Οι προβλέψεις παλαιότερων μελετών για τη δυνατότητα να πουληθούν σε αλλοδαπούς ακόμη και 1 εκατ. εξοχικά σε βάθος χρόνου, έχουν διαψευστεί καθώς οι αγοραστές από τη Βόρεια Ευρώπη απέχουν από την ελληνική αγορά. Αιτία; Οι υψηλές τιμές καθώς μια σειρά από προβλήματα, νομικής, γραφειοκρατικής, πολεοδομικής ή φορολογικής υφής. Μια βασική αιτία που δε γίνονται αγορές είναι οι υψηλές τιμές των εξοχικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2008, μεγάλος αριθμός Ελλήνων προτίμησαν να αγοράσουν κατοικία στην Τουρκία παρά στη χώρα τους. Σύμφωνα με σχετική έρευνα στην Τουρκία το 2008 υπήρξαν 10.059 Ελληνες που πήγαν να αγοράσουν εξοχικό μαζί με 15.911 Γερμανούς, 13.402 Αγγλους, 3.340 Ιρλανδούς, 3.205 Δανούς, 3.089 Ολλανδούς και 2.096 Αυστριακούς. Βρήκαν ακίνητα με 1.000-1.300 ευρώ/τ.μ. στα παράλια της γείτονος όταν στα νησιά πολλές φορές ξεπερνούν τα 2.000 ευρώ/τ.μ. ή ακόμη περισσότερο και από τα αστικά ακίνητα. Πάντως εκτιμάται ότι την τετραετία 2003 - 2007 πωλήθηκαν γύρω στις 12.000 κατοικίες σε αλλοδαπούς κυρίως πολίτες της Ε.Ε. συνολικής αξίας 3 δισ. ευρώ. Κατά μέσο όρο 3.000 κατοικίες ανά έτος. Εάν κανείς συγκρίνει τις 45.000 εξοχικές κατοικίες ανά έτος της Ισπανίας την αντίστοιχη περίοδο και τις 8.000 της Κύπρου τότε η ελληνική αγορά μπορεί να διαθέσει σε κανονικές συνθήκες περί τις 15.000 κατοικίες ετησίως, με εντυπωσιακή επίδραση στη γενικότερη οικονομία.

Στην αγορά για την πώληση ιδιωτικού χρέους έχουν βγει τράπεζες προκειμένου να εξασφαλίσουν ρευστότητα. Αν και οι διεθνείς αγορές είναι στην πραγματικότητα κλειστές ακόμα και για το ιδιωτικό χρέος των ελλήνων, ενδιαφέρον εξακολουθεί να εκδηλώνεται για δάνεια που έχουν χαρακτηριστεί ως ανεπίδεκτα είσπραξης και τα οποία οι τράπεζες το προσφέρουν ακόμα και κάτω από το 10% της αξίας τους. Οι πιθανοί αγοραστές είναι ξένοι , οι οποίοι έχουν τους μηχανισμούς να εκβιάσουν τους δανειολήπτες προκειμένου να εισπράξουν ένα ποσοστό της οφειλής ώστε να εξασφαλίσουν ένα σημαντικό ποσοστό κέρδους. Ιδιαίτερη κινητικότητα , καταγράφεται σε στεγαστικά δάνεια που ο αριθμός εκείνων που οι δανειολήπτες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν αυξάνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Αν και τα επιτελεία των τραπεζών χαρακτηρίζουν την πρακτική αυτή απόλυτα νόμιμη , αφού η σχετική δυνατότητα παρέχεται από τα δανειστικά συμβόλαια που έχουν υπογράψει οι οφειλέτες εντούτοις υπάρχουν μία σειρά ερωτημάτων όπως: -ποιοι είναι αυτοί που αγοράζουν τα δάνεια των ελλήνων οφειλετών; -τι μεθόδους θα χρησιμοποιήσουν προκειμένου να εισπράξουν μέρος ή το σύνολο της οφειλής; -οι ελληνικές αρχές ελέγχουν , τις ενδεχόμενες διασυνδέσεις των «εμπόρων του χρέους» με εξωτραπεζικούς φορείς; -τι είδους μηχανισμούς είναι διατεθειμένοι να κινητοποιήσουν στην Ελλάδα προκειμένου να εισπράξουν δάνεια για τα οποία απέτυχαν οι τράπεζες; Σύμφωνα με τις απόψεις τραπεζικών στελεχών το εμπόριο του χρέους είναι μία τρέχουσα τραπεζική πρακτική σε όλο τον κόσμο . Στην ερώτηση όμως αν ελέγχουν αυτούς που εμφανίζονται ως υποψήφιοι αγοραστές χρέους η απάντηση ήταν «ουδέν σχόλιο». Πρέπει να σημειωθεί, ότι με την τιτλοποίηση στεγαστικών –κυρίως –δανείων που έχουν πραγματοποιήσει στο παρελθόν πολλές τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά απέκτησαν ρευστότητα αρκετών δις. Ευρω . Όμως η πώληση δανείων τα οποία , είναι χαρακτηρισμένα ως ανεπίδεκτα , είναι ένα «άγνωστος δρόμος» αφού στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τις περιπέτειες «εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων» από τους ιδιοκτήτες τους χρέους τους.