Τις τελευταίες μέρες επανέρχεται το θέμα της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Σίγουρα πρόκειται για μία κίνηση επιβεβλημένη αλλά το ζητούμενο είναι απο που θα ξεκινήσεςι κανείς και ποιός θα πρέπει να είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός για το εγχείρημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το δημόσιο και οι ελεγχόμενοι φορείς δεν γνωρίζουν την περιουσία τους. Κοντολογίς δεν ξέρουν ούτε πόση είναι , ούτε τι αφορά ούτε την νομική κατάσταση του κάθε ακινήτου ξεχωριστά. Κατα καιρούς είχαν γίνει κάποιες προσπάθειες καταγραφής αλλά οι περισσότερες έπεσαν στο κενό. Το δεύτερο στοιχείο είναι η πανσπερμία της δημόσιας περιουσίας. Κάθε υπουργείο ή κάθε εποπτευόμενος οργανισμός μπορεί να έχει ακίνητη περιουσία αμύθητης αξίας και να αρνείται να την εισφέρει σε ένα κοινό "σακούλι" προς διαχείριση και αξιοποίηση. Οι αιτίες πολλές και θεωρώ ότι η σημαντικότερη είναι η αίσθηση του φέουδου που κρύβει ο κάθε διευθύνων
Ένα ακόμα στοιχείο είναι ότι και αυτή η εξαιρετικά περιορισμένη ακίνητη περιουσία που αξιοποιείται προσφέρει αποδόσεις ψίχουλα. Κλασική περίπτωση το κτίριο της Σωκράτους. Ένας έμπειρος διαχειριστής ακίνητης περιουσίας θα καταλάβαινε ότι το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει ακίνητη περιουσία.Η πραγματική πρόκληση είναι να γεφυρωθούν αντιθέσεις να γίνει σύγκλιση συμφερόντων και να ξεκινήσουν απο τα εύκολα πριν πάνε σε φιλόφοξους στόχους που τις περισσότερες φορές στο μόνο που χρησιμεύουν είναι στους προεκλογικούς λόγους.