Η αλήθεια είναι ότι η Κυβέρνηση δεν έχει πρόγραμμα για να βάλει μπροστά τη μηχανή της οικονομίας. Ενώ έχει όλα τα στοιχεία για να σχεδιάσει παρεμβάσεις προκειμένου να προχωρήσει η ανάπτυξη εκείνη όχι μόνο κωφεύει στις εκκλήσεις όλων εκείνων που γνωρίζουν την λειτουργία της ελληνικής οικονομίας αλλά κάνει ότι περνά από το χέρι της για να βουλιάξει στο τέλμα όχι μόνο η οικονομία αλλά και τη μεσαία τάξη.

Τα στοιχεία του ΚΕΠΕ , που εμφανίζουν την ύφεση στο 3% περίπου για το 2012 δεν φαίνεται να συγκινούν κανένα . Τα στοιχεία για την συρρίκνωση του όγκου των πωλήσεων των καταστημάτων δεν αρκούν για να καταλάβουν ότι το μικρομάγαζο της Αιόλου και ο μικροέμπορος του Χαλανδρίου , είναι αυτοί που θα κινήσουν όχι μόνο την βιοτεχνία αλλά και την οικοδομή. Οι αγωνιώδεις κραυγές αρχιτεκτόνων, μηχανικών , συμβολαιογράφων , μεσιτών, κατασκευαστών, οικοδόμων αλλά και των ΟΤΑ , δεν φαίνεται να συγκινούν κανένα μέλος της Κυβέρνησης για το επερχόμενο τέλος της αγοράς ακινήτων. Αντίθετα, προκαλούν ένα πρωτόγνωρο για την ελληνική πραγματικότητα κλίμα φορολογικής τρομοκρατίας και αβεβαιότητας το οποίο απομακρύνει από την αγορά όλες τις υγιείς της δυνάμεις και την αφήνουν βορά στους τυμβωρύχους , στα κοράκια και σε όλους εκείνους που θεωρούν την καταστροφή ως ευκαιρία για κέρδος. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Το πρώτο και το σημαντικότερο είναι ότι για να κάνει κάποιος πολιτική θα πρέπει να γνωρίζει το αντικείμενο. Για να το πούμε απλά δεν είναι δυνατόν να κάνεις οικονομική πολιτική:

- αν δεν νοιώσεις την αγωνία της επιταγής που θα πρέπει να πληρωθεί σε πέντε μέρες,

- αν δεν ξενυχτίσεις από το άγχος της πληρωμής του ΙΚΑ στο τέλος του μήνα,

- αν δεν ζητήσεις από τον προμηθευτή σου μερικές μέρες παράταση για το γραμμάτιο,

-αν δεν παρακαλέσεις τη τράπεζα να σου αυξήσει το πλαφόν

-αν δεν βρίσεις για τον καιρό που θα κλείσει τον κόσμο στα σπίτια του και δεν θα ψωνίσει

-αν δεν περιορίσεις τις παραγγελίες

Όλα αυτά , είναι γνωρίσματα των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν , να αντέξουν και να μεγαλώσουν. Και το ερώτημα είναι πόσα από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις σαν και αυτές που προαναφέραμε. Αν διαβάσετε τα βιογραφικά των υπουργών, υφυπουργών και των γενικών γραμματέων θα διαπιστώσετε ότι το συγκεκριμένο είδος ανθρώπων είναι σε συνθήκες εξαφάνισης.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι ότι ακόμα και οι οικονομολόγοι τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αισθανθούν την πραγματικότητα και να αποστασιοποιηθούν από το περιβάλλον τους. Είναι κανόνας ότι , οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική πληροφορούνται για τα όσα γίνονται στην κοινωνία μέσω …τρίτων. Για αυτούς η ανεργία είναι ένα οικονομικό μέγεθος και όχι ένα άθροισμα προσωπικών ιστοριών απογοήτευσης , αγωνίας και απόγνωσης. Η κρίση σε ένα κλάδο είναι σύμπτωμα και όχι γκρέμισμα των ονείρων χιλιάδων ανθρώπων. Η απόφαση τους για ένα θέμα τις περισσότερες φορές είναι σε άμεση συνάρτηση με τις ιδεολογικές τους εμμονές ή και ακόμα από τις «συμβουλές» των ανθρώπων που συναναστρέφονται.

Σκεφτείτε αν , είδατε έναν υπουργό να κυκλοφορεί σαν απλός ιδιώτης στην αγορά. Αν έχειπάει να ψωνίσει φέτα στο σουπερ μάρκετ ή αν έχει κάτσει σε ένα καφενείο και να ακούσει τους θαμώνες του. Μη βασανίζεστε : κανένας.

Η Αθήνα είναι η πρώτη στον κατάλογο της έκθεσης Brooking με τις 10 πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο που υπέστησαν τη μεγαλύτερη συντριβή από την παγκόσμια ύφεση. «Ακόμη και ύστερα από το πακέτο διάσωσης, και εξαιτίας των μέτρων λιτότητας, η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής κατάρρευσης, που δεν έχουμε δει την τελευταία 50ετία». Σύμφωνα με την έκθεση, την τελευταία διετία, το εισόδημα των Ελλήνων έχει μειωθεί περισσότερο από 10% (κατά 6% την περίοδο 2009-2010 και ένα επιπλέον 4,7% μεταξύ του 2010-2011, τη μεγαλύτερη πτώση στον κόσμο). Την τελευταία διετία επίσης, η απασχόληση μειώθηκε κατά 3,5%. Δεύτερη στη λίστα είναι η Λισαβόνα και ακολουθούν το Δουβλίνο, η Σεβίλλη, το Σακραμέντο, η Μαδρίτη, η Νάπολη, η Βαρκελώνη, η Βαλένθια και το Ρίσμοντ (ΗΠΑ).

Την στιγμή που το κέντρο της Αθήνας βουλιάζει στην κρίση και στην εγκληματικότητας , κάποιοι αγοράζουν με αποτέλεσμα να έχουν «κτίσει» από το 2009 μέχρι σήμερα σημαντικές ακίνητες περιουσίας. Σε κεντρικούς δρόμους της πόλης αλλά και σε γειτονιές κέντρα της εγκληματικότητας έχουν πραγματοιηθεί σημαντικές αγορές τα τελευταία χρόνια. Η λίστα των δρόμων που έχουν γίνει οι επενδύσεις μεγάλη. Από τις «λαμπερές» Σταδίου και Πανεπιστημίου στις προβληματικές Αθηνας, Ευρυπίδου, Κουμουνδούρου και Ομόνοια. Μάλιστα πληροφορίες φέρουν και πολλούς αλλοδαπούς να έχουν αγοράσει τα τελευταία χρόνια ολόκληρες πολυκατοικίες.Σαφείς τάσεις συγκέντρωσης ακινήτων στο κέντρο της Αθήνας από λίγους κατά την τελευταία δεκαετία καταγράφουν μελέτες και έρευνες. Πρόκειται για επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον εφοπλιστικό τοµέα, στον τοµέα του εµπορίου, αλλά και στα ΜΜΕ, χρηµατοπιστωτικά ιδρύµατα και κατασκευαστικοί όµιλοι. Ναυτιλιακή εταιρεία στην περιοχή της Οµόνοιας έχει αγοράσει ένα ολόκληρο οικοδοµικό τετράγωνο µε πολλά διατηρητέα κτίρια.

Επίσης, σύµφωνα µε πληροφορίες, εφοπλιστής έχει εδώ και µια δεκαετία στη «συλλογή» του τέσσερα εµβληµατικά πολυώροφα κτίρια στις οδούς Σταδίου και Πανεπιστηµίου. Ο ίδιος συλλέγει σηµαντικά ακίνητα και στην παραλία της Γλυφάδας – «αρχιτεκτονικά στολίδια», όπως λένε όσοι γνωρίζουν – αναµένοντας την ανάπλαση του θαλάσσιου µετώπου της Αττικής την οποία έχει προαναγγείλει το ΥΠΕΚΑ. Τη ίδια ώρα που ορισµένοι συγκεντρώνουν σηµαντικές ιδιοκτησίες περιµένοντας την κατάλληλη στιγµή για να κινηθούν στις αγορές, στην ιδιαίτερα υποβαθµισµένη περιοχή του Γερανίου – περικλείεται από τις οδούς Αθηνάς, Ευριπίδου, Επικούρου και Πειραιώς – καταγράφεται ακριβώς το αντίθετο. Ο αριθµός των ιδιοκτητών σε ένα µόνο οικοδοµικό τετράγωνο φτάνει τους 596. Την ίδια στιγµή που κάποιοι συγκεντρώνουν διακριτικά σηµαντικά ακίνητα, ένα επενδυτικό σχήµας έχει αγοράσει 50 ακίνητα στην περιοχή του Κεραµεικού και του Μεταξουργείου.

Η ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος θα πρέπει να αισθάνεται πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό της . Κατάφεραν ,παρά το γεγονός ότι είναι άνθρωποι της οικοδομής οι περισσότεροι , να την εξαφανίσουν για τα επόμενα χρόνια από το 70% της έκτασης της Ελλάδας.

Σίγουρα δεν είναι λίγο πράγμα να καταδικάζεις περιοχές ολόκληρες της χώρας στην οικονομική συρρίκνωση και να είσαι αμετακίνητος στην καρέκλα σου.

Σίγουρα , δεν είναι μικρό πράγμα , να προέρχεσαι από ένα τόπο στον οποίο η οικοδομή έδωσε ψωμί σε εκατοντάδες ανθρώπους και εσύ με τις αποφάσεις σου να τους καταδικάζεις σε οικονομική περιθωριοποίηση καθώς σίγουρα αύριο δεν οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα έχουν μεροκάματο.

Σίγουρα, δεν είναι λίγο πράγμα , να οδηγείς χιλιάδες νησιώτες σε απόγνωση καθώς θα βλέπουν τη γη τους , σαν βάρος και να σκέπτονται όλο και πιο σοβαρά να την ξεφορτωθούν (σ.σ αυτό θα γίνει γρηγορότερα αν υιοθετηθεί η πρόταση για επιβολή φόρου κατοχής στα εκτός σχεδίου).

Σίγουρα δεν είναι μικρό πράγμα , να πηγαίνεις σε μερικά χρόνια στο υποθηκοφυλακείο ή να ξεφυλλίζεις τις λίστες του Κτηματολογίου και να διαπιστώνεις ότι το κτήμα του γείτονα σου έχει περάσει στα χέρια ενός Ελβετού ή ενός μεγαλοσχήμονα της Αθήνας.

Το πιο σημαντικό απ΄όλα είναι ότι όλα αυτά , δεν είναι τίποτε άλλο παρά το όραμα ενός ανθρώπου, ο οποίος κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα. Και μάλιστα ενός ανθρώπου που εκπροσωπεί ένα κόμμα το οποίο σύμφωνα με τα πρόσφατα δημοσκοπικά ευρήματα εκπροσωπεί το 15% του ελληνικού εκλογικού σώματος.

Σε όλα αυτά , υπάρχει ο αντίλογος. Αν κάποιος δεν έπαιρνε το πολιτικό κόστος τότε το ελληνικό τοπίο θα κινδύνευε να μετατραπεί σε μία απέραντη οικοδομή. Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει αυτόν τον κίνδυνο. Εκεί όμως που διαφωνεί κάποιος , είναι με τις διαδικασίες που ακολουθούνται προκειμένου να ληφθούν οι αποφάσεις που θα αποτρέπουν αυτή την προοπτική. Για να το πούμε πιο απλά είναι εντελώς διαφορετικό να αποφασίζεις μόνος σου (σ.σ μετά την δήλωση του κ. Χρυσοχοϊδη ότι δεν διάβασε το μνημόνιο όλα είναι πιθανά) και άλλο να έχεις την έγκριση των κοινωνιών που επηρεάζονται από τις αποφάσεις σου. Είναι εντελώς διαφορετικό να έχεις την έγκριση του εκλογικού σώματος για την υιοθέτηση μίας πολιτικής και άλλο να αιφνιδιάζεις. Είναι εντελώς διαφορετικό να νομοθετείς αυτό που εσύ θεωρείς ως σωστό και άλλο να καταλήγεις σε νομοθετικές ρυθμίσεις οι οποίες θα προκύπτουν από τις προτάσεις των κοινωνιών που αφορούν. Για να το πούμε πιο απλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να στείλεις τους συμβούλους σου στις Κυκλάδες , στη Κρήτη, στο Βόρειο Αιγαίο , σε όλη την Ελλάδα να παρουσιάζουν την πρόταση σου και να ζητούν από τους τοπικούς φορείς τις δικές τους και άλλο να τους παρουσιάζεις ένα νομοθέτημα ως τετελεσμένο. Η ιστορία δείχνει ότι όταν  κάτι επιβάλλεται αργά ή γρήγορα η ίδια η κοινωνία το ανατρέπει,  ενώ οτιδήποτε έχει την συναίνεση ριζώνει. Και το χειρότερο ; μετά την ανατροπή το πρόβλημα οξύνεται ακόμα περισσότερο.