Στο χθεσινό σημείωμα έγινε σαφής μνεία για την παρανοϊκή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Ένα ακόμα σύμπτωμα της κατάστασης αυτή είναι η στάση που έχουν κρατήσει προεκλογικά τα δύο μεγάλα κόμματα που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου απο την μεταπολίτευση μεχρί σήμερα. Έτσι λοιπόν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και κυβέρνηση του τόπου έως την 4η Οκτωβρίου βάσισε την προεκλογική της καμπάνια στην ανάγκη λήψης σοβαρών οικονομικών μέτρων προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση . Μάλιστα , τόσο η ηγετική κυβερνητική ομάδα στην οποία συμμετείχαν οι δύο  απο τους τρείς  σημερινούς υποψήφιους αρχηγούς υποστήριζαν με έμφαση την ανάγκη φορολογικών μέτρων και παρεμβάσεων σε διαθρωτικούς τομείς της οικονομίας. Απο την πλευρά της η τότε αξιωματική αντιπολίτευση και σημερινή Κυβέρνηση  υποστήριζε ότι δεν χρειάζονται πρόσφατα μέτρα παρά μόνο η κινητοποίηση του μηχανισμού και παρεμβάσει που θα έδιναν την απαραίτητη αναπτυξιακή ώθηση στην ελληνική οικονομία. Σήμερα, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Η μέχρι πρότινος αξιωματική αντιπολίτευση και σημερινή Κυβέρνηση επιβάλλει φόρους, αυξάνει ήδη υφιατάμενους και ανοίγει καυτούς φακέλους όπως για παράδειγμα το ασφαλιστικό. Αν απο την πλευρά του ο (η) νέος αρχηγός της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης και της χθεσινής Κυβέρνησης επικεντρώσει την αντιπολιτευτική του πολιτική στο να στηλιτεύει τα μέτρα τότε θα έχουμε το πιό παρανοϊκό σκηνικό που οι θεατρόφιλοι θα έδιναν χωρίς ιδιαίτερο προχληματισμό τον χαρακτηρισμό  του θεάτρου του παραλόγου. Αν απο την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση μείνει σταθερή στις προεκλογικές της θέσεις τότε η Κυβέρνηση θα έχει στην κυριολεξία λυμμένα τα χέρια (άσχετα απο το αν αυτή ακολούθησε άλλη ρότα απο εκείνη των προεκλογικών της ξαγγελιών).
Ε λοιπόν αν αυτό δεν είναι σχιζοφρένεια πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί;

ΥΓ : Τι είπατε εμπαιγμός;