Σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138),  στις 10:30 το πρωΐ, θα γίνει η παρουσίαση της δίτομης έκδοσης του ΤΕΕ «Ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης και το έργο του».
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα μιλήσουν φίλοι και συνεργάτες του, αλλά και άλλοι διακεκριμένοι μηχανικοί, για τη ζωή και το έργο του επιφανούς αρχιτέκτονα και πολεοδόμου, ο οποίος στα 40 χρόνια της επαγγελματικής του πορείας άφησε τη σφραγίδα του σε τέσσερις ηπείρους, με μεγάλα και διαχρονικά έργα.
Γιός του Απόστολου Δοξιάδη και της Ευανθίας Μεζεβίρη, ο Κωνσταντίνος Α. Δοξιάδης γεννήθηκε το 1913. Ο πατέρας του, παιδίατρος στο επάγγελμα, υπήρξε Υπουργός Περιθάλψεως, Υγιεινής και Πρόνοιας. Ο ίδιος έμελλε να ακολουθήσει τα πατρικά βήματα και σε ότι αφορά ένα επάγγελμα με ευρύτατη κοινωνική σημασία, όσο και στην πολιτική, ως εξωκοινοβουλευτικό στέλεχος.
Αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 1935 κι ένα χρόνο αργότερα ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Μηχανικός από το Πανεπιστήμιο Charlottenburg του Βερολίνου.
Το 1937 διορίστηκε μηχανικός της Πολεοδομικής Υπηρεσίας της Διοικήσεως Πρωτευούσης. Από το 1940 ως το 1945 διετέλεσε Προϊστάμενος της Πολεοδομικής Υπηρεσίας και Προϊστάμενος του Γραφείου Χωροταξικών και Πολεοδομικών Ερευνών και Μελετών (ΓΧΠΜΕ).
Στη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε αρχηγός της αντιστασιακής ομάδας «Ήφαιστος», ενώ εξέδιδε ένα περιοδικό, τη μοναδική έκδοση τεχνικού περιεχομένου σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη, με τίτλο «Χωροταξία – Πολεοδομία –Αρχιτεκτονική».
Μετά την απελευθέρωση, το 1945, ως μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας ειδικός σε θέματα ανοικοδόμησης, συμμετείχε στο Συνέδριο για την Ειρήνη στον Άγιο Φραγκίσκο των ΗΠΑ, αλλά και σε αποστολές στην Αγγλία, Γαλλία.
Την περίοδο 1945-1951 ο Κ.Α. Δοξιάδης υπήρξε ένα από τα βασικά πρόσωπα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας μας. Μέσα από διαφορετικές θέσεις, πρώτα ως Υφυπουργός Ανοικοδόμησης - Γενικός Διευθυντής Ανοικοδομήσεως (1945 -1948) και στη συνέχεια ως Συντονιστής Ανασυγκρότησης και υπηρεσιακός Υφυπουργός Υπουργείου Συντονισμού, εργάστηκε για την επάνοδο της χώρας σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Το 1947 ηγήθηκε της Ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Διάσκεψη Οικισμού, Πολεοδομίας και Ανοικοδομήσεως του ΟΗΕ, ενώ την περίοδο 1949-1950 ήταν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για τις Ιταλικές πολεμικές επανορθώσεις.
Το 1951 εγκατέλειψε τις δημόσιες θέσεις και βγήκε στην ιδιωτική «αγορά». Ίδρυσε, μαζί με μια μικρή ομάδα αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, με αρκετούς από τους οποίους είχε συνεργαστεί κατά την περίοδο της Ανοικοδόμησης, το Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη (Doxiadis Associates), στην οδό Πανεπιστημίου 10, ως ένα κοινό Τεχνικό Γραφείο. Το Γραφείο μεγεθύνθηκε και το 1957 μεταστεγάστηκε στο ιδιόκτητο κτίριο επί της Στρατιωτικού Συνδέσμου 24, κάτω από την περιφερειακή οδό του Λυκαβηττού.
Εκεί, το 1959, ίδρυσε το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (ΑΤΙ) και τον Αθηναϊκό Τεχνολογικό Όμιλο (ΑΤΟ), ως ένα μη κερδοσκοπικό, ιδιωτικό ερευνητικό και εκπαιδευτικό ινστιτούτο, με κύρια δραστηριότητα την πρώτη στην Ελλάδα Σχολή Τεχνικών Βοηθών/Σχεδιαστών και γενικότερα για την προώθηση της Έρευνας και Εκπαίδευσης, της Τεχνικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα και σε άλλες αναπτυσσόμενες περιοχές, αλλά και εκπαιδευτικών και πολιτιστικών προγραμμάτων.
Το 1963, ίδρυσε την Doxiadis International Co. Ltd. – Consultants on Development & Ekistics, η οποία επέκτεινε τη δράση της στις 4 από τις 5 Ηπείρους του πλανήτη, αναλαμβάνοντας έργα και προγράμματα σε 44 χώρες, με γραφεία στις ΗΠΑ, Ιράκ, Σαουδική Αραβία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Νιγηρία, Γκάνα, Λιβύη, κ.ά.
Την ίδια χρονιά ίδρυσε το Αθηναϊκό Κέντρο Οικιστικής (ΑΚΟ) για Μεταπτυχιακή Εκπαίδευση, Έρευνα, Τεκμηρίωση, Διεθνείς Σχέσεις κλπ.
Το 1964, κάνει ένα ακόμη πρωτοποριακό βήμα ιδρύοντας την «Ηλεκτρονικοί Διερευνηταί Δοξιάδη Α.Ε.» (Doxiadis Associates Computer Center), η οποία φέρνει στην Ελλάδα το 1969 τον πρώτο Η/Υ UNIVAC 1107.
Παράλληλα, ο Κ.Α. Δοξιάδης υπήρξε αντιπρόσωπος της Ελλάδας (1963 – 1964) στην 1η συνεδρίαση της Επιτροπής Κατοικίας και Προγραμματισμού του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και πρόεδρος της συνεδρίας για τα Αστικά προβλήματα στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Εφαρμογή της Επιστήμης και Τεχνολογίας προς Όφελος των Λιγότερο Ανεπτυγμένων Περιοχών του Κόσμου στη Γενεύη, το 1963.
Από το 1958 ως το 1971, δίδαξε οικιστική στο ΑΤΟ και ΑΚΟ (τα δικά του σχολεία), ενώ παράλληλα έδινε διαλέξεις σε πολλά πανεπιστήμια της Αμερικής, όπως, επίσης, στην Οξφόρδη και στο Δουβλίνο.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κ.. Α. Δοξιάδης αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του, κτυπημένος από πολύ σπάνια αρρώστια [πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση] η οποία τον οδήγησε μέσα σε τρία χρόνια σε ολική παράλυση και τελικά στο θάνατο. Ο Δοξιάδης αντιμετώπισε την ασθένειά του με φοβερό θάρρος και αξιοπρέπεια κρατώντας ως το τέλος σημειώσεις για την ασθένειά του, με σκοπό, όπως έλεγε, να βοηθήσει μελλοντικούς ερευνητές.
Πέθανε στο σπίτι του στην Αθήνα, στις 28 Ιουνίου 1975, στις 11π.μ.

ΠΗΓΗ:ΤΕΕ

Η κίνηση του υπουργείου Οικονομικών να επιβάλλει αναδρομική φορολογία στις γονικές παροχές μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Όμως όποια διαδρομή και αν ακολουθήσει κανείς προσπαθώντας να ερμηνεύσει την επιλογή αυτή ένα είναι το συμπερασμα . Η Κυβέρνηση βρίσκεται σε καθεστώς πανικού και κάνει το ένα λάθος ύστερα απο το άλλο. Για παράδειγμα, αν υπάργηρχε κάτι που κινιόνταν στις εφορίες ήταν η κατάθεση των πινακίδων ΙΧ και οι γονικές παροχές. Από την κατάθεση το δημόσιο δεν εισπράττει απο τις γονικές παροχές όμως εισέπρατε και μάλιστα με ευχαρίστηση αφού ο παροχέας πίστευε ότι "γλύτωνε λεφτά". Με την κίνηση αυτή , τα μόνα χρήματα που μπορεί να προσδοκά το υπουργείο είναι απο τις κληρονομιές αφού εκεί αποφασίζει ΑΛΛΟΣ. Αποτέλεσμα; Αύξησε τους φόρους και πάγωσε τις συναλλαγές. Ίσως όλοι αυτοί θα πρέπει να αρχίσουν να ρωτούν εκείνους που βρίσκονται μέσα στην αγορά για να τσεκάρουν τις επιπτώσεις απο τις αποφάσεις τους.

Δεν είναι λίγοι που αναρωτιούνται τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί η σημερινή ζοφερή κατάσταση της αγοράς ακινήτων . Οι περισσότεροι συνδέουν την σημερινή κατάσταση με την πολιτική των τραπεζών να περιορίσουν στο ελάχιστο τις χορηγήσεις στεγαστικών δανείων. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται στην ψυχολογία που έχει επικρατήσεις στην αγορά και η οποία υπαγορεύει στους υποψήφιους αγοραστές να τηρούν στάση αναμονής προσδοκώντας για το εγγύς μέλλον χαμηλότερες τιμές και χαμηλότερο κόστος χρήματος. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της αγοράς είναι πρόβλημα ρευστότητας , αφού σε περιόδους οικονομικής κρίσης η διακράτηση ρευστότητας περιορίζει στο ελάχιστο την ανασφάλεια που προέρχεται είτε από την προοπτική της ανεργίας είτε ακόμα και από το φυσιολογικό ενδεχόμενο της ταμειακής ρευστότητας που ήδη προβληματίζει εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Σε όλες αυτές τις απόψεις , που καταγράφονται τους τελευταίους μήνες ήλθε να ακουστεί και μία ακόμα . Πρόκειται για την έλλειψη συγκροτημένης και στοχευμένης πολιτικής η οποία θα έχει αποκλειστικό στόχο την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την αγορά ακινήτων. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής προβάλλουν ως επιχείρημα το παρελθόν . Λένε συγκεκριμένα , ότι πριν από 20 χρόνια ένα συνδυασμός φορολογικής και  πιστωτικής πολιτικής που συνδύαζε την παροχή φορολογικών κινήτρων για την απόκτηση κατοικίας αλλά και την ευκολότερη και φτηνότερη χρηματοδότηση της αγοράς κατοικίας από συγκεκριμένες ομάδες υποψήφιων αγοραστών είχε ως συνέπεια όχι μόνο την αναθέρμανση της αγοράς αλλά και την θεαματική αύξηση των επενδύσεων σε ακίνητα και κατασκευές . Τότε , για μία ακόμα φορά η οικοδομή μετατράπηκε σε ατμομηχανή της οικονομίας που «παρέσυρε» όχι μόνο την ίδια αλλά και δεκάδες κλάδους της βιομηχανίας και του εμπορίου. Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει ενδείξεις ότι μελετάται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντίθετα , όλα δείχνουν ότι η οικοδομή και η αγορά ακινήτων κινούνται χωρίς προσανατολισμό σχεδόν έρμαια της κρίσης. Και όμως η κατάσταση ενδεχομένως να ήταν πολύ διαφορετική αν διαφαίνονταν μία σαφής βούληση να στηριχτεί η οικοδομή αντιμετωπίζοντας τα καίρια προβλήματα που εμποδίζουν την ανάκαμψη της. Το πρώτο αφορά στην διοχέτευση ρευστότητας σε αυτή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αφενός με το άνοιγμα της τραπεζικής χρηματοδότησης και αφετέρου με την «αποκάλυψη» κεφαλαίων τα οποία υπάρχουν και τα οποία εξακολουθούν να παραμένουν επιμελώς κρυμμένα και αφετέρου με την παροχή κινήτρων για την χρηματοδότηση επιλεγμένων κατηγοριών υποψήφιων αγοραστών. Αν οι δύο αυτές επιλογές συνδυάζονταν με την διαμόρφωση ενός σταθερού και απλού φορολογικού πλαισίου που θα εξασφαλίζει για κάποιο χρονικό διάστημα την ηρεμία που προσφέρει η σιγουριά της ασφάλειας για το αύριο τότε το δίχως άλλο θα εμφανίζονταν πολλοί περισσότεροι αγοραστές σε σχέση με αυτούς που υπάρχουν σήμερα. Άλλωστε αυτό για το οποίο είναι όλοι σίγουροι είναι, ότι χρήματα για επενδύσεις στα ακίνητα υπάρχουν. Επομένως το ζητούμενο είναι να εμφανιστούν στην αγορά με την εκδήλωση ζήτησης αφού είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι ο σκόπελος που καλείται να ξεπεράσει η κτηματαγορά αφορά στην ζήτηση και όχι στην προσφορά.

Και τελικά αυτοπαγιδευτήκαμε προσπαθώντας να παίξουμε ένα παιγνίδι του οποίου οι κανόνες είχαν αλλάξει χωρίς όμως να το γνωρίζουμε. Το παιγνίδι να φουσκώνουν το έλλειμμα οι κυβερνήσεις όταν γίνεται εναλλαγή κομμάτων παίχθηκε για πρώτη φορά το 1993. Η τότε Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είχε παραλάβει ένα έλλειμμα περί το 18%. Οι τότε ιθύνοντες το εμφάνισαν σημαντικά χαμηλότερο και σιγά σιγά φθάσαμε στην οικονομική έκρηξη ττου 2000.Το 2004 , ο κ. Αλογοσκούφης προσβλέποντας σε ακόμα μεγαλύτερα πόστα παρουσίασε τη προηγούμενη Κυβέρνηση ως ελλειμματομαγείρους ή ψεύτες που μαγείρευαν στοιχεία . Έτσι φούσκωσε το έλλειμμα ,έβαλε τη  χώρα σε επιτήρηση , δημιούργησε ορκισμένους ανθέλληνες στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών ώστε να εμφανιστεί περίπου ως Χουντίνι της οικονομίας μετά απο τρία χρόνια περιορίζοντας το έλλειμμα στο 3%. Ο Παπαθανασίου μέχρι και το καλοκαίρι είχε πείσει την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι στη χειρότερη περίπτωση το έλλειμμα στην χειρότερη περίπτωση δεν θα ξεπερνούσε το 6%. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι τελικά είχε πείσει την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τους υπαλλήλους του ΔΝΤ. Την τελευταία εβδομάδα των εκλογών και την πρώτη μετεκλογική εβδομάδα , το παιγνίδι του ελλείμματος ξαναπαίχθηκε με πρωταγωνιστή το κ. Παπακωσταντίνου και συμπαραστάτη τον κ. Προβόπουλο. Και να σήμερα τα αποτελέσματα . διάφοροι τύποι , γραφειοκράτες της ΕΕ και της ΕΚΤ να έχουν λόγο για την ελληνική οικονομία, διασύρωντας τους έλληνες και -το κυριότερο - να γίνουμε ανέκδοτο της Ευρώπης. Προφανώς αυτοί οι δύο κύριοι  που πρωταγνίστησαν στο παιγνίδι δεν κατάλαβαν ότι οι όροι του θυμίζουν τη εποχή του τέλους του 19ου αιώνα. Και επειδή το πιθανότερο είναι ότι δεν θα καταλάβουν τον υπαινιγμό ας ανοίξουν καλύτερα ένα βιβλίο ιστορίας και να αφήσουν τους λεονταρισμούς...