Η γεωγραφία της αγοράς κατοικίας στην Αττική ανατρέπεται άρδην . Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των αλλαγών είναι ο κορεσμός περιοχών, οι οποίες μέχρι τις αρχές του 2000 συγκέντρωναν το σύνολο σχεδόν του αγοραστικού ενδιαφέροντος και της επενδυτικής δραστηριότητας και η ανάδειξη νέων αγορών που βρίσκονται σε ακτίνα 20-30 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης και οι οποίες χαρακτηρίζονται είτε από την μεγάλη προσφορά ελεύθερης γης (οικοπέδων και παλαιών κτισμάτων) είτε από την αναβάθμιση των συγκοινωνιακών υποδομών.

Σύμφωνα με μελέτη που αφορά το προφιλ της αγοράς ακινήτων στο νομό Αττικής, στην διάρκεια της τελευταίας οκταετίας, 14 νέες περιοχές έκαναν δυναμικά την είσοδο τους στην αγορά . Πρόκειται για τις περιοχές Ανω Λιόσια, Αρτέμιδα , Αχαρνές, Βάρη, Γέρακας , Γλυκά Νερά, Κορωπί , Μαρκόπουλο (Μεσόγεια), Νέα Μάκρη , Παιανία, Παλλήνη, Πικέρμι, Ραφήνα και Σπάτα . Οι περιοχές αυτές συγκέντρωσαν το 22% περίπου του συνόλου των συνολικών επενδύσεων σε κατοικίες στην Αττική απορροφώντας ένα σημαντικό ποσοστό της συνολικής ζήτησης.

Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει πολλούς ξενοδόχους στην απόφαση να κολλήσουν πωλητήριο στις επιχειρήσεις τους. Αν και δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία εκτιμήσεις αναφέρουν ότι οι πρός πώληση ξενοδοχειακές μονάδες σε ολόκληρη τη χώρα είναι μεταξύ 500 και 800 μονάδων. Αν και οι ξενοδόχοι είναι ιδαίτερα φειδωλοί στην παροχή στοιχείων και πληροφοριών τα περισσότερα απο τα ξενοδοχεία που διατίθενται προς πώληση είναι είτε μεγάλης ηλικίας είτε υπερβολικά επιβαρυμένα με τραπεζικό δανεισμό . Οι ίδιες πληροφορίες εμφανίζουν τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία που έχουν βαλει πωλητήριο, να βρίσκονται στα Ιόνια Νησιά και ακολουθούν τα Δωδεκάνησα οι Κυκλάδες και η Κρήτη Κρήτη . Αδιευκρίνιστος παραμένει ο αριθμός των ξενοδοχειακών μονάδων που βρίσκονται σε μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα.

Ασφυκτιά η αγορά εμπορικών χώρων στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας καθώς η κρίση έχει επηρεάσει το τζίρο ενώ η προπτική να ανοίξουν εμπορικά κέντρα στο άξονα του Κηφισού αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή που θα φέρει ακόμα μεγαλύτερες "απώλειες" καταστημάτων και εργαζομένων. Ήδη η ανάπτυξη υπερκαταστημάτων στην περιοχή αυτή έχει εξαφανίσει παραδοσιακές εμπορικές δραστηριότητες όπως για παράδειγμα ηλεκτρικών συσκευών , επίπλων και οικιακού εξοπλισμού. Στη Νίκαια η πτώση του τζίρου και της κίνησης είναι μεταξύ 30-50%. Το 2008 και 2009 υπήρχε πτώση 15%, ενώ για το 2009 μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2010 υπάρχει πτώση της τάξης του 20%. Υπάρχει η πρόβλεψη πως αν η κατάσταση δεν αλλάξει, το 30% των καταστημάτων θα έχουν κλείσει μέχρι τον Αύγουστο. Η πτώση σε τζίρο και κίνηση στο Περιστέρι είναι από 30-50%. οι έμποροι στην περιοχή θεωρούν ότι ο ανταγωνιασμός των εμπορικών κέντρων που σχεδιάζονται στην ευρύτερη περιοχή θα είναι το χαριστική βολή στο ήδη "τραυματισμένο" εμποριο. Ειδικά την αγορά του Περιστερίου έχει επηρεάσει αρνητικά η καθυστέρηση των έργων του μετρό αλλά και το παρεμπόριο.

Το προβληματισμό τους ,για το κατά πόσο οι προσδοκίες για αύξηση των επενδύσεων σε εξοχική κατοικία μέσω της ζήτησης που θα εκδηλωθεί από δυτικοευρωπαίους μέσης και μεγάλης ηλικίας θα υλοποιηθούν διατύπωναν στελέχη εταιριών της αγοράς ακινήτων. «Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν βρίσκεται στο προϊόν αλλά στα δίκτυα διανομής και διάθεσης. Παρά τις νομικές δυσκολίες που αφορούν στο χωροταξικό και στο φορολογικό πλαίσιο κάθε χρόνο κτίζονται σε ολόκληρη την Ελλάδα χιλιάδες εξοχικές κατοικίες οι οποίες διοχετεύονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία είτε σε έλληνες είτε σε αλλοδαπούς επισκέπτες οι οποίοι βρίσκονται στη χώρα μας ως τουρίστες και όχι ως υποψήφιοι αγοραστές» τόνιζαν χαρακτηριστικά οι ίδιοι παράγοντες και συμπλήρωναν: «Το πρόβλημα με την ελληνική αγορά εξοχικής κατοικίας είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται ως προϊόν στις μεγάλες αγορές της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης λόγω ανυπαρξίας πολιτικής και προώθησης τόσο της Ελλάδας όσο και του προϊόντος. Αν κάποιος θελήσει να συγκρίνει τις προωθητικές ενέργειες των ισπανών και τις συγκρίνει με ότι έχει γίνει για την ελληνική αγορά στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας το δίχως άλλο θα νοιώσει όχι μόνο απογοήτευση αλλά και απαισιοδοξία για τις προοπτικές.» Πρέπει να σημειωθεί ότι από τη δεκαετία του ΄80 η προσδοκία τόσο των μεσιτών όσο και των κατασκευαστών ήταν η προσέλκυση των δυτικοευρωπαίων συνταξιούχων προβάλλοντας την εικόνα του «αιώνιου καλοκαιριού». Όμως στην πραγματικότητα σήμερα το ποσοστό των ευρωπαίων αγοραστών εξοχικών κατοικιών δεν ξεπερνά το 10% του ετήσιου τζίρου της αγοράς γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για την αποδοχή του ελληνικού «προϊόντος» από τις καταναλωτές του εξωτερικού. «Όπως διαμορφώνεται η κατάσταση με τις μεγάλες επενδύσεις πραγματοποιούνται από οικονομικούς κολοσσούς το μόνο σίγουρο είναι ότι αργά ή γρήγορα οι μικροί κατασκευαστές αλλά και οι εταιρίες διαμεσολάβησης θα βρεθούν εκτός αγοράς. Και αυτό θα συμβεί γιατί όλα τα δίκτυα προώθησης ,προβολής και διαμεσολάβησης θα αναπτυχθούν από τους μεγάλους οι οποίοι έτσι θα εξελιχθούν σε κυρίαρχους του παιγνιδιού»