Απόψε αυτοσχεδιάζουμε ....

Σε λιγότερο απο 70 ημέρες η Κυβέρνηση κλείνει ένα χρόνο ζωής και της απομένουν τρία μέχρι την συνταγματικά καθορισμένη λήξη της θητείας της. Αν επιχειρήσει κανείς ένα απολογισμό αυτού του χρόνου το μόνο που μπορεί να κρατήσει είναι ένα στυφό αδιευκρίνιστο συναίσθημα που κινείται μεταξύ απογοήτευσης . έκπληξης και απορίας. Το περίφημο "λεφτα έχουμε" για να στηρίξουμε την αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας κατέληξε στο να υποστούν απώλειες άνω του 30% το ένα τρίτο των ελλήνων. Το πρόγραμμα των εκατό ημερών έχει παραταθεί μέχρι τον Ιούλιο και βλέπουμε.. καθώς καθημερινά όλοι οι έλληνες διαπιστώνουν την πραγματική έννοια του "απόψε αυτοσχεδιάζουμε". Οι κορώνες για το εθνικό φιλότιμο πέρυσι το καλοκαίρι, λησμονήθηκαν μπροστά στις επιταγές της τροϊκάς.

Απο που να αρχίσει και απο που να τελειωσει κανείς . Κάθε φορά που λέμε "δοξα τω Θεω" την επόμενη στιγμή αρχίζουμε το "βοήθα παναγιά μου για να μη έλθουν τα ακόμα χειρότερα". Μέσα στο Ιούλιο, λοιπόν άρχισαν οι διαροές περί νέου φθινοπωρινού πακέττου μέτρων . Και δεν έφτανε αυτό ήλθε και η απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων για να θυμίσει ότι τελικά χάθηκε και αυτή η "παραδοσιακή αξία" η οποία στην πολιτική ορολογία είχε το κωδικό :"μπάνια του λαού". Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτός ο λαός καλείται για δεύτερη φορά απο το 2004 να διαχειριστεί τον εμπαιγμό που υφιάσταται απο την ηγεσία του.

Έτσι απο τα "σεμνά και ταπεινα" και την "επανίδρυση του κράτους" βρέθηκε αντιμέτωπος με την πιό ανάλγητη διάψευση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει οι προεκλογικές εξαγγελίες του Οκτωμβρίου. Απο που να αρχίσει και απο που να τελειώσει κανείς: απο τα δάνεια που θα χαριστούν, απο τις πραγματικές αυξήσεις των μισθών, απο τις κατηγορηματικές διαψεύσεις για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης , απο την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων , απο...

Δυστυχώς αυτό που γίνεται φανερό πλέον δεν είναι μόνο η διγλωσία του κυβερνώντος κόμματος . Αυτή η διγλωσία ανάδειξε την αδυναμία όλων των κομμάτων να αρθώσουν ένα αξιόπιστο και ρεαλιστικό λόγο εξόδου απο την κρίση την οποία όλοι την χρησιμοποιούν ως άλλοθι νομιμοποίησης τουδικού τους πολιτικού ρόλου. Ίσως είναι η πρώτη φορά που αυτή η αδυναμία είναι τόσο φανερή και η ανάγκη ύπαρξης της τόσο αναγκαία . Αντ ΄αυτού οι μεν βρίσκουν άλλοθι στους λόγους των δε και έτσι στήνεται ένα γαϊτανάκι ενός κούφιου πολιτικού λόγου με μοναδικά θύματα την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.