Διάβασα χθές το βράδυ πολλές φορές τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού για τη μείωση των ελλειμμάτων γιατί ήθελα να καταλάβω αν οι μέρες που απομένουν μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των 100 θα αναδείξουν μία πολιτική που θα βασίζεται στο μίγμα "γνώση,προσαρμοστικότητα ,φαντασία". Η αλήθεια είναι ότι αυτό που διαπίστωσα είναι ότι για μία ακόμα φορά ακολουθήθηκε η "πεπατημένη". Ασχολούμαι κοντά τριάντα χρόνια με την οικονομία και θυμάμαι πολύ καλά όχι μόνο τα μέτρα που έχουν εξαγγείλει κατά καιρούς όσοι κυβέρνησαν αυτό το τόπο αλλά και την αποτελεσματικότητα τους. Δυστυχώς , σε αυτά τα τριάντα χρόνια η οικονομική πολιτική ήταν διαφορετικές εκδοχές του ίδιου σεναρίου. Και οι επιλογές για περιστολή των δαπανών και το φορολογικό πλαίσιο ουσιαστικά κινούνταν στα ίδια μοτίβα με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο . Ενδόμυχα περίμενα και ήλπιζα ότι αυτή τη φορά θα καταλάβαιναν ότι τα ελλείμματα είναι άμέσα συνδεδεμένα με την οικονομική δραστηριότητα. Με άλλα λόγια , θα καταλάβαιναν ότι το ρήμα εισπράτω είναι σαν το τανγκό . Χρειάζεται δύο για να πάρει υπόσταση. Αν ο ένας ,δηλαδή το Δημόσιο , εισπράττει και ο άλλος ,δηλαδή ο ιδιώτης , πληρώνει χωρίς να εισπράττει τότε το οικονομικό αδιέξοδο είναι δεδομένο αφού το κόστος ευκαιρίας αυτού που ληρώνει σε λίγο καιρό θα τείνει να γίνει μηδενικό . Και τότε το πρόβλημα θα μετατραπεί σε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ...