Για πολλούς στο εξωτερικό το ελληνικό ζήτημα είναι μία υπόθεση κακοδιαχείρισης και δημοσιονομικής αναρχίας που η κρίση του χρέους λειτούργησε ως νέμεσις. Για κάποιους λιγότερους η υπόθεση της Ελλάδος δεν είναι τίποτε άλλο παρά το τελευταίο ανάχωμα πριν το πρόβλημα επεκταθεί σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Για κάποιους ακόμα λιγότερους είναι ένα ζήτημα που το πραγματικό διακύδευμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ίδια η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν περίμενε ότι το ελληνικό ζήτημα θα άνοιγε ρωγμές σε ένα άξονα που μέχρι πριν απο λίγο καιρό φαινόνταν συμπαγής. Η συνέντευξη της γαλλίδας υπουργού  Οικονομικών κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ μπορεί να άφησε πολλούς άφωνους αφού , κατηγόρησε  τη Γερμανία πως προσπαθεί να επιβάλει στις ευρωπαϊκές χώρες οικονομικά πρότυπα τα οποία, όπως είπε, «μακροπρόθεσμα κινδυνεύουν να αποδειχθούν μη βιώσιμα».Κατά τη γαλλίδα υπουργό η Γερμανία κατάφερε τα τελευταία δέκα χρόνια, παγώνοντας επί της ουσίας τους μισθούς, να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της, η ανάπτυξη της οποίας βασίζεται πλέον σχεδόν αποκλειστικώς στις εξαγωγές και ελάχιστα στην εσωτερική κατανάλωση. Τη μπορεί να σημαίνουν αυτά; Μα απλώς έχουν αρχίσει να διαφάινονται διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις για το που τελείωνει η κοινοτική αλληλεγγύη και που αρχίζει ο κολασμός. Αυτές οι διαφορετικές πολιτικές φαίνεται ότι οδήγησαν το eurogroup στο σημερινό αδιέξοδο και στην παραπομπή του θέματος στο συμβούλιο κορυφής. Ενδεχομένως στη  γαλλική στάση να συνέβαλλε και η αποτυχία του μπλοκ Σαρκοζί στις πρόφατες περιφερειακές εκλογές στην Γαλλία που πιθανόν να τον επαναφέρουν σε θέσεις και απόψεις ανάλογες με αυτές που είχε διατυπώσει τους πρώτους μήνες που η χώρα του βρέθηκε στη δίνη της κρίσης. Και αυτή είναι μία ανέλπιστη ευκαιρία για την Ελλάδα η οποία αντί να παίζει το χαρτί του ΔΝΤ ίσως ήλθε η ώρα να χρησιμοποιήσει τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην Ευρώπη.