Όσοι έχουν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας δεν θα πρέπει να έχουν απορίες για το μίγμα της οικονομικής πολιτικής. Η ανάγκη περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι επιτακτική. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα εξακολουθήσεις να γίνεται με τη υπερφορολόγηση ή με την μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Αν και το δίλημμα αυτό δεν είναι ούτε νεόφερτο ούτε ελληνικό προνόμιο εν τούτοις για την ελληνική οικονομία του σήμερα είναι πιεστικό. Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί άμεσα καθώς τα χρονικά περιθώρια είναι πιεστικά .

Η συνταγή της υπερφορολόγησης είναι γνωστή τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς τα αποτελέσματα. Ακόμα και εκείνοι που δεν είναι βαθείς γνώστες της ιστορίας γνωρίζουν τα αποτελέσματα που είχε η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική ήδη από το 19ο αιώνα όταν οι γάλλοι μονάρχες τις παραμονές της γαλλικής επανάστασης προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η γαλλική οικονομία χωρίς όμως να θίξουν τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πίσω από την προηγούμενη επισήμανση ο γράφων υπονοεί την προοπτική βίαιων συγκρούσεων που αποσταθεροποιήσουν το σύστημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι η υπερφορολόγηση σε μία κοινωνία που βρίσκεται στα όρια αντοχής της προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική δομή της. Και αυτό ίσως μεσοπρόθεσμα θα έχει συνέπειες που ούτε και οι εισηγητές της πολιτικής αυτής θα ήθελαν να ζήσουν. ¨Άλλωστε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η υπερφορολόγηση πλήττει κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά και κοινωνικά μονάδες και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ανακατανομές του πλούτου υπέρ των ισχυρών. Ήδη μάλιστα τα φαινόμενα συγκέντρωσης στην ελληνική οικονομία πληθαίνουν ένα ποσοστό πάνω από το 70% της αγοράς μοιράζεται μεταξύ λιγοστών επιχειρήσεων που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Σε τελευταία ανάλυση ακόμα και στους πολιτικούς εμπνευστές αυτής της πολιτικής κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αρεστό αλλά μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνο ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη τους.

Αντίθετα , η πολιτική της μεγέθυνσης μπορεί από κάποιους να θεωρείται ως «ρομαντική» και ανεφάρμοστη αλλά σίγουρα είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την ισορροπία του συστήματος. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ΄20 τελικά ξεπεράσθηκε με την εφαρμογή επιτακτικής πολιτικής. Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας και πολλά έχουν αλλάξει. ¨Όμως τα διδάγματα αυτής της πολιτικής εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής μίας αυστηρής συσταλτικής οικονομικής πολιτικής στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μία λέξη μόνο αρκεί. ΤΡΑΓΙΚΑ για την πλειοψηφία των πολιτών.

Με σειρά τροπολογιών στο πολυνομοσχέδιο για “τη διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις”, το υπουργείο Ανάπτυξης, προκειμένου να μην εμποδίζει τίποτα τους επιχειρηματίες-επενδυτές, προχωρά σε ισοπεδωτικές ρυθμίσεις για πολεοδομικά, χωροταξικά και περιβαλλοντικά ζητήματα που αλλάζουν προς το χειρότερο ακόμα και τον νόμο Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο εξαιρέθηκε σειρά έργων από περιβαλλοντική αξιολόγηση, επιτρέπει τον χαρακτηρισμό έργων ως εθνικής σημασίας από το ΥΠΕΚΑ, ενώ φτάνει ακόμα και σε παρέμβαση στη Δικαιοσύνη. Ειδικότερα, σύμφωνα με σχετική τροπολογία, ο υπουργός ΠΕΚΑ και ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός με κοινή απόφασή τους θα μπορούν να χαρακτηρίζουν ως έργα εθνικής σημασίας εκείνα που κρίνεται ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα, όπως τα έργα προτεραιότητας του ΕΣΠΑ, έργα χωρίς τα οποία απειλούνται πρόστιμα από την Ε.Ε. για μη συμμόρφωση, για τη δημόσια υγεία κ.λπ., ώστε να επιταχυνθεί η έκδοση της απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (ΑΕΠΟ), με απευθείας παραπομπή στο Κεντρικό Συμβούλιο Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης. Με τον τρόπο αυτό κατά παρέκκλιση της εθνικής νομοθεσίας ανοίγει τον δρόμο για έργα όπως αποκατάσταση χωματερών, βιολογικοί καθαρισμοί, ΧΥΤΑ κ.λπ. Παράλληλα, προβλέπεται, όπως για τα ολυμπιακά έργα και τα έργα που υπάγονται σε καθεστώς fast track, ότι οι υποθέσεις που αφορούν συγχρηματοδοτούμενα από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και προγράμματα της Ε.Ε., έργα άνω των 15 εκατ. ευρώ εκδικάζονται από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κατά το υπουργείο, επιδιώκεται επιτάχυνση των δικαστικών ενεργειών στα συγκεκριμένα έργα, με σύντμηση προθεσμιών στις αιτήσεις ακυρώσεως κατά απαλλοτριωτικών και λοιπών πράξεων της διοίκησης που αφορούν συγχρηματοδοτούμενα έργα “κατ' αναλογία των διατάξεων που είχαν εφαρμοστεί και για τα ολυμπιακά έργα... η διάταξη είχε αποδώσει σημαντικά οφέλη στα ολυμπιακά έργα και είχε συμβάλει σημαντικά στην έγκαιρη εκτέλεση αυτών”.

Με άλλη τροπολογία αλλάζει άρθρο στον νόμο 4030/2011 και εισάγεται ειδική διαδικασία, κατά την οποία μπορεί να εκδίδει οικοδομική άδεια η Διεύθυνση Οικοδομικών και Κτηριοδομικών Κανονισμών του ΥΠΕΚΑ, αντί των πολεοδομιών των δήμων, για κτηριακές εγκαταστάσεις και κτήρια άνω των 3.000 τ.μ σε παραδοσιακούς οικισμούς, σε αρχαιολογικούς χώρους και περιοχές φυσικού κάλλους. Για όλες αυτές τις περιοχές επί των αρχιτεκτονικών μελετών δεν θα γνωμοδοτούν τα αρμόδια περιφερειακά αρχιτεκτονικά συμβούλια, αλλά το Κεντρικό, μετά από εισήγηση του Γενικού Γραμματέα Χωροταξίας ή του αρμόδιου υπουργού! Εγκρίσεις και γνωμοδοτήσεις υπηρεσιών που εκδόθηκαν στο παρελθόν στο πλαίσιο έγκρισης περιβαλλοντικών όρων δεν χρειάζονται επικαιροποίηση και προσκομίζονται... σαν να μην πέρασε μια μέρα... για την έκδοση οικοδομικής άδειας. Όπως αναφέρεται, ανάλογη σχετική διάταξη στο παρελθόν απέδιδε αυτή την “ειδική αρμοδιότητα στην συγκεκριμένη υπηρεσία” για τα ολυμπιακά έργα.