«Η προοπτική ανάκαμψης της αγοράς ακινήτων επηρεάζεται σημαντικά από την υποχώρηση της αβεβαιότητας για την ελληνική οικονομία και την ενίσχυση των προοπτικών βελτίωσής της. Είναι δε άμεσα συνδεδεμένη με το μακροοικονομικό και μικροοικονομικό περιβάλλον, με την επιστροφή ρευστότητας στη χώρα και με τη δημοσιονομική και φορολογική σταθερότητα». Με τις φράσεις αυτές, η διοίκηση της Grivalia Properties (πρώην Eurobank Properties ΑΕΕΑΠ) σκιαγράφησε πριν από λίγες εβδομάδες (με αφορμή την ανακοίνωση των ετήσιων αποτελεσμάτων της εισηγμένης) τις προϋποθέσεις για την τόνωση της ζήτησης στην αγορά ακινήτων και τη σταθεροποίηση των αξιών. Σήμερα, όπως όλα δείχνουν, η πλειονότητα των παραπάνω «αιρέσεων» δεν πληρούται, με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός ακόμα κύκλου καθόδου της αγοράς, σε μια περίοδο που τουλάχιστον ο κλάδος των επαγγελματικών ακινήτων (γραφεία και καταστήματα) είχε αρχίσει να καταγράφει πολλά δείγματα σταθεροποίησης, με την αισιοδοξία να έχει επιστρέψει.

Πριν την κρίση τα φθηνά διαμερίσματα στο κέντρο γίνονταν ανάρπαστα από μετανάστες οι οποίοι αναζητούσαν οικονομικά διαμερίσματα και τα αγόραζαν στα επίπεδα των 20-30 χιλιάδων ευρώ. Τώρα ακόμη και οι μετανάστες έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια αυτά και έχουν φύγει για την πατρίδα τους λόγω έλλειψης εργασίας. Ετσι χάθηκε μια κρίσιμη «μάζα» αγοραστών οι οποίοι έδιναν ζωή σε γειτονιές που τώρα έχουν εγκαταλειφθεί. Οι περιοχές κάτω από την Ομόνοια και μέχρι την Κυψέλη και τα Πατήσια είναι οι «πρωταθλήτριες» των εξευτελιστικών τιμών στα ακίνητα. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή επεκτείνεται πλέον και στο Παγκράτι, στους Αμπελόκηπους, στου Γκύζη, στον Βύρωνα. Και όπως λένε χαρακτηριστικά «σε λίγο όλες οι περιοχές της πρωτεύουσας θα διαθέτουν παλιά αλλά καλά ακίνητα σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές, όσο αξίζει ένα αυτοκίνητο». Οι αγγελίες που ακολουθούν είναι πραγματικές, έχουν αλιευτεί από κτηματομεσιτικά γραφεία και καταγράφουν τη δραματική κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες ιδιοκτήτες. Πρόκειται για σπίτια 30 - 50 ετών τα οποία, πάντως, βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Στο ερώτημα προς τους κτηματομεσίτες ποιοι είναι οι πελάτες που πουλάνε και γιατί η απάντηση είναι: Πρόκειται για ιδιοκτήτες σπιτιών που αγοράστηκαν τις δεκαετίες του '60 και του '70 και ήταν τα πρώτα φοιτητικά διαμερίσματα ή τα σπίτια όσων ήρθαν από την επαρχία για να βρουν δουλειά στην Αθήνα. Τότε, όμως, οι περιοχές από την Ομόνοια μέχρι την Κυψέλη ήταν η ζωντανή «καρδιά» της πόλης. Χιλιάδες από αυτούς μετακόμισαν σε άλλες περιοχές της Αττικής και ενοικίασαν τα πρώτα σπίτια. Η δεύτερη κατηγορία πωλητών είναι οι ξένοι που φεύγουν τώρα από την Ελλάδα και πουλάνε κι αυτοί όσο όσο γκαρσονιέρες και δυάρια. Στην πλήρη κατάρρευση συνέτεινε και η δραματική αύξηση της φορολογίας η οποία έχει οκταπλασιαστεί από το 2009 και μετά. Με την επιβολή του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ και του μόνιμου φόρου που έρχεται από το 2014, κανείς δεν θέλει να είναι πλέον ιδιοκτήτης σπιτιών που μένουν κλειστά και δεν προσφέρουν εισόδημα.

Σήμερα η βιομηχανία της διασκέδασης είναι ένα απο τους πιό σημαντικούς "παίκτες" στην αγορά εμπορικών χώρων.Είτε με ιδιόκτητα ακίνητα είτε με μισθωμένα απασχολούν ένα σημαντικό ποσοστό του αποθέματος χώρων. Η αγορά αυτή άρχισε να σχηματοποιείται την περίοδο του μεσοπολέμου η οποία απο πολλούς ιστορικούς  χαρακτηρίζεται  ως η περίοδος που μετέτρεψε την Αθήνα από περιφερειακή πόλη σε πρωτεύουσα. Στην πραγματικότητα μαζί με τους πρόσφυγες ήλθαν στην Ελλάδα και οι πρώτες παρεμβάσεις στην δομή του εμπορίου και της διασκέδασης τα αποτελέσματα των οποίων είναι ορατά μέχρι και σήμερα.
Στο εμπόριο πραγματοποιήθηκε η ανάδειξη ενός τρίτου εμπορικού πόλου , μετά την Αιόλου και την Ερμού  που ήταν μέχρι την περίοδο εκείνη οι κεντρικοί εμπορικοί πόλοι της Αθήνας. Η κατασκευή  του ΜΤΣ ανέδειξε την οδό Σταδίου σε εμπορικό άξονα της πόλης καθώς το συγκεκριμένο κτίριο συνδύαζε την εμπορική δραστηριότητα με την διασκέδαση (θέατρο και κινηματογράφο) σε κτίρια ευρωπαϊκών προδιαγραφών.  
Λίγο νοτιότερα , στο Νέο Φάληρο, ξεκίνησε περί το 1925 , να αναπτύσσεται η βιομηχανία της διασκέδασης . Καταλύτης των εξελίξεων ήταν ο ιππόδρομος του Φαλήρου που εγκαινιάσθηκε τη χρονιά αυτή . Στην ίδια περιοχή λειτουργούσε και καζίνο . Πρόκειται  για το καζίνο που είχε εγκατασταθεί στο ξενοδοχείο «Ακταίο» , το οποίο χαρακτηρίζονταν ως το πιο κοσμοπολίτικο στέκι της πόλης. Ας σημειωθεί  ότι την ίδια εποχή λειτουργούσαν καζίνο στην Ελευσίνα και στον Αγ. Ανδρέα. «Ανταγωνιστής» στη βιομηχανία διασκέδασης ήταν τα ξενοδοχεία σε τουριστικά θέρετρα και λουτροπόλεις όπως το Λουτράκι, Σπέτσες αλλά και η Κηφισιά στην οποία είχαν την πρωτοκαθεδρία το «Σεσίλ» και το «Πεντελικό» .
Την ίδια εποχή άρχισαν να αναπτύσσονται ως σημεία καλοκαιρινών  διακοπών η Γλυφάδα( η οποία από την εποχή εκείνη συγκέντρωνε τον περισσότερο κόσμο) αλλά και η Βούλα και η Βουλιαγμένη. Την περίοδο αυτή άρχισαν να κτίζονται οι πρώτες πολυκατοικίες οι οποίες στην συνέχεια «έπνιξαν» ολόκληρη τη πόλη.
Την ίδια στιγμή στην Αθήνα αλλά και στις συνοικίες της οι παραγκουπόλεις με τις αυθαίρετες κατασκευές τους (κυρίως από ξύλα και χαρτόνια) έδιναν μία πιο ρεαλιστική εικόνα μίας χώρας που μαστίζονταν από την πολιτική κρίση , τις επιπτώσεις από την μικρασιατική καταστροφή και την άνιση κατανομή πλούτου. Αυτό άλλωστε γίνονταν εμφανές στο χώρο της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας όπου η μία Αθήνα προτιμούσε τους κινηματογράφους, τα θέατρα ,ι τα δείπνα στα πολυτελή ξενοδοχεία , τα καζίνο και τα καμπαρέ , ενώ η άλλη τις ταβέρνες-παραπήγματα των συνοικιών. Για κάποιους μελετητές τα χρόνια αυτά έκανε τα «πρώτα βήματα» και η συμπεριφορά της μαζικής κατανάλωσης.  Η διαδικασία αυτή όμως ολοκληρώθηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα με το αστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Από τους περίπου 1.000.000 ιδιοκτήτες που δήλωναν εισοδήματα από ενοίκια, σήμερα σχεδόν 300.000 έχουν βγει εκτός αφού είναι ξενοίκιαστα τα ακίνητά τους. Από τους υπόλοιπους 700.000, ποσοστό 20%, δηλαδή 140-150.000 αναγκάζονται να εκχωρούν τα ενοίκια στην εφορία, αφού ούτε τα εισπράττουν από ενοικιαστές που δεν έχουν να πληρώσουν, ούτε περιμένουν να τα εισπράξουν, ενώ και θα αναγκαστούν να πληρώσουν φόρο για εισοδήματα που δεν έχουν. Φανταστείτε να έχετε κάποιο εμπορικό κατάστημα που να μισθώνεται 3.000 – 5.000 ευρώ / μήνα , αντιλαμβάνεστε ότι η εφορία που θα πρέπει να καταβληθεί δεν είναι αμελητέα ( 11-33% ) , ενώ τα έξοδα πλέον διατήρησης της ιδιοκτησίας δεν είναι καθόλου αμελητέα . Πάντως, η κατάσταση που επικρατεί στον τομέα των ενοικίων είναι δραματική παρά τις μειώσεις που έχουν επέλθει και που κινούνται από 20% έως 50% αλλά και τους διακανονισμούς που γίνονται μεταξύ ιδιοκτητών που δε θέλουν να βλέπουν ξενοίκιαστη την περιουσία τους και επιχειρηματιών όταν αφορά καταστήματα και γραφεία. 200.000 ενοικιαστές καθυστερούν να πληρώσουν τα ενοίκια τους από ένα μήνα έως ένα χρόνο, ενώ μόλις 1 στους 5 ενοικιαστές είναι απόλυτα συνεπής πληρώνοντας κανονικά το ενοίκιο και τους λογαριασμούς. Το 2012 παρατηρήθηκε αύξηση στα φέσια κατά 15 % – 20 %.