Μπορεί οι έλληνες να υφίστανται την υπερφορολόγηση αλλά όλα δείχνουν ότι αυτά τα χρήματα δεν πιάνουν τοπο. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες , οι οποίες πληρώνουν  περισσότερους φόρους, τα έσοδα κατευθύνονται για κοινωνικές δαπάνες όπως συντάξεις, υγειονομικό σύστημα και εκπαίδευση που λειτουργούν άψογα ενώ δεν είναι και λίγες εκείνες που συντηρούν ένα μεγάλο δημόσιο τομέα. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης ΟΟΣΑ (2010) η πρώτη πεντάδα των χωρών με τα υψηλότερα φορολογικά έσοδα είναι:

Δανία

Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ: 48,2%

Γιατί οι φόροι δεν είναι τόσο μεγάλοι:Ένας σημαντικός λόγος είναι ο δημόσιος τομέας ο οποίος είναι ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, απασχολώντας το 30% των εργαζόμενων ς πλήρους απασχόλησης της Δανίας. Αντίθετα, μόνο το 8% των εργαζομένων στις ΗΠΑ είναι στο δημόσιο τομέα.

Σουηδία

Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ: 46,4%

Γιατί οι φόροι είναι τόσο μεγάλοι: Όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η Σουηδία δαπανά σημαντικά ποσά για τις κοινωνικές υπηρεσίες, όπως υγειονομική περίθαλψη για όλους τους πολίτες, μία πλήρως χρηματοδοτούμενη εκπαίδευση που αρχίζει στην ηλικία των 6 και εγγυημένη βασική σύνταξη για όλους τους ηλικιωμένους πολίτες.

Ιταλία

Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ: 43,5%

Γιατί οι φόροι είναι τόσο υψηλοί : Η Ιταλία ξοδεύει πολλά για τις κοινωνικές υπηρεσίες. Οι πληρωμές συντάξεων αντιστοιχούν στο 14% του ΑΕΠ, το οποίο είναι το υψηλότερο ποσοστό στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Βέλγιο

Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ: 43,2%

Γιατί οι φόροι είναι τόσο υψηλοι: Ως μια χώρα με ένα σύνταγμα που θα εγγυάται «το δικαίωμα στην υγεία," το Βέλγιο έχει να διατηρήσει ένα ιδιαίτερα δαπανηρό σύστημα υγείας. Η κυβέρνηση φέρει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους, με τους Βέλγους πολίτες πληρώνουν μόνο ένα μικρό ποσό για τη φροντίδα. Το Βέλγιο έχει επίσης υψηλά φορολογικά έσοδα για να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες για υποδομές και για επιδοτήσεις στη βιομηχανία.

Φινλανδία

Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ: 43,1%

Γιατί οι φόροι είναι τόσο υψηλοί : Η Φινλανδία έχει υψηλή ποιότητα ζωής ,και κορυφαίο σύστημα της υγειονομικής περίθαλψης και κοινωνικής ασφάλισης. Η φινλανδική κυβέρνηση δαπανά πολλά για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, το οποίο θεωρείται το καλύτερο στην Ευρώπη.

Όσοι έχουν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας δεν θα πρέπει να έχουν απορίες για το μίγμα της οικονομικής πολιτικής. Η ανάγκη περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι επιτακτική. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα εξακολουθήσεις να γίνεται με τη υπερφορολόγηση ή με την μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Αν και το δίλημμα αυτό δεν είναι ούτε νεόφερτο ούτε ελληνικό προνόμιο εν τούτοις για την ελληνική οικονομία του σήμερα είναι πιεστικό. Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί άμεσα καθώς τα χρονικά περιθώρια είναι πιεστικά .

Η συνταγή της υπερφορολόγησης είναι γνωστή τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς τα αποτελέσματα. Ακόμα και εκείνοι που δεν είναι βαθείς γνώστες της ιστορίας γνωρίζουν τα αποτελέσματα που είχε η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική ήδη από το 19ο αιώνα όταν οι γάλλοι μονάρχες τις παραμονές της γαλλικής επανάστασης προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η γαλλική οικονομία χωρίς όμως να θίξουν τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πίσω από την προηγούμενη επισήμανση ο γράφων υπονοεί την προοπτική βίαιων συγκρούσεων που αποσταθεροποιήσουν το σύστημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι η υπερφορολόγηση σε μία κοινωνία που βρίσκεται στα όρια αντοχής της προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική δομή της. Και αυτό ίσως μεσοπρόθεσμα θα έχει συνέπειες που ούτε και οι εισηγητές της πολιτικής αυτής θα ήθελαν να ζήσουν. ¨Άλλωστε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η υπερφορολόγηση πλήττει κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά και κοινωνικά μονάδες και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ανακατανομές του πλούτου υπέρ των ισχυρών. Ήδη μάλιστα τα φαινόμενα συγκέντρωσης στην ελληνική οικονομία πληθαίνουν ένα ποσοστό πάνω από το 70% της αγοράς μοιράζεται μεταξύ λιγοστών επιχειρήσεων που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Σε τελευταία ανάλυση ακόμα και στους πολιτικούς εμπνευστές αυτής της πολιτικής κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αρεστό αλλά μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνο ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη τους.

Αντίθετα , η πολιτική της μεγέθυνσης μπορεί από κάποιους να θεωρείται ως «ρομαντική» και ανεφάρμοστη αλλά σίγουρα είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την ισορροπία του συστήματος. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ΄20 τελικά ξεπεράσθηκε με την εφαρμογή επιτακτικής πολιτικής. Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας και πολλά έχουν αλλάξει. ¨Όμως τα διδάγματα αυτής της πολιτικής εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής μίας αυστηρής συσταλτικής οικονομικής πολιτικής στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μία λέξη μόνο αρκεί. ΤΡΑΓΙΚΑ για την πλειοψηφία των πολιτών.

Η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης είναι η βασική αιτία για την κρίση στην αγορά ακινήτων. Σύμφωνα με στοιχεία μελέτης που θα δημοσιοποιηθεί την επόμενη εβδομάδα, η αύξηση της ζήτησης για κατοικία που καταγράφηκε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας προέρχονταν κατά κύριο λόγο από την μεσαία τάξη η οποία στήριξε και μεγέθυνε την αγορά κατοικίας .

«Αν θέλει κανείς να αποτιμήσει το ρόλο της μεσαίας τάξης στην αγορά κατοικίας δεν έχει παρά να καταγράψει τις περιοχές που είχαν τις υψηλότερες υπεραξίες στη διάρκεια της έκρηξης της αγοράς. Θα διαπιστώσει λοιπόν ότι τα υψηλότερα κέρδη προήλθαν από τις περιοχές της μεσαίας τάξης. Αυτές δηλαδή , στις οποίες θέλει να κατοικήσει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού και για αυτό εξασφαλίζει μία συχνή ροή ζήτησης» τόνιζε πανεπιστημιακός που ανέλυσε τα αποτελέσματα της έρευνας και τα αποτελέσματα μάλλον τον δικαιώνουν.

Ποια ήταν τα κριτήρια των επιλογών που έκαναν οι αγοραστές την περίοδο αυτή;   Από τα αποτελέσματα της έρευνας προκύπτει τα κοινά χαρακτηριστικά των περιοχών που μπορούν να χαρακτηρισθούν ως πρωταθλητές των κερδών είναι:

-Να είναι σχετικά καινούργιες περιοχές με μεγάλο απόθεμα νεόκτιστων κατοικιών.

-Να έχουν σχετικά εύκολη πρόσβαση στο τόπο εργασίας.

-Να έχουν «ανθρώπινους» όρους δόμησης.

-Να μη έχουν μεγάλη προσφορά κατοικιών μεγάλης ηλικίας

-Να έχουν ομοιογενή εθνογραφική, εισοδηματική και κοινωνική σύνθεση.

-Να έχουν χαμηλούς δείκτες εγκληματικότητας.

Πρόκειται , για "απαιτήσεις" οι οποίες συνδέονται με την προσπάθεια των μεσαίων στρωμάτων να πετύχουν την  αναβάθμιση του επιπέδου στέγασης τους επιλέγοντας περιοχές οι οποίες προσφέρουν καλύτερες υποδομές και υψηλότερη ποιότητα ζωής.

Κάτω από το πρίσμα αυτό ερμηνεύονται οι απώλειες που κατέγραψαν οι τιμές πώλησης κατοικιών που βρίσκονται σε περιοχές όπως η Κυψέλη, η οποία από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 έπαψε να είναι «γειτονιά της μεσαίας τάξης». Ενδεικτική είναι και η  λίστα των περιοχών με υψηλή κερδοφορία την περίοδο της ανόδου καθώς σε αυτή περιλαμβάνονται:

-Αμπελόκηποι (στις περιοχές πλησίον του μετρό και του Λυκαβηττού) αύξηση 20%

-Ζωγράφου αύξηση 38%

-Νέος Κόσμος (πλησίον μετρό) αύξηση άνω του 100%

-Βύρωνας , αύξηση 22%

-Βριλήσσια , αύξηση 41%

-Γέρακας, αύξηση 32%

-Μαρούσι, αύξηση 41%

-Μελίσσια , αύξηση 30%

-Χαλάνδρι , αύξηση 43%

-Άλιμος, αύξηση 27%

-Γλυφάδα , αύξηση 22%

Κυρίαρχα χαρακτηριστικά των περιοχών αυτών είναι η σχετικά μικρή ηλικία των κατοικιών αλλά και η άμεση εξάρτηση τους από σημαντικά έργα υποδομής κυρίως στο τομέα των κατασκευών.

«Η αναγκαστική αποχή της μεσαίας τάξης από την αγορά κατοικίας που καταγράφηκε απο το το 2009 ,ήταν η βασική αιτία της κατάρρευσης της ζήτησης και της υποχώρησης του επιπέδου των τιμών. Από το 2009 μέχρι σήμερα σε όλες τις περιοχές αυτές καταγράφηκαν απώλειες που αθροιστικά υπερβαίνουν το 18% κατά μέσο όρο . Μάλιστα στις περισσότερες από αυτές το αδιάθετο απόθεμα νέων κατοικιών φθάνει σε επίπεδο ρεκόρ, ενώ ο μέσος απαιτούμενος χρόνος διάθεσης έχει διπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2207», επισήμανε χαρακτηριστικά ο ίδιος πανεπιστημιακός.

Η συνταγή  δεν είναι καινούργια. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην μακρινή Χιλή αμέσως μετά την ανατροπή του Αλλιέντε. Οι εμπνευστές, βρίσκονταν πολύ μακρύτερα, στο Σικάγο όπου λειτουργούσε η «σχολή του Σικάγου» με επικεφαλής τον Μίλτον Φρίντμαν, συνομιλητή του Πινοσετ. Το πρόγραμμα κλήθηκαν να εφαρμόσουν , Χιλιανοί οικονομολόγοι που είχαν εκπαιδευτεί στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου από την ομάδα του Φρίντμαν με υποτροφίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ αλλά και ιδρυμάτων όπως το ίδρυμα Φορντ. Το πρώτο πακέτο ήταν η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, άρση των μέτρων προστασίας της χιλιάνικης βιομηχανίας , περικοπή των δημόσιων δαπανών κατά 10% και άρση του ελέγχου των τιμών σε καταναλωτικά προϊόντα. Αποτέλεσμα; Ένα χρόνο αργότερα ο πληθωρισμός άγγιξε το 375% , η ανεργία έφτασαν σε επίπεδα ρεκόρ (20% )και εκατοντάδες χιλιάδες χιλιάνικες οικογένειες ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η μεσαία τάξη , άρχισε να συρρικνώνεται . Ακόμα και οι βιομήχανοι και οι κατασκευαστές διατύπωναν την πλήρη αντίθεση τους στην ακολουθούμενη πολιτική .

Το Μάρτιο του 1975, ο Φρίντμαν επισκέφτηκε την Χιλή , προσκαλεσμένος από μία μεγάλη τράπεζα. Προσπάθησε λοιπόν να πείσει, για την ανάγκη να συνεχιστεί το πείραμα της ελεύθερης αγοράς και μερικούς μήνες αργότερα , ο Πινοσετ και ο Σέρχιο δε Κάστρο, υπουργός Οικονομίας, περιέκοψαν τις δημόσιες δαπάνες κατά 27%. Ιδιωτικοποίησαν 500 κρατικές επιχειρήσεις , ενώ στον ιδιωτικό τομέα χάθηκαν 177.000 θέσεις εργασίας .

Για να γίνουμε σαφείς δύο χρόνια μετά την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής , το 74% του μισθού ενός δημοσίου υπαλλήλου διοχετεύονταν μόνο στην αγορά ψωμιού ενώ το 1973 το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 17%. Επίσης το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αντικαταστάθηκε από κουπόνια φοίτησης σε ιδιωτικά πανεπιστήμια . Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ιδιωτικοποιήθηκε . Το χρέος πήρε εκρηκτικές διαστάσεις , ο υπερπληθωρισμός έγινε καθεστώς και η ανεργία έφτασε στο 30%. Μέχρι το 1988 , το 45% ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας , ενώ το 10% των πλουσιότερων Χιλιανών είδε τον πλούτο τους να αυξάνεται κατά 83%.