Καταγγέλω κε Υπουργέ
Αγορά Ακινήτων χωρίς πολιτική
"Ο υπουργός Οικονομίας έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Οι επενδύσεις στις οικοδομές αυξάνονταν . Ο τζίρος του εμπορίου αυξάνονταν με διπλάσιους ρυθμούς σε σύγκριση με τον πληθωρισμό, η βιομηχανική παραγωγή αυξάνονταν σε πραγματικούς όρους , η ανεργία είχε σπάσει το ιστορικό χαμηλό του 3% ενώ τα δημόσια ταμεία ξεχειλίζουν από τόσο χρήμα ώστε το «όνειρο» του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού να είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα". Ναι , με τα σημερινά δεδομένα η παραπάνω περιγραφή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κινηματογραφικό σενάριο . Το σίγουρο είναι ότι σήμερα η ελληνική και η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται πολύ μακριά από αυτή την προοπτική. Όμως το ζητούμενο για όλους τους υπουργούς Οικονομίας σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πως η πραγματική οικονομία θα βρεθεί πιο κοντά σε αυτή την προοπτική με ειρηνικά μέσα. Η κρίση του 29 , αντιμετωπίστηκε με αύξηση των δημοσίων δαπανών , με μεταβιβαστικές πληρωμές και με ευέλικτα προσαρμοσμένη φορολογική πολιτική. Τριάντα χρόνια αργότερα , οι όψιμοι επίγονοι του Κέυνς μπερδεύουν την οικονομική πολιτική με την πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης. Με άλλα λόγια κάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτά που εφαρμόστηκαν στην δεκαετία του ΄30. Η ανάκαμψη της οικονομίας πραγματοποιείται στην παρούσα φάση, με συνδυασμένες παρεμβάσεις που θα στοχεύουν στην τόνωση της ζήτησης και στην βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος . Στην αγορά ακινήτων για παράδειγμα , το ζητούμενο δεν είναι το “κτίζω” αλλά το “ζητάω”. Τα αποτελέσματα που είχε η άκριτη μεγέθυνση της αγοράς κατοικίας ήδη γίνονται φανερά ακόμα και στους αδαείς καθώς η υπερβάλλουσα προσφορά είναι μία από τις αιτίες που έχει μπει φρένο στις επενδύσεις σε κατοικία. Οι άλλες αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στην υποχώρηση της ζήτησης που συνδέεται με το υψηλό ποσοστό της ιδιοκατοίκησης, στην μείωση των χορηγήσεων, στην δαιμονοποίηση της ιδιοκτησίας αλλά και στο αρνητικό ψυχολογικό κλίμα. Έτσι λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι να κτίσουν περισσότερα σπίτια οι εργολάβοι αλλά να τα πουλήσουν. Το ίδιο ισχύει και με τα επαγγελματικά ακίνητα όπου το ζητούμενο δεν είναι να κτίζονται κτίρια γραφείων και εμπορικά κέντρα αλλά να υπάρχει ζήτηση ώστε να μη μένουν ξενοίκιαστα. Και κάτι ακόμα . Κάθε φορά που η ιδιοκτησία θα βρίσκεται αντιμέτωπη με την προχειρότητα τόσο θα περιορίζεται η ζήτηση. Αυτή την απλή διαπίστωση φαίνεται ότι είτε την αγνοούν είτε την απεχθάνονται. Οτιδήποτε όμως και να συμβαίνει το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουν την εξουσιοδότηση να ισοπεδώνουν την περιουσία των ελλήνων.
Οι μεγάλοι του εμπορίου και οι τράπεζες παίρνουν στα χέρια τους την αγορά εμπορικών χώρων και μετατρέπονται σε καταλύτες στη διαδικασία διαμόρφωσης των τιμών. Στις λιγότερο εμπορικές περιοχές στις οποίες η προσφορά επαγγελματικών χώρων είναι περιορισμένη οι τιμές των ενοικίων των καταστημάτων έχει σημειώσει πτώση στη διάρκεια της τελευταίας διετίας που ξεπερνά το 30%. Ιδιαίτερα έντονο είναι το φαινόμενο αυτό στις επαρχιακές πόλεις όπου η ζήτηση είναι περιορισμένη και η προσφορά κινείται σε υψηλά επίπεδα ενώ η εγγύτητα των αποστάσεων προσφέρει τη δυνατότητα στο υποψήφιο μισθωτή να δημιουργήσει δική του πιάτσα. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα ιδιοκτήτη επαγγελματικού χώρου σε μεγάλη πόλη της Πελοποννήσου που βρίσκεται κοντά στη Πάτρα που αναγκάσθηκε να ρίξει τη τιμή μίσθωσης κατά 40% σε μεγάλη αλυσίδα σουπερ μάρκετ προκείμενου να μισθώσει το ακίνητο του. Από τέτοια παραδείγματα βρίθει η περιφέρεια και όλα δείχνουν ότι η κατάσταση στα επόμενα χρόνια θα επιδεινωθεί αφού οι λιγοστές μεγάλες αλυσίδες του εμπορίου και των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών θα είναι οι βασικοί διαμορφωτές της αγοράς και επομένως των τιμών. Φυσικά από την άλλη πλευρά αυτό δεν ισχύει στη περίπτωση καταστημάτων που βρίσκονται στο κεντρικό πυρήνα των αγορών όπου οι ιδιοκτήτες εξακολουθούν να έχουν το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις.
Τις περιουσίες αναζητούν και διεκδικούν στο νησί Τούρκοι πολίτες! Σύμφωνα με ρεπορταζ της καθημερινης πρωϊνής εφημερίδας της Κρήτης " ΠΑΤΡΙΣ" : "τους τελευταίους μήνες στο Ηράκλειο, τα Χανιά και το Ρέθυμνο, αλλά και σε άλλες περιοχές εμφανίστηκαν νομικοί, κυρίως, εκπρόσωποί τους διερευνώντας τη δυνατότητα να καταγράψουν, καταρχήν, τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν οι Τουρκοκρήτες παππούδες τους, μέσω των συμβολαίων που υπήρχαν στα κρατικά αρχεία της τουρκικής διοίκησης, μέχρι το 1898. Σε μερικές περιπτώσεις φαίνεται ότι η αναζήτηση αυτή δεν γίνεται στα «τυφλά», αλλά αφού έχει προηγηθεί έρευνα σε αντίστοιχα τουρκικά αρχεία, ή ακόμη και στα αρχεία του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών. Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο ότι οι απόγονοι εκείνων που αναχώρησαν από την Κρήτη πριν από ένα και πλέον αιώνα, ή με την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη μικρασιατική καταστροφή, γνωρίζουν ακριβώς πού πρέπει να αναζητήσουν τα ίχνη των πατρογονικών περιουσιών, γεγονός που σημαίνει ότι η έρευνά τους δεν ξεκινά μόλις τώρα, ούτε ότι αυτή γίνεται απλώς για ιστορικούς λόγους. Είναι καλά εφοδιασμένοι με στοιχεία κι αναζητούν τα αρχεία του τότε μεταφραστικού γραφείου, στο οποίο υπήρχαν όλα τα τούρκικα αρχεία και οι νομικές πράξεις που γίνονταν από τους Οθωμανούς. Μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι έρευνες αφορούν ακόμη και σε χώρους στους οποίους σήμερα λειτουργούν δημόσια κτίρια! Εκπρόσωποι Τούρκων «διεκδικητών» έχουν ξεκαθαρίσει, πάντως, ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν το ιδιοκτησιακό των περιουσιακών εκείνων στοιχείων που θα εκτιμήσουν ότι νόμιμα μεταβιβάστηκαν στους επόμενους ιδιοκτήτες τους. Αλλά σίγουρα αυτό θα συμβεί με όσα εκείνοι, μέσω των νομικών τους συμβούλων, Τούρκων και Ελλήνων, θεωρήσουν ότι δεν μεταβιβάστηκαν νόμιμα. Η έρευνα έχει ξεκινήσει σε όλα, σχεδόν, τα τοπικά αρχεία της Κρήτης, στα οποία εκείνοι πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει το παραμικρό στοιχείο που μπορεί να τους οδηγήσει σε θεμελίωση ιδιοκτησιακού δικαιώματος, το οποίο προτίθενται να διεκδικήσουν ακόμη και σε διεθνή δικαστήρια! Το ανησυχητικό ή ακόμη και ύποπτο στην περίπτωση αυτή είναι το γεγονός ότι δεν πρόκειται απλώς για κάποιους απογόνους Τουρκοκρητών, αλλά για ανθρώπους που φαίνεται να ξέρουν καλά τι αναζητούν και, ενδεχομένως, τι μπορεί να προκαλέσουν με τέτοιες αξιώσεις… Στην επίσημη απογραφή που είχε γίνει το 1881 οι Οθωμανοί της Κρήτης ήταν 72.353, απ’ τους οποίους οι περίπου 33.000 ζούσαν στο Ηράκλειο, οι 18.000 στο σημερινό νομό Χανίων, οι 13.000 στο Ρέθυμνο και 8.000 στο νομό Λασιθίου. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η αυτόνομη Κρητική Πολιτεία έκανε τη δική της απογραφή, στα 1900. Οι Τουρκοκρήτες ήταν περίπου 39.000, καθώς έφυγαν κατά χιλιάδες για την Τουρκία ή ακόμη και για την Αμερική. Στην απογραφή του 1911 βρέθηκαν λιγότεροι από 28.000. Ο πληθυσμός τους είχε μειωθεί ακόμη περισσότερο γύρω στα 1922, και με τη συνθήκη της Λοζάνης και την ανταλλαγή των χριστιανικών και μουσουλμανικών πληθυσμών, τον Ιανουάριο του 1923, έφυγαν και οι τελευταίοι."
Αν αυτή την στιγμή υπήρχε κόμμα των ιδιοκτητών το οποίο θα εξασφάλιζε την υποστήριξη του συνόλου των κατόχων ακίνητης περιουσίας ( σ. σ. φανταστικό σενάριο) τότε σίγουρα θα συγκέντρωνε ποσοστά πάνω από 80%. Οι αριθμοί αδυσσώπητοι. Το ποσοστό ιδιοκατοίκησης αγγίζει το 80% ενώ το απόθεμα ακινήτων ξεπερνά τα 8.000.000 . Αν μάλιστα προσθέσουμε στους ιδιοκτήτες , εκείνους των οποίων η δραστηριότητα συνδέεται με την ιδιοκτησία ( δικηγόροι, μηχανικοί, οικοδόμοι, επιχειρηματίες κ.α) τότε ο αριθμός αυτός να αντιπροσωπεύει το 90% των Ελλήνων . Και όμως απο τον Οκτώβριο γινόμαστε μάρτυρες ενός απηνή διωγμού κάθε δραστηριότητας που έχει σχέση με την ιδιοκτησία. Κάποιες στιγμές αισθάνεσαι ότι πρόθεση των κυβερνώντων είναι να καταστήσουν το ακίνητο ισοδύναμο με το προπατορικό αμάρτημα. Στο σημείο αυτό αρχίζουν να αναφύονται ορισμένα ερωτήματα. Για παράδειγμα : οι πολιτικοί ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων με υπερανεπτυγμένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης . Πως είναι δυνατόν να πριονίζουν την καρέκλα που κάθονται; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό ίσως οδηγήσει σε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για το που θα πάει η αγορά ακινήτων τα επόμενα χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο αδιαφορεί για την μικροιδιοκτησία αλλά ενδεχομένως να μη της είναι αρεστή . Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την μικρομεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα που δραστηριοποιείται σε όλο το εύρος της αγοράς ακινήτων. Και ο πλέον αφελής συνειδητοποιεί ότι η μικρομεσαία επιχείρηση επιβίωσε όλα αυτά τα χρόνια από τον μικροιδιοκτήτη. Αυτός είναι ο πελάτης , αυτός είναι ο άνθρωπος στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί . Κάθε πλήγμα σε αυτόν οδηγεί μεσοπρόθεσμα σε απαξίωση και της δικής του επιχειρηματικής παρουσίας. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μπορούν να επιβιώσουν λόγω της αυξημένης κερδοφορίας των προηγούμενων ετών. Αστεία πράγματα. Μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση για 3 ή και 5 χρόνια. Αυτό όμως που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν είναι μία συνδυασμένη επίθεση με μέτρα φορολογικού , χωροταξικού , πολεοδομικού χαρακτήρα με ταυτόχρονο αποκλεισμό από το τραπεζικό σύστημα. Όλα αυτά περί εκσυγχρονισμού και διαφάνειας στην αγορά δεν είναι τίποτε άλλο παρά προφάσεις προκειμένου να ενισχυθούν οι μεγάλοι και ισχυροί του κλάδου. Μάλιστα , τώρα που οι τελευταίοι έχουν λιγοστέψει -και θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια-είναι οι πιό χρήσιμοι συνομιλητές . Για τους δύσπιστους μία απλή αναδρομή στους καταλόγους των εταιριών τπυ κατασκευαστικού κλάδου στις αρχές της δεκαετίας και μία σύγκριση με το σήμερα αρκεί για να καταλάβουν ότι η κρίση δεν είναι παρά το πρόσχημα... Σε μία τέτοια προπτική οτιδήποτε έχει το πρόθεμα «μικρό» είναι παντελώς αδιάφορο για τους κυβερνώντες είτε αυτοί είναι σοσιαλιστές , είτε φιλελεύθεροι. Για αυτούς ο μόνος προσδιορισμός που προκαλεί συγκίνηση είναι το «χρήσιμος».
"Σηκώνουν τα χέρια" οι νομαρχίες, για τους ημιιυπαίθριους. Σύμφωνα με πληροφορίες οι νομαρχίες υποστηρίζουν ότι τα στενά χρονικά πλαίσια που θέτει ο νόμος σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια του προσωπικού των πολεοδομιών αλλά και την αδυναμία να πληρώσουν υπερωρίες, καθιστά την υλοποίηση του μέτρου ανέφικτή.Περισσότερα Άρθρα...
- Ακίνητα Τραπεζών
Newsletter
Τα Ακίνητα στη Ζωή μας
