Αυτό το σημείωμα ίσως φανεί παράξενο στην πρώτη του ανάγνωση. Μπορεί , για κάποιους και ανεξήγητο. Αφορά δύο γεγονότα  της  χθεσινής  μέρας. Ο θάνατος του Μόραλη, η απόφαση του Άρειου Πάγου για την δίκη των έξη και μία συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην χθεσινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.  Χωρίς τα τρία αυτά γεγονότα να έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους εντούτοις  υπαρχει κάτι που τα συνδέει. Η ζωή. Αυτή που χθές έφερε  το τέλος μίας εποχής . Αυτής των σημερινών μεσηλίκων που πολλοί από αυτούς μεγάλωσαν γνωρίζοντας την ζωγραφική με  οδηγό τον Μόραλη. Αυτή, που κάνει το χθεσινό λάθος σημερινό σωστό.  Η δίκη των «6» που ήταν η κορύφωση του δράματος της καταστροφής της ελληνική παρουσίας στη ανατολικά του Αιγαίου και αυτή που ανέδειξε τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες μέχρι και την δεκαετία του ΄60. Αφού αυτοί η δίκη απελευθέρωσε δυνάμεις και ανέδειξε τους μετέπειτα πρωταγωνιστές για παραπάνω από 60 χρόνια τους πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτική ζωής.  Γιατί γράφω όλα αυτά; Μα γιατί χθές στη συζήτηση για το προϋπολογισμό άρχισαν πάλι να κλίνουν στη Βουλή των ρήμα «φταίω» σε όλους τους χρόνους και τα πρόσωπα αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά ότι σε αυτό το τόπο δυστυχώς η ιστορία είναι μόνο για τις παρελάσεις…