"Μπάζει νερά" η ρύθμιση για τα αυθαίρετα

Στον "αέρα" για μία ακόμη φορά και η νέα ρύθμιση για τα αυθαίρετα καθώς κύκλοι προσκείμενοι στο Συμβούλιο της Επικρατείας επισημαίνουν πως υπάρχουν «παράθυρα» για να κριθεί αντισυνταγματικός, σε περίπτωση προσφυγής. Οι ενστάσεις, από πλευράς του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έρχονται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, αναφέρονται σε δύο βασικές περιπτώσεις, στις οποίες ο νέος νόμος: α) δεν αντιμετωπίζει την έκαστη αυθαίρετη δόμηση ξεχωριστά, λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και το κατά πόσο επιβαρύνει το περιβάλλον, καθώς εξαιρεί μαζικά ή νομιμοποιεί της κατεδαφίσεως την πλειοψηφία των αυθαιρέτων που έχουν ανεγερθεί μετά το 1983 και β) στη ρύθμιση που αφορά στη δυνατότητα τακτοποίησης υπερβάσεων στη δομημένη επιφάνεια, σε ποσοστό έως και 40%, της προβλεπόμενης, καθώς κύκλοι του Συμβουλίου της Επικρατείας θεωρούν το ποσοστό αυτό υπερβολικά μεγάλο. Με βάση το Σύνταγμα του 1975, ο νόμος Τρίτση (ο 1337/83) αποτελεί την κόκκινη γραμμή για την αυθαίρετη δόμηση, αφού ήταν ο πρώτος και ο μόνος νόμος στον οποίο δόθηκε η δυνατότητα μαζικής αντιμετώπισης των αυθαιρέτων. Με την Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής να επισημαίνει κατά την κατάθεση του νομοσχεδίου ότι «οριστική εξαίρεση αυθαιρέτου από την κατεδάφιση επιτρέπεται κατά τρόπο συνταγματικώς ανεκτό, κατ' αρχήν μόνο για τα παλαιά αυθαίρετα, δηλαδή όσα ανεγέρθηκαν μέχρι την 31-1-1983, ημερομηνία που ορίσθηκε από τον ν. 1337/1983. Τα μεταγενεστέρως ανεγερθέντα αυθαίρετα κτίσματα δεν επιτρέπεται, κατά κανόνα, να εξαιρούνται της κατεδάφισης», διαχωρίζοντας μόνο «ήσσονος σημασίας παραβάσεις». Ενώ για τα εκτός σχεδίου αυθαίρετα επισημαίνει: «Η οριστική εξαίρεση από την κατεδάφιση είναι επιτρεπτή μόνο εάν προηγηθεί ένταξη της περιοχής αυτής σε πολεοδομικό σχέδιο, διότι διαφορετικά το αποτέλεσμα θα ήταν η γενικευμένη νομιμοποίηση αυθαιρέτων». Πάντως, από την πλευρά του το υπουργείο Περιβάλλοντος υποστηρίζει ότι με τον νέο νόμο κάθε αυθαίρετο κρίνεται ξεχωριστά και, μάλιστα, στον έλεγχο της δήλωσης από ελεγκτή μηχανικό, μέσω της ταυτότητας του κτιρίου, ενώ σε κάποιο σχετικό βάθος χρόνου κρίνεται και στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πολεοδομικού και χωροταξικού σχεδιασμού.