Διάβασα την απόφαση του κ.Ρέππα να προχωρήσει σε επαναδημοπράτηση της  επέκτασης της Αττικής οδού στην διάρκεια του 2010. Φυσικά το να διασφαλίσει καλύτερους οικονομικούς όρους και να βελτιώσει το ίδο το έργο είναι προς όφελος τόσο του φορολογούμενου όσο και του χρήστη, Το θέμα όμως είναι να γνωρίζει ο έλληνας πολίτης τι δεν πήγε καλά και κυρίως ποιός έχει την ευθύνη των "λαθών". Το γεγονός ότι ένα έργο αυτής της εμβέλειας "παγώνει" για ένα ολόκληρο χρόνο είτε σημαίνει ότι οι προηγούμενοι δεν έκαναν καλά την δουλειά τους είτε ότι οι σημερινοί αναζητούν προσχήματα. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση το σίγουρο είναι ότι κάποι είναι υπέυθυνοι.

Πριν γράψω τις αράδες που ακολουθούν το σκέφτηκα πολύ. Είναι σκέψεις που γυρνανε στο μυαλό μου απο τον Ιούλιο 2007 όταν κατάλαβα ότι η κρίση δεν ήταν μακρυά. Τα σημάδια ήταν πολλά . Τα ανακάλυπτε κανείς διαβάζοντας τα μονόστηλα των αγγλικών και των αμερικάνικων εφημερίδων. Τα συνειδητοποιούσε όταν προσπαθούσε να δεί τις τιμές των ομολόγων λίγο πριν πάρουν τον χαρακτηρισμό "τοξικά". Τότε προσπάθησα να σκεφτώ τι ήταν τελικά η ρημάδα η κρίση , γιατί την άφησαν να ξεσπάσει και κυρίως ποιούς θα ωφελούσε. Λίγους μήνες αργότερα, όταν η μία μετά την άλλη οι αμερικάνικες τράπεζες άρχιζαν να κλονίζονται και να βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας η απάντηση στο γιατί άρχισε να έρχεται μόνη της : Η ΑΛΛΑΖΟΝΙΑ και Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ. Όταν λίγο αργότερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ στήριξε , ουσιαστικά εξαγοράζοντας το τραπεζικό σύστημα τότε άρχισαν να συνειδητοποιώ την επομενη μέρα μετά τη κρίση.
Θα ήταν μία μέρα όπου θα κυριαρχούσαν οι μεγάλοι.
Θα ήταν μία μέρα που η μικροί θα γίνονταν βορά της συγκέντρωσης .
Θα ήταν μία μέρα που η συγκέντρωση της οικονομίας θα έφτανε σε πρωτόγνωρα επίπεδα και που οι managers και οι διαχειριστές θα μπορούσαν να επιβάλλουν και να επιβληθούν σε οτιδήποτε πήγαινε ενάντια στα συμφεροντά τους.  
Θα ήταν μία μέρα που οι ισχυροί όχι απλώς θα απαιτούσαν αλλά θα επέβαλλαν.
Θα ήταν μία μέρα που η έννοια εθνικό θα γινόνταν συνωνυμο με την λέξη βδελυρό.
Ήδη τα σημάδια είναι ορατά:
Η συμπεριφορά απέναντι στην ελληνική οικονομία.
Το κλείσιμο των μικρών αμερικάνικων τραπεζώνν
Η ισχυροποίηση των πολυεθνικών που πριμοδοτήθηκαν για να μείνουν αλώβητες
Θα αναρωτηθείτε τι θέση όλα αυτά σε ένα site για τα ακίνητα . Μα φυσικά και έχουν για να προειδοποιήσουν , να αφυνπνίσουν και ερμηνεύσουν αυτά που έρχονται.

Τις τελευταίες μέρες επανέρχεται το θέμα της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Σίγουρα πρόκειται για μία κίνηση επιβεβλημένη αλλά το ζητούμενο είναι απο που θα ξεκινήσεςι κανείς και ποιός θα πρέπει να είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός για το εγχείρημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το δημόσιο και οι ελεγχόμενοι φορείς δεν γνωρίζουν την περιουσία τους. Κοντολογίς δεν ξέρουν ούτε πόση είναι , ούτε τι αφορά ούτε την νομική κατάσταση του κάθε ακινήτου ξεχωριστά. Κατα καιρούς είχαν γίνει κάποιες προσπάθειες καταγραφής αλλά οι περισσότερες έπεσαν στο κενό. Το δεύτερο στοιχείο είναι η πανσπερμία της δημόσιας περιουσίας. Κάθε υπουργείο ή κάθε εποπτευόμενος οργανισμός μπορεί να έχει ακίνητη περιουσία αμύθητης αξίας και να αρνείται να την εισφέρει σε ένα κοινό "σακούλι" προς διαχείριση και αξιοποίηση. Οι αιτίες πολλές και θεωρώ ότι η σημαντικότερη είναι η αίσθηση του φέουδου που κρύβει ο κάθε διευθύνων
Ένα ακόμα στοιχείο είναι ότι και αυτή η εξαιρετικά περιορισμένη ακίνητη περιουσία που αξιοποιείται προσφέρει αποδόσεις ψίχουλα. Κλασική περίπτωση το κτίριο της Σωκράτους. Ένας έμπειρος διαχειριστής ακίνητης περιουσίας θα καταλάβαινε ότι το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει ακίνητη περιουσία.Η πραγματική πρόκληση είναι να γεφυρωθούν αντιθέσεις να γίνει σύγκλιση συμφερόντων και να ξεκινήσουν απο τα εύκολα πριν πάνε σε φιλόφοξους στόχους που τις περισσότερες φορές στο μόνο που χρησιμεύουν είναι στους προεκλογικούς λόγους.

Προετοιμαστείτε για μαραθώνιο. Το μήνυμα του υπουργού Οικονομικών είναι κάτι παραπάνω απο σαφές και ως ένα σημείο κατανοητό και αποδεκτό όταν μία χώρα βρίσκεται στη πραγματικότητα σε καθεστώς παγκόσμιας παρατήρησης. Αυτό όμως που δεν μπορούν να καταλάβουν οι περισσότεροι έλληνες είναι τι συνέβη απο τις 4 Οκτωβρίου μέχρι σήμερα.
Τι άλλαξε δηλαδή απο τότε που :
ο πρωθυπουργός γεμάτος σιγουριά δήλωνε στις τηλεμαχίες ότι ξέρει και μπορεί να ανατρέψει αυτή τη κατάσταση.
ο εκπρόσωπος τύπου καταλάγιζε στην προηγούμενη Κυβέρνηση αδυναμία να βάλει μπροστά τις μηχανές της οικονομίας.
σύσσωμο το επιτελείο της σημερινής Κυβέρνησης δήλωνε ότι υπάρχουν τα λεφτά.
στις προεκλογικές ομιλίες ο πρωθυπουρηός έστελνε το μήνυμα για βελτίωση του επιπέδου ζωής μέχρι σήμερα που η επιθυμία για την δημιουργία και την ανέλιξη θεωρείται φορολογικά αξιοποιήσημη.
Το σίγουρο είναι ότι δεν άλλαξε τίποτε τουλάχιστον σε εμάς:
Τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που πάμε στις δουλειές μας με το μετρό , τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και τα λεωφορεία.
Τους απλούς ανθρώπους που λιώνουμε στο καθημερινό μποτιλιάρισμα
Τους απλούς ανθρώπους που αγωνιούμε  για τη δόση του δανείου, την επιταγή και τα φροντιστήρια των παιδιών μας.
Τους απλούς ανθρώπους που εξακολουθούμε  να πληρώνουμε  το γρηγορόσημο και να είμαστε  αντιμέτωποι με τα ράτζα
Το σίγουρο είναι ότι άλλαξαν πολλά για εκείνους:
Που μετακινούνται με τις υπουργικές λιμουζίνες
Που σηκώνουν το τηλέφωνο και βρίσκουν κρεβάτια στα νοσοκομεία
Που δεν χρειάζονται πλέον να ανησυχούν για την αλλαζονία της εξουσίας αφού ΑΥΤΟΙ έχουν την ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΥΓ:Ο γράφων δεν ενοχλείται απο την εξουσία αλλά απο την αλλαζονία εκείνων που την διαχειρίζονται. Και η ενόχληση δεν έχει κομματική ταυτότητα αλλά είναι διαρκής και διαχρονική.