Ελάχιστος είναι ο χρόνος που μας χωρίζει απο τις εκλογές. Αν σκεφτούμε ένα ΄κοινό  χαρακτηριστικό  που χαρακτηριζε τη ψυχολογία των ανθρωπων  των ανθρωπων της  αγοράς σε όλες τις προηγούμενες εκλογές  τότε σίγουρα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό ήταν  η θετική προσδοκία ότι η αγορά θα πάει καλύτερα. Αυτό, χαρακτήριζε και την εκλογική αναμέτρηση του 2009. Ακόμα και στη κυβέρνηση Παπαδήμου που ξεκίνησε ως σχήμα των "τριών"(ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.ΟΣ) αλλά που απέμειναν οι δύο πρώτοι η προσδοκία ήταν το εκείνο που έστω και δειλά περνούσε απο το μυαλό των περισσότερων. Σε αυτά τα 2,5 χρόνια που πέρασαν όμως χάθηκε και αυτή η ελπίδα. Πλέον , οι εκλογές της 6ης Μαϊου χαρακτηρίζονται απο μία άλλη ελπίδα : Να μή βρεθούμε ακόμα πιο βαθειά στην "κινούμενη άμμο" της ύφεσης. Πως φτάσαμε έως εδώ; Η απάντηση είναι απλή: Απο την διακύβέρνηση των 2,5 χρόνων η καθημερινή πρακτική  της οποίας ήταν:

*να αλλάζει τις αποφάσεις από την μία στιγμή στην άλλη ,

* να φτιάχνει ανά πάσα στιγμή το φορολογικό περιβάλλον στις ορέξεις του και να φορτώνει τους έλληνες με επιπλέον χαράτσια

*να κρύβει , πίσω ακόμα και από την πιο «αθώα» φαινομενικά ρύθμιση χαράτσια και διωγμούς.

Ετσι επικράτησε ο φόβος και η ανασφάλεια που με την σειρά τους έφεραν τις αρνητικές προσδοκίες και με την πεποίθηση ότι η ανάκαμψη στην αγορά ακινήτων πολύ δύσκολα θα έλθει. Και ξέρετε γιατί; Διότι κανένας έλληνας δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος , στις προθέσεις και στις διαθέσεις του.

Πάρτε για παράδειγμα τους ημιυπαίθριους και τα αυθαίρετα. Εμφανίστηκαν οι επικεφαλής του υπουργείου Περιβάλλοντος και κάλεσαν τους έλληνες να ρυθμίσουν τις εκκρεμότητες τους για το παρελθόν. Η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που ήταν παραλήπτες του μηνύματος είχαν πληρώσει τον ημιυπαίθριο σε τιμή κανονικού σπιτιού ή είχαν χρυσοπληρώσει για να προσθέσουν ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι στο χωριό. Όλοι –αφελώς όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια- πίστεψαν ότι θα πλήρωναν και θα καθάριζαν. Και έτσι πολλοί υπήχθησαν στις ρυθμίσεις. Δυστυχώς όμως στην πορεία αντελήφθησαν ότι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο δηλαδή το ελληνικό κράτος το οποίο είχε άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού του . Δηλαδή να τους φακελώσει και να έλθει από την «πίσω πόρτα» -χρόνο που θα επιλέξει- και να τους επιβάλλει φόρους . Αν και τελικά απαλείφθηκαν οι κωδικοί 206-208-210 στο έντυπο Ε1 , στους οποίους οι φορολογούμενοι σχεδιαζόταν να δηλώνουν τους χώρους που έχουν «τακτοποιήσει» ως ημιυπαίθριους ή αυθαίρετους χώρους, όλα δείχνουν ότι απλώς πρόκειται για «τακτικό ελιγμό». Προφανώς σκέφτηκαν ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσουν το μέτρο όταν «τρέχει η ρύθμιση» για τα αυθαίρετα γιατί κανείς δεν θα υπάγονταν σε αυτή . Και τι έκανε το κράτος ; Αποφάσισε να αναστείλει- προφανώς- για ένα χρόνο την εφαρμογή του μέτρου . Η πρόθεση προφανής: να πέσουν και άλλοι αφελείς έλληνες στα δίκτυα των τεκμηρίων. Κάποιοι θα μπορούσαν να αντιτάξουν το επιχείρημα: «Μα αφού πρόκειται για σαφή παραβίαση του φορολογικού νόμου;». Το επιχείρημα θα ήταν σωστό μόνο στην περίπτωση που το ελληνικό κράτος είχε ξεκαθαρίσει τους όρους του παιγνιδιού και αν δεν έκανε τα «στραβά μάτια» είτε στα αυθαίρετα είτε στους ημιυπαίθριους. Ξέρετε πότε η κίνηση αυτή θα αποκτούσε και ηθική νομιμοποίηση; Μόνο στην περίπτωση που οι αρμόδιοι υπουργοί , όταν ανακοίνωναν τις ρυθμίσεις απαριθμούσαν όλες τις άμεσες και τις έμμεσες επιπτώσεις που θα είχαν στον φορολογούμενο. Όμως δεν το έκαναν και προτίμησαν να παγιδέψουν τους έλληνες.

Θέλετε και άλλα παραδείγματα; Τους τόκους των στεγαστικών δανείων για τους οποίους καταργούνται οι φοροαπαλλαγές. Οι άνθρωποι αυτοί που υπολόγιζαν στην έκπτωση του φόρου ήταν φοροφυγάδες; Ήθελαν να κοροϊδέψουν το κράτος; Και όμως το κράτος αλλάζει την σχετική νομοθεσία.

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Τους δανειολήπτες του ΟΕΚ με επιδότηση επιτοκίου. Οι άνθρωποι αυτοί υπολόγιζαν σε μία μειωμένη δόση στεγαστικού δανείου για να τα βγάλουν πέρα καθώς στο σύνολο τους είναι εργαζόμενοι με πενιχρά εισοδήματα. Έρχεται ένα πρωί τα κράτος και τους λέει : Από αύριο δεν υπάρχει ΟΕΚ. Και με την επιδότηση μας ; αναρωτιούνται αυτοί αλλά δεν παίρνουν καμία απάντηση. Ξέρετε τι σημαίνει για ένα μεροκαματιάρη να του κόβουν το μισθό και να του ανεβάζουν τη δόση του δάνειου ; Καταστροφή. Και όμως κανείς αρμόδιος δεν μπήκε στο κόπο να τους εξηγήσει τι θα γίνει.

Για να υπάρξει ανάκαμψη θα πρέπει κάποιος να παράγει και κάποιοι να αγοράζουν. Έτσι θα κινηθεί η αγορά ακινήτων. Όμως , όταν αυτοί που αγοράζουν , χάσουν την εμπιστοσύνη τους προτιμούν να «κάτσουν στα αυγά» τους παρά να μπουν σε περιπέτειες. Με απλά λόγια δεν αγοράζουν. Και όταν δεν αγοράζουν δεν έρχεται η ανάκαμψη. Οι μόνοι που πανηγυρίζουν είναι οι κερδοσκόποι και τα "κοράκια" και αυτοί δεν μπορούν να φέρουν την ανάκαμψη. Ίσως , σε αυτά τα δύο χρόνια , η πολιτική που επιλέχθηκε να είχε αποκλειστικό στόχο να τους "αναστήσει"...

Μήπως η αγορά ακινήτων έχει φθάσει στο σημείο μηδέν και δεν το έχουμε καταλάβει; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι βουλιάζουν οι επενδύσεις . Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ολόκληρες αγορές οδηγούνται σε υποβάθμιση χωρίς να είναι κανένας διατεθειμένος να παρέμβει προκειμένου να ανατρέψει την πορεία προς την ισοπέδωση.

Ας δούμε το κέντρο της Αθήνας, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο κομμάτι του έχει ήδη μετατραπεί σε γκέτο. Αυτό με την σειρά του σημαίνει ότι χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα κτιρίων χάνουν την αξία τους με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες τους να βλέπουν την περιουσία τους να εξανεμίζεται όχι επειδή έκαναν λανθασμένες επιλογές αλλά διότι οι υπεύθυνοι φορείς δεν έκαναν τίποτε για να προστατεύσουν το συνταγματικό δικαίωμα του έλληνα πολίτη στην ιδιοκτησία.

Στην περιφέρεια και κυρίως στα τουριστικά θέρετρα της χώρας δεκάδες χιλιάδες κατοικίες παραμένουν στα αζήτητα και οι τοπικοί επιχειρηματίες αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους για να αντιμετωπίσουν τα πιεστικά προβλήματα ρευστότητας που προκαλεί η κρίση. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Μεσίτες που δραστηριοποιούνται στην αγορά εξοχικής κατοικίας διατύπωναν την άποψη ότι η προσφορά μεταχειρισμένων ακινήτων τους επόμενους μήνες θα αυξηθεί κατακόρυφα μεγεθύνοντας ακόμα περισσότερο το υφιστάμενο απόθεμα αδιάθετων κατοικιών. Ήδη οι οικοδομικές επιχειρήσεις έχουν προχωρήσει σε απολύσεις και όλα δείχνουν ότι αν δεν γίνει κάτι αυτό είναι μόνο η αρχή. Κάποιοι θα σκεφτούν: «τι πρέπει να κάνει το κράτος να αγοράσει τα σπίτια τους;». Φυσικά κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να ζητήσει κάτι τέτοιο. ‘Ομως κάθε λογικός άνθρωπος θα παρέμεινε να υπάρξει ένας έστω και υποτυπώδης σχεδιασμός για την προβολή των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που έχει η ελληνική αγορά εξοχικής κατοικίας. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτε και το σίγουρο είναι ότι αν και η φετινή χρονιά κινηθεί κατά τα πρότυπα του 2011 τότε τα προβλήματα που θα ανακύψουν θα είναι τεράστια τόσο για τους ανθρώπους που εργάζονται στην οικοδομή όσο και για εκείνους που επενδύουν σε αυτή.

Τα παραδείγματα , της παντελούς απουσίας μίας συγκροτημένης πολιτικής ενίσχυσης του κλάδου της αγοράς κατοικίας είναι πλέον κάτι παραπάνω από εμφανή και το ζητούμενο δεν είναι πλέον οι παρεμβάσεις για την τόνωση της αγοράς αλλά οι πολιτικές που θα αποτρέψουν μία περαιτέρω απαξίωση της όχι μόνο σε επίπεδο τιμών αλλά στην συνείδηση όλων εκείνων που θεωρούν το ακίνητο ως την πλεον ασφαλή «νησίδα» σε περιόδους κρίσης. Αν χαθεί η εμπιστοσύνη τότε πολύ δύσκολα θα ανακάμψει η αγορά.

Αν διαβάσει κανείς τις εκτιμήσεις για την πορεία της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία σίγουρα θα αισθανθεί μελαγχολία. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι ειδικοί εμφανίζονται επιφυλακτικοί στο αν η ανάκαμψη είναι διατηρήσιμη εντούτοις κανείς δεν αμφισβητεί ότι ήδη τα σημάδια είναι πιο αισιόδοξα . Και όλα αυτά εξαιτίας της πολιτικής απόφασης να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις για την στήριξη της αγοράς. Στην ελληνική αγορά , κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με πειστικό τρόπο ότι βλέπει φως στο τούνελ. Αντίθετα οικονομολόγοι , τραπεζίτες, μεσίτες και κατασκευαστές ομονοούν στο ότι για 24 μήνες τουλάχιστον μήνες η αγορά θα έχει πτωτική πορεία με τις επενδύσεις σε κατοικία να είναι στο ναδιρ και τις αγορές να βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα της τελευταίας δεκαετίας. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν και οι εκτιμήσεις που θέλουν την τραπεζική αγορά τους προσεχείς μήνες να αντιμετωπίζει ακόμα πιο έντονα προβλήματα ρευστότητας τότε οι προοπτικές είναι ακόμα πιο δυσοίωνες. Αυτό λοιπόν που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η αγορά κατοικίας έχει αφεθεί από το κράτος όχι απλώς στη τύχη της αλλά στην συνειδητή απαξίωση.

Τα κόμματα που φιλοδοξούν να διαφεντέψουν τις τύχες αυτή της χώρας , χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της κρίσης , όχι μόνο σιωπούν αλλά ομονοούν στο να συνεχίσουν αυτή τη πολιτική που οδήγησε χιλιάδες έλληνες να βλέπουν το ακίνητο ως πηγή δεινών. Κανένα μέτρο ενίσχυσης της ζήτησης δεν έχει ανακοινωθεί , καμία πολιτική ενίσχυσης της στεγαστικής πίστης δεν έχει εξαγγελθεί , καμία δήλωση στήριξης δεν έχει γίνει από τους αρμόδιους υπουργούς. Και το εύλογο ερώτημα που ανακύπτει είναι ένα μεγάλο :ΓΙΑΤΙ. Η αγορά ακινήτων τελικά υπάρχει μόνο για να μαζεύει το υπουργείο Οικονομικών έσοδα; Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι σε τελευταία ανάλυση ο κλάδος συνεισφέρει πολύ περισσότερα στο ΑΕΠ αυτής της χώρας από δεκάδες κλάδους του εμπορίου; Δεν συνειδητοποιεί κανείς ότι αν συνεχιστεί η ύφεση της οικοδομικής δραστηριότητας οι επιπτώσεις στο κοινωνικό ιστό μικρών κοινωνιών που ζούν από τα τούβλα θα είναι καταλυτικές; Ίσως δεν γνωρίζουν ότι πολλές τοπικές οικοδομικές επιχειρήσεις σε νησιά και σε τουριστικούς προορισμούς έχουν απολύσει τα 4/5 του δυναμικού τους και αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση αυτή θα απολύσουν και τους υπόλοιπους. Μία τέτοια επιλογή στην Αθήνα περνά απαρατήρητη αλλά σε μία μικρή και κλειστή κοινωνία 1.000 ή 2.000 ανθρώπων οι απολύσεις αυτές προσλαμβάνουν άλλες διαστάσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα η αγορά κατοικίας χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη όχι τόσο για να ανακάμψει όσο για να μη πέσει ακόμα χαμηλότερα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι σε μία ημιθανή αγορά ακόμα και οι δυνατότητες άντλησης φορολογικών εσόδων περιορίζονται στο ελάχιστο με ότι αυτό σημαίνει για το δημόσιο έλλειμμα και χρέος. Το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» φαίνεται ότι δεν το γνωρίζουν εκείνοι που χαράσσουν και υλοποιούν την οικονομική πολιτική.

Η κρυφή ατζέντα των εκλογών που δεν γίνεται γνωστή στους ψηφοφόρους από τα κόμματα, δεν είναι τόσο τα νέα μέτρα που έρχονται τον Ιούνιο για να καλύψουν ελλείμματα ύψους 12 δισ. ευρώ μέχρι το 2013, αλλά είναι κυρίως η νέα φοροεπιδρομή στα ακίνητα. Μαζί με τα ΕΤΑΚ του 2009, 2010 και 2011 και τον ΦΑΠ έρχεται και ο φόρος ιδιοκατοίκησης και φυσικά το «χαράτσι» της ΔΕΗ. Ο στόχος πλέον είναι προφανής και προς την κατεύθυνση αυτή σπρώχνουν τα πράγματα η τρόικα και οι δανειστές μας: Να αρχίσουν οι πλειστηριασμοί. Εν τη ρύμη του λόγου του το Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ ο τότε υπουργός Οικονομικών και σημερινός πρόεδρος του ΠαΣοΚ Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αποκαλύψει -προκειμένου να αιτιολογήσει το φόρο στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ- πως έκθεση τραπεζών αναφέρει ότι η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων αγγίζει τα 300 δισ. ευρώ… όσο περίπου και το χρέος της χώρας προς τους δανειστές.

Για τους γνωρίζοντες τα χρηματοοικονομικά ο ερχομός της Blackrock εξυπηρετεί ένα και συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος φάνηκε με την ανακοίνωση των ζημιών των τραπεζών κυρίως από το PSI, ύψους 28 δισ. ευρώ. Ο στόχος είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει από ξένες τράπεζες οι οποίες και θα έχουν πλέον στην κατοχή τους τα εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα, εξοχικά, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και μέσω της ΑΤΕ και αγροτικές εκτάσεις. Εν ολίγοις μετά το «κούρεμα» του χρέους αρχίζει η επιχείρηση πώλησης της χώρας. Γερμανικές λοιπόν επιχειρήσεις real estate αλλά και ασφαλιστικά ταμεία και κάθε λογής ιδιώτης θα έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ακίνητα που ήταν υποθηκευμένα είτε από στεγαστικά, είτε από επιχειρηματικά δάνεια. Και μετά φυσικά θα αρχίσει η ανάπτυξη, αφού τα πάντα -από την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων- θα έχουν εξαγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές. Αγροτεμάχια για την ανάπτυξη φωτοβολταϊκών πάρκων, ξενοδοχεία και ξενώνες, επιχειρήσεις και ό,τι με μόχθο έφτιαξε ο Έλληνας πολίτης ο οποίος από αφεντικό στην καλύτερη των περιπτώσεων θα γίνει υπάλληλος στην επιχείρησή του (με μισθούς Βουλγαρίας) και από ιδιοκτήτης του σπιτιού του ενοικιαστής! Αυτή την αλλοίωση της κοινωνικο-οικονομικής σύνθεσης του ελληνικού πληθυσμού επιδιώκουν από την πρώτη στιγμή οι δανειστές και αυτή είναι δυστυχώς η «κρυφή ατζέντα» των εκλογών και η μισή αλήθεια που δεν μας λένε τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας. Διότι είναι αφελές να πιστεύει κανείς πως με 12,8 δισ. ευρώ ζημιές η ΕΘΝΙΚΗ ή με 6 δισ. ευρώ η ΠΕΙΡΑΙΩΣ, όταν και των δύο η κεφαλαιοποίηση δεν υπερβαίνει τα 2 δισ. ευρώ στο Χρηματιστήριο, ότι θα επαναγοραστούν από τους μετόχους της.

Οι επόμενες κινήσεις είναι στοχευμένες. Μέσα στο καλοκαίρι αρχίζουν οι πλειστηριασμοί για χρέη και προς τις τράπεζες και προς το δημόσιο, ενώ πλέον οι πιέσεις προς τους διευθυντές και τα στελέχη των εφοριών για επίτευξη των στόχων μετατρέπουν και τις Δ.Ο.Υ σε εταιρείες είσπραξης οφειλών. Ο καπιταλισμός τρέφεται με τις κρίσεις και το «μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Η Ντόιτσεμπανκ μπορεί να εξαγοράσει την ΕΘΝΙΚΗ και η Γερμανία την Ελλάδα. Όσο για όλους εκείνους που προτείνουν να αποκηρύξουμε το χρέος ή να «παγώσουμε» τα δάνεια ή να επαναδιαπραγματευτούμε -το αδιαπραγμάτευτο με όρους πολιτικής- μνημόνιο, ούτε αυτοί λένε όλη την αλήθεια. Γιατί μετά την οικονομική απομόνωση που θα ακολουθήσει και αφού στο εσωτερικό «θα τρώμε τις σάρκες μας» καθώς δεν θα μας δανείζει κανείς, θα πρέπει να βρούμε και έναν τρόπο να μην περάσουν από τα χέρια των Γερμανών και των Γάλλων οι περιουσίες στα χέρια Ρώσικων ή Κινέζικων εταιρειών…

Απο το vima.gr