Τουλάχιστον 20 φόροι ακινήτων εξαρτώνται από τις αντικειμενικές αξίες, και ειδικότερα από την τιμή ζώνης κάθε περιοχής και λοιπούς συντελεστές. Aλλωστε, τα όρια πλειστηριασμού ακινήτων ή τα πρόστιμα ρύθμισης αυθαιρεσιών επίσης εξαρτώνται από την αντικειμενική αξία. Οι αντικειμενικές αξίες έχουν ξεχαστεί στο επίπεδο του 2007 και δεν αναμένεται να αναθεωρηθούν τουλάχιστον μέχρι το 2017, σύμφωνα με έκθεση της τρόικας. Συνεπώς, διαφαίνονται άλλα 3 χρόνια «φαγούρας» γι' αυτή την ουσιαστική αδικία. Τουναντίον, σε μια εποχή όπου οι τελικές συμφωνηθείσες πραγματικές τιμές ακινήτων καταλήγουν στο 50% των αντικειμενικών αξιών και όπου μόνο στην τελευταία εξαετία η μείωση των τιμών των ακινήτων έφτασε άνω του 40%-50% και των συναλλαγών κοντά στο 80%, τότε είναι απολύτως απαραίτητη και δίκαιη η μείωση των τιμών ζώνης ή των ξεχασμένων «ληστρικών» εμπορικών συντελεστών, άρα και των αντικειμενικών αξιών. Ετσι θα αποδείξει η κυβέρνηση ότι πραγματικά ενδιαφέρεται για μια δίκαια μεταρρύθμιση στη φορολογία ακινήτων, και όχι μόνο για την ετήσια είσπραξη 2,6 δισ., ενός ανέφικτου αντιαναπτυξιακού στόχου. Υπολογίζοντας μάλιστα μόνο τον ενιαίο φόρο, χωρίς να προστίθενται οι άλλες τουλάχιστον 20 «ακίνητες» επιβαρύνσεις, φόροι και τέλη, που εξαρτώνται από τις αντικειμενικές τιμές! Η κυβέρνηση οφείλει αμέσως να προβεί στην αναθεώρηση των αντικειμενικών αξιών, ώστε οι εκατομμύρια ιδιοκτήτες να φορολογηθούν δίκαια σε μια χαμηλότερη πραγματική βάση, και όχι άδικα σε μια πλασματικά υψηλότατη τεκμαρτή βάση. Για την ώρα, η καθολική εντύπωση είναι ξεκάθαρη και πλήρως αρνητική. Στόχος είναι ένας και μοναδικός, η είσπραξη δημοσίων εσόδων και η διατήρηση του πλεονάσματος του Προϋπολογισμού, τίποτε άλλο. Ομως αυτή η δημοσιονομική λογική είναι αντιαναπτυξιακή και μη βιώσιμη. Η επιβολή υψηλών, άδικων φόρων τελικά οδηγεί στην υφαρπαγή ακίνητων περιουσιών που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν ούτε να μισθωθούν εδώ και πέντε χρόνια. Το ξεπούλημα, η φτωχοποίηση ή η φυλακή φαντάζουν πλέον πιθανές διαδρομές για αρκετούς ιδιοκτήτες. Η ανεκτική ελληνική κοινωνία των εκατομμυρίων μικρομεσαίων ιδιοκτητών και της διαχρονικής μακροπρόθεσμης επένδυσης στα ακίνητα δεν έχει τη δυνατότητα να αντεπεξέλθει στην πολιτική υπερφορολόγησης. Η επιλογή είναι μία, άμεση δημιουργία και εφαρμογή μιας δίκαιας και αναπτυξιακής φορολογικής πολιτικής για την ακίνητη περιουσία με πυρήνα μια δίκαιη βάση αντικειμενικών αξιών.

Επί τέσσερις μήνες η κτηματαγορά είχε γονατίσει κι όχι μόνον εξαιτίας της κρίσης που έτσι κι αλλιώς έχει κάνει ορατές τις επιπτώσεις της εδώ και 3-4 χρόνια, αλλά εξαιτίας της ολιγωρίας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Επί τέσσερις μήνες παράγοντες της κτηματαγοράς έστελναν μηνύματα απόγνωσης, αφού όλες οι συναλλαγές «είχαν παγώσει», αλλά κανένας δεν τους άκουγε. Μεσιτικά γραφεία έφτασαν ένα βήμα πριν από το λουκέτο, αν κάποια δεν έκλεισαν ήδη, εργολαβικές εταιρίες έβαλαν λουκέτο, συμβολαιογραφεία οδηγήθηκαν σε απραξία, ιδιοκτήτες ακινήτων είδαν την περιουσία τους να μένει αναξιοποίητη κι ας καίγονταν οι ίδιοι να την αξιοποιήσουν. Το αλαλούμ που επικράτησε το προηγούμενο διάστημα με το φόρο υπεραξίας «μπλόκαρε» περίπου ένα 15% του συνόλου των συμβολαίων που πραγματοποιήθηκαν το 2013, σύμφωνα με τα στοιχεία του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Υπολογίζεται ότι στα συρτάρια κάθε συμβολαιογραφείου της πόλης «βρίσκονται» 3-4 συμβόλαια τα οποία και περιμένουν να υπογραφούν από την αρχή του έτους εξαιτίας της αδυναμίας των συμβολαιογράφων να υπολογίσουν το φόρο υπεραξίας. Για τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν όλη αυτή την περίοδο άραγε θα δώσει κάποιος εξηγήσεις;

Μόλις χθες η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ διευκρίνισε ότι θα χρειασθούν ένα με δυο χρόνια για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και να βγουν οι άδειες για το Ελληνικό. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο διάστημα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν αφού η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας προσδιορίζεται το 1ο τρίμηνο του 2015 και θα μπορούσε να προκαλέσει εθνικές εκλογές. Μάλιστα, με αφορμή την Μπαλτακιάδα, στέλεχος της τραπεζικής αγοράς παρατηρούσε χθες με νόημα ότι οι αποφάσεις του ΣτΕ για άλλα πρότζεκτς, π.χ. του Αστέρα, πάνε για μετά τις ευρωεκλογές, αφήνοντας υπόνοιες για σύνδεση των δυο. Ο ίδιος ανέφερε ότι το Προεδρικό Διάταγμα για το ΕΣΧΑΔΑ (Ειδικό Σχέδιο Χωρικής Ανάπτυξης Δημοσίου Ακινήτου) του Ελληνικού θα πρέπει να υπογραφτεί από 10 γενικούς γραμματείς υπουργείων, δείχνοντας τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις που μπορεί να προκαλέσει η γραφειοκρατία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν υπάρχει ένα μέρος του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής στο οποίο η Ελλάδα παίρνει πολύ χαμηλό βαθμό, αυτό είναι οι ιδιωτικοποιήσεις. Υπάρχουν λόγοι γι' αυτό που ξεπερνάνε μερικές φορές τους πάντες, π.χ. το αυξημένο ρίσκο της Ελλάδας, και μειώνουν το επενδυτικό ενδιαφέρον. Όμως, σε άλλες περιπτώσεις, οι καθυστερήσεις οφείλονται σε άλλους λόγους, π.χ. πολιτικούς, όπως με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης στο παρελθόν και νομικούς, π.χ. τίτλοι στα ακίνητα.

Οι περισσότεροι Έλληνες ήταν πεπεισμένοι έως το 2009 ότι «κανείς δεν έχασε ποτέ επενδύοντας σε ακίνητα.» Από τότε οι τιμές ακινήτων έπεσαν και στην Ελλάδα κατά 30%, και η πτώση δεν έφτασε ακόμα στο πάτο. Σύμφωνα με στοιχεία της BIS (Bank for International Settlements - Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών) σχεδόν όλα τα κράτη έζησαν τουλάχιστον μια κατάρρευση της αγοράς ακινήτων από το 1980. Οι μεγαλύτερες πτώσεις καταγράφηκαν στο Χονγκ Κονγκ (66%, 1997-2003) και στην Λετονία (56%, 2007-2010). Στις άλλες Βαλτικές χώρες, Εσθονία και Λιθουανία, οι τιμές έπεσαν κι εκεί σε λίγα χρόνια κατά σχεδόν 50%. Η μητέρα όλων των φουσκών έσκασε μετά από την μεγάλη άνοδο της δεκαετίας του '80 στην Ιαπωνία: εκεί οι τιμές ακινήτων συνεχίζουν να πέφτουν από το 1991, δηλαδή εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες, και έχουν χάσει έως τώρα το 51% της αξίας τους. Την μεγαλύτερη πτώση όλων των δυτικοευρωπαϊκών χωρών σημείωσε η Ιρλανδία με επίσης 51% από το 2007 έως το 2013. Αυτή η πτώση οδήγησε πρώτα στην κατάρρευση των τραπεζών και μετά, λόγω της αναγκαστικής διάσωσης των τραπεζών από τους φορολογουμένους, στην οικονομική κατάρρευση του κράτους και στην προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης. Ακόμα και τα φερέγγυα Σκανδιναβικά κράτη Δανία, Φινλανδία και Νορβηγία έζησαν μειώσεις τιμών από 30 έως 40%. Στις περισσότερες άλλες χώρες υπήρξε από το 1980 τουλάχιστον μια κρίση ακινήτων με πτώσεις από 10 έως 30%. Σε λίγες χώρες μόνο η μέγιστη μείωση ήταν μικρότερη των 10%, μεταξύ αυτών η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και η Αυστρία. Όμως, στην Ιταλία υπάρχουν τα πρώτα σημάδια κάμψης, και στην Γερμανία ανεβαίνει η ανησυχία για μια πιθανή φούσκα στην αγορά ακινήτων.