Περισσότερο πράσινο ζητά η επιτροπή της Βουλής.Σε τηλεφωνική επικοινωνία με το Δήμαρχο Αθηναίων Γ. Καμίνη, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος Κώστας Καρτάλης, έθεσε το θέμα της ανάπλασης της Ακαδημίας Πλάτωνος σε ότι αφορά τους ελεύθερους χώρους της περιοχής "Λαχανόκηποι", σημειώνοντας ότι η Επιτροπή Περιβάλλοντος είχε υποστηρίξει (επί προηγούμενης δημοτικής αρχής) αναστολή της πολεοδομικής μελέτης του Δήμου ώστε με τις απαιτούμενες αλλαγές να προτάσσονται χρήσεις πρασίνου και αθλητισμού. Όπως σημείωσε ο Κ. Καρτάλης "Η περιοχή έχει την ανάγκη πρασίνου και κοινωφελών χρήσεων. Είναι όμορα του αρχαιολογικού χώρου και αυτό δημιουργεί αυξημένες απαιτήσεις. Είναι προφανές ότι θα πρέπει να προχωρήσουν και οι αναγκαίες απαλλοτριώσεις ενδεχομένως μέσω του Πράσινου Ταμείου".

Περπατώντας μία βροχερή μέρα ανάμεσα στις προσφυγικές πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αν ο επισκέπτης αφεθεί, οι εικόνες είναι τόσο έντονες, που η μνήμη θα τον γυρίσει πίσω, θέλει δε θέλει. Είναι το κίτρινο χρώμα της ώχρας, τα σημάδια από τις οβίδες, από το Δεκέμβρη του '44, οι γλάστρες στα μικρά μπαλκόνια και το κλουβί με το καναρίνι, οι χωμάτινοι δρόμοι, από τους ελάχιστους που έχουν πια απομείνει σ’ αυτήν την τσιμεντένια πόλη. Είναι τα σημάδια του σταυρού από τις πασχαλινές λαμπάδες, στο κατώφλι κάποιων σπιτιών, οι πρόσφυγες απ' όλη την υφήλιο και οι απόκληροι των τωρινών καιρών. Δεν ξέρει, τι τελικά είναι αυτό που ασκεί μία γοητεία, γοητεία της ιστορίας. Αυτής που γράφτηκε κι αυτής που γράφεται, που δίνει μία μοναδικότητα σε τούτη τη συστάδα των οκτώ πολυκατοικιών, που χτίστηκαν μεταξύ 1933-1935, για να στεγάσουν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, και τον Πόντο, που πριν έμεναν στα χαμόσπιτα πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, στα Κουντουριώτικα.

Με απόφαση του τότε υπουργείου Πρόνοιας, σε μία έκταση 15 στρεμμάτων, που από το 1878 ήταν περιουσία του δήμου Αθηναίων και τμήμα του κτήματος Αμπελοκήπων, από το 1933 έως το 1935 οι αρχιτέκτονες Κίμων Λάσκαρης και Δημήτρης Κυριακού, υπάλληλοι της τεχνικής υπηρεσίας του υπουργείου, έχτισαν οκτώ τριώροφες πολυκατοικίες, με τέσσερα διαμερίσματα ανά όροφο (συνολικά 228 διαμερίσματα), των 55 τετραγωνικών μέτρων το καθένα. Το αρχιτεκτονικό στυλ είναι αυτό του Bauhaus και τα κτίρια είναι απλά παραλληλεπίπεδα, από πλάκες σκυροδέματος και επιχρισμένη λιθοδομή, χωρίς ίχνος διακόσμησης. Διαθέτουν κεντρικό κλιμακοστάσιο, είναι διαμπερή με φυσικό φωτισμό καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, διασφαλίζοντας φυσική θερμομόνωση και ηχομόνωση. Πάνω από κάθε πολυκατοικία υπάρχει ταράτσα και κάθε τρία διαμερίσματα χώρος πλυσταριού. Η θέρμανση εξασφαλιζόταν με σόμπες, που διέθεταν καμινάδα, που κατέληγε στην ταράτσα. Σ’ αυτά τα κτίσματα μπόρεσαν να στεγάσουν τις λύπες και τις χαρές τους 228 οικογένειες προσφύγων, πληρώνοντας 80.000 δραχμές, της εποχής εκείνης, για το παραχωρητήριο. Μία απ’ αυτές τις οικογένειες ήταν και η οικογένεια του Δημήτρη Ευταξιόπουλου, αρχιτέκτονα, που γεννήθηκε εκεί και μετά από μία μικρή «απόδραση» 10 χρόνων επέστρεψε για να μείνει και πάλι στα Προσφυγικά. «Με οδήγησαν πάλι πίσω στα Προσφυγικά, όχι μόνο οι αναμνήσεις και η ανάγκη να παλέψω για να μην γκρεμιστούν, αλλά κυρίως η διαπίστωση ότι εδώ νιώθω πολύ πιο όμορφα από την “τσιμεντένια” πολυκατοικία που έμενα πριν». Η οικογένεια του Δημήτρη Ευταξιόπουλου ήρθε από την θρυλική Τραπεζούντα, έμεινε μερικά χρόνια στα χαμόσπιτα στα Κουντουριώτικα και πληρώνοντας τις 80.000 δραχμές, εξασφάλισε 55 τετραγωνικά μέτρα σε μία από τις 8 προσφυγικές πολυκατοικίες, στην οδό Κορώνειας. Όπως θυμάται σε κάθε σπίτι έμειναν τουλάχιστον τέσσερα άτομα. «Γύρω μας υπήρχαν μόνο διώροφα σπίτια και οι φυλακές Αβέρωφ. Θυμάμαι έντονα τα παιδικά μου χρόνια, τα παιχνίδια στους χωματόδρομους - τότε δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα, που βλέπεις σήμερα παρκαρισμένα - τους καβγάδες, που συχνά κατέληγαν σε ξύλο, τις γιορτές, που μαζευόταν όλη η γειτονιά, τα απογεύματα και τα βράδια με τις συζητήσεις στα σκαλιά», λέει και προσθέτει: «Τα σημάδια από τις οβίδες που βλέπεις είναι από τα Δεκεμβριανά, όταν ήρθαν και ταμπουρώθηκαν εδώ, σε διαμερίσματα, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και τους χτυπούσαν οι Εγγλέζοι από τον Λυκαβηττό. Οι κάτοικοι τότε είχαν φύγει και επέστρεψαν μετά, χωρίς να βρουν βανδαλισμούς στο εσωτερικό των σπιτιών τους». Σύμφωνα με τον κ. Ευταξιόπουλο, το πραγματικό κακό ήρθε το 1999, όταν επί υπουργίας Οικονομικών του Γιάννου Παπαντωνίου, αποφασίστηκε το γκρέμισμα των Προσφυγικών και η αντικατάσταση τους από πάρκο αναψυχής. «Ο Παπαντωνίου έδρασε κατά παραγγελία της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου. Έγινε χαμός, συνελεύσεις επί συνελεύσεων, για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε. Στο μεταξύ, η ΚΕΔ πρότεινε σε ιδιοκτήτες να εξαγοράσει το διαμέρισμα τους έναντι 50.000 ευρώ - το μισό της τιμής που ίσχυε στην αγορά. Πολλοί άρχισαν τότε να πουλάνε τα σπίτια τους. Στη συνέχεια η ΚΕΔ άρχισε τους εκβιασμούς για αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Τελικά μετά από τρία χρόνια είχαν πουληθεί τα 140 από τα 228 διαμερίσματα. Ενεργοποίησαν και το ΦΕΚ του 1967, της χούντας, σύμφωνα με το οποίο οι τέσσερις από τις οκτώ πολυκατοικίες, θα γκρεμίζονταν για τη διαμόρφωση χώρου πρασίνου για το Δικαστικό Μέγαρο, που επρόκειτο να χτιστεί στη θέση των φυλακών Αβέρωφ», επισημαίνει.

Στη συνέχεια υπογραμμίζει ότι ήρθε η ένταξη της περιοχής στα Ολυμπιακά έργα, με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας να αναδεικνύεται σε ολυμπιακό άξονα. «Τότε ήταν που το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων αποφάσισε να διατηρηθούν οι δύο και να γκρεμιστούν οι υπόλοιπες έξι πολυκατοικίες, ως δήθεν "επικίνδυνα κτίσματα", όταν ήταν γνωστό πόσος κόσμος ήρθε να μείνει εδώ με τους σεισμούς και πόσο γερά είναι αυτά τα κτίρια», λέει και προσθέτει: «Μας έσωσε προσωρινή απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, να μην γίνει καμία παρέμβαση πριν το ίδιο εκδώσει τελική απόφαση». Όπως εξηγεί ο κ. Ευταξιόπουλος, στη συνέχεια εκδόθηκε η απόφαση του 5ου τμήματος του ΣτΕ, σύμφωνα με την οποία κρίθηκε λανθασμένη η απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων και οι 8 προσφυγικές πολυκατοικίες εκτιμήθηκαν ως «αξιόλογες, που πρέπει να διατηρηθούν». «Έπρεπε να περιμένουμε άλλα δύο χρόνια, μέχρις ότου, το 2008, το Συμβούλιο συνεδριάσει και με 15 ψήφους υπέρ και μία κατά, τις χαρακτηρίσει όλες διατηρητέες», επισημαίνει. Μετά και τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, μόνο 50 από τους αρχικούς ιδιοκτήτες έχουν μείνει στα Προσφυγικά. Στα υπόλοιπα, όπως διευκρινίζει ο Δημήτρης Ευταξιόπουλος, «μένει κάθε καρυδιάς καρύδι, από μετανάστες και πρόσφυγες, μέχρι τοξικομανείς, άστεγοι, άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα, που έχουν κάνει άτυπη κατάληψη στα σπίτια, που αγόρασε η ΚΕΔ, από τους ιδιοκτήτες». Όλοι αυτοί, είπε, δημιουργούν προβλήματα, τσακώνονται μεταξύ τους, καταστρέφουν τα κτίρια, προβαίνουν σε βανδαλισμούς. «Αυτό που μας προβληματίζει είναι ότι, απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, το κράτος δείχνει ανοχή και αδιαφορία. Δύο χρόνια έχουν περάσει από την διακήρυξη των Προσφυγικών ως "διατηρητέα" και από την πλευρά της επίσημης πολιτείας δεν έχει γίνει τίποτα», τονίζει και προσθέτει: «Εμείς τους προτείναμε εξωτερική επισκευή, σοβάτισμα, βάψιμο κι αλλαγή κουφωμάτων, όπου αυτό είναι αναγκαίο». Σ’ αυτά που αγόρασε η ΚΕΔ υπάρχει ανάγκη και για εσωτερική επισκευή, λόγω βανδαλισμών, υπογραμμίζει και προτείνει:

«Δύο πολυκατοικίες θα μπορούσαν να γίνουν χώρος κατοικίας, 1-2 ξενώνας για τους συγγενείς των ασθενών του Αγίου Σάββα, 1-2 φοιτητική εστία, μία πολυκατοικία Μουσείο Μικρασιατικής Μνήμης και η 8η γραφεία ΜΚΟ. Τα δε δέκα στρέμματα ελεύθερου χώρου, που τώρα λειτουργούν ως χώρος πάρκινγκ, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σαν χώρος αναψυχής, με πράσινο, παγκάκια και παιδική χαρά». «Αν δεν κάνει κάτι άμεσα το κράτος οι μπροστινές τουλάχιστον πολυκατοικίες θα καταρρεύσουν από μόνες τους. Ήδη έχουν μετατραπεί σε σκουπιδότοπο από αυτούς που παράνομα μένουν σ’ αυτές», λέει. Αν κάποιος περιπλανηθεί στους γύρω χωμάτινους δρόμους, με τα «λιμνίσια» ονόματα, Κερκίνης, Κορώνειας, Τριχωνίδας, Βεγορίτιδας, θα τον «αγκαλιάσει» η ιστορία και η εγκατάλειψη της γειτονιάς. Θα αισθανθεί ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, που προκαλούν τα φθαρμένα από το χρόνο κτίρια, με τους σοβάδες που πέφτουν, τα σπασμένα παντζούρια και τζάμια. Σποραδικά, σημάδια ανθρώπινης παρουσίας, το πιάτο της δορυφορικής τηλεόρασης, η μπουγάδα στο μπαλκόνι, τα κουρτινάκια σε κάποια παράθυρα, πλαστικές καρέκλες και τραπέζι σε μία αυτοσχέδια αυλή. Η λεμονιά φορτωμένη λεμόνια έχει, σχεδόν, καταλάβει ένα μικρό μπαλκόνι, ένας τεράστιος κάκτος που φύτρωσε πάνω από μία πόρτα. Ένα μελαψό χέρι που κλείνει το παντζούρι, είναι οι εικόνες που θα αποτυπωθούν στο μυαλό του επισκέπτη. Απέναντι ακριβώς από τα Προσφυγικά, δεσπόζει το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Με κοντά έναν αιώνα ζωής είναι το μοναδικό ελληνικό γήπεδο που είχε την τύχη να συνδέσει την ύπαρξη του με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Τώρα μελετάται η μετατροπή του σε χώρο πρασίνου και αναψυχής, η οποία όμως, θα πρέπει να γίνει σε σύνδεση και με αναφορά στην ιστορία του χώρου.

Όπως λέει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, «το πρόβλημα μ’ αυτήν την πόλη, την Αθήνα, είναι ότι δεν θέλει την ιστορία της, δεν θέλει να μάθει για το παρελθόν της. Για παράδειγμα τις φυλακές Αβέρωφ, που ήταν απέναντι από το γήπεδο τις γκρέμισαν και δεν υπάρχει ούτε μια αναμνηστική πλάκα για το τι ήταν αυτός ο χώρος. Γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί το παρελθόν. Χωρίς, όμως, μνήμη δεν μπορείς να κτίσεις το μέλλον σου σαν λαός. Ελπίζω να μην συμβεί το ίδιο με το χώρο του γηπέδου».

ΠΗΓΗ :ΑΠΕ

Μετά από σχετικό αίτημα των συνεργαζόμενων τραπεζών και το ιδιαίτερα αυξημένο ενδιαφέρον των πολιτών για συμμετοχή τους στο «Εξοικονόμηση κατ’ οίκον», το υπουργείο Περιβάλλοντος ανακοίνωσε την Δευτέρα ότι παρατείνεται μέχρι τις 16 Μαΐου η προθεσμία υποβολής των αιτήσεων υπαγωγής στο πρόγραμμα για την ενεργειακή αναβάθμιση των κατοικιών. Οι αιτήσεις που θα έχουν ολοκληρωθεί μέχρι 31 Μαρτίου θα προωθούνται κατά προτεραιότητα από τις τράπεζες.

Υπενθυμίζεται ότι το πρόγραμμα απευθύνεται σε ιδιοκτήτες των οποίων τα σπίτια έχουν κατασκευαστεί πριν το 1980 (δηλαδή πριν την εφαρμογή του Κανονισμού θερμομόνωσης και άρα είναι θερμικά απροστάτευτα) και είναι χαμηλής ενεργειακής κατηγορίας. Το πρόγραμμα παρέχει κίνητρα στους ωφελούμενους να πραγματοποιήσουν τις πιο σημαντικές παρεμβάσεις για να βελτιώσουν την ενεργειακή απόδοση του σπιτιού τους και ταυτόχρονα συμβάλλει στην επίτευξη των ενεργειακών και περιβαλλοντικών στόχων της χώρας, εξασφαλίζοντας με την ολοκλήρωσή του, εξοικονόμηση ενέργειας έως 1 δισ. κιλοβατώρες (kWh) ετησίως. Συγκεκριμένα, το «Εξοικονόμηση κατ’ Οίκον» προβλέπει την επιδότηση παρεμβάσεων εξοικονόμησης ενέργειας για νομίμως υφιστάμενα παλαιά κτήρια σε όλη τη χώρα, που:

- χρησιμοποιούνται ως κύρια ή πρώτη δευτερεύουσα κατοικία,

- βρίσκονται σε περιοχές με τιμή ζώνης μικρότερη ή ίση των 1.750 €/ τ.μ., όπως αυτή έχει διαμορφωθεί πριν τις 31.12.2009,

- έχουν κατασκευαστεί με οικοδομική άδεια που έχει εκδοθεί χωρίς την εφαρμογή του Κανονισμού θερμομόνωσης (πριν τις 31.12.1979), - έχουν καταταχθεί βάσει του Πιστοποιητικού Ενεργειακής Απόδοσης (ΠΕΑ) σε κατηγορία χαμηλότερη ή ίση της Δ,

- δεν έχουν κριθεί κατεδαφιστέα κα

ι - οι ιδιοκτήτες τους πληρούν συγκεκριμένα εισοδηματικά κριτήρια.

Στην περίπτωση που από τα δικαιολογητικά προκύπτει ότι δεν έχει καθοριστεί τιμή ζώνης σύμφωνα με το σύστημα των αντικειμενικών αξιών του υπουργείου Οικονομικών στην περιοχή του ακινήτου (όπως οι περιοχές εκτός σχεδίου πόλης και ορίων οικισμών) λαμβάνεται υπόψη η ελάχιστη τιμή ζώνης που ισχύει στον πρωτοβάθμιο ΟΤΑ κι αν δεν έχει καθοριστεί σε αυτόν, η ελάχιστη τιμή ζώνης που ισχύει στο νομό όπου βρίσκεται το ακίνητο.

Οι συντάκτες της βρετανικής The Telegraph επιχείρησαν να συγκεντρώσουν τις φυσικές καταστροφές με το μεγαλύτερο οικονομικό κόστος στη σύγχρονη ιστορία του πλανήτη.

1) Σεισμός, περιοχή Σιτσουάν, Κίνα, 2008 Κόστος 147 δισ. δολάρια Ο σεισμός που έπληξε το 2008 την επαρχία Σιτσουάν της Κίνας είναι μακράν η φονικότερη φυσική καταστροφή σε αυτήν τη λίστα, με τον αριθμό των θυμάτων να αγγίζει τις 70.000. Ο σεισμός άφησε άστεγους 11 εκατ. Κινέζους, πολλούς σε απομακρυσμένες, ορεινές περιοχές που δεν ήταν προσπελάσιμες για τα σωστικά συνεργεία.

2) Μεγάλος Σεισμός του Κόμπε / Όσακα, Ιαπωνία, 1995 Κόστος 144 δισ. δολάρια Ένα ακόμη καταστροφικό χτύπημα του Εγκέλαδου στην Ιαπωνία ήταν ο μεγάλος σεισμός του Κόμπε, ο οποίος διήρκησε μόλις 20 δευτερόλεπτα αλλά πρόλαβε να προκαλέσει τεράστιες καταστροφές. Ο αριθμός των θυμάτων που άφησε πίσω του ο σεισμός ανήλθε τελικά σε 6.434 άτομα.

3) Τυφώνας Κατρίνα, ΗΠΑ, 2005 Κόστος 137 δισ. δολάρια Ο καταστροφικότερος τυφώνας στην αμερικάνικη Ιστορία. Η Νέα Ορλεάνη πλημμύρισε, οι άνεμοι έφτασαν τα 280 χλμ/ώρα και περισσότερα από 1.800 άτομα έχασαν τη ζωή τους. Οι υλικές ζημιές ανυπολόγιστες...

4) Σεισμός, περιοχή Ιρπίνια (Αβελλίνο), Ιταλία, 1980 Κόστος 52 δισ. δολάρια Σχεδόν 3.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους, από τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή των τελευταίων δεκαετιών στην Ιταλία, η οποία προκάλεσε υλικές ζημιές σε κτήρια και υποδομές σε έκταση 26.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

5) Σεισμός, Νόρθριτζ (Λος Αντζελες), ΗΠΑ, 1994 Κόστος 43 δισ. δολάρια Σχεδόν 9.000 άτομα τραυματίστηκαν στην Καλιφόρνια και ο αυτοκινητόδρομος της Σάντα Μόνικα (ο οποίος συχνά αναφέρεται ότι είναι ο αυτοκινητόδρομος με τη μεγαλύτερη κίνηση στις ΗΠΑ) υπέστη τόσο μεγάλες ζημιές που χρειάστηκαν τρεις μήνες για να δοθεί και πάλι στην κυκλοφορία.

6) Τυφώνας Αντριου, ΗΠΑ, 1992 Κόστος 41 δισ. δολάρια Ήταν ο πιο ισχυρός τυφώνας που έπληξε τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Οι άνεμοι έφτασαν τα 272 χλμ/ώρα, γκρεμίζοντας στην κυριολεξία τη νότια Φλόριδα και σαρώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ακτογραμμής της Λουιζιάνα.

7) Πλημμύρες, ποταμός Yangtze, Κίνα, 1998 Κόστος 40 δισ. δολάρια Οι συνεχείς βροχοπτώσεις την άνοιξη του 1998 είχαν ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν οι βόρειες επαρχίες της Κίνας για τρεις μήνες. 4.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους, ενώ 14 εκατ. Κινέζοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους.

8) Σεισμός, περιοχή Νιγκάτα, Ιαπωνία 2004 Κόστος 32 δισ. δολάρια Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα σεισμό, αλλά για αλλεπάλληλους σεισμούς που έπληξαν την Ιαπωνία με απόσταση λεπτών μεταξύ τους. Τις πρώτες 66 ώρες, στην περιοχή καταγράφηκαν συνολικά 15 ισχυροί σεισμοί, που άφησαν πίσω τους περισσότερους από 3.000 τραυματίες και 40 νεκρούς.

9) Τυφώνας Αϊκ, ΗΠΑ, 2008 Κόστος 30 δισ. δολάρια Ο τυφώνας Αϊκ ήταν τόσο ισχυρός ώστε, μετά τις τεράστιες ζημιές που προκάλεσε στην Καραϊβική και την... προσγείωσή του στο Τέξας, ο αντίκτυπός του έγινε αισθητός μέχρι το Λονδίνο και το Οντάριο, όπου σε πολλές περιοχές έπεσε το ρεύμα, ενώ ξεριζώθηκαν και δέντρα.

10) Σεισμός, Ισμίτ, Τουρκία 1999 Κόστος 26 δισ. δολάρια Ο σεισμός των 7,6 Ρίχτερ προκάλεσε τεράστιες ζημιές μέσα σε μόλις 37 δευτερόλεπτα, αφήνοντας πίσω του πάνω από 17.000 νεκρούς και 44.000 τραυματίες.

11) Σεισμός και τσουνάμι, Ινδικός Ωκεανός, 2004 Κόστος τουλάχιστον 4,4 δισ. δολάρια Οι καταστροφές που προκάλεσε το τσουνάμι που έπληξε τη νοτιοανατολική Ασία το 2004 ήταν τόσο εκτεταμένες που έφτασαν μέχρι τη Σομαλία και την Τανζανία. Παρότι σύμφωνα με μια επίσημη εκτίμηση της κυβέρνησης της Ινδονησίας και της Παγκόσμιας Τράπεζας του 2005 το κόστος της καταστροφής ιδιοκτησιών και επιχειρήσεων υπολογίζεται γύρω στα 4,4 δισ. δολάρια, οι οικονομικές επιπτώσεις από το τσουνάμι σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πολύ μεγαλύτερες. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει ότι μόνο στην Ινδονησία και στη Σρι Λάνκα χάθηκαν 1 εκατ. θέσεις εργασίας, ενώ η ζημιά στην Ινδία υπολογιζόταν στα 6 δισ. δολάρια.