως τι θα ξοδέψουμε, που θα βρούμε τα λεφτά, που αποσκοπούμε με την ανακαίνιση και ποιο θα είναι το όφελος μας τεκμηριωμένα.

Αν υπάρχει κάτι το οποίο έχει κατορθώσει αυτή η Κυβέρνηση είναι η ποινικοποίηση της καθημερινότητας. Αυτόφωρο για τον ΦΠΑ, ποινικοποίηση για τις παραβάσεις που αφορούν θέματα περιβάλλοντος, διαταγές πληρωμής για όσους αρνούνται να πληρώσουν τα διόδια, ποινικές διώξεις για… Αν ένας λογικός άνθρωπος κάνει μία απλή πρόσθεση με τους πόσους αφορούν αυτά τα αυτόφωρα και οι ποινικές διώξεις θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το 20% του ενεργού πληθυσμού αυτής της χώρας θα πρέπει να οδηγηθεί είτε στις δικαστικές αίθουσες είτε στις φυλακές. Μα αφού παρανομούν;, θα ισχυριστεί κάποιος και θα έχει δίκιο. Όμως γεννάται μία εύλογη απορία.

Εντάξει για όλους εκείνους που παρανομούν . Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχουν κυρώσεις αλλά μήπως η εξουσία αλληθωρίζει; Τα τελευταία είκοσι χρόνια , οι καταγγελίες για σκάνδαλα βρίθουν. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Από τα «δωράκια» της ΔΕΗ; Από τα εξοπλιστικά προγράμματα; Από το Βατοπαίδι; Από το Χρηματιστήριο; Από τα ομόλογα; Από τις υποκλοπές; Από την ΑΓΕΤ… ; Σε όλες αυτές τις υποθέσεις που εμπλέκονται άνθρωποι της εξουσίας δεν έχει ανοίξει ούτε μύτη. Κανείς μα κανείς δεν έχει καταλήξει στην φυλακή. Κανείς μα κανείς δεν έχει πληρώσει τις συνέπειες των πράξεων του. Με τερτίπια, με παραγραφές ,με ψήφους στην Βουλή όλοι κατορθώνουν όχι μόνο να εξασφαλίζουν το ατιμώρητο αλλά και να απολαμβάνουν όλα όσα κέρδισαν στην διάρκεια των θητειών τους είτε με όσα έκαναν είτε με όσα ξέχασαν να κάνουν. Το χειρότερο απ΄όλα;

Μόλις οι βουλευτές της αντιπολίτευσης μετατραπούν σε βουλευτές της συμπολίτευσης παθαίνουν αμνησία ακόμα και για τις ερωτήσεις που κατέθεταν τις προηγούμενες θητείες στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου . Για να το πούμε πιο απλά. Ο κάθε βουλευτής στα πλαίσια της άσκησης των καθηκόντων του υποβάλλει ερωτήσεις στους υπουργούς της εκάστοτε Κυβέρνησης για θέματα αρμοδιοτήτων του. Τις περισσότερες φορές οι υπουργοί από την πλευρά τους απαντούν με ένα τυπικό σημείωμα και όλα είναι καλώς καμωμένα. Αν καταγράψει κάποιος την πρακτική των βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα που έχουν κυβερνήσει θα διαπιστώσει ότι είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις εκείνων που επιμένουν στην διερεύνηση θεμάτων που οι ίδιοι άνοιξαν ως αντιπολίτευση. Δυστυχως το φαινόμενο αυτό έχει αρχίσει να παρατηρείται και στους βουλυτές των μικρότερων κομμάτων, οι οποίοι τις περισσότερες φορές αρκούνται στην απάντηση της εξουσίας και κλείνουν το θέμα. Και αναρωτιέται κανείς : πως εννοούν όλοι αυτοί την ισοπολιτεία και την ισονομία; Μήπως εφαρμόζουν την θεωρία ότι κάποιοι είναι πιο ίσοι και ως εκ τούτου βρίσκονται στο απυρόβλητο;

Αυτό που είναι πλέον πραγματικότητα είναι ότι κάθε μέρα που περνά ο απλός έλληνας αισθάνεται την απελπισία να τον πνίγει. Μπορεί να μη αντιδρά. Μπορεί να κατασκευάζει προφάσεις για να δικαιολογεί την πολιτική του καναπέ που ακολουθεί. Μπορεί ακόμα και να μιλά για την αναγκαιότητα μίας πολιτικής σαν και αυτή που ακολουθείται προκειμένου μέσω του κολασμού να έλθει η κάθαρση. Αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα –εκτός από εκείνους που έχουν συμφέρον-που να μη αναρωτιέται βαθειά μέσα του. Μήπως η ισονομία είναι μία απλή λέξη χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα;