Αμερικανοί αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι οι Μάγια του Μεξικού κατασκεύαζαν τουαλέτες με τρεχούμενο νερό, ακόμα και διακοσμητικούς πίδακες που έφταναν σε ύψος πολλών μέτρων.Όπως αναφερεται στο in.gr  η ομάδα του Δρ Φρεντς μελέτησε το αρχαίο συγκρότημα του Παλένκε, το οποίο βρίσκεται στην Τσιάπας του Μεξικού και κατοικούνταν την περίοδο 100-800 μ.Χ. Οι περίπου 6.000 Μάγια που ζούσαν στα 1.500 κτίρια της πόλης ποτέ δεν βρίσκονταν πάνω από 150 μέτρα μακριά από κάποια πηγή νερού, εκτιμούν οι ερευνητές.
«Οι αρχαίοι Μάγια ονόμαζαν αυτή την πόλη Λακάμχα ή 'Μεγάλο Νερό' λόγω των εννέα πλωτών διαύλων, των 56 πηγών και των καταρρακτών μήκους εκατοντάδων μέτρων» αναφέρει ο Φρεντς.
Ένα ιδιαίτερο εύρημα στο Παλένκε ήταν ένα υπόγειο κανάλι νερού, το οποίο, σε αντίθεση με άλλα κανάλια της κεντρικής πλατείας της πόλης, ήταν έντονα κατηφορικό και στενότερο στο κάτω άκρο του.Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το νερό θα έβγαινε από τον αγωγό με αρκετή πίεση ώστε να δημιουργεί ένα πολυτελές συντριβάνι με ύψος περίπου 6 μέτρα.Επιπλέον, το παλάτι του Παλένκε βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε θα ήταν αδύνατο να διαθέτει σύστημα υδροδότησης χωρίς επιπλέον πίεση. Αν όντως υπήρχε νερό υπό πίεση, «η θεωρία ότι υπήρχαν τουαλέτες δεν είναι και τόσο τραβηγμένη» θεωρεί ο Φρεντς.

Ψηφίστηκε λοιπόν ο προϋπολογισμός. Η αλήθεια είναι ότι και φέτος τα ερωτήματα που προκαλεί είναι ακριβώς τα ίδια σε σχέση με το παρελθό. Ο φετεινός προϋπολογισμός θα αποδειχτεί στο τέλος μία άσκηση επι  χάρτου; η θα εφαρμοστεί  σύμφωνα με τις προβλέψεις και τις επιταγές του; Ποιό ρόλο θα έχουν οι εταιρίες αξιολόγησης του χρέους , που η εμείς οι ίδιοι βάλαμε στην διαχείριση των οικονομικών μας στην εκτέλεση του φετεινού προϋπολογισμού; Η γραφειοκρατία θα αποδειχτεί πιό αδύναμη απο την πολιτική ηγεσία; Η ΕΚΤ και η ΕΕ θα τον χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για να επιβάλλει μία άτυπη οικονομική επιτήρηση και πόσο διατεθειμένη και ικανή είναι η Κυβέρνηση να αντισταθεί σε αυτό; Τι θα ζητήσουν  πάλι οι ιδιωτικές εταιρίες αξιολόγησης χρέους προκειμένου η ελληνική οικονομία να αποκτήσει την εύνοια τους (διάφορες φωνούλες λένε ότι η αξιολόγηση ενός μεγάλου οργανισμού μπορεί να συνδυαστεί και με προτάσεις που...);Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα που γεννά ΚΑΙ ο φετεινός προϋπολογισμός.

Οι αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο είναι καταιγιστικές. Φτάνει να σκεφτεί κανείς πόσες φορές άλλαξε η φορολογία των ακινήτων τα τελευταία δέκα χρόνια για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος των αλλαγών. Κοντολογής ένας πλούσιος αλλοδαπός μόλις συνειδητοποιήσει ότι στη χώρα μας οι νόμοι αλλάζουν τουλάχιστον μία φορά τα δύο χρόνια, θα το βάλει στα πόδια. Ε και λοιπόν μπορεί να πεί κάποιος . Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Η αγορά ακινήτων έχει οργανωθεί και αυτή με όρου παγκοσμιοποίησης. Σε ολόκληρο τον κόσμο δίνουν αγώνα για να αναδείξουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των αγορών τους χρησιμοποιώντας ως δέλεαρ την φορολογία , τη φύση , την ασφάλεια και την σταθερότητα. Εμείς εδώ , ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης η οποία έχει το κατάλληλο περιβάλλον αλλά ακατάλληλες πολιτικές  για οποιαδήποτε επένδυση στη ν συγκεκριμένη αγορά

Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν δημοσιογράφος. Έχοντας , μία σπάνια αίσθηση της είδησης αλλά και την ευαισθησία να αισθάνεται αλλά και να αντιλαμβάνεται όχι μόνο αυτά που συμβαίνουν  γύρω του αλλά εκείνα που  έρχονται κατέφερε κάτι το μοναδικό : να οδηγήσει ένα τεράστιο εκδοτικό όμιλο σε μία διαδικασία ανανέωσης και προσαρμογής για περισσότερο απο μισό αιώνα. Το μέγεθος της επιτυχίας του γίνεται αντιληπτό μόνο αν αναλογιστεί κανείς τι έχει μεσολαβήσει απο τη δεκαετία του ΄50 μέχρι σήμερα. Δηλαδή το πέρασμα απο το χαρτί , στις τηλεοπτικές συχνότητες και απο εκεί στο διαδίκτυο. Και ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν πάντα εκεί :πρωτοπόρος , οραματιστής αλλά και διατεθειμένος να ακούσει και να ενστερνιστεί. Το γεγονός ότι σε αυτή τη διαδρομή κατέληξε να είναι ο μοναδικός παραδοσιακός εκδότης αφού ο ένας μετά τον άλλο οι συναδελφοί του εγκατέλειπαν αποτελεί ένα μέτρο για το τεράστιο επιτευγμά του. Όμως ήταν και συμπαραστάτης . Αυτοί , που έχουν δουλέψει στο συγκρότημα γνώριζαν πολύ καλά ότι αν η μοίρα τους κτύπαγε θα είχαν κάπου να στηριχτούν, Αυτό το Κάπου ήταν αυτός ο άνθρωπος που δεν είχε κλείσει τα αυτιά του . Ως επίλογο επιτρέψτε μου να διατυπώσω μία πρόβλεψη. Ο συνδυασμός του Χρήσου Λαμπράκη και του Λέοντα Καραπαναγιώτη δεν πρόκειται να επαναληφτεί  και πλέον αφού χάθηκε και ο τελευταίος των μεγάλων η ελληνική δημοσιογραφία κινδυνεύει να ξεμείνει απο ...σημεία αναφοράς.