Αξίζει το κόπο , να αναζητήσει κανείς τα προεκλογικά προγράμματα που έχουν δημοσιοποιήσει τα πολιτικά κόμματα στις εκλογές που έχουν γίνει τη τελευταία εικοσαετία. Ξέρετε τι θα διαπιστώσετε; Ότι όλα τα κόμματα δεν αφιέρωσαν ούτε μία αράδα για την αγορά ακινήτων. Απλώς υπάρχουν κάποιες σκόρπιες αναφορές για την φορολογία και σπανίως για τις εντάξεις του σχεδίου πόλης. Φυσικά , στο προεκλογικό πρόγραμμα που δημοσιοποίησε το ΠΑΣΟΚ , για τις εκλογές του 2009 δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για την φορολογική λαίλαπα που ακολούθησε από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα ούτε για τις απαγορεύσεις και του περιορισμούς στην δόμηση που εφαρμόζονται. Και για την φορολογική επιδρομή τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου , όσο και ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσαν να επικαλεστούν την δημοσιονομική κρίση (σ.σ. αν και ο γράφων έχει πολλές επιφυλάξεις για αυτό) όμως για την ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή δικαιολογία. Τα μέτρα για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμηση, για τους «τυφλούς» δρόμους , για την NATURA για τις οικοδομικές άδειες αλλά και για τον χωροταξικό σχεδιασμό κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αποτελέσματα μίας απρόσμενης κρίσης ή μία παρόρμησης.

Όλα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα , αλλά και εκείνα που έπονται είναι αποτελέσματα ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού , ο οποίος προϋπήρχε του Οκτωβρίου 2009. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την «αξιοποίηση» της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Αυτό άλλωστε αποδεικνύουν και τα κείμενα που κατά καιρούς έχουν συνταχθεί από συνεργάτες του ΙΣΤΑΜΕ (ερευνητικό ίδρυμα του ΠΑΣΟΚ) στα οποία περιγράφονται πολλές από τις επιλογές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Επομένως το ερώτημα είναι ότι ήξεραν τι ακριβώς θα έκαναν αλλά δεν θεώρησαν υποχρέωση τους να ενημερώσουν τον έλληνα ψηφοφόρο αφού έκριναν ότι το πολιτικό κόστος που θα είχαν , ήταν δυσανάλογο μεγάλο σε σχέση με την …ειλικρίνεια. Τι σημαίνει αυτό; Απλώς ότι μπρός την αδημονία για την εξουσία παραπλάνησαν εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων , οικοπέδων και αγροτεμαχίων οι οποίοι σήμερα βλέπουν τις περιουσίες του να απαξιώνονται. Σε κάθε περίπτωση όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και η μοναδική τους χρησιμότητα είναι πλέον η εμπειρία προκειμένου να αποφευχθούν ανάλογα φαινόμενα παραπλάνησης στο μέλλον.

Για παράδειγμα είναι απαράδεκτό στις επόμενες εκλογές τα πολιτικά κόμματα που θα συμμετάσχουν να μη δημοσιοποιήσουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την πολιτική που προτίθενται να ακολουθήσουν σε σχέση με την ακίνητη περιουσία. Τα εκατομμύρια των ιδιοκτητών αλλά και των ανθρώπων που ασχολούνται επαγγελματικά με την αγορά ακινήτων θέλουν να ξέρουν τι τους περιμένει. Και για να σιγουρευτούν ότι δεν θα τους ξεγελάσουν καλό θα ήταν τα ίδια τα κόμματα να περιελάμβαναν στο πρόγραμμα τους και μία ρήτρα …αξιοπιστίας. Έτσι θα δείξουν όχι μόνο την πολιτική τους αλλά και την διάθεση τους να τηρήσουν αυτά που εξαγγέλλουν. Άλλωστε αυτοί που μιλούν για την αξιοπιστία της πολιτικής θα πρέπει να είναι εκείνοι που πρώτοι θα αποδείξουν ότι αυτά που υπόσχονται τα εννοούν.

Η αλήθεια είναι ΜΙΑ: Οι άνθρωποι που προΐστανται των υπουργείων Οικονομικών και Περιβάλλοντος θέλουν να εκδιώξουν τη μεσαία τάξη από τα ακίνητα. Από τη μία πλευρά καθιστούν την κατοχή ασύμφορη και από την άλλη περιορίζουν τις δυνατότητες εκμετάλλευσης τους είτε με την αύξηση της φορολογίας είτε με την συρρίκνωση των δυνατοτήτων αξιοποίησης τους. Πλέον αυτό έχει γίνει φανερό και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα .Το ερώτημα που ανακύπτει είναι το γιατί; Η ερμηνεία της απειλής της χρεωκοπίας θα μπορούσε να σταθεί αν τα μέτρα είχαν καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα. Όμως αυτό που διαπιστώνει κάθε έλληνας είναι ότι παράλληλα με τους φόρους , τα τέλη και τις άλλες επιβαρύνσεις η πολιτική που εφαρμόζεται στοχεύει στην διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου για την δόμηση από την οποία θα αποκλείονται οι περισσότεροι έλληνες. Θέλετε παραδείγματα; Οι περιορισμοί στην εκτός σχεδίου δόμηση, η αύξηση της αρτιότητας, το «πάγωμα» των εντάξεων νέων περιοχών στο σχέδιο πόλης είναι μερικές από τις παρεμβάσεις οι οποίες δεν μπορούν να ερμηνευτούν με κανένα άλλο τρόπο πέραν της αποδοχής ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν βάλει κατά νου να περιορίσουν τη σχέση του έλληνα με το ακίνητο στην ιδιοκατοίκηση και στην καλύτερη περίπτωση στην ιδιοκτησία μίας δεύτερης κατοικίας. Φαίνεται ότι για αυτούς η ιδιοκτησία ισοδυναμεί με έγκλημα.

Αναφορικά δε, με την προσπάθεια χιλιάδων επαγγελματιών να βγάλουν το ψωμί τους είτε ως επιχειρηματίες είτε ως εργαζόμενοι είναι ένα θέμα που προφανώς το κρίνουν με τη λογική της «παράπλευρης απώλειας». Μέχρι πριν από λίγες μέρες κανείς από αυτούς δεν το ομολογούσε ώσπου ο υπουργός Περιβάλλοντος σε μία τηλεοπτική συνέντευξη του είπε την αλήθεια για τις μύχιες σκέψεις του. Αναφερόμενος στο θέμα του ενεργειακού πιστοποιητικού που επιβάλλεται στις μισθώσεις είπε ξεκάθαρα : «εμείς είμαστε - και λυπάμαι που το λέω έτσι - με τους ενοικιαστές.» Με αυτό το απλό και ξεκάθαρο τρόπο μας είπε ούτε λίγο ούτε πολύ την αλήθεια.

Και φυσικά, ο καθένας έχει το δικαίωμα να είναι με όποιον θέλει. Αν όμως ασκεί πολιτική με βάση την λαϊκή εντολή δεν έχει κανείς το δικαίωμα να είναι με κάποιους και να πολεμά κάποιους άλλους επειδή έτσι το θέλει. Χωρίς τη λαϊκή εντολή τέτοιου είδους πρακτικές αγγίζουν τα όρια της αυθαιρεσίας. Αν δεχτούμε ότι, οι φόροι ήταν προϊόν ανωτέρας βίας τότε το ερώτημα που ανακύπτει είναι όλες αυτές οι πολεοδομικές και χωροταξικές παρεμβάσεις που επηρεάζουν την ζωή εκατομμυρίων γιατί προωθούνται και κυρίως γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν υπάρχει στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ το 2009;

Μπορεί να φαίνεται ότι πρόκειται για δύο γεγονότα ασύνδετα μεταξύ τους και όμως δεν είναι! Χθες η Τράπεζα της Ελλάδος έκανε γνωστό ότι οι συνθήκες χρηματοδότησης της οικονομίας είναι ΤΡΑΓΙΚΕΣ. Οι τράπεζες έχουν σταματήσει να χρηματοδοτούν επιχειρήσεις και ιδιώτες οι οποίοι ουσιαστικά έχουν προχωρήσει σε ένα πρωτοφανές για τα ελληνική δεδομένα περιορισμό λειτουργικού κόστους και έχουν «παγώσει» κάθε σκέψη για επενδύσεις. Χθες, φούντωσε η συζήτηση για την περικοπή των αποδοχών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα με την κατάργηση του κατώτατου μισθού και του 13ου και 14ου μισθού.

Με δεδομένης της αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης , της παρακράτησης και των διάφορων άλλων εμμέσων επιβαρύνσεων ουσιαστικά μιλάμε για συρρίκνωση των ετήσιων απολαβών πάνω από 20%. Και εκεί αναδύεται το ερώτημα: Όταν οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να δανειστούν πως μπορεί να επενδύσουν σε σπίτια , γραφεία και καταστήματα; Όταν οι ιδιώτες δεν μπορούν ούτε να κάνουν αποταμίευση ούτε και να δανειστού από πού θα βρουν τα λεφτά για να αγοράσουν ένα σπίτι , ένα οικόπεδο ή ακόμα να επενδύσουν για να εισπράττουν ένα ενοίκιο για να συμπληρώνουν την ώρα της σύνταξης το ισχνό εισόδημα τους; Για να το πούμε απλά όλοι αυτοί οι «σπουδαίοι τεχνοκράτες και πολιτικοί» οδηγούν την οικονομία και την αγορά ακινήτων σε ένα αργό αλλά και επώδυνο θάνατο. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσεις στο ΜΙΤ για να καταλάβεις ότι αν δεν υπάρχουν λεφτά δεν κινείται τίποτε και αυτή η νεκρική ακαμψία παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Εκτός και αν στόχος είναι η ΑΠΟΓΝΩΣΗ.

Κάποιοι στην Ελλάδα πιστεύουν ότι η απόγνωση θα γίνει το εφαλτήριο για την ανάκαμψη. Θεωρητικά αυτό είναι σωστό. Όταν οι αξίες παύουν να υφίστανται πάντα υπάρχουν εκείνοι που έχουν την δυνατότητα να επωφεληθούν. Το μοντέλο αυτό που συναντάται ήδη σε πολλές «δημοκρατίες» της Κεντρικής Αμερικής , και έχει εφαρμοστεί στην Λατινική Αμερική έχει οδηγήσει στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Παράλληλα όμως έχει πυροδοτήσει πολιτικές αλλαγές οι οποίες ήταν αδιανόητες με τα δεδομένα των δεκαετιών του ΄70, του ΄80 και του ΄90. Όλες οι ενδείξεις που υπάρχουν οδηγούν στο συμπέρασμα , ότι η οικονομική πολιτική που αποφάσισαν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα -αρχικά- και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο –στη συνέχεια-και η οποία συνίσταται στην με κάθε κόστος δημοσιονομική εξυγίανση θα έχει αρχικά ως θύματα τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης αλλά στο τέλος της ημέρας θα συμπαρασύρει όχι μόνο τους εμπνευστές της αλλά και εκείνους που είναι εντεταλμένοι να την υλοποιούν. Αυτό διδάσκει η ιστορία η οποία ποτέ δεν έχει διαψευστεί.

Αν πιστεύετε ότι οι άνθρωποι που ορίζουν τις τύχες της οικοδομής και της ιδιοκτησίας, πρόκειται να πάρουν έστω και ένα μέτρο ενίσχυσης τους τότε πλανάστε. Στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουμε από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα είναι ένας απηνής διωγμός της ακίνητης περιουσίας. Το άλλοθι που προβάλλουν είναι όλα αυτά γίνονται για να κλείσουν οι «μαύρες τρύπες» του προϋπολογισμού και για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους .

Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική και αυτό το συνειδητοποιείς αν μιλήσεις με κορυφαία στελέχη του κυβερνητικού μηχανισμού. Για αυτούς ένα είναι ξεκάθαρο: «Η οικοδομή είναι αντιπαραγωγική δραστηριότητα». Ναι, τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο ακούγονται και δεν χρειάζεται καμία βαθυστόχαστη ανάλυση για να εξηγήσει κανείς όλα τα αλλοπρόσαλλα μέτρα που ανακοινώνονται και εφαρμόζονται σε βάρος της ακίνητης περιουσίας. Σε κατ ιδίαν συζητήσεις κορυφαία στελέχη του οικονομικού επιτελείου δεν διστάζουν να δηλώσουν ότι οι πόροι της οικονομίας θα πρέπει να στραφούν σε άλλους κλάδους και ότι «η οικοδομή είναι μία αντιπαραγωγική δραστηριότητα η οποία απορροφά πόρους οι οποίοι θα μπορούσαν να στραφούν πχ στον τουρισμό». Μάλιστα κάποιοι από αυτούς απορούν για το γεγονός ότι οι τιμές ανθίστανται παρά τα συνεχή και συστηματικά πλήγματα που δέχεται η οικοδομή και η ιδιοκτησία. Κάποιοι άλλοι όταν τους επισημαίνεται ότι η πτώση των τιμών θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του οικονομικού επιπέδου των ελλήνων χωρίς ιδιαίτερο δισταγμό λένε ότι: «αν πέσουν οι τιμές θα προσελκυστούν κεφάλαια και τότε θα επέλθει η ισορροπία»

. Όσο και αν όλα αυτά ακούγονται ως αδιανόητα εν τούτοις εκφράζουν στο ακέραιο την πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η ελληνική αγορά. Επίσης , η άποψη αυτή μπορεί να ερμηνεύσει χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία όλα τα δεινά τα οποία υφίσταται η ελληνική αγορά ακινήτων αλλά και την ευκολία με την οποία οι κυβερνώντες εφαρμόζουν μέτρα τα οποία απαξιώνουν την αγορά ακινήτων και την οικονομία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά , ότι η αγορά δεν θα πρέπει να περιμένει τίποτε καλό από τους ανθρώπους αυτούς που πιστεύουν ότι «η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας στην διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων είναι πλέον ώρα για να πουληθεί για παλιοσίδερα». Οι εκλογές που έρχονται, ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για όλους τους ανθρώπους της αγοράς ακινήτων (ιδιοκτήτες, επιχειρηματίες και εργαζόμενους) να ζητήσουν από τα κόμματα να ξεκαθαρίσουν τις απόψεις τους για το πώς βλέπουν την κτηματαγορά. Να απαιτήσουν ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα παρεμβάσεων για την ενίσχυση της οικοδομής και της ιδιοκτησίας και να μη σταματήσουν στις εξαγγελίες αλλά να πιέσουν για δεσμεύσεις και για συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Ίσως αυτή είναι η τελευταία ελπίδα για να παραμείνει το ακίνητο στη μεσαία τάξη. Σε διαφορετική περίπτωση , ο όλεθρος δεν απέχει πολύ μακριά.