Τελικά τι έχουν στο μυαλό τους;

Τελικά οι άνθρωποι είτε είναι εκτός τόπου και χρόνου είτε έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους από αυτό που ανακοινώνουν επίσημα. Χθες ακούσαμε ότι με νέα νομοθετική ρύθμιση θα παρέχεται η δυνατότητα στους οφειλέτες του Δημοσίου να εξοφλούν με ακίνητα τις οφειλές τους. Σωστό , θα πει κάποιος , καθώς τα προβλήματα ρευστότητας που υπάρχουν στην αγορά σε συνδυασμό με το «πάγωμα» των συναλλαγών στην αγορά ακινήτων καθιστά την άντληση ρευστότητας σχεδόν ανέφικτη. Αν πάμε όμως ένα βήμα παραπέρα, και προσπαθήσουμε να δούμε την πρακτική διάσταση του θέματος θα διαπιστώσουμε ότι η ρύθμιση αυτή , με την πιο επιεική της ερμηνεία μάλλον έχει άλλους στόχους. Ποιους ; Άγνωστο.

Ως γνωστόν, για τον υπολογισμό του ελλείμματος δεν λαμβάνονται υπόψη τα περιουσιακά στοιχεία που έχει το δημόσιο. Το έλλειμμα ή το πλεόνασμα καθορίζεται από το αποτέλεσμα της αφαίρεσης των δημόσιων δαπανών από τα δημόσια έσοδα. Πρόκειται , δηλαδή για υπολογισμό που βασίζεται στις χρηματοροές . Επομένως όσες γκαρσονιέρες και αν αποκτήσει το δημόσιο αυτό δεν πρόκειται να βελτιώσει την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. «Η εκποίηση τους , θα φέρει έσοδα για το Δημόσιο τα οποία θα χρησιμεύσουν για να περιορίσουν το έλλειμμα.», είναι η πιο πιθανή απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ο εμπνευστής της ρύθμισης. Αν και η ερμηνεία αυτή δεν στερείται λογικής εντούτοις λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο έχει διαχειριστεί το δημόσιο την ακίνητη περιουσία του μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Την στιγμή που μιλάμε είναι γνωστό ότι το δημόσιο έχει μία τεράστια ακίνητη περιουσία. Άλλοι κάνουν λόγο για 70.000 ακίνητα και άλλοι για 130.000. Ανάμεσα στα ακίνητα αυτά, περιλαμβάνονται γκαρσονιέρες, δυάρια , τριάρια , οικόπεδα, ρετιρέ, υπόγεια και ότι άλλο μπορεί να βάλει στο νου του ο άνθρωπος. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το ίδιο το δημόσιο , που είναι ο ιδιοκτήτης τους δεν γνωρίζει τι ακριβώς έχει και σε ποια κατάσταση βρίσκονται αυτά που έχει. Το χειρότερο είναι ότι , σε πολλές περιπτώσεις τα δικαστήρια κρίνουν ότι αυτά που το Δημόσιο τα θεωρεί δικά του στην πραγματικότητα ανήκουν σε κάποιο άλλο. Έτσι , με την εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου το Δημόσιο θα βρεθεί να είναι ιδιοκτήτης μερικών ακόμα χιλιάδων ακινήτων τα οποία δεν θα του αποφέρουν ούτε ένα ευρώ.

«Μα θα τα αξιοποιήσουμε εδώ κα τώρα» θα μπορούσε να απαντήσει εμπνευστής σε κάποιο που θα του πρόβαλε το επιχείρημα ότι πρόκειται για επιλογή χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Λογικό , αν το Δημόσιο με την προηγούμενη στάση του το είχε αποδείξει. Την τελευταία εικοσαετία όμως όλες οι Κυβερνήσεις που πέρασαν δεν κατόρθωσαν να αξιοποιήσουν ούτε ένα ακίνητο. Αυτό άλλωστε γίνεται και τώρα που ενώ η χώρα βρίσκεται σε δημοσιονομικό αδιέξοδο τα έσοδα από την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας είναι μηδενικά. Ακόμα και για ακίνητα με ξεκαθαρισμένο το ιδιοκτησιακό και το πολεοδομικό καθεστώς δεν υπάρχουν αγοραστές. Ακόμα όμως και αν προχωρούσε η εκποίηση τους με διαδικασίες εξπρές , για να μπουν χρήματα στα δημόσια ταμεία θα χρειάζονταν τουλάχιστον 2 χρόνια ενώ κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει το διαχειριστικό κόστος που θα είχε η διαδικασία αυτή. Το χειρότερο είναι ότι το κόστος αυτό θα πρέπει να καταβληθεί άμεσα ενώ το έσοδο είναι αμφίβολο.

Πρόκειται για σκέψεις που θα μπορούσε να κάνει ένας απλό άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις για την αγορά ακινήτων. Έχοντας λοιπόν υπόψη όλα αυτά εγώ ο απλός , αλλά καχύποπτος άνθρωπος καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είτε δεν ξέρουν τι κάνουν είτε έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους.