Αστυνομικοί, υπάλληλοι της πολεοδομίας και οι δημοτικές αρχές φέρονται ότι εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς που συνέβησαν στη Μύκονο και σε άλλα νησιά του Αιγαίου. Αναλυτικά και σύμφωνα με τα στοιχεία που περιλαμβάνονται σε δύο δικογραφίες, σε πολλά νησιά του Αιγαίου λειτουργούσε κύκλωμα στο οποίο συμμετείχαν δημοτικοί και αστυνομικοί υπάλληλοι και υπάλληλοι της Πολεοδομίας Κυκλάδων, οι οποίοι αποκόμιζαν μεγάλα ποσά από τις αυθαίρετες κατασκευές που γίνονταν στα νησιά και ειδικότερα στη Μύκονο.

Όπως φαίνεται από τις δικογραφίες, ένας μεγάλος αριθμός ιδιοκτητών ακινήτων "λάδωσε" με 15.000-20.000 ευρώ τους εμπλεκομένους, προκειμένου να σώσουν τις αυθαίρετες κατασκευές τους, αφού η Πολεοδομία με τη σειρά της θα βεβαίωνε ότι οι αυθαιρεσίες έχουν κατεδαφιστεί. Παράλληλα από τις δικογραφίες προκύπτει ότι οι κατάλογοι με τα πρόστιμα των εκατομμυρίων ευρώ που είχαν επιβληθεί για αυθαίρετες κατασκευές και έπρεπε να αποσταλούν στην Εφορία προκειμένου να εισπραχθούν, παρέμεναν στα συρτάρια της Πολεοδομίας, λόγω ασθενείας της αρμόδιας υπαλλήλου. Τα αδικήματα που αντιμετωπίζουν οι εμπλεκόμενοι είναι απιστία στην υπηρεσία, η οποία προκάλεσε στο Δημόσιο ζημία και όφελος σε τρίτους, άνω των 150.000 ευρώ, παράβαση καθήκοντος, αποδοχής και διάθεσης προϊόντων εγκλήματος, παρασιώπησης εγκλήματος, υπεξαίρεσης, πλαστογραφίας και υπεξαγωγής εγγράφων, έκδοσης ψευδούς βεβαίωσης, νόθευσης εγγράφων κ.λπ.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

του Παρατηρητή.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία μπαίνει σε μία άγνωστη περιοχή. Οι γνώσεις και η ιστορική εμπειρία που έχουν αυτή τη στιγμή ακόμα και οι πιο έγκυροι οικονομολόγοι δεν μπορούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις για το μέλλον , ενώ οι πολιτικοί ενδεχομένως να μη έχουν κατανοήσει ακόμα τις επιπτώσεις για το σύγχρονο ελληνικό κράτος ο δρόμος που ακολουθούν. Η απαξίωση της ακίνητης περιουσίας , η συρρίκνωση της εμπορικής δραστηριότητας μέσω της περιορισμένης ζήτησης είναι προοπτικές που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Επίσης κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το αύριο της ελληνικής οικονομίας είναι σχεδόν συνυφασμένο με την αύξηση του ποσοστού συγκέντρωσης αλλά και με τον αφελληνισμό σημαντικών ελληνικών επιχειρήσεων. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και εκποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας σε ένα περιβάλλον επιτροπείας δημιουργεί αρκετά ερωτηματικά ως προς την δυνατότητα ελέγχου των διαδικασιών και του καθορισμού του τιμήματος. Οι πιθανολογούμενες κρατικοποιήσεις τραπεζών δημιουργούν βάσιμες υπόνοιες απομάκρυνσης των σημερινών τους μετόχων -σε πρώτη φάση- και ιδιωτικοποίησης –σε δεύτερη φάση-. Το ζητούμενο πλέον είναι οι διαδικασίες , η ταχύτητα και η εθνικότητα εκείνων που θα οδηγήσουν το μέσο έλληνα σε αυτή την πορεία προς το αδιέξοδο.

Το σίγουρο είναι ότι τις ημέρες του «ΟΧΙ», κάποιοι είπαν ΝΑΙ στην εκχώρηση του δικαιώματος ο ελληνικός λαός να αποφασίζει για το μέλλον του. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι αυτοί που άκουσαν το «ΟΧΙ» πριν 71 χρόνια επέστρεψαν αφού κάποιοι τους άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες. Πάντως για την οικονομική τους δράση πριν από 71 χρόνια έχουμε αρκετά στοιχεία και πληροφορίες.

Ο Ηλίας Βενέζης, στην μία έκδοση του 1955 με τίτλο « Χρονικόν της Τραπέζης της Ελλάδος» αναφέρει : «Οι κατακτηταί της Ελλάδος ηθέλησα την Τράπεζα της Ελλάδος ως ορμητήριον δια την καταλήστευσιν και την οικονομική απαθλίωσιν του τόπου. Δια να κατευθύνουν από το ορμητήριον αυτό τη την πολιτεία του , και διά να εξουσιάζουν την Τράπεζαν, εγκατέστησαν Επιτρόπους των εις την Τράπεζαν ολίγον καιρόν με την κατάληψιν των Αθηνών» (σελ.280).Στην σχετική απόφαση του Πληρεξουσίου του Ραϊχ για την Ελλάδα η κίνηση αυτή αποδίδεται στην ανάγκη για «προστασία της ελληνικής οικονομίας αναφορικών προς τα τραπεζικά και χρηματικά ζητήματα…» Οι περιγραφές για τον τρόπο και την μέθοδο που άρπαξαν από τους επιχειρηματίες τις επιχειρήσεις τους περιγράφονται σε ένα βιβλίο του μακαρίτη Στράτου εκ των ιδρυτών της Πειραϊκής Πατραϊκής. Για να το πούμε απλά , οι γερμανικές εταιρίες με τις οποίες είχαν προπολεμικά συνεργασίες χρησιμοποίησαν ποικίλες μεθόδους για να εισχωρήσουν «σε σημαντικούς οικονομικούς τομέις στην Ελλάδα: δήμευση, ενοικίαση, αναγκαστική πώληση, κατάσχεση μεριδίων και αναγκαστική επέκταση των γερμανικών κεφαλαίων σε ελληνικές εταιρίες…» (Ιστορία Ελληνικού ΕΘνους τόμος ΙΣΤ σελίδα 58).

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται

Τώρα, τι σημαίνουν όλα αυτά, σήμερα, για την διαδικασία εκποίησης εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων παραθαλλάσιας γης δεν μπορούμε να σας πούμε με σιγουριά. Μπορεί να μη σημαίνει τίποτε ή μπορεί ο γνωστός γερμανικός  τουριστικός κολοσσος να αγοράσει τα φιλέτα σε τιμή ξεροκόματου και έτσι να πραγματοποιηθεί το όνειρο του γερμανού εργάτη να απολαμβάνει τον ελληνικό ήλιο και τη θάλασσα , τρώγοντας και καμιά σαλάτα πέραν απο τη φέτα το καρπόύζι που συνήθιζε μέχρι σήμερα.  Τότε , η σημερινή κυβέρνηση θα μπορεί να καυχιέται για τη συμβολή της , στην ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Κείμενο:

Γιάννης Καλλιδρόμιος, εικαστικός.

Η αλήθεια είναι ότι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας , είναι η πιο παραμελημένη αλλά και η πιο συναρπαστική γειτονιά της πόλης. Για να το αισθανθείς θα πρέπει να αφεθείς όχι μόνο σε μία περιπλάνηση στα δρομάκια του αλλά και στις εμπειρίες που απλόχερα προσφέρει. Αλήθεια σε ποια περιοχή της πόλης μπορεί να συνυπάρχουν τα πιο επιβλητικά αρχοντικά της Αθήνας του 19ου αιώνα με τις κιτς προσθήκες από τσίγκο και τζάμι στις κατασκευές της δεκαετίας του ΄60 και του ΄70; Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκεί συναντάς τους μαγαζάτορες της Αιόλου, που κάθε βράδυ δίνουν στέγη στους αστέγους της γειτονιάς προσφέροντας τις εσοχές των καταστημάτων τους. Και οι αντιθέσεις εναλλάσσονται : τα in μπαρ της Αβραμιώτου που συνορεύουν με τα ετοιματζίδικα της Αθηνάς, οι ναρκομανείς που σέρνονται να συναντούν το πρωί της Κυριακής –και όχι μόνο-το εκκλησίασμα της Χρυσοσπηλιώτισας.

Το ιστορικό κέντρο είναι η μοναδική γωνιά της Ελλάδος , όπου μπορεί να βρεις αλλά και να δεις, τα πάντα. Και το κυριότερο; Εδώ δεν μπορείς να μείνεις νηστικός. Οι ταβέρνες της αγοράς , προσφέρουν 24 ώρες το 24ωρο φαγητό. Πριν λίγα χρόνια ένας φίλος ηθοποιός μου είχε παρομοιάσει τις ταβέρνες αυτές ως οθόνη που προβάλλεται ένα ντοκιμαντέρ για την σύγχρονη Ελλάδα: «αν μπορείς να κάτσεις στην καρέκλα , 24 ώρες χωρίς διακοπή, θα περάσει από μπροστά σου ολάκαιρη η σύγχρονη Ελλάδα. Από μεροκαματιάρηδες μέχρι καθηγητές Πανεπιστημίου και από μικρομαγαζάτορες που πουλάνε ρετάλια με το κομμάτι μέχρι κοσμικοί επιχειρηματίες. Από πουτάνες και πρεζάκηδες μέχρι παπάδες και αστυνομικούς. Όλες οι φυλές της πόλης στέλνουν εδώ τους εκπροσώπους τους και εσύ δεν έχεις παρά να παρατηρείς για να αποκομίσεις μνήμες και γνώσεις» , μου είχε πει και είχε δίκιο

Στην πλατεία Κοτζιά είναι το κτίριο της Εθνικής Τραπέζης. Ο περίφημος ξενώνας που βρίσκεται καμουφλαρισμένος στην ταράτσα έχει φιλοξενήσει τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Πενήντα μέτρα παρακάτω , οι εσοχές των καταστημάτων που βρίσκονται απέναντι στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής έχουν μετατραπεί σε ξενώνα αστέγων και σε κρυψώνα ναρκομανών που κτυπάνε τις ενέσεις τους. Τι και αν πενήντα μέτρα παραπάνω βρίσκεται ένα από τα πιο «σκληρά» αστυνομικά τμήματα της πόλης; Στο ιστορικό κέντρο επικρατεί ο κανόνας της …ανοχής. Στη γωνιά Σοφοκλέους και Αιόλου, στο 4ο όροφο του κτιρίου της Εμπορικής Τραπέζης βρίσκεται το γραφείο του προέδρου της . Ένας χώρος επενδυμένος από πάνω μέχρι κάτω με ξύλο, σύμβολο της ισχύος του πλούτου. Και όμως , η Αιόλου κατέχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά κενών εμπορικών χώρων. Στα συντρίμμια των ονείρων των χρεωκοπημένων εμπόρων μπορεί να βρίσκεται και η επιστολή απόρριψης «του αιτήματος για την χορήγηση του δανείου κινήσεως» , με τη υπογραφή του κ. προέδρου του 4ου.

Πάντως, εδώ δεν θα σου λείψει η διασκέδαση. Εμπορικοί δρόμοι με ιστορία έχουν γεμίσει με σύγχρονα μπαράκια και καφέ . Πραξιτέλους, Αιόλου αλλά και η πλατεία της Αγ. Ειρήνης είναι τα ζωντανά παραδείγματα της σύγχρονης διασκέδασης. Και όμως το πρωί , στις στοές της Βλαχάβα ή στην πλατεία των Αγ. Θεοδώρων μπορεί να βρει κανείς παλιομοδίτικα καφενεία που προσφέρουν καφέ από μπρίκι και μοναδικό μεζέ για ούζο η μπύρα. Γι΄αυτό, όμως που θα πρέπει κανείς να αγωνιστεί είναι για ένα …βιβλίο, αφού με εξαίρεση ένα βιβλιοπωλείο στην Αιόλου το είδος είναι σε συνθήκες εξαφάνισης.

Είναι ίσως η μοναδική γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας , που μόλις κλείσουν τα μαγαζιά δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα χώρων στάθμευσης. Υπάρχουν όσες θέλεις , αλλά κανείς δεν το ρισκάρει αφού οι πιθανότητες να βρεί το αμάξι του σπασμένο από «αγνώστους» οι οποίοι στάμπαραν το παρατημένο ευρώ ανοικτό ραφάκι είναι κάτι παραπάνω από 50%. Όμως βλέπεις ποδηλάτες που δεν φοβούνται να ανεβοκατεβαίνουν την Αιόλου, την Αθηνάς.

Αυτή η συνεχής εναλλαγή του παλιού με το καινούργιο, της χλιδής με την ανέχεια , της εγκληματικότητας με την ηθική είναι το «βουβό» παιγνίδι που παίζεται καθημερινά σε αυτό το κομμάτι της πόλης. Το εγκαταλελειμμένο κτίριο του Χρηματιστηρίου, δίπλα με το κτίριο Καρατζά . Το πρώτο κτίριο γραφείων της Αθήνας στην Κοτζιά σε πλήρη εγκατάλειψη απέναντι από το, επιβλητικό και προσεκτικά φωτισμένο , Μέγαρο Μελά. Και το δημαρχείο της Αθήνας να «ακουμπά» τη γλίτσα της δημοτικής αγοράς και την ηρωίνη της Βαρβακείου αγοράς. Η λάμψη του ανακαινισμένου κτιρίου του Ζάρα -Κοραή και Σταδίου-απέναντι από την μίζερη Δραγατσανίου που σαν γερασμένη πόρνη αναπολεί την εποχή των ηλεκτρικών ψυγείων με γραμμάτια. Το πιο κιτς κτίριο του κέντρου, στην πλατεία Θεάτρου που μέχρι πριν δέκα πέντε χρόνια φιλοξενούσε μία διεύθυνση της Αστυνομίας, συντροφεύει πλέον ναρκομανείς και παράνομους μετανάστες . Όμως λίγο παραπάνω , ούτε 20 μέτρα, βρίσκεται ένα design ξενοδοχείο. Και όμως , μία φράση του εφημέριου μίας εκκλησίας της περιοχής τα λέει όλα για το ιστορικό κέντρο της πόλης: «Είμαστε η ενορία που δεν έχει ούτε ένα ενορίτη». Και όμως πάτερ ποιος μπορεί να ζήσει μέσα σε τόσες αντιθέσεις;

Η καθημερινότητα μου

Εγώ κατοικώ εδώ. Αγόρασα πριν τέσσερα χρόνια τον τελευταίο όροφο , 120 τμ για 800 ευρώ το τετραγωνικό , μίας πολυκατοικίας που φιλοξενούσε βιοτεχνίες. Κάθε φορά που βγαίνω στην βεράντα η Λυκαβηττός και η Ακρόπολη εισβάλλουν στην ψυχή. Αλλά κάποια βράδια σκέπτομαι πόσο δύσκολη θα ήταν η ζωή μου με ένα παιδί . Η αλήθεια είναι ότι ψιλοφοβάμαι όταν χρειαστεί τα ξημερώματα , να πάω μέχρι την Αθηνάς , συντροφεύοντας τη Λίνα στην προσπάθεια της να βρει ταξί . Θα μου πείτε γιατί δεν την πάω με αυτοκίνητο; Διότι, όπως σας είπα , το αυτοκίνητο μου , δεν το παρκάρω εκεί κοντά και επιπλέον είμαι τεμπέλης. Το κόστος για το παρκινγκ είναι σχετικά υψηλό αλλά αυτά που πληρώνω τα κερδίζω από τον εξαιρετικό συνδυασμό ποιότητας και τιμής που εξασφαλίζουν τα μαγαζιά της Βαρβακείου και της δημοτικής ψαραγοράς και κρεαταγοράς. Και για να μη σας πως για τα υπέροχα τυριά και αλλαντικά του Φώτη, στην Ευριπίδου. Κάποιες φορές παρατηρώ τον κυκλικό ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας που βρίσκεται σχεδόν στην γωνία της Πραξιτέλους με την Μιλτιάδου αλλά και την προμετωπίδα του απέναντι καταστήματος που κυριαρχεί ένα ρεαλιστικό ψηφιδωτό. Και ξέρετε ποια είναι οι δύο υπέρτατες στιγμές απόλαυσης; Ο πρωινός κυριακάτικος καφές , γύρω στις 10:00 στο μπιστρό της Αιόλου στην πλατεία Αγ. Ειρήνης –κρατά το αργότερο μέχρι τις 11:00 γιατί μετά πλακώνει κόσμος- και η αναζήτηση διάφορων μικροπραγμάτων για το σπίτι στις αποθήκες των καταστημάτων ξενοδοχειακού εξοπλισμού εκεί στην Ευρυπίδου. Στις αναζητήσεις και στις συζητήσεις με τους μαγαζάτορες ανακαλύπτω ότι σε πολλά μικρά μαγαζιά έχει μπει πωλητήριο και σε ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές αλλά φοβάμαι ότι θα είναι μία επένδυση χωρίς απόδοση, αφού η οικονομία δεν θέλει αντιθέσεις αλλά σταθερότητα, όπως μου είπε ο Γιώργος , ένα φίλος που δουλεύει σε μία τράπεζα …

Γράφει

ο Παρατηρητής

Πριν λίγες ώρες ήλθε στο γραφείο ένα βίντεο από την Αργεντινή. Τότε, θυμήθηκα μία ιστορία που έζησα το 2003:

"Ενας άγνωστος είχε εμφανιστεί από το πουθενά και είχε ζητήσει ένα ραντεβού, για να συζητήσουμε για την αγορά ακινήτων στην Ελλάδα. Το όνομα του, ήταν το διαβατήριο για να κλειστεί η συνάντηση . Ήταν ο γιός ενός μεγάλου ιδιώτη επενδυτή που συμμετείχε και σε εκδοτικές επιχειρήσεις . Η συνάντηση κλείστηκε για μετά από δύο μέρες . Ο άνθρωπος ήταν απόλυτα συνεπής στην ώρα του. Αντίκρυσα ένα ηλιοκαμένο-μιλάμε για Νοέμβριο 2003- κοσμοπολίτη 35αρη με έκδηλη την αγγλοσαξωνική εκπαίδευση. Ισως , για αυτό μπήκε κατευθείαν στο θέμα. Μόλις είχε επιστρέψει από την Νέα Υόρκη και ήθελε πληροφορίες για την ελληνική αγορά ακινήτων. Κουβέντα στην κουβέντα, μου εξομολογήθηκε ότι στην αρχή της δεκαετίας είχε κάνει σημαντικές αγορές ακινήτων στην Αργεντινή . Αστικά ακίνητα στο Μπουένος Αϊρες  και γεωργική γη. Τον ρώτησα για τις τιμές αγοράς και με έκπληξη άκουσα ότι η τιμή ενός διαμερίσματος σε μία καλή συνοικία αγοράστηκε στο 10% της αξίας του αντίστοιχου διαμερίσματος της Αθήνας. Η κρίση φίλε μου έβγαλε ευκαιρίες, μου είπε χαμογελώντας και μου εξήγησε ότι, η αγορά ακινήτων κατέρρευσε το 2000 και το 2001 και το μόνο που έμενε ήταν να τις εκμεταλλευτούμε. Και αυτό κάναμε με τραπεζική χρηματοδότηση φυσικά…"

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έδωσα μεγάλη σημασία στα λεγόμενα του . Τη τελευταία φορά που είδα τον συγκεκριμένο άνθρωπο ήταν ένα μήνα αργότερα ,όταν του παρέδωσα μία μελέτη η οποία ανέφερε ότι η προοπτική της ελληνικής αγοράς ήταν ιδιαίτερα θετική για την επόμενη πενταετία. Μία δεκαετία αργότερα θυμήθηκα τον άνθρωπο αυτό. Δεν γνωρίζω αν αυτά που μου είχε περιγράψει για την επενδυτική του στρατηγική ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα , αλλά σίγουρα οι περιγραφές για την κατάσταση της αγοράς ακινήτων ήταν πέρα για πέρα αληθινές. Δυστυχώς , αισθάνομαι ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να επαναληφθεί και στην Ελλάδα αν δεν γίνει κάτι…

ΥΓ: Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή , το πρόσωπο υπαρκτό αλλά έκρινα ότι δεν υπάρχει λόγος να αποκαλυφθεί.