Η ιδιοκατοίκηση υπήρξε το πολυπόθητο όνειρο της μικρομεσαίας τάξης (ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα 77,2%, στοιχεία Eurobank 2012) και η οικοδομή το ασφαλές επενδυτικό καταφύγιο, ανάχωμα παντός καιρού, με συνεισφορά στο ΑΕΠ άνω του 6,00% μέχρι το 2009 και διάχυση κυρίως στην εσωτερική αγορά. Με ισχνή οικοδομική δραστηριότητα (η επιφάνεια των νέων οικοδομών το 2012 ήταν 2,6 εκατ. τ.μ., έναντι π.χ. του 2006 18,5 εκατ. τ.μ.) προκύπτει ότι η ακίνητη περιουσία αποτελεί πλέον αμφίβολη αξία, υποκείμενη στο έλεος των παντοειδών ραντιέρικων επενδυτικών κεφαλαίων και των επιγόνων της μαυραγορίτικης πρακτικής στα συναλλακτικά ήθη. Η ενθύμηση της χρηματιστηριακής φούσκας, που μετέτρεψε το χρήμα σε σχεδόν άχρηστο χαρτί, είναι απαραίτητη για την κατανόηση της σημερινής παρόμοιας απαξίωσης των ακινήτων. Τότε με «κλείδωμα» των μετοχών π.χ. στο 2% της κεφαλαιακής αξίας μιας εισηγμένης εταιρείας, η αξία αυτή «φούσκωνε» ή «ξεφούσκωνε» κατά 8%. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η πτώση των τιμών και η απαξία των μετοχών. Σήμερα μετά την παγίδα της προηγούμενης δεκαετίας και την ανοδική «φούσκα» των ακινήτων ακολουθούν το «ξεφούσκωμα» και η καταβαράθρωση των αξιών τους. Εάν τότε το αίτιο της χρηματιστηριακής κακοδαιμονίας ήταν η ύπαρξη του πληθωριστικού χρήματος (λόγω των προηγούμενων παρεχόμενων υψηλών επιτοκίων π.χ. 20%) με τις κινδυνώδεις επιπτώσεις του στην αγορά για μια εισηγμένη χώρα στην ΟΝΕ, σήμερα δεν υπάρχει καμιά αιτιώδης δικαιολόγηση για την απαξίωση της κτηματαγοράς, παρά μόνον η καθυπόταξη των «ανυπότακτων» μέσω της βίαιης επιβολής της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και η μετατροπή τμήματος μικρομεσαίων στρωμάτων σε επιβιωτικά αθύρματα τριτοκοσμικής ανέχειας, λόγω της πλήρους αδυναμίας διάθεσης ακόμη και των ακινήτων τους. Η ποδηγέτηση της χώρας σε επείσακτα πρότυπα του αδυσώπητου «ανεπτυγμένου» καπιταλισμού, θυμίζει επανάσταση από την ανάποδη, δηλαδή αντί κρατικοποιήσεις προς όφελος των μικρομεσαίων στρωμάτων, απαξία της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας και υπαγωγή της στο μεγάλο κεφάλαιο. Η επάνοδος στις προηγούμενες «ευτυχείς» περιόδους φαντάζει ουτοπική, άλλωστε κατά τον Χέγκελ η μόνη «φριχτή παρηγόρια» είναι ότι «οι περίοδοι ευτυχίας είναι σελίδες λευκές στο βιβλίο της Ιστορίας», μια όμως επαναφορά σε στοιχειώδη οικοδομική δραστηριότητα είναι εφικτή, ώστε να υφίσταται εύλογη ανταλλακτική αξία στα ακίνητα για να μην καταλήξουν κι αυτά όπως οι μετοχές έρμαιο των ασύδοτων κερδοσκοπικών ευκαιριών.

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπια

Τις θέσεις τους σχετικά με τη φορολόγηση και άλλα θέματα που αφορούν τους ιδιοκτήτες ακινήτων, παρουσίασαν υποψήφιοι για το δήμο Αθηναίων, σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων Π.ΟΜ.ΙΔ.Α). Αρχικά, ο πρόεδρος της ΠΟΜΙΔΑ και πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Ιδιοκτητών Ακινήτων (UIPI), Στράτος Παραδιάς, έθεσε τα προβλήματα και τα αιτήματα των ιδιοκτητών ακινήτων. Αναφέρθηκε στο θέμα των παλαιών ιδιωτικών κτιρίων και πολυκατοικιών της Αθήνας, αλλά και στην ενδεχόμενη επισκευή, συντήρηση, ανάπλαση ή κατεδάφιση και εκ νέου ανοικοδόμηση σύγχρονων κτιρίων με τον ίδιο συντελεστή δόμησης. Παράλληλα, έθεσε το θέμα των διευκολύνσεων για την ανακαίνιση κτιρίων με κατάργηση, τόσο άδειας όσο και τελών κατάληψης πεζοδρομίων και εγγυήσεων για την εκτέλεση των εργασιών, διατυπώνοντας το αίτημα συνέχισης και διεύρυνσης του ιδιαίτερα πετυχημένου προγράμματος ανακαίνισης προσόψεων του δήμου. Ζήτησε, ακόμα, την έγκαιρη εξαγορά ή καταβολή αποζημιώσεων για τα δεσμευμένα ακίνητα ή σε αντίθετη περίπτωση την άρση της ρυμοτομικής δέσμευσής τους, όπως και τη μείωση των δημοτικών τελών καθαριότητας/φωτισμού, των λοιπών τελών για την επόμενη 4ετία κατά 5% ετησίως, αλλά και τη διατήρηση της απαλλαγής από τέλη των ξενοίκιαστων μη ρευματοδοτούμενων ακινήτων. Εκτός αυτών, ζήτησε τη ρύθμιση των οφειλομένων δημοτικών τελών με καταβολή τους σε δόσεις και διαγραφή ή μείωση των επιβληθέντων προστίμων, ενώ πρότεινε την επίδοση με συστημένη επιστολή κάθε πράξης επιβολής δημοτικών τελών και προστίμων που ξεπερνούν τα 100 ευρώ. Ακόμα, ο δήμος να αξιώνει την καταβολή των οφειλομένων τελών τραπεζοκαθισμάτων από τους ενοικιαστές των καταστημάτων που τα οφείλουν και όχι από τους ιδιοκτήτες. Επίσης, η ΠΟΜΙΔΑ αιτεί την πάγια συνηγορία του δήμου Αθηναίων για τη δραστική μείωση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων και ιδιαίτερα των συντελεστών εμπορικότητας, λόγω της οικονομικής κρίσης και της υποβάθμισης των αξιών των ακινήτων, ειδικά στο κέντρο της Αθήνας. Από την πλευρά του, ο υποψήφιος δήμαρχος Α. Σπηλιωτόπουλος δεσμεύθηκε για μη επιβολή φόρων και τελών σε κλειστά ή απρόσοδα ακίνητα και εισηγήθηκε την απαλλαγή από δημοτικά τέλη για 12-24 μήνες των νέων επιχειρήσεων. Αναφέρθηκε στην παροχή κινήτρων για προσέλκυση ξένων επενδύσεων στην αγορά πρώτης ή δεύτερης κατοικίας, ενώ δεσμεύθηκε στην υιοθέτηση πολιτικής προσέλκυσης επισκεπτών στην Αθήνα όλο το χρόνο, με την καθιέρωση της πρωτεύουσας ως προορισμού για city breaks. Ο υποψήφιος δήμαρχος Γ. Σακελλαρίδης αναφέρθηκε κυρίως στην κοινωνική διάσταση της στέγασης. Πρότεινε να υπάρξουν, για τους ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να ενοικιάσουν τα ακίνητά τους, προγράμματα κοινωνικής στέγασης και εισηγήθηκε ο δήμος να παράσχει νομική βοήθεια στους δανειολήπτες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τις τράπεζες. Ο υποψήφιος δήμαρχος Ν. Κακλαμάνης δεσμεύθηκε σε τρίχρονη απαλλαγή των νέων επιχειρήσεων και απαλλαγή των ξενοίκιαστων ακινήτων από δημοτικά τέλη. Επισήμανε, δε, ότι το μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας είναι τα ξενοίκιαστα ακίνητα σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Ο υποψήφιος περιφερειάρχης Θ. Τζήμερος, τέλος, υποστήριξε ότι η υπερ-φορολόγηση των ακινήτων μειώνει τα έσοδα του Δημοσίου και πλήττει την οικονομική δραστηριότητα.

Τα απλήρωτα χρέη από φόρους και χαράτσια στην ακίνητη περιουσία αυξήθηκαν κατά 50% μέσα σε έναν χρόνο, καθώς από 499 εκατ. ευρώ το 2012 διαμορφώθηκαν στα 974 εκατ. ευρώ στο τέλος του 2013.Τα πρώτα στοιχεία για το 2014 δείχνουν ότι ήδη έχουν ξεπεράσει το 1 δισ. Η υπέρμετρη φορολόγηση των ακινήτων οδήγησε 41.000 ιδιοκτήτες να αφαιρέσουν το ρολόι της ΔΕΗ από τα διαμερίσματά τους μόνο στον Δήμο Αθηναίων, ο συνολικός αριθμός των κλειστών διαμερισμάτων να φθάνει τα 80.000. Η υπερφορολόγηση των ακινήτων έφερε νέα δεδομένα στην αγορά ανεβάζοντας το κόστος διακράτησης και παράλληλα μείωσε την αξία της επένδυσης, ενώ πέρασε στο παρελθόν η άποψη που κυριαρχούσε για περισσότερα από 60 χρόνια και έλεγε ότι κανένας δεν έχασε αγοράζοντας γη ή ακίνητο.

Μπορεί ο υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης να ενέκρινε πρόσφατα την αναθεώρηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, αλλά για να γίνει πράξη η ανάπλαση της περιοχής πέριξ του πρώην εργοστασίου λιπασμάτων (έκλεισε οριστικά το 1999) θα χρειαστεί τιτάνια προσπάθεια. Η έκταση των 650 στρεμμάτων βρίσκεται εδώ και χρόνια στο επίκεντρο σεναρίων «ανάπτυξης» που ξεκινούν από τα οικιστικά συγκροτήματα και εμπορικά κέντρα και φτάνουν μέχρι την περίφημη πίστα της Formula 1. Πρόκειται για μία από τις αναπτύξεις-φαντάσματα που στοιχειώνουν την ελληνική αγορά ακινήτων, όπως και η «αξιοποίηση του ακινήτου Αφάντου» στη Ρόδο, η οποία έχει ξεκινήσει τη δεκαετία του 1970... Για να μετατραπεί σε επιχειρηματική ζώνη (π.χ. στέγασης ναυτιλιακών εταιρειών) η έκταση της Δραπετσώνας πρέπει να συμφωνήσουν μισή ντουζίνα συνιδιοκτήτες των 650 στρεμμάτων. Κατ' αρχάς η Εθνική Τράπεζα (στην οποία πέρασε η έκταση του εργοστασίου) που ελέγχει τα 254 στρέμματα. Ακολουθεί η Lafarge, η οποία κατέχει 117 στρέμματα, και ο όμιλος του Δημ. Μελισσανίδη, στον οποίο πέρασε πέρυσι η εγκατάσταση της BP Hellas στην περιοχή (82 στρέμματα). Σοβαρό λόγο έχει ο ΟΛΠ, αλλά και οι δήμοι Πειραιώς και Κερατσινίου - Περάματος, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν το 30% της έκτασης. Στην αγορά ακινήτων υποστηρίζουν πως η απόφαση Μανιάτη έκλεισε τουλάχιστον μια εκκρεμότητα η οποία χρονολογείται από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Απομένει, όμως, να συμφωνήσουν οι συνιδιοκτήτες. Και, κυρίως, να βελτιωθεί το κλίμα.

ΠΗΓΗ : Euro2day