Οι περισσότεροι όταν μιλούν για το μεσοπρόθεσμο εστιάζουν την κριτική τους , στην φορολογία και στην συρρίκνωση του εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων. Όμως , πολύ φοβούμαι ότι βλέπουν το δένδρο και χάνουν το δάσος. Ποιο είναι το δάσος;

Μα φυσικά οι συστεμικές αλλαγές που επέρχονται και οι οποίες οδηγούν την ελληνική οικονομία σε ένα πρωτοφανή βαθμό συγκέντρωσης που μόνο με την Λατινική Αμερική της δεκαετίας του ΄70 μπορεί να συγκριθεί. Από αυτή τη συγκέντρωση , θα προέλθουν οι μακροχρόνιες και μόνιμες αλλαγές  στο καθεστώς αμοιβών , στους όρους εργασίας των μισθωτών  και στην δομή της αγορας. Και η αλήθεια είναι   χωρίς την επιχειρούμενη συγκέντρωση της οικονομίας καμία από τις επιμέρους ρυθμίσεις του μεσοπρόθεσμου δεν μπορεί να αντέξει για πολύ. Το ανησυχητικό είναι ότι  όπως αποδεικνύεται απο την ιστορία , οικονομίες που δομούνται σε τέτοιου είδους περιβάλλον πολύ δύσκολα ανατρέπονται και το κόστος της ανατροπής είναι πολύπλευρο και  μεγάλο.

Ας πάμε τα πράγματα από την αρχή. Στην πραγματικότητα, η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας με αποικιακούς όρους δεν είναι τίποτε άλλο παρά,  το άνοιγμα της «κερκοπορτάς» από την οποία είναι αποκλεισμένες –λόγω μεγέθους-οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις και η μετατροπή της χώρας σε «μπανανία». Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται ως υπερβολικά αλλά καθρεπτίζουν την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και κατ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα πολλά χρόνια. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την δημόσια ακίνητη περιουσία .

Το πρώτο ερώτημα είναι αν υπάρχει έστω και μία ελληνική επιχείρηση που θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος του εγχειρήματος της αξιοποίησης πχ του Ελληνικού . Σίγουρα όχι . Ακόμα και οι ελληνικές τράπεζες, δεν  θα επιφορτίζονταν ένα τεράστιο χρηματοοικονομικό ρίσκο , που θα έθετε σε κίνδυνο ακόμη την βιωσιμότητα τους στην περίπτωση που ανελάμβαναν την αποκλειστική χρηματοδότηση του πλάνου. Επομένως, οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος είναι κάποιοι ξένοι διαχειριστές κεφαλαίων ή θεσμικοί οι οποίοι έχουν πρόσβαση είτε στις διεθνείς χρηματαγορές είτε απευθείας στις πηγές του χρήματος. Τι θα πρέπει να γίνει λοιπόν;

Να συμπιεστεί το κόστος , να εξασφαλιστούν οι ιδανικές συνθήκες λειτουργίας και τέλος να εξασφαλιστεί η αποδοχή της κοινωνίας. Προκειμένου να προσελκυστούν οι επενδυτές θα πρέπει επίσης το κόστος της γης να συμπιεστεί στο ελάχιστο δυνατό. Αλλά και αυτό το πρόβλημα λύνεται εύκολα , με το να οδηγήσεις μία αγορά στην ύφεση και στην απαξίωση. Η εμπειρία δείχνει ότι ο συνδυασμός : φορολογία , αδυναμία χρηματοδότηση και συρρίκνωση της ζήτησης σε συνδυασμό με τον έλεγχο των εργαλείων αποτύπωσης του επιπέδου των τιμών μπορεί να φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά να βουλιάξει την αγορά ακινήτων τόσο , ώστε οι «επενδυτές» να πληρώσουν το ελάχιστο δυνατό και να αντιμετωπίζονται συνάμα ως ευεργέτες..

Φυσικά, οι επενδυτές θέλουν και άλλα όπως για παραδειγμα  , να εξασφαλίσουν τους καλύτερους δυνατούς πχ στην εισαγωγή των κεφαλαίων Το ιδανικό περιβάλλον λοιπόν για αυτούς εξασφαλίζεται με την απόλυτη ελευθερία στα πρότυπα των «μπανανιών» της Λατινικής Αμερικής.

Αλλά δεν σταματάμε εδώ. Για να καταστεί μία επένδυση αποδοτική το συντομότερο δυνατόν χρειάζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι τόσο στην δόμηση όσο και στην χρήση γης. Αλλά και για αυτό πρόβλεψε ο συντάκτης του εφαρμοστικού νόμου . Όλες οι εκποιούμενες εκτάσεις έχουν ειδικό πολεοδομικό και χωροταξικό πλαίσιο βάσει του εφαρμοστικού νόμου , ο οποίος αφήνει περιθώρια περαιτέρω προσαρμογών αν αυτές κριθούν απαραίτητες.

Και το τελευταίο; Το χρήμα. Αν διαβάσετε με προσοχή το μεσοπρόθεσμο και το ν εφαρμοστικό νόμο, θα διαπιστώσετε ότι βρίθει από υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου προς τους «επενδυτές» , αλλά απουσιάζει παντελώς το πλαίσιο που θα περιγράφει τις υποχρεώσεις που θα έχουν αυτοί προς το ελληνικό δημόσιο και τον ελληνικό λαό. Αν δεν το πιστεύετε δεν έχετε παρά να αναζητήσετε τον εφαρμοστικό νόμο για την δημόσια περιουσία στην ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων. Τότε θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη ούτε και για την προέλευση του χρήματος. Και για να το πούμε και πιο καθαρά δεν υπάρχει , πρόβλεψη για το αν τα κεφάλαια που θα επενδυθούν θα προέρχονται πχ από εγκληματικές δραστηριότητες. Σας υπενθυμίζουμε ότι ένα ανάλογο θεσμικό πλαίσιο ίσχυε στην Κούβα του Μπατίστα προκειμένου να προσελκύσει επενδύσεις από την Μαφία!!!

Πάμε παρακάτω Για να μεγιστοποιηθεί το κέρδος δεν αρκεί μόνο χαμηλό αρχικό κόστος επένδυσης αλλά και ελεγχόμενο λειτουργικό κόστος. Και για να το κάνουμε απλό : χρειάζεται χαμηλό εργατικό κόστος το οποίο διασφαλίζεται με τις «ευέλικτες» μορφές εργασίας, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση των ατομικών και των επιχειρησιακών συμβάσεων. Η αύξηση των ποσοστών ανεργίας, ο φόβος της ανέχειας η εργασιακή ανασφάλεια είναι το ιδανικό περιβάλλον για να εξασφαλιστούν φτηνά και «σιωπηλά» εργατικά χέρια και μυαλά. Αλλά ακόμα και για αυτό δεν θα πρέπει να ανησυχούν οι επενδυτές αφού σε μία οικονομία που ιστορικά η ανεργία δεν ξεπερνούσε το 10% και σήμερα βρίσκεται πάνω από 15%- μπορεί να φτάσει και στο 18%- ποιος θα αντισταθεί ; Σίγουρα , ο φόβος της εξαθλίωσης είναι το ιδανικό περιβάλλον και για να εξασφαλιστεί ο συντομότερος δρόμος είναι η ύφεση και η απουσία κάθε αναπτυξιακής προσδοκίας

Υστερο αλλά σημαντικό είναι η μέγιστη δυνατή κοινωνική αποδοχή. Για αυτό δεν χρειάζεται να πως πολλά .  Απλά θα σας θέσω ένα ερώτημα: Είστε ικανοποιημένοι απο την ποιότητα της ενημέρωσης , του σχολιασμού και της ανάλυσης απο τα παραδοσιακά ΜΜΕ; Οι δημοσκοπήσεις αλλά και τα στατιστικά στοιχεία αρκούν για την απάντηση. Και σας διαβεβαιώ ότι είναι και απλό αλλά και φτηνό να "βαπτιστεί το κρέας ψάρι" .

Τίθεται λοιπόν ευθέως το ερώτημα: Θα μπορούσαν οι ελληνικές επιχειρήσεις να εξασφαλίσουν ένα τέτοιο οικονομικό περιβάλλον πριν δέκα χρόνια ; Οχι . Σκέπτεστε αν υπήρχε έστω και μία Κυβέρνηση απο την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα που θα μπορούσε να συζητήσει (όχι να μομοθετήσει) αυτή την μαζική εκποίηση της χώρας; Οχι.Υπάρχουν όμως και άλλα.

Πόσοι είναι οι ελληνικοί όμιλοι που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν αυτόνομα σε αυτό το χορό των δώρων; Πόσοι μεσίτες θα επωφεληθούν από το τεράστιο παζάρι που έρχεται; Πόσοι μικροί και μεσαίοι κατασκευαστές θα πάρουν έργα;

Κανένας ή μάλλον σχεδόν κανένας . Να είστε σίγουροι όμως ότι  κάποιοι από τους  "μεγάλους" , οι τράπεζες και οι αντιπρόσωποι  ξένωνμεσιτικών  ομίλων θα συμμετάσχουν σε κοινοπραξίες ώστε να υπάρχει και το απαραίτητο , σε αυτές τις περιπτώσεις άλλοθι.

Και οι υπόλοιποι; Θα μπορέσουν να τους ανταγωνιστούν , θα μπορέσουν να επιβιώσουν, θα μπορέσουν να προσφέρουν ανταγωνιστικό προϊόν; Όχι και η μοίρα τους,  είναι είτε το κλείσιμο είτε η συρρίκνωση. Φυσικά , δεν θα χαθούν όλοι. Αυτοί όμως που θα επιβιώσουν θα χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα για να αποδειχθεί «η ελεύθερη λειτουργία της αγοράς».

Θεωρίες συνωμοσίας , θα πείτε κάποιοι. Ευφάνταστα σενάρια , κάποιοι άλλοι. Πιάστε το κείμενο αράδα προς αράδα και λέξη προς λέξη και δεν θα βρείτε έστω και ένα σημείο που δεν ανταποκρίνεται στην σημερινή πραγματικότητα . Το χειρότερο από όλα είναι ότι όλα αυτά , έχουν τα χαρακτηριστικά του …τελεσίδικου, αφού η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου τους έδωσε και νομική υπόσταση. Αν νομίζετε ότι ο γράφων είναι ενάντιος στον ελεύθερο ανταγωνισμό και στην ελεύθερη οικονομία κάνετε λάθος. Πιστεύω , ότι η δημοκρατική δομή μίας οικονομίας που εξασφαλίζεται από τους κανόνες που αποδέχονται οι κλασσικοί οικονομολόγοι είναι ο θεμέλιος λίθος για κάθε δημοκρατία. Γιατί κακά τα ψέματα, δημοκρατία σε περιβάλλον οικονομικής δεσποτείας δεν μπορεί να υπάρξει. Εμείς εδώ είχαμε την ατυχία να έχουμε τους εφιάλτες μέσα το σπίτι μας και πλέον επαφίεται στο καθένα ξεχωριστά η παραπέρα στάση του για να μη γίνει πραγματικότητα ο εφιάλτης.

Νέο τοπίο διαμορφώνεται στην αγορά ενοικίων των κατοικιών με τη φορολόγηση των εισοδημάτων των ιδιοκτητών από το πρώτο ευρώ. Νέα συμβόλαια μεταξύ των ιδιοκτητών και των ενοικιαστών αναμένουν παράγοντες της αγοράς, τα οποία είναι βέβαιο ότι θα διαμορφωθούν φέτος σε πιο χαμηλά επίπεδα σε σχέση με πέρυσι. Το 2012 η αγορά έκλεισε με πτώση έως 35% στα μισθώματα των κατοικιών λόγω της μείωσης της ζήτησης και της επιδίωξης του ιδιοκτήτη να βρει έναν ενοικιαστή που θα του κατέβαλε το μίσθωμα. Ειδικότερα, στα ανατολικά και στα δυτικά προάστια της Αττικής η υποχώρηση ήταν 25%-35% και τα ενοίκια κυμαίνονται από 4,5 έως 6,3 ευρώ/τ.μ. Στα βόρεια προάστια, από 4 έως 14 ευρώ/τ.μ., η μείωση σε σύγκριση με το 2010 ανέρχεται σε 20%-30%. Στην περιοχή τα «μεγάλα» ακίνητα προς ενοικίαση ξέμειναν απο πελάτες, καθώς αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη εταιρειών έχασαν τη δουλειά τους και υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στο σπίτι των γονιών τους. Οι τιμές τους υποχώρησαν έως 50% για ακίνητα με εμβαδόν άνω των 250 τετραγωνικών μέτρων. Πέρυσι το μίσθωμα έφτανε τα 3.000 ευρώ και σήμερα προσφέρεται προς 1.500 ευρώ τον μήνα και το ενδιαφέρον είναι μηδαμινό. Στα ακριβά νότια προάστια, δηλαδή στις παράλιες περιοχές της Αττικής, η πτώση ήταν της τάξης του 20%, με τα ενοίκια των διαμερισμάτων να κινούνται μεταξύ 7 και 16 ευρώ/τ.μ. Πτώση 25% σημείωσαν τα ενοίκια στο κέντρο της Αθήνας (9-18 ευρώ/τ.μ.). Η Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων είναι «μάρτυρας» ενός νέου φαινομένου στην αγορά.

Σημαντικός αριθμός ιδιοκτητών δεν λαμβάνει το μίσθωμα που είχε συμφωνηθεί αρχικά με τον ενοικιαστή, διότι αρκετοί στη συνέχεια έχασαν τη δουλειά τους και κάποιοι άλλοι υπέστησαν μείωση των αποδοχών τους. Οι δύο πλευρές αναζητούν μία μέση λύση και το πρώτο βήμα γίνεται από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος αρχικά αποδέχεται το οικονομικό πρόβλημα του ενοικιαστή. Ετσι δίνεται πίστωση χρόνου και η εξόφληση γίνεται με διακανονισμό, ενώ σε αντίθετη περίπτωση ο ιδιοκτήτης ζητά την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, για να προχωρήσει στη συνέχεια στην έξωση του κακοπληρωτή.