Μνημόνιο Συνεργασίας, μεταξύ της ΔΕΗ και του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών και Εξοικονόμησης Ενέργειας (ΚΑΠΕ), θα υπογραφεί κατά τη διάρκεια της συνάντησης που θα έχει σήμερα το μεσημέρι στο γραφείο του στη Βουλή, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με την με την Υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Τίνα Μπιρμπίλη, τον Πρόεδρο της ΔΕΗ, Αρθούρο Ζερβό, και τον Πρόεδρο του ΚΑΠΕ, Ματθαίο Σανταμούρη. Το μνημόνιο συνεργασίας αφορά το πρόγραμμα «Υλοποίηση επενδύσεων βελτίωσης της ενεργειακής απόδοσης στον οικιακό τομέα μέσω της υπογραφής Συμβάσεων Ενεργειακής Απόδοσης (ΣΕΑ)». Με αντικείμενο την αποτίμηση των παρεμβάσεων στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 πραγματοποιήθηκε χθες άτυπη συνεδρίαση της διυπουργικής επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Σύμφωνα με πληροφορίες, όσον αφορά τη ΔΕΠΑ, προχωρά η μελέτη για το εάν είναι βέλτιστο να αποσχιστεί ο ΔΕΣΦΑ και τι μέλλει γενέσθαι με την "option" της ΔΕΗ. Η μελέτη αναμένεται να είναι έτοιμη μετά από το Πάσχα και η προκήρυξη για τον διαγωνισμό της πώλησης θα γίνει εντός του 2011. Επίσης, προχωρούν οι διαδικασίες για τον ΟΤΕ, ενώ μετά το Πάσχα αναμένεται να προσληφθούν οι σύμβουλοι για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι στη σύσκεψη παρέστησαν και εκπρόσωποι της γαλλικής PMU (γαλλικός ιππόδρομος, με τζίρο 9,5 δισ. ευρώ), δηλώνοντας ουσιαστικά «παρόντες» στη διεκδίκηση του ΟΔΙΕ. Βάσει των αποφάσεων του υπουργικού συμβουλίου της περασμένης Παρασκευής, θα προχωρήσουν, μεταξύ άλλων, η πώληση ποσοστού του ΟΤΕ εντός του έτους, η πώληση έως 31% της ΔΕΠΑ το 2011, η πώληση των ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΛΑΡΚΟ εφέτος, η διάθεση μετοχών έως 17% της ΔΕΗ το 2012 (με διατήρηση του δημόσιου ελέγχου και του μάνατζμεντ), καθώς και η πώληση ολόκληρης της συμμετοχής του Δημοσίου στον ΟΠΑΠ.

Όσοι έχουν ακόμα και στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας δεν θα πρέπει να έχουν απορίες για το μίγμα της οικονομικής πολιτικής. Η ανάγκη περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι επιτακτική. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα εξακολουθήσεις να γίνεται με τη υπερφορολόγηση ή με την μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Αν και το δίλημμα αυτό δεν είναι ούτε νεόφερτο ούτε ελληνικό προνόμιο εν τούτοις για την ελληνική οικονομία του σήμερα είναι πιεστικό. Η απάντηση θα πρέπει να δοθεί άμεσα καθώς τα χρονικά περιθώρια είναι πιεστικά . Η συνταγή της υπερφορολόγησης είναι γνωστή τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς τα αποτελέσματα. Ακόμα και εκείνοι που δεν είναι βαθείς γνώστες της ιστορίας γνωρίζουν τα αποτελέσματα που είχε η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική ήδη από το 19ο αιώνα όταν οι γάλλοι μονάρχες τις παραμονές της γαλλικής επανάστασης προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η γαλλική οικονομία χωρίς όμως να θίξουν τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πίσω από την προηγούμενη επισήμανση ο γράφων υπονοεί την προοπτική βίαιων συγκρούσεων που αποσταθεροποιήσουν το σύστημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι η υπερφορολόγηση σε μία κοινωνία που βρίσκεται στα όρια αντοχής της προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις τόσο στην οικονομική όσο και στην κοινωνική δομή της. Και αυτό ίσως μεσοπρόθεσμα θα έχει συνέπειες που ούτε και οι εισηγητές της πολιτικής αυτής θα ήθελαν να ζήσουν. ¨Άλλωστε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η υπερφορολόγηση πλήττει κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά και κοινωνικά μονάδες και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ανακατανομές του πλούτου υπέρ των ισχυρών. Ήδη μάλιστα τα φαινόμενα συγκέντρωσης στην ελληνική οικονομία πληθαίνουν ενώ ο δείκτης επιχειρηματικότητας πέφτει ενώ στην συντριπτική πλειοψηφία των κλάδων της ελληνικής οικονομίας ένα ποσοστό πάνω από το 70% της αγοράς μοιράζεται μεταξύ λιγοστών επιχειρήσεων που μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Σε τελευταία ανάλυση ακόμα και στους πολιτικούς εμπνευστές αυτής της πολιτικής κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αρεστό αλλά μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνο ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη τους. Αντίθετα , η πολιτική της μεγέθυνσης μπορεί από κάποιους να θεωρείται ως «ρομαντική» και ανεφάρμοστη αλλά σίγουρα είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την ισορροπία του συστήματος. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ΄20 τελικά ξεπεράσθηκε με την εφαρμογή επιτακτικής πολιτικής. Φυσικά από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας και πολλά έχουν αλλάξει. ¨Όμως τα διδάγματα αυτής της πολιτικής εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα. Ας δούμε τα αποτελέσματα αυτής μίας αυστηρής συσταλτικής οικονομικής πολιτικής στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μία λέξη μόνο αρκεί. ΤΡΑΓΙΚΑ για την πλειοψηφία των πολιτών.

Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκα στις Κυκλάδες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν οι τουρίστες και οι παραθεριστές. Δεν ήταν ούτε και οι τοπικοί επιχειρηματίες η δραστηριότητα των οποίων δεν διάφερε σε τίποτε από τους συναδέλφους σε οποιαδήποτε άλλο τουριστικό προορισμό της χώρας. ¨Όλα αυτά ήταν και προβλέψιμα και αναμενόμενα. Αυτό που δεν περίμενα να δω ήταν οι γραμμές στα βουνά. Οι χωματόδρομοι αυξάνονται χρόνο με το χρόνο με θεαματικούς προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για το τι τελικά εξυπηρετούν. Το πιο πιθανό είναι ότι αποτελούν το προάγγελο της οικοπεδοποίησης τεράστιων για τα δεδομένα ενός μικρού νησιού εκτάσεων. Με απλά λόγια η λέξη δρόμος είναι σχεδόν ταυτόσημος με την έννοια του οικοπέδου και αυτή με τη σειρά της με τη πώληση. Θα πουν ορισμένοι που βρίσκεται το πρόβλημα. Μήπως στο γεγονός ότι η αγορά ακινήτων μεγεθύνεται ή μήπως στο γεγονός ότι η προοπτική αξιοποίησης μεγάλων εκτάσεων θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να επιβιώσουν δημογραφικά αλλά και οικονομικά μικρά και μεγάλα νησιά τα οποία κινδυνεύουν από την δημογραφική συρρίκνωση. Το πρόβλημα βρίσκεται ότι η άκριτη και πολλές μικροκομματική διάθεση πόρων σε έργα χωρίς προγραμματισμό και κυρίως χωρίς σχεδιασμό δεν έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα παρά την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων που εξαντλούνται στις σχέσεις τοπικού άρχοντα με τοπικού ψηφοφόρου. Το αποτέλεσμα είναι ότι με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου οι χωματόδρομοι θα μετατραπούν σε δύσβατα μονοπάτια στα οποία θα χαθούν και τα κεφάλαια που επενδύθηκαν και κάθε προοπτική ανάπτυξης της συγκεκριμένης περιοχής. Και η προοπτική αυτή είναι όχι μόνο αδιέξοδη αλλά και ενίοτε επικίνδυνη αφού οι πόροι είναι περιορισμένοι και η κατασπατάληση τους είναι όχι απλώς πολυτέλεια αλλά έγκλημα οικονομικό, κοινωνικό και πολλές φορές και οικολογικό.

Του Παρατηρητή

Η ηλεκτρονική αυτή εφημερίδα περιορίζει  την αρθρογραφία της στην οικονομία και στην αγορά ακινήτων. Αυτό όμως που ζήσαμε χθες,  ήταν ο ορισμός του παραλογισμού. Σε μία χώρα που κινείται καθημερινά μεταξύ της ύφεσης και των φημών για χρεωκοπία , το να λέει ένα κυβερνητικός παράγοντας –και μάλιστα ο πρωθυπουργός - ότι αποφασίστηκαν μέτρα τα οποία όμως θα ανακοινωθούν μετά το Πάσχα δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε δεν έχει ιδέα για το τι θα κάνουν είτε ξέρει αλλά , φοβάται.

Οι δύο περιπτώσεις όμως έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Την αδιαφορία για τον απλό έλληνα .Η επιλογή του «ξέρω αλλά δεν σας λέω» δείχνει ότι πιστεύουν ότι μπορούν ατιμώρητα να λένε ότι θέλουν . Όταν , κάποιος για 15 ή 20 μέρες ζει στην αγωνία και στην ανασφάλεια δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει μέτρα προκειμένου να προστατευθεί από την προαναγγελθείσα απειλή; Πρόκειται για μία στοιχειώδη ανθρώπινη αντίδραση η οποία είναι όχι απλώς προβλέψιμη αλλά και θεμιτή. Παρόλα αυτά όμως , ο κ. πρωθυπουργός , πολιτικός προϊστάμενος του υπουργού Οικονομικών , αγνοεί  την ανθρώπινη φύση και τις αντιδράσεις της και υιοθετεί  μία στάση από την οποία δύο συμπεράσματα προκύπτουν:

-Είτε δεν ανακοινώνειτα μέτρα γιατί είναι τόσο επαχθή ώστε προεξοφλούν και μεταθέτουν τις αντιδράσεις του κόσμου

-Είτε φοβάται το ίδιο του το κόμμα και μεταθέτει την στιγμή της σύγκρουσης για όσο το δυνατόν αργότερα.

Το σημείο  της ομιλίας του ,  που ο κ. Παπανδρέου κάνει λόγο ότι θα προχωρήσει με «αυτούς που θέλουν να αλλάξει η χώρα» πως μπορεί να ερμηνευτεί; Μήπως ότι φοβάται τον λογαριασμό και απλώς δεν θέλει να τον στείλει τώρα; Σε κάθε περίπτωση , όλα δείχνουν ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά στην προοπτική άρνησης –λίγων ή πολλών-βουλευτών αλλά και στελεχών της συμπολίτευσης να συνταχθούν με τις προτάσεις του επικεφαλής τους. Λογικό, θα σκεφτείτε. Αυτό που πραγματικά επιθυμούν –κυρίως – οι βουλευτές και οι συνδικαλιστές είναι η επανεκλογή. Τρέμουν την προοπτική, της πολιτικής και συνδικαλιστικής, ανεργίας και του παροπλισμού. Οι επιλογές και οι κινήσεις τους υπαγορεύονται από αυτό το φόβο. Όταν μάλιστα αντιληφθούν ότι «κινδυνεύει το μεροκάματο» τότε  ο αρχηγός αναγκάζεται να κάνει δηλώσεις του στυλ «θα προχωρήσω με εκείνους….» . Η ιστορία το αποδεικνύει .. Η μία είδηση λοιπόν είναι ότι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, αναγνωρίζει ότι και μέσα στο κόμμα του πατέρα του , υπάρχουν κάποιοι-πολλοί ή λίγοι- που δεν θέλουν να περπατήσουν στο μονοπάτι που έχει αποφασίσει . Η άλλη είδηση είναι ότι επειδή αυτό το φοβάται «προσπαθεί να κερδίσει χρόνο» είτε για να «πείσει» τους διαφωνούντες είτε για να προετοιμάσει τις κινήσεις του.

Η δεύτερη χθεσινή είδηση είναι , ότι ακόμη και τώρα με την ύφεση αθροιστικά από το 2009 μέχρι το τέλος το 2011 να κινείται στα επίπεδα του 10% ο πρωθυπουργός αγνοεί το ρόλο της ανάπτυξης στην οικονομική πολιτική του. Φαίνεται ότι δεν έχει καταλάβει ότι , όλα αυτά για τα οποία μιλά εξαρτώνται και συναρτώνται από το ΑΕΠ. Δηλαδή από την αξία του προϊόντος που παράγει αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της. Όσο πιο μεγάλη είναι η αξία της παραγωγής τόσο θα μικραίνει το χρέος και το έλλειμμα. Όσους φόρους και αν βάλει, όσες περικοπές και αν επιβάλλει, αν δεν υπάρχει ανάπτυξη , το χρέος και το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μεγαλώνει ακόμα και αν σε απόλυτους αριθμούς μειώνεται . Τσιμουδιά χθες για την ανάπτυξη. Αλλά πως θα γίνει ανάπτυξη κύριε Παπανδρέου; Οι λύσεις είναι δεδομένες :με τους ξένους , που θα ζητήσουν αποικιακούς όρους , προκειμένου να επενδύσουν έστω και ένα ευρώ στην χώρα ή με τους κακόμοιρους έλληνες που κτίζουν , αγοράζουν, δημιουργούν επιχειρήσεις για να μπορείτε εσείς να τους λέτε στην συνέχεια ότι τα «φάγαμε μαζί».

Επειδή κύριε Παπανδρέου , δεν τα έχετε καλά με τα βιβλία και για να μη ψάξετε πολύ στείλετε στην Εθνική Βιβλιοθήκη ένα άνθρωπο σας. Ζητήστε τις εφημερίδες του 1932 . Τότε που η περίφημη POWER αντιμετώπιζε την χώρα ως αποικία-μπανανία της εποχής εκείνης. Διαβάστε την αρθρογραφία για την μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στα μέσα μεταφοράς. Διαβάστε, τα άρθρα της εποχής εκείνης όχι μόνο των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων της εποχής αλλά και του συμπολιτευόμενου «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ» και τότε θα καταλάβετε δύο πράγματα: -ότι αυτά που λέτε είναι ξαναειπωμένα -ότι το τέλος της ιστορίας είναι προδιαγεγραμμένο. Τουλάχιστον , τα πρώτα σαράντα χρόνια του 20ου αιώνα πέρασαν προσπαθώντας οι κυβερνήσεις της εποχής να πείσουν τους ξένους κεφαλαιούχους να επενδύσουν. Κάποιοι από αυτούς επένδυσαν αλλά με όρους που επέβαλλαν και οι οποίοι ήταν στο σύνολο τους αποικιοκρατικοί . Και έτσι τα υπόλοιπα χρόνια πέρασαν με τους έλληνες να προσπαθούν σκληρά για να απαλλαγούν από την ΟΥΛΕΝ, την POWER και τους άλλους ξένους επενδυτές. Ξέρετε κύριε Παπανδρέου πιο είναι το ωραίο της ιστορίας; Πολλοί από αυτούς που φώναζαν για την απομάκρυνση των ξένων αποικιοκρατών είχαν στηρίξει τις συμβάσεις συνεργασίας εκπροσωπώντας το ελληνικό Δημόσιο ως υπουργοί ή ως βουλευτές κυρώνοντας τις σχετικές συμβάσεις. Και δεν χρειάζεται να πάτε μακριά κύριε πρωθυπουργέ για να τα μάθετε αυτά . Ρωτήστε τους τοίχους του σπιτιού σας αυτοί τα έχουν «ζήσει». Σε κάθε περίπτωση μπορούμε να σας στείλουμε το άρθρο μίας μεγάλης εφημερίδας της εποχής εκείνης ,«Νέα Πρωία» το όνομα της , όπου κατήγγειλε στελέχη της τότε κυβέρνησης των Φιλελευθέρων, ότι είχαν προσυμφωνήσει και προετοιμάσει τις συμφωνίες με τους ξένους κεφαλαιούχους και μάλιστα έγραφε ότι επωφελήθηκαν . Και γνωρίζετε την συνέχει κύριε πρωθυπουργέ; Η Κυβέρνηση Βενιζέλου αδυνατώντας να αντιμετωπίσει την εσωκομματική αντιπολίτευση έπεσε και την θέση της πήρε το ΛΑΙΚΟ κόμμα. Το οποίο φυσικά με την σειρά του όχι μόνο δεν έκανε τίποτε από όσα έλεγε αλλά προκάλεσε ένα πρωτοφανές πολιτικό αδιέξοδο. Η αριστερά εκείνη την εποχή όπως και τώρα , περιορίζονταν σε ένα καταγγελτικό λόγο χωρίς καμία πρακτική αξία αφού όλοι οι αφορισμοί είναι η ταφόπετρα του διαλόγου και της Δημοκρατίας.

Τώρα όπως και τότε, η χώρα βρίσκεται στο ίδιο οικονομικό αδιέξοδο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε πολιτικό και κοινωνικό χάος. Τα πολιτικά κόμματα , στην πραγματικότητα έχουν αποδυθεί σε μία κούρσα αφορισμών και μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Ο πολιτικό διάλογος έχει μετατραπεί σε άναρθρες κραυγές που δεν βοηθούν στο να ξεπεράσει η χώρα την κρίση. Οι διανοούμενοι , από την πλευρά τους –αυτοί που αυτοχαρακτηρίζονται ως διανοούμενοι- εξαντλούν την παρέμβαση τους σε μονολόγους , τσιτάτα και κείμενα αρχαίων ελλήνων και ρωμαίων ρητόρων πχ Κικέρων . Και όλα αυτά την στιγμή που 750.000 άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά, περισσότεροι από 40.000 είναι άστεγοι και εκατοντάδες άλλοι κινδυνεύουν να χάσουν σπίτι και δουλειά.