Αποκλεισμένοι απο την αγορά ακινήτων είναι πάνω από ένας στους τρεις Έλληνες (35,7%). Πρόκειται για εκείνους που ζούν  κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αποκλεισμένο είναι επίσης , το  23% που  ζει με πενιχρό εισόδημα, ακόμα και μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2013.Πρακτικά , οι άνθρωποι αυτοί  δεν πρόκειται να έχουν καμία συναλλαγή -εκτός πωλήσεων- στην αγορά η οποία ήδη έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε υπόθεση...λίγων.

Τα ποσοστά αυτά κατατάσσουν την Ελλάδα στις χώρες της ΕΕ με το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού κοντά στο όριο της φτώχειας, μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Σύμφωνα με τη Eurostat, άτομα κοντά στο όριο της φτώχειας θεωρούνται εκείνα που ζουν σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω του 60% του εθνικού μέσου διαθέσιμου εισοδήματος (μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων), ή που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά αγαθά, ή που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2013, στην Ελλάδα ζούσαν 3,9 εκατομμύρια άνθρωποι κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ή το 35,7% του πληθυσμού, έναντι 28,1% το 2008. Την ίδια χρονιά στην ΕΕ, 120 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κοντά στο όριο της φτώχειας, ή το 24,5% του πληθυσμού, έναντι 23,8% το 2008. Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (48%), στη Ρουμανία (40%), στην Ελλάδα (35,7%), στη Λετονία (35%) και στην Ουγγαρία (33%). Αντιθέτως, τα χαμηλότερα ποσοστά πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας καταγράφονται στην Τσεχία (14,6%), στην Ολλανδία (15,9%), στη Φινλανδία (16%) και στη Σουηδία (16,4%). Εξάλλου, το 16,7% του πληθυσμού της ΕΕ ζούσε με πενιχρό εισόδημα, μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων. Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού με πενιχρό εισόδημα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (23,1%), στη Ρουμανία (22,4%), στη Βουλγαρία (21%), στη Λιθουανία (20,6%) και στην Ισπανία (20,4%) και τα χαμηλότερα καταγράφηκαν στην Τσεχία (8,6%) και στην Ολλανδία (10,4%). Σε ό,τι αφορά το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που αδυνατεί να καλύψει σημαντικά υλικά αγαθά, το 2013 ανήλθε σε 20,3%, έναντι 9,6% στην ΕΕ. Ο συγκεκριμένος δείκτης παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση στην ΕΕ, ξεκινώντας από 1,4% στη Σουηδία και 1,8% στο Λουξεμβούργο και φτάνοντας στο 43% στη Βουλγαρία. Σημειώνεται ότι άτομα που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά υλικά αγαθά θεωρούνται εκείνα τα οποία αδυνατούν να καλύψουν τέσσερα από τα ακόλουθα εννέα αγαθά: 1) ενοίκιο, ή εξόφληση δανείου 2) θέρμανση 3) απρόοπτα έξοδα 4) διατροφή με κρέας ή ψάρι κάθε δύο ημέρες 5) διακοπές εκτός οικίας για μία εβδομάδα 6) αυτοκίνητο 7) πλυντήριο ρούχων 8) έγχρωμη τηλεόραση 9) τηλέφωνο. Τέλος, το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού που ζει σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας στην ΕΕ, καταγράφεται το 2013 στην Ελλάδα με 18,2%, έναντι 10,7% στην ΕΕ. Μετά την Ελλάδα ακολουθούν η Κροατία (16%) και η Ισπανία (15,7%).

Σε πλήρη κατάρρευση οδηγούνται οι αγοραπωλησίες. Από τις 215 χιλιάδες που είχαν καταγραφεί το 2005, η φετινή χρονιά θα κλείσει μόλις στις 35.000. Δηλαδή το 1/6 των συμβολαίων που γίνονταν πριν από 9 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σ' αυτή την καταστροφική περίοδο η αγορά ακινήτων έχασε περί τις 180.000 συμφωνίες, ενώ αντίστοιχα μεγάλη ήταν η ζημιά για τα φορολογικά έσοδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρυσι είχαν καταγραφεί περίπου 48 χιλιάδες αγοραπωλησίες, δηλαδή το 2014 θα γίνουν 13.000 λιγότερες.Στην Αθήνα, όπου το 2005 οι καταγεγραμμένες συναλλαγές έφτασαν τις 46 χιλιάδες φέτος θα κλείσουν κάτω από 10.000.

Σχεδόν 900.000 σπίτια τον χρόνο κτίζονταν κατά μέσο όρο τη δεκαετία της οικοδομικής έκρηξης, δημιουργώντας τεράστια υπερπροσφορά, η οποία δεν μπόρεσε ποτέ να απορροφηθεί, ειδικά μετά το 2007. Μέσα σε δέκα χρόνια, από το 2001 μέχρι το 2011, ανεγέρθηκαν 895,7 χιλιάδες νέες κατοικίες ως αποτέλεσμα της αύξησης της ζήτησης.

Το 2011 η Ελλάδα διέθετε 6,37 εκατ. κατοικίες από 5,48 εκατ. το 2001 και από 4,64 εκατ. το 1991 και 3,97 εκατ. το 1981. Αυτό σημαίνει ότι στη δεκαετία του 2000 χτίστηκαν 896 χιλ. νέες κατοικίες, έναντι 833 χιλ. νέων κατοικιών που είχαν χτιστεί στη δεκαετία του 1990 και 674 χιλ. κατοικιών που είχαν χτιστεί στη δεκαετία του 1980. Ετσι, από το 1980 και μετά κτίστηκαν σχεδόν 2,4 εκατομμύρια νέα σπίτια!

Τα 6,37 εκατ. των κατοικιών στην Ελλάδα συγκρίνονται με έναν πολύ μικρότερο αριθμό νοικοκυριών που ανερχόταν το 2011 στα 4,13 εκατ. νοικοκυριά, με αποτέλεσμα να αντιστοιχούν 1,54 κατοικίες ανά νοικοκυριό.

Τα στοιχεία αυτά δικαιολογούν εν πολλοίς τη μεγάλη διάρκεια της κρίσης στην κτηματαγορά αφενός γιατί ποτέ δεν απορροφήθηκε το «στοκ» των ακινήτων και αφετέρου διότι χιλιάδες παλαιά σπίτια 50-60 ετών δεν «αποσύρθηκαν» προκειμένου να αντικατασταθούν με τα καινούργια. Ετσι, στα χρόνια της κρίσης οι αγοραπωλησίες αφορούν κατά κύριο λόγο σε παλαιά ακίνητα, με αποτέλεσμα να μένουν απούλητα πολλά καινούργια τα οποία και «παλιώνουν» με το πέρασμα των χρόνων.

Η αύξηση της εγκληματικότητας ως εργαλείο απαξίωσης τοπικών αγορών είναι ευρύτερα γνωστό στην διεθνή βιβλιογραφία. Διόλου τυχαίο δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι οι σημαντικότερες οικιστικές αναπτύξεις που πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στις δυτικές μεγαλοπόλεις είχαν ως επίκεντρο περιοχές που είχαν γκετοποιηθεί λόγω των υψηλών ποσοστών της εγκληματικότητας. Νέα Υόρκη, Λονδίνο , Παρίσι ακόμα και Βερολίνο είναι τυπικά παραδείγματα αυτής της πολιτικής. Το πρόβλημα της γκετοποίησης της Αθήνας άρχισε να εμφανίζεται από τα τέλη της δεκαετίας του ΄90 όταν μαζικά κύματα οικονομικών μεταναστών από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης άρχισε να συρρέει στην πρωτεύουσα . Ένα διάτρητο σύστημα ελέγχου των συνόρων κατέστησε την πρωτεύουσα τερματικό σταθμό εκατομμυρίων οικονομικών μεταναστών από την Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Οι άνθρωποι αυτοί έγιναν η «μαγιά» για την ανάπτυξη της εγκληματικότητας καθιστώντας την Αθήνα –αρχικά- και την υπόλοιπη χώρα στη συνέχεια ως προέκταση και παράρτημα των εθνικών τους εγκληματικών οργανώσεων. Πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών και όπλων βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη της ζωής της πόλης αλλά στην πραγματικότητα οι δραστηριότητες αυτές ήταν περιορισμένες σε ένα περιορισμένο

Η αιτία της κρίσης στα επαγγελματικά ακίνητα; Τα λουκέτα των μικρομεσαίων. Η Ελλάδα παρουσίασε επιδείνωση των δεικτών απασχόλησης, του αριθμού επιχειρήσεων και της προστιθέμενης αξίας. Απώλεσε 27% των θέσεων απασχόλησης που δημιουργούσαν οι ΜμΕ, 33% της προστιθέμενης αξίας που παρήγαν, ενώ ο αριθμός τους μειώθηκε περισσότερο από 200.000. Το ΒΕΑ αναφέρει ότι η χώρα μας κατατάσσεται, λοιπόν, σε χειρότερη θέση σε σχέση με τον μέσο όρο της Ε.Ε. στον πίνακα Επισκόπησης Επιδόσεων MμΕ (SME Performance Review) σε σχέση με όλους τους επί μέρους δείκτες: δεύτερη ευκαιρία, διεθνοποίηση, πρόσβαση στη χρηματοδότηση, ενιαία αγορά, δημόσιες συμβάσεις, περιβάλλον, δεξιότητες, επιχειρηματικότητα. Παράλληλα, στην έκθεση υπογραμμίζεται ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να μην εκπονεί μελέτες για τις επιπτώσεις των νομοθετικών παρεμβάσεων και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις ΜμΕ (SME Test). Προστίθεται, επίσης, ότι θα πρέπει να ληφθούν μόνιμα μέτρα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για την αξιολόγηση των πολιτικών που αφορούν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, πολλά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν αντληθεί από τη βάση δεδομένων του ΙΜΕ-ΓΣΕΒΕΕ και τις έρευνές του. Σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας σημειώνεται στην έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι οι προοπτικές ανάκαμψης είναι αναιμικές και υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα να ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την τόνωση της οικονομίας. Σύμφωνα με τα ετήσια στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με τις επιδόσεις των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στις οικονομίες της Ε.Ε. και της Ελλάδας για το έτος 2013, προκύπτει ότι, συνολικά, υπάρχει ανάκαμψη, είναι όμως άνιση και δεν ακολουθεί ακόμη μια σταθερή τροχιά. Το 2013 ο αριθμός των ΜμΕ και η προστιθέμενη αξία τους βρίσκονταν πάνω από τα προ κρίσης επίπεδα του 2008, αλλά η απασχόληση στις ΜμΕ ήταν ακόμη αρκετά κάτω από το όριο αυτό, αφού οι απασχολούμενοι ήταν κατά 1,9 εκατ. λιγότεροι, δηλαδή 2,16% κάτω από το όριο του 2008.