Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται για την επόμενη μέρα της αγοράς κατοικίας. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν και τα ερωτήματα που υποβάλλουν οι περισσότεροι καταναλωτές και τα οποία συνοψίζονται σε μία φράση: «ήλθε η ώρα να αγοράσω ή να περιμένω ακόμη » Στην πραγματικότητα πίσω από το ερώτημα αυτό κρύβεται μία μεγάλη αλήθεια .Στην αγορά εξακολουθεί να υπάρχει ζήτησησε λανθάνουσα κατάσταση αφού υπάρχουν πολλοί έλληνες που διαθέτουν και κεφάλαια και διάθεση για να επενδύσουν σε κατοικία αλλά τηρούν προς το παρόν στάση αναμονής. Πρόκειται για μία ακόμη ελληνική ιδιαιτερότητα . Μία ακόμα αλήθεια είναι, ότι το ποσοστό των ακινήτων που έχουν βάρη (προσημείωση ή υποθήκη) στο σύνολο του αποθέματος ακινήτων εξακολουθεί να είναι περιορισμένο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές αγορές και τις ΗΠΑ Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι η μικροϊδιοκτητες είναι μία πραγματικότητα που αποτελεί μεγάλη ασπίδα του έλληνα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι τρείς αυτές γραμμές άμυνας καθιστούν την ελληνική αγορά ακινήτων λιγότερο ευάλωτη στο δηλητήριο της κρίσης σε σύγκριση με την Ισπανία , την Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Αυτό άλλωστε φάνηκε και από την πορεία υποχώρησης των τιμών από το 2009 μέχρι σήμερα. Το σίγουρο είναι ότι για τους περισσότερους αναλυτές αυτές οι γραμμές άμυνας αποτελούν τα πιο απτά σημάδια υπανάπτυκτης αγοράς.

Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτή η ανάπτυξη «α λα ελληνικά» είναι ταυτόχρονα και η θωράκιση της απέναντι στην κρίση. Το πιο πιθανό είναι ότι στην επόμενη κρίση αυτά τα τείχη θα έχουν γκρεμιστεί αφού θα έχουν θυσιασθεί στο αμφιλεγόμενο στόχο της εναρμόνισης της ελληνικής με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες αγορές. Όμως σήμερα τα τείχη αυτά υπάρχουν και λειτουργούν. Φυσικά τα προβλήματα είναι υπαρκτά. Χιλιάδες δανειολήπτες βρίσκονται σε αδυναμία να αποπληρώσουν το στεγαστικό δάνειο που έχουν πάρει. Χιλιάδες άλλοι πιστεύουν ότι με την εκποίηση ενός περιουσιακού τους στοιχείου μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν είτε οι ίδιοι είτε οι επιχειρήσεις τους. Εκατοντάδες κατασκευαστές βρίσκονται με ένα σημαντικό αδιάθετο απόθεμα κατοικιών και το οποίο αδυνατούν να πουλήσουν , αλλά και –το σημαντικότερο- δεν επιθυμούν να εκποιήσουν. Αν λοιπόν το πρόβλημα που απασχολεί το μυαλό εκείνων που είναι υπεύθυνοι για την χάραξη και την υλοποίηση της οικονομικής πολιτικής είναι η στήριξη της αγοράς κατοικίας, τότε η απάντηση έχει δοθεί ήδη από την ίδια την αγορά : «δεν απαιτείται στήριξη».

Αυτό που προβάλλει πλέον ως επιτακτικό είναι ,να σταματήσει να δέχεται συνεχώς πλήγματα και «κτυπήματα κάτω από την ζώνη» από εκείνους που είναι εντεταγμένοι να την προστατεύουν. Από το υπουργείο Οικονομικών το οποίο αντιμετωπίζει το ακίνητο ως μία «αγελάδα» που φέρνει φόρους. Από την κεντρική τράπεζα η οποία δεν βάζει φρένο στις αυθαίρετες και –κάποιες φορές αποδεδειγμένα- καταχρηστικές συμπεριφοράς των πιστωτικών ιδρυμάτων και από τις τράπεζες οι οποίες έχουν γνώμονα τις περισσότερες φορές την βραχυπρόθεσμη κερδοφορία τους και όχι την μακροπρόθεσμη ισορροπία της αγοράς. Τελικά αυτό που χρειάζεται η ελληνική αγορά είναι να βρεθεί κάποιος να την προστατέψει από εκείνους που είναι ταγμένοι να την φυλάσσουν. Δηλαδή χρειάζεται το ...αυτονόητο.

Ενώ η απόσταση που μας χωρίζει από την εκλογική αναμέτρηση μικραίνει , τα δύο μεγάλα κόμματα σιωπούν σχετικά με τις προθέσεις τους όσο αφορά στα φλέγοντα θέματα της αγοράς ακινήτων. Στην πραγματικότητα, οι δύο «μεγάλοι» του πολιτικού συστήματος με την σιωπή τους είτε δηλώνουν την αδυναμία τους να χαράξουν μία ολοκληρωμένη πολιτική για την αγορά ακινήτων είτε προσπαθούν να συγκαλύψουν την πρόθεση τους να ακολουθήσουν την ίδια και απαράλλακτη πολιτική με εκείνη της κυβέρνησης Παπαδήμου την οποία άλλωστε και στήριξαν και την άλλη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Με απλά λόγια δεν μιλούν γιατί προτίθενται να κινηθούν στην γνωστή συνταγή της υπερφορολόγησης και της απαξίωσης της ακίνητης περιουσίας. Το ανησυχητικό είναι ότι και τα θεωρούμενα ως μικρότερα κόμματα ακολουθούν κατά πόδας τους μεγάλους.

Ετσι λοιπόν τα κόμματα ελπίζουν ότι με γενικότητες και αφορισμούς θα ξεπεράσουν και θα υφαρπάξουν την ψήφο των ανθρώπων της αγοράς ακινήτων καθώς πιστεύουν ότι η σιωπή τους μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι για νέες φορολογίες αλλά και για παρεμβάσεις που θα απαξιώνουν περαιτέρω την αγορά κυρίως στις εκτός σχεδίου περιοχές. Προφανώς θεωρούν ότι , η συστηματική απροθυμία να δεσμευτούν για οτιδήποτε θα τους δώσει επιχειρήματα του στυλ «εμείς δεν υποσχεθήκαμε τίποτε …». Η γενικευμένη στάση όλων των κομμάτων να αρνούνται να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους για την αγορά ακινήτων είναι ιδιαίτερα ανησυχητική καθώς , είναι πολύ πιθανόν κάποια από τα μικρότερα κόμματα να στηρίξουν ένα κυβερνητικό σχήμα .

Από την άλλη πλευρά, σημαντική είναι και η ευθύνη των συνδικαλιστικών φορέων της αγοράς ακινήτων καθώς , μέχρι αυτή την ώρα , κανένας από αυτούς δεν έχει απαιτήσει και δεν έχει καταγγείλει αυτή την σιωπή. Αν και γνωρίζουν , ότι πίσω από την απροθυμία των κομμάτων να μιλήσουν για τους φόρους στα ακίνητα, για την εκτός σχεδίου δόμηση και για την είσοδο επιχειρηματικών κολοσσών στην εξοχική κατοικίας κρύβεται η προσπάθεια παραπλάνησης των ιδιοκτητών, των μικροκατασκευαστών, των μεσιτών και των εργαζομένων στη οικοδομή και στις υπηρεσίες, εν τούτοις δεν έχουν καταγγείλει την κουτοπόνηρη στάση των κομμάτων. Δεν έχουν κάνει το αυτονόητο : να βγουν δημοσίως και να δηλώσουν ότι η απροθυμία αυτή σημαίνει : νέα χαράτσια , απαξίωση χιλιάδων αγροτεμαχίων και επιπλέον ανέργους.

Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του και να προσαρμόσει ανάλογα την στάση του. Έτσι ο καθένας θα πάρει τις ευθύνες του και αυτή την φορά δεν θα έχει το άλλοθι της εξαπάτησης αφού η απροθυμία των κομμάτων να δημοσιοποιήσουν τις προθέσεις του αποτελεί την πλέον ασφαλή ένδειξη για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.

H ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας , η αγορά ακινήτων, βρίσκεται πλέον σε συμπληγάδες και για να ανακάμψει θα πρέπει η νέα Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 6ης Μαΐου να ακολουθήσει μία πολιτική. Με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων που θα κληθούν να αποφασίσουν για το κόμμα(τα) από τα οποία θα κυβερνηθούν, είναι και ιδιοκτήτες , επιβάλλεται ΟΛΟΙ οι πολιτικοί σχηματισμού που θα διεκδικήσουν την ψήφο τους ελληνικού λαού, να έχουν ξεκάθαρη και δημόσια θέση για τις προθέσεις τους . Μάλιστα αν θα ήθελαν να έχουν καθαρή θέση με τους ψηφοφόρους θα έπρεπε να καθιερώσουν και μία ρήτρα «ειλικρίνειας».

Για να το πούμε πιο απλά η δέσμευση τους να μη είναι στα λόγια αλλά να συνεπάγεται και κάποιες κυρώσεις. Άλλωστε , η «περιπέτεια του 2009» που ξεκίνησε από το «λεφτά υπάρχουν» και κατέληξε σε 1.000.000 ανέργους δείχνει την απόσταση που χωρίζει τα λόγια από τα έργα. Σίγουρα , στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων. Αυτό το έλλειμμα προκλήθηκε από την ανακολουθία μεταξύ λόγων και έργων που έχει χαρακτηρίσει την ελληνική πολιτική πραγματικότητα όλα αυτά τα χρόνια. Αν οι πολιτικοί θέλουν να περιορίσουν αυτό το έλλειμμα δεν έχουν παρά να δεσμευτούν για τις πολιτικές που θα εφαρμόσουν στην:

-στην φορολογική επιβάρυνση

-στη χρηματοδότηση

-στο διαθέσιμο εισόδημα

-στην υπερβάλλουσα προσφορά κατοικιών αλλά και επαγγελματικών ακινήτων.

-στους όρους δανεισμού

-στην εκτός σχεδίου δόμηση

-στο χωροταξικό σχεδιασμό

Θα πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσουν αν η πολιτική τους θα βασίζεται στην περαιτέρω συρρίκνωση της ζήτησης ή αν θα πάρουν μέτρα για την μεγέθυνση της και ποια θα είναι αυτά .

Και φυσικά οι δεσμεύσεις δεν θα είναι "κούφια" και παρελκυστικά λόγια αλλά πλήρεις προτάσεις με αρίθμους και χρονοδιάγραμμα. Δηλωσείς του στυλ "θα καταργήσουμε το χαράτσι αλλά θα το αντικαταστήσουμε με ένα άλλο φόρο που όμως θα σημαίνει μικρότερη επιβάρυνση", δεν λέει τίποτε πλέον για το έλληνα. Για να γίνουν πιστευτοί θα πρέπει να απαντούν συγκεκριμένα στο : Πώς και το Πότε.

Και η δέσμευση αυτή δεν αφορά μόνο τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας αλλά και όλα τα υπόλοιπα καθώς με την ρευστή κατάσταση που επικρατεί κάποια από αυτά μπορεί να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στο κυβερνητικό σχήμα αλλά και στην διάρκεια ζωής της Κυβέρνησης που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές. Αν τα κόμματα ξεκαθαρίσουν και δεσμευτούν για την πολιτική τους τότε όλη η ευθύνη για αυτά που έρχονται θα πέσει στη πλάτη των ελλήνων πολιτών αφού με την ψήφο τους ουσιαστικά θα δίνουν το «πράσινο φως» για να την εφαρμόσουν. Η εικόνα του πολιτικού τοπίου , όπως αυτό απεικονίζεται από τις δημοσκοπήσεις είναι ενδεικτική όχι μόνο της αγανάκτησης αλλά και της απαξίωσης συνολικά του πολιτικού συστήματος. Αν και αυτή τη φορά τα κόμματα επιχειρήσουν να εξαπατήσουν τους ψηφοφόρους τότε η αντίδραση θα μεταβληθεί σε χείμαρρο οργής αφού οι έλληνες βαρέθηκαν να τους εξαπατούν .

Όσοι έχουν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας δεν θα πρέπει να έχουν απορίες για το μίγμα της οικονομικής πολιτικής. Η ανάγκη περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι επιτακτική. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα εξακολουθήσεις να γίνεται με τη υπερφορολόγηση ή με την μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Αν και το δίλημμα αυτό δεν είναι ούτε νεόφερτο ούτε ελληνικό προνόμιο εν τούτοις για την ελληνική οικονομία του σήμερα είναι πιεστικό.

Η απάντηση θα πρέπει να επαναεξεταστεί  άμεσα καθώς τα χρονικά περιθώρια είναι πιεστικά . Η συνταγή της υπερφορολόγησης είναι γνωστή τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς τα αποτελέσματα. Η πολιτική  που έχουν συνυπογράψει  η κυβέρνηση και η τροικά έχει οδηγήσει σε βαθειά ύφεση .Ακόμα και εκείνοι που δεν είναι βαθείς γνώστες της ιστορίας γνωρίζουν τα αποτελέσματα που είχε η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική ήδη από το 19ο αιώνα όταν οι γάλλοι μονάρχες τις παραμονές της γαλλικής επανάστασης προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η γαλλική οικονομία χωρίς όμως να θίξουν τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πίσω από την προηγούμενη επισήμανση ο γράφων υπονοεί την προοπτική βίαιων συγκρούσεων που αποσταθεροποιήσουν το σύστημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι η υπερφορολόγηση σε μία κοινωνία που βρίσκεται στα όρια αντοχής της προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική δομή της. Και αυτό ίσως μεσοπρόθεσμα θα έχει συνέπειες που ούτε και οι εισηγητές της πολιτικής αυτής θα ήθελαν να ζήσουν. Άλλωστε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η υπερφορολόγηση πλήττει κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά και κοινωνικά μονάδες και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ανακατανομές του πλούτου υπέρ των ισχυρών. Ήδη μάλιστα τα φαινόμενα συγκέντρωσης στην ελληνική οικονομία πληθαίνουν, ο δείκτης επιχειρηματικότητας πέφτει και στην συντριπτική πλειοψηφία των κλάδων της ελληνικής οικονομίας ένα ποσοστό πάνω από το 70% της αγοράς μοιράζεται μεταξύ λιγοστών επιχειρήσεων που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Σε τελευταία ανάλυση ακόμα και στους πολιτικούς εμπνευστές αυτής της πολιτικής κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αρεστό αλλά μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνο ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη τους.

Αντίθετα , η πολιτική της μεγέθυνσης μπορεί από κάποιους να θεωρείται ως «ρομαντική» και ανεφάρμοστη αλλά σίγουρα είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την ισορροπία του συστήματος. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ΄20 τελικά ξεπεράσθηκε με την εφαρμογή επιτακτικής πολιτικής. Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας και πολλά έχουν αλλάξει. ¨Όμως τα διδάγματα αυτής της πολιτικής εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής μίας αυστηρής συσταλτικής οικονομικής πολιτικής στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μία λέξη μόνο αρκεί. ΤΡΑΓΙΚΑ για την πλειοψηφία των πολιτών.

Το ελληνικό οικονομικό  μοντέλλο χαρακτηρίζεται από πολλές ιδιαιτερότητες . Ας μη γελιόμαστε στη Ελλάδα υπάρχουν λεφτα αλλά ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν την ελληνική ανασφάλεια καιτους φορολογικούς αιφνιδιασμούς. Με ένα πλέγμα κινήτρων που θα συνδέεται κυρίως με τη δραστηριότητα των μικρών και μεσαίων επιχιερήσεων οι οποίες προσφέρουν και απασχόληση και λειτουργούν ως ανάχωμα σε φαινόμενα συγκλεντρωσης η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί αφού από εκεί και πέρα όλα είναι υπόθεση του επιχειρηματικου δαιμονίου του έλληνα. ¨Αλλωστε αν πάμε 50 χρόνια πριν το τότε «θαυμα» της ελληνικής οικονομίας βασίσθηκε στις πλάτες των μικρών. Οι συνταγές της τρόικα στην πράξη οδηγούν σε φαινόμενα σαν τα χθεσινά της Πλατείας Συντάγματος και σε εξαθλίωση.