Ο αργός θάνατος

Μπορεί να φαίνεται ότι πρόκειται για δύο γεγονότα ασύνδετα μεταξύ τους και όμως δεν είναι! Χθες η Τράπεζα της Ελλάδος έκανε γνωστό ότι οι συνθήκες χρηματοδότησης της οικονομίας είναι ΤΡΑΓΙΚΕΣ. Οι τράπεζες έχουν σταματήσει να χρηματοδοτούν επιχειρήσεις και ιδιώτες οι οποίοι ουσιαστικά έχουν προχωρήσει σε ένα πρωτοφανές για τα ελληνική δεδομένα περιορισμό λειτουργικού κόστους και έχουν «παγώσει» κάθε σκέψη για επενδύσεις. Χθες, φούντωσε η συζήτηση για την περικοπή των αποδοχών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα με την κατάργηση του κατώτατου μισθού και του 13ου και 14ου μισθού.

Με δεδομένης της αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης , της παρακράτησης και των διάφορων άλλων εμμέσων επιβαρύνσεων ουσιαστικά μιλάμε για συρρίκνωση των ετήσιων απολαβών πάνω από 20%. Και εκεί αναδύεται το ερώτημα: Όταν οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να δανειστούν πως μπορεί να επενδύσουν σε σπίτια , γραφεία και καταστήματα; Όταν οι ιδιώτες δεν μπορούν ούτε να κάνουν αποταμίευση ούτε και να δανειστού από πού θα βρουν τα λεφτά για να αγοράσουν ένα σπίτι , ένα οικόπεδο ή ακόμα να επενδύσουν για να εισπράττουν ένα ενοίκιο για να συμπληρώνουν την ώρα της σύνταξης το ισχνό εισόδημα τους; Για να το πούμε απλά όλοι αυτοί οι «σπουδαίοι τεχνοκράτες και πολιτικοί» οδηγούν την οικονομία και την αγορά ακινήτων σε ένα αργό αλλά και επώδυνο θάνατο. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσεις στο ΜΙΤ για να καταλάβεις ότι αν δεν υπάρχουν λεφτά δεν κινείται τίποτε και αυτή η νεκρική ακαμψία παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Εκτός και αν στόχος είναι η ΑΠΟΓΝΩΣΗ.

Κάποιοι στην Ελλάδα πιστεύουν ότι η απόγνωση θα γίνει το εφαλτήριο για την ανάκαμψη. Θεωρητικά αυτό είναι σωστό. Όταν οι αξίες παύουν να υφίστανται πάντα υπάρχουν εκείνοι που έχουν την δυνατότητα να επωφεληθούν. Το μοντέλο αυτό που συναντάται ήδη σε πολλές «δημοκρατίες» της Κεντρικής Αμερικής , και έχει εφαρμοστεί στην Λατινική Αμερική έχει οδηγήσει στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Παράλληλα όμως έχει πυροδοτήσει πολιτικές αλλαγές οι οποίες ήταν αδιανόητες με τα δεδομένα των δεκαετιών του ΄70, του ΄80 και του ΄90. Όλες οι ενδείξεις που υπάρχουν οδηγούν στο συμπέρασμα , ότι η οικονομική πολιτική που αποφάσισαν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα -αρχικά- και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο –στη συνέχεια-και η οποία συνίσταται στην με κάθε κόστος δημοσιονομική εξυγίανση θα έχει αρχικά ως θύματα τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης αλλά στο τέλος της ημέρας θα συμπαρασύρει όχι μόνο τους εμπνευστές της αλλά και εκείνους που είναι εντεταλμένοι να την υλοποιούν. Αυτό διδάσκει η ιστορία η οποία ποτέ δεν έχει διαψευστεί.