Η ελληνική κτηματαγορά - σύμφωνα και με τους δείκτες εμπιστοσύνης - βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη κρίση της, παρουσιάζοντας «καθίζηση», ενώ η αγοραστική δύναμη των ελληνικών νοικοκυριών είναι ασθενής και ευάλωτη. Τα αποθέματα κατοικιών είναι αρκετά, προκαλώντας υπερπροσφορά ακινήτων, ενώ ταυτόχρονα και η ζήτηση είναι αρκετά χαμηλή. Τα δημογραφικά δεδομένα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην αγορά ακινήτων, καθώς δεν είναι μεγάλος ο αριθμός σχηματισμού νέων νοικοκυριών. Η ανεργία, κυρίως των νέων, είναι μεγάλη, καθώς και ο πληθωρισμός, υπάρχει κορεσμός της αγοράς σε ένα «έθνος ιδιοκτητών», ενώ λόγω του άσχημου ψυχολογικού κλίματος οι καταναλωτές γενικά συμπεριφέρονται πολύ «συντηρητικά», γιατί φοβούνται επιδείνωση των εισοδημάτων τους και πιθανή απώλεια της θέσης εργασίας τους. Η αρνητική ψυχολογία των ενδιαφερόμενων αγοραστών επηρεάζει αρνητικά την κτηματαγορά, επισημαίνεται στην έρευνα. Σύμφωνα με έρευνα σε επαγγελματίες της αγοράς ακινήτων , το 58,8% των ειδικών της κτηματαγοράς εκτιμά ότι υπάρχει ισχυρό πλεόνασμα προσφοράς στην αγορά ακινήτων για κατοικίες. Το 76,1% των ειδικών της κτηματαγοράς προσδοκά ότι «θα υπάρξει σχετική μείωση» στις τιμές πωλήσεων των κατοικιών στους επόμενους έξι μήνες. Στο ερώτημα αν υπάρχει «φούσκα» στην ελληνική κτηματαγορά, το 42,4% (αθροιστικά: «διαφωνώ σε κάποιον βαθμό» + «διαφωνώ πάρα πολύ») των ειδικών της ελληνικής κτηματαγοράς εκτιμά ότι δεν αναμένεται «φούσκα» στις τιμές των κατοικιών. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το 55,2% των επαγγελματιών που συμμετέχουν στην έρευνα εκτιμά ότι η κρίση στην αγορά κατοικίας θα διαρκέσει από δύο ως τρία χρόνια. Το 32,8% των ειδικών της κτηματαγοράς πιστεύει ότι η κρίση στην αγορά κατοικίας θα διαρκέσει δύο χρόνια, ενώ μόλις το 1,5% πιστεύει ότι η κρίση στην αγορά κατοικίας θα διαρκέσει λιγότερο από έξι μήνες

Στο 27,7% του πληθυσμού ή 3,031 εκατομμύρια άτομα αυξήθηκε το 2010 το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκελισμού, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας της Eurostat που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη. Στην ΕΕ, το 23,4% του πληθυσμού (ή 115 εκατ. άτομα) ζει κοντά στο όριο της φτώχειας. Τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας καταγράφονται στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία (41%), στη Λετονία (38%), στη Λιθουανία (33%), στην Ουγγαρία (30%), στην Πολωνία (27,8%) και στην Ελλάδα (27,7%). Ειδικότερα, στην Ελλάδα ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας το 28,7% των παιδιών ως 17 ετών, το 27,7% του πληθυσμού ηλικίας από 18 ως 64 ετών και το 26,7% των Ελλήνων άνω των 65 ετών. Τα αντίστοιχα ποσοστά στην ΕΕ είναι 27%, 23,3% και 19,8%. Τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας στα παιδιά κάτω των 18 ετών, καταγράφονται σε Ρουμανία (48,7%), Βουλγαρία (44,6%), Λετονία (42%), Ουγγαρία (38,7%), Λιθουανία (34,3%), Πολωνία (30,8%), Ισπανία (29,8%), Βρετανία (29,7%), Ιταλία (28,9%) και στην Ελλάδα και την Πορτογαλία (28,7%).

Εκρηκτική είναι η κατάσταση με τους αστέγους στα μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκή. Σύμφωνα με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Praksis», σήμερα (μόνο στην Αθήνα) οι άστεγοι υπολογίζονται πάνω από 11.000 (Έλληνες και μετανάστες). Τα αιτήματα για στέγαση στην οργάνωση έχουν αυξηθεί σημαντικά και αναμένεται να πάρουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις στο προσεχές μέλλον. Κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα σημειώνονται περίπου 18 με 20 νέα αιτήματα, ενώ πάνω από το 50% αυτών αφορά οικογένειες, οι οποίες κατά μέσο όρο αποτελούνται από τέσσερα μέλη η καθεμία. Στην έρευνα της «Κλίμακα» για το ψυχοκοινωνικό προφίλ και το επίπεδο διαβίωσης των άστεγων που ζουν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Λάρισας (2005-2006, δείγμα 200 άτομα) έχουν καταγραφεί σημαντικά ευρήματα από τους ερωτηθέντες:

• το 90,7% είναι εγγράμματοι

• το 50,3% είναι άγαμοι

• το 46,5% ζουν χωρίς μόνιμη κατοικία τουλάχιστον 3 χρόνια

•το 75% δεν έχουν φυλακιστεί για παραβατική συμπεριφορά

• 50,3% έχασαν το σπίτι τους λόγω οικονομικών προβλημάτων και χαμηλού εισοδήματος

• το 66% θεωρούν ότι θα βγουν από τη συγκεκριμένη δύσκολη κατάσταση

• το 31% έχει «πάντα» πρόβλημα εξασφάλισης καταλύματος για ύπνο

• το 50,5% έχει κοιμηθεί «στο δρόμο ή σε κάποιο άλλο υπαίθριο δημόσιο χώρο»

• το 23% έχει «κάθε μέρα» πρόβλημα σίτισης

• το 13,4% συνήθως τρώει «φαγητό που βρήκε στο δρόμο, στα σκουπίδια ή πεταμένα»

• το 80% αντιμετωπίζει πρόβλημα εύρεσης ρούχων

• το 39,3% έχει πέσει θύμα ληστείας κατά τη διάρκεια της διαμονής του στο δρόμο

• το 42% έχει παιδιά

• το 58% έχει «στενούς συγγενείς που γνωρίζουν την κατάστασή του»

• το 70% δεν έχει εργαστεί «καμία» ημέρα σε διάστημα δύο μηνών

• το 72% έχουν «έρθει σε επαφή με κάποιον ξενώνα ή κάποιο πρόγραμμα, που αφορά στους άστεγους»

• το 46% απάντησε πως αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας

• το 58% δε καλύπτεται από ασφάλεια υγείας ή κάποιο πρόγραμμα υγείας

• το 80% δεν έχει νοσηλευτεί για κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας

• το 33% πίνουν αλκοόλ κάθε μέρα

• το 14% έχει κάνει πρόσφατα χρήση ναρκωτικών

Για τους άστεγους του δρόμου και τους ανθρώπους που στερούνται κατοικίας, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή εμπειρία, οι ξενώνες φιλοξενίας διαδραματίζουν έναν ρόλο κλειδί στη μετάβασή τους στη μόνιμη/ανεξάρτητη κατοικία και την κοινωνική εν- σωμάτωση. Και αναφερόμαστε σε ξενώνες, που δεν προσφέρουν απλώς ένα κρεβάτι αλλά και όλες τις αναγκαίες υποστηρικτικές υπηρεσίες, που ανταποκρίνονται στις ιδιαίτερες ανάγκες των άστεγων. Στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Υπάρχει σημαντική έλλειψη ξενώνων, τη στιγμή που οι ανάγκες του άστεγου πληθυσμού είναι μεγάλες (ειδικά στις αστικές περιοχές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων ελληνικών πόλεων). Επιπλέον, στους ξενώνες φιλοξενίας που λειτουργούν οι Δήμοι, συνήθως, δεν παρέχονται άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες, ενώ η διαδικασία για να γίνει κάποιος δεκτός είναι επίπονη, χρονοβόρα και απευθύνεται μόνο σε δημότες αποκλείοντας έτσι τους παράνομους μετανάστες (χωρίς νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα). Η κατάσταση στέγης των μεταναστών, των προ- σφύγων και των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας είναι, συχνά, δραματική. Και τούτο γιατί παρά το σημαντικό μέγεθος του μεταναστευτικού πληθυσμού, δεν υπήρξε καμία δημόσια πολιτική για τη στέγασή του.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι παράνομοι μετανάστες και οι πρόσφυγες, αποτελούν ένα υψηλό ποσοστό στο σύνολο του άστεγου πληθυσμού στην Ελλάδα. Μάλιστα, η κατάσταση στέγης για τους πολιτικούς πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο είναι ακόμη χει- ρότερη από εκείνη των μεταναστών. Ο αριθμός των αιτούντων άσυλο είναι πολύ μεγαλύτερος από τα διαθέσιμα κρεβάτια στα επίσημα και ανεπίσημα κέντρα υποδοχής, αλλά και στους ξενώνες που διατηρούν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για να καλύψουν τις στεγαστικές ανάγκες των προσφύγων. Οι αιτούντες άσυλο πολύ συχνά μένουν για μήνες άστεγοι στο δρόμο χωρίς εναλλακτική διαμονή (στους δρόμους, σε άδεια αυτοκίνητα, στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, κ.α.). Στη χώρα μας, οι άστεγοι άνθρωποι, λόγω της απουσίας άτυπου δικτύου υποστήριξης και ξενώνων επείγουσας ανάγκης, αναγκάζονται να καταφύγουν στα φθηνά ξενοδοχεία, τα οποία πληρώνουν είτε ζητιανεύοντας είτε από τα χρήματα επιδομάτων που λαμβάνουν. Σύμφωνα με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, το κόστος ενός φθηνού ξενοδοχείου στην Αθήνα ποικίλλει από τα 8 Ευρώ για ένα τρίκλινο δωμάτιο, η πιο φθηνή επιλογή που αναφέρθηκε, έως τα 20 Ευρώ για ένα μονόκλινο δωμάτιο με μπάνιο, σε μία υποβαθμισμένη περιοχή της πρωτεύουσας.

Εικόνα εγκατάλειψης επικρατεί στα περισσότερα ολυμπιακά ακίνητα στην Αθήνα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ολυμπιακό Στάδιο του Μπιτς Βόλεϊ στο συγκρότημα Φαλήρου, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Reuters σε σημερινό του δημοσίευμα. Η ερείπωση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων μόλις οκτώ χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα αποτελεί ζωντανή απόδειξη πως η χώρα, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο υψηλό κόστος συντήρησης των ακινήτων. Το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο κάνει αναφορά στο 2004, όταν η Ελλάδα βρισκόταν σε πυρετώδεις ρυθμούς προετοιμασίας για τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση παγκοσμίως, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα επιταχύνονταν οι αναπτυξιακοί ρυθμοί της οικονομίας και θα εκσυγχρονιζόταν η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.