Τα επιτόκια , ιδίως τα επιτόκια της διατραπεζικής και ομολόγων του δημοσίου, έχουν μεγάλη επίδραση στην αξία των εσόδων που παράγονται απο τα ακίνητα .Καταρχή έχουν επίδραση στα επιτόκια με τα οποία δανείζεται κάποιος προκειμένου να αγοράσει ένα σπίτι.Επομένως ρυθμίζοντας την προσφορά και την ζήτηση επηρεάζουν και τις τιμές των κατοικιών. Απο την άλλη πλευρά όμως έχουν και δευτερογενείς επιπτώσεις αφού απο αυτά εξαρτώνται οι ροές κεφαλαίου προς εναλλακτικές επενδύσεις και ως εκ τούτου καθιστούν λιγότερο ή περισσότερο ανταγωνιστική την επένδυση σε ακίνητο δηλαδή επηρεάζουν τις σχετικές αποδόσεις των επενδύσεων και συνεπώς την προσφορά και τη ζήτηση για κεφάλαια σε επιμέρους τομείς. Τι σημαίνουν όλα αυτα; Τα επιτόκια μπορεί να επηρεάσουν σημαντικά το κόστος χρηματοδότησης και τα επιτόκια των στεγαστικών δανείων , τα οποία με τη σειρά τους επηρεάζουν την ιδιοκτησία σε επίπεδο κόστους και ως εκ τούτου τις τιμές . Ωστόσο, η προσφορά και η ζήτηση για κεφάλαια απο ανταγωνιστικές επενδύσεις έχουν μεγάλο αντίκτυπο στα απαιτούμενα ποσοστά απόδοσης και τις αξίες των επενδύσεων . Και αυτό γιατί το ύψος των επιτοκίων και των αποδόσεων καθορίζουν που θα επενδύσει κάποιος και τι θα προσδοκά απο την επένδυση αυτή.

Το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων αναδεικνύεται σε κυρίαρχο τόσο για τις τράπεζες όσο και για τα νοικοκυριά. Τα δάνεια σε οριστική καθυστέρηση που σήμερα κινούνται στο 7% περίπου αναμένεται ότι θα φθάσουν στο 10% μέχρι το τέλος του χρόνου ενώ σημαντικός είναι ο αριθμός των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων που καθυστερούν περιοδικά την εξυπηρέτηση του δανεισμού.Εκτιμάται ότι ο αριθμός των δανείων που οι οφειλέτες έχουν σταματήσει οριστικά ή περιοδικά την εξυπηρέτηση τους ξεπερνά τις 550.000. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στα καταναλωτικά δάνεια καιστις πιστωτικές κάρτες όπου το 14,5% δεν εξυπηρετείται κανονικά. Στα στεγαστικά το ποσοστό δανείων στο κόκκινο αγγίζει το 8% του συνόλου και στα επιχειρηματικά δάνεια, στο 7%. Ο μεγάλος φόβος αφορά στην αντίδραση της αγοράς απο το φθινόπωρο καθώς η συρρίκνωση του διαθεσίμου εισοδήματο και της κατανάλωσης θα επηρεάσει ακόμα περισσότερο τον όγκο των πωλήσεων με καταστροφικές συνέπειες στην αγορά. Παράλληλα η προοπτική ανόδου της ανεργίας σε επίπεδα υωηλότερα του 13% θα έχει άμεση επίπτωση και στο ύψος των κόκκινων δανείων.

Η άλλη όψη του νομίσματος της κρίσης φέρει την απεικόνιση της «ευκαιρίας». Όσο και να μη θέλουν να το ομολογήσουν οι περισσότεροι οικονομολόγοι η πραγματικότητα είναι ότι όσο πιο πολύ θα βαθαίνει η κρίση στην οικονομία τόσο πιο βίαιη και έντονη θα είναι η ανακατανομή της περιουσίας εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Σπίτια που χάνονται από τους ιδιοκτήτες τους που βρέθηκαν σε αδυναμία να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους, πάγια περιουσιακά στοιχεία επιχειρήσεων που χρεοκοπούν, υποθηκευμένα ακίνητα επιχειρηματιών αλλά και απλών καταναλωτών που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τον δανεισμό τους συνθέτουν το παζλ της κρίσης. Και ενώ όλοι μιλούν για αυτά που χάνονται κανείς δεν μιλά για αυτούς που τα αποκτούν αλλά και τις αξίες στις οποίες τα αποκτούν . Αυτή η ανακατανομή του πλούτου είναι μία αλήθεια την οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Το χειρότερο από όλα είναι ότι πολλές φορές εκείνοι που αποκτούν χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και άλλα περιουσιακά στοιχεία ,μεταξύ των οποίων και ακίνητα ή υποθήκες ,για ένα κομμάτι ψωμί –πρόσφατη περίπτωση είναι η παρέμβαση του Μπαφετ – αντιμετωπίζονται και ως εθνικοί ευεργέτες . Φυσικά , αυτοί εκμεταλλεύτηκαν το πλέον σπανίζον αγαθό στις περιόδους κρίσης : Το ΡΕΥΣΤΟ. Θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάποιοι ότι η αξιοποίηση των ευκαιριών αποτελεί την πεμπτουσία της ελεύθερης οικονομίας αφού με τον τρόπο αυτό απορροφάται τον πλεονάζον απόθεμα και διαμορφώνονται συνθήκες ισορροπίας στην αγορά. Αυτό , είναι μία πραγματικότητα όσο αφορά την λογική των αριθμών. Αν όμως η οικονομία ήταν υπόθεση αριθμών τότε σίγουρα δεν θα είχαμε φτάσει στην τωρινή κατάσταση του πανικού. Η οικονομία είναι η κατεξοχήν επιστήμη της ανθρώπινης συμπεριφοράς που καθορίζεται από την μνήμη, την γνώση, την προσδοκία , την απογοήτευση ακόμα και τον φόβο. Κάθε φορά που οι οικονομικές αρχές λησμονούν αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά οι αγορές χάνουν τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά και μετατρέπονται σε ρουλέτα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος ο οποίος ελλοχεύει και ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο στις καταθέσεις αλλά και σε άλλες αγορές όπως αυτή των ακινήτων. Ο μοναδικός φορέας που μπορεί να βάλει τους κανόνες του παιγνιδιού της κρίσης είναι η κεντρική εξουσία . Αν επιλέξει το δρόμο της απάθειας τότε μπορεί να βρεθούν μερικές χιλιάδες άνθρωποι με ακίνητη περιουσία εκατοντάδων εκατομμυρίων αλλά το πλήγμα που θα έχει δεχθεί η ίδια η αγορά με την ανασφάλεια και το φόβο εκατομμυρίων μικροϊδιοκτητών θα είναι …ανεπανόρθωτο. Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να αναζητηθεί άμεσα μία φόρμουλα ουσιαστικής προστασίας της αγοράς ακίνητης περιουσίας ώστε να περάσει στην αγορά ένα μήνυμα ασφάλειας και σταθερότητας. Σε διαφορετική περίπτωση η επόμενη μέρα θα ξεκινήσεις με μαθήματα αξιοπιστίας.

Ποιούς βολεύει να υπάρχουν λιγότερες τράπεζες στην αγορα; Σίγουρα όχι τους μικρούς αποταμιευτές , τις μικρες επιχειρήσεις και του δανειολήπτες που θα έχουν λιγότερες λύσεις και περιορισμένο ανταγωνισμό. Σήμερα στην αγορά είναι κοινό μυστικό ότι τα περισσότερα τραπεζικά ιδρύματα προσπαθούν να περιορίσουν τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν από ένα στεγαστικό δάνειο είτε αποφεύγοντας να χρηματοδοτήσουν το 100% της εμπορικής αξίας του ακινήτου είτε διαμορφώνοντας εκτιμήσεις στις οποίες το ακίνητο εμφανίζεται με μικρότερη εμπορική αξία από την τρέχουσα εμπορική του ώστε από η μεν τράπεζα να εμφανίζεται ότι αναλαμβάνει το 100% του ρίσκου ενώ στην πραγματικότητα να αναλαμβάνει το 80% ή και το 70%. Στην πραγματικότητα , οι τραπεζίτες προσπαθούν να εξασφαλισθούν όχι μόνο απέναντι από τον κίνδυνο του πελάτη αλλά και από τον κίνδυνο της αγοράς καθώς υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι σε ορισμένες περιοχές οι τιμές έχουν αρχίσει έστω και οριακά να υποχωρούν. Φανταστείτε πόσο δύσκολη θα είναι να διαπραγματευετί κάποιος το δάνειο του ή το επιτόκιο της κατάθεσης προθεσμίας του όταν έχει τρίς ή τέσσερεις πόρτες να διαβεί αντί 10 ή 15. «Σε μία ανοδική αγορά , η αξία του ενυπόθηκου ακινήτου ανεβαίνει καλύπτοντας τόσο την τράπεζα όσο και τον δανειολήπτη. Η μεν τράπεζα εμφανίζεται ασφαλής σύμφωνα με τους κανόνες της Βασιλείας ΙΙ ο δε δανειολήπτης μπορεί να χρησιμοποιήσει το ακίνητο του για να δανεισθεί για να εξυπηρετήσει ακόμα και το αρχικό δάνειο του. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν η αγορά κινείται πτωτικά και τότε αυτός που «πληρώνει τη νύφη» είναι πρωτίστως ο δανειολήπτης.» τόνιζε χαρακτηριστικά τραπεζίτης ο οποίος για ευνόητους λόγους θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του και συνεχίζει "σε μία αγορά με λιγότερους παίκτες τα περιθώρια που έχει να διαπραγματευτεί με την πολιτική εξουσία για να επιβάλλει τους δικούς του όρους στην αγορά είναι τεράστιο" Αλλά και στην τιμολογιακή και στην προϊοντική τους πολιτική οι ελληνικές τράπεζες φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να προσαρμόζονται στο μοντέλο της μετακύλισης του κόστους στον καταναλωτή και η προοπτική των πιο λίγων τραπεζών θα καταστήσει αυτή την προσπάθεια ακόμα ευκολότερη για αυτούς. Επίσημα και ανεπίσημα κορυφαίοι τραπεζίτες επισημαίνουν ότι έχει περάσει η εποχή του φθηνού χρήματος και η διεθνής συγκυρία επιβάλλει μία πιο προσεκτική τιμολογιακή πολιτική η οποία θα λαμβάνει υπόψη της το περιθώριο κινδύνου ( δηλαδή το επιπλέον ποσοστό που επιβάλλουν οι τράπεζες στα δάνεια τους πέραν του επιτοκίου) . Με απλά λόγια οι τραπεζίτες λένε ότι από την μία πλευρά το κόστος του χρήματος για την χρηματοδότηση της στέγης θα αυξηθεί και από την άλλη ότι θα εγκαταλειφθεί η πολιτική των προσφορών (χαμηλά επιτόκια για προκαθορισμένο χρονικό διάστημα από 1 έως 3 χρόνια).