Απο μία πρώτη ματιά θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι κτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ή στις αρχές του 20ου. Παρόλα αυτά είναι το πιό "σύγχρονο" νεοκλασσικό αφού η ηλικία του δεν ξεπερνά τα 51 χρόνια. Πρόκειται για ένα κτίριο στην καρδιά της Αθήνας που απομπροστά του έχουν περασει εκατομμύρια άνθρωποι αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν την ταυτότητα του. Πρόκειται για το μέγαρο της Αρχαιολογικής Εταιρείας στη γωνία των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου που οικοδομήθηκε το 1958, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Ιωάννη Αντωνιάδη (αντικαθιστώντας το παλαιότερο νεοκλασικό κτίριο της Εταιρείας, κτισμένο στις αρχές του 20ού αιώνα, σε σχέδια του Ιωάννη Αξελού). Ο Ιωάννης Αντωνιάδης είχε επιλέξει για το νέο κτίριο μια κλασικίζουσα μεν αλλά λιτή μορφή, ενώ όμως είχε αρχίσει ήδη η κατασκευή του έργου, το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας επέβαλε την προσθήκη πρόσθετων "αρχαιοπρεπών" στοιχείων, όπως παραστάδες με επίκρανα, γεισίποδες κ.τ.λ.

Ένα απο τα αποτελέσματα της υποβάθμισης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας είναι ότι ουσιαστικά οδηγούνται σε απαξίωση σημαντικά κτίρια σταθμοί στην ιστορία της πόλης. Για παράδειγμα στην πλατεία Κουμουνδούρου υπάρχει ένα κτίριο στολίδι. Πρόκειται για το διώροφο νεοκλασικό κτίριο που δεσπόζει στο άκρο της πλατείας Ελευθερίας (γνωστότερης ως πλατείας Κουμουνδούρου) προς την οδό Πειραιώς, το οποίο οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1872-1874, με κληροδότημα του ομογενούς Ι. Κοντογιαννάκη, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκου (1810-1878). Καθώς στόχος ήταν  η στέγαση του Δημοτικού Βρεφοκομείου της πρωτεύουσας, ο μελετητής (με σχέδια του οποίου οικοδομήθηκε την ίδια εποχή και το δημαρχιακό μέγαρο), επιχείρησε με την τοξωτή στοά της πρόσοψης, να διασκεδάσει κάπως την μονοτονία του αυστηρού κλασικιστικού ρυθμού. Η ανάπτυξη του πολύβοου και ρυπογόνου κέντρου της πόλης κατά τη μεταπολεμική περίοδο (αλλά και η συνολικότερη αναθεώρηση του θεσμού του βρεφοκομείου), οδήγησε στην παύση της λειτουργίας του. Ανακαινισμένο από το 1982, στεγάζει πλέον τη Δημοτική Πινακοθήκη.

Ένα απο τα αποτελέσματα της υποβάθμισης του ιστορικού κέντρου της Αθήνας είναι ότι ουσιαστικά οδηγούνται σε απαξίωση σημαντικά κτίρια σταθμοί στην ιστορία της πόλης. Για παράδειγμα στην πλατεία Κουμουνδούρου υπάρχει ένα κτίριο στολίδι. Πρόκειται για το διώροφο νεοκλασικό κτίριο που δεσπόζει στο άκρο της πλατείας Ελευθερίας (γνωστότερης ως πλατείας Κουμουνδούρου) προς την οδό Πειραιώς, το οποίο οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1872-1874, με κληροδότημα του ομογενούς Ι. Κοντογιαννάκη, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκου (1810-1878). Καθώς στόχος ήταν  η στέγαση του Δημοτικού Βρεφοκομείου της πρωτεύουσας, ο μελετητής (με σχέδια του οποίου οικοδομήθηκε την ίδια εποχή και το δημαρχιακό μέγαρο), επιχείρησε με την τοξωτή στοά της πρόσοψης, να διασκεδάσει κάπως την μονοτονία του αυστηρού κλασικιστικού ρυθμού. Η ανάπτυξη του πολύβοου και ρυπογόνου κέντρου της πόλης κατά τη μεταπολεμική περίοδο (αλλά και η συνολικότερη αναθεώρηση του θεσμού του βρεφοκομείου), οδήγησε στην παύση της λειτουργίας του. Ανακαινισμένο από το 1982, στεγάζει πλέον τη Δημοτική Πινακοθήκη.

Αν νομίζετε ότι η σκέψη της αγοράς ενός ακινήτου με σκοπό την είσπραξη ενοικιών είναι σημερινή έχετε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Το σημερινό κτήριο στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Ακαδημίας είναι μία ζωντανή απόδειξη ότι πολλοί επιχειρηματίες στα τέλη του 19ου αιώνα σκέπτονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.Το μέγαρο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 7, οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1893-1895, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αναστάσιου Μεταξά  Αρχικά ανήκε στον εγκατεστημένο στην Ελλάδα Βρετανό επιχειρηματία Κάρολο Μέρλιν (Charles Louis William Merlin, δισέγγονο του Γάλλου επαναστάτη Merlin de Douai), ο οποίος το έκτισε με σκοπό να το νοικιάσει στη Γαλλική Πρεσβεία, η οποία και στεγάστηκε πράγματι εκεί από το 1896. Το κτίριο αγοράστηκε τελικώς από το Γαλλικό δημόσιο το 1914 και φέρει έκτοτε την ονομασία Hotel Merlin de Douai, προς τιμήν του Γάλλου προγόνου του αρχικού ιδιοκτήτη. Επισκευάστηκε επανειλημμένα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, το 1930, το 1985-1986 και ιδίως μεταξύ των ετών 1993-1995, οπότε και ανακαινίστηκαν πλήρως οι προσόψεις και το εσωτερικό του, υπό την επίβλεψη του Γάλλου διακοσμητή Christian Duval.