Η ευθύνη για την αγορά ακινήτων έχει ονοματεπώνυμο

Τελικά φαίνεται ότι απο τον Σεπτέμβριο ξεκινά η πιο δύσκολη περίοδος για την ελληνική οικονομία των τελευταίων 50 χρόνων. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κλάδος της ελληνικής οικονομίας που να δείχνει σημάδια δυναμισμού. Το εμπόριο κινείται στην κόψη του ξυραφιού καθώς πάνω απο 50.000 επιχειρήσεις κινούνται στα όρια της επιβίωσης. Η οικοδομή φαίνεται ότι θα είναι 15% χαμηλότερα σε σύγκριση με το 2009 και τουλάχιστον 1.000 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του κλάδου θα έχουν κλείσει στην διάρκεια του χρόνου. Η καθήλωση των δημόσιων επενδύσεων φαίνεται ότι οδηγεί σε ανάλογη πορεία και πολλές εργοληπτικές επιχειρήσεις. Οι συναλλαγές στην αγορά ακινήτων στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μειωμένες 10% σε σύγκριση με το 2009 δηλαδή η σωρευτική πτώση απο το 2008 θα υπερβεί το 65%. Η ανεργία μέχρι τέλος του χρόνου θα κινθεί μεταξύ 15-20% προκαλώντας κλονισμό σε μία σειρά άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων και κυρίως στη ζήτηση για κατοικία. Μπορεί , κάποιοι οικονομολόγοι να βλέπουν πιο ήπια την ύφεση σε σύγκριση με αυτή που ανέμεναν αλλά η αλήθεια είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται -ή θα βρεθούν - σε αδιέξοδο. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική οικονομία τους τελευταίους 10 μήνες βαδίζει χωρίς πρόγραμμα και κυρίως χωρίς όραμα. Και αυτό είναι ο χειρότερος οδηγός για όλους, αφού όταν οι πολίτες μίάς χώρας κινούνται σε περιβάλλον ανασφάλειας η μοναδική -απόλυτα φυσιολογική-αντίδραση- είναι η εξασφάλιση. Για αυτό , μειώνονται οι καταθέσεις και οι εισαγωγές. Σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας λοιπόν η αγορά ακινήτων, μπορεί να δημιουργεί ευκαιρίες για λίγους κερδοσκόπους και καιροσκόπους αλλά στην πραγματικότητα οδηγείται σε περιθωριοποίση διαρκείας καθώς το ζητούμενο για την μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων δεν είναι το κεραμίδι αλλά η "μάχη της επιβίωσης". Και αυτή η μάχη έχει πολλά πρόσωπα . Απο το να εξασφαλίσει κανείς την δουλειά του μέχρι να εξασφαλίσει τα χρήματα του σουπερ μάρκετ. Η χθεσινή παρέμβαση των βιομηχάνων αυτό το νόημα είχε καθώς -ανεξαρτητα απο το αν συμφωνεί η διαφωνεί κανείς μαζί τους-αυτό που θα πρέπει να τους αναγνωρίσει είναι ο οικονομικός τους ρεαλισμός. Φαίνεται ότι μετά απο 10 μήνες διαπίστωσαν και αυτοι το αυτονόητο: "χωρίς καταναλωτές δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε και οι ίδιοι". Δυστυχώς , αυτό που διαπιστώνουν οι βιομήχανοι , οι άνεργοι, οι έμποροι και οι κατασκευαστές δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό απο τους εγκέφαλους του υπουργείου Οικονομικών οι οποίοι αφού επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της αφαίμαξης και της φορολογικής τρομοκρατίας αναρωτιούνται γιατί δεν τρέχουν τα έσοδα και κάνουν την μία μετά την άλλη τις συσκέψεις. Ότι και να κάνουν δεν πρόκειται να τρέξουν τα έσοδα για ένα και μοναδικό λόγο: γιατί η αγορά είτε δεν έχει χρήματα είτε γιατί έχει άλλες προτεραιότητες. Ακόμα και οι απειλές για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς ακινήτων το μόνο που θα φέρει είναι να φύγουν ακόμα μακρύτερα οι έλληνες απο την ακίνητη περιουσία. Και τότε; απο που θα μαζέψουν φόρους; Μήπως απο εκείνους που εδώ και έξη μήνες συντηρούν την αγορά κατοικίας του Λονδίνου; ή άντε και τα παίρνουντα ακίνητα, τι θα κάνει το δημόσιο, μεσιτικό γραφείο; Και σε τελευταία ανάλυση το Δημόσιο έχει αποδεικτεί ανίκανο να διαχειριστεί και να περιφρουρήσει την δική του ακίνητη περιουσία που ρημάζει. Και πραγματικά αναρωτιέται κανείς : Που είναι οι χιλιάδες θέσεις εργασίας της "πράσινης ανάπτυξης"; που είναι οι αναπτυξιακές πολιτικές που θα εφαρμόζονταν ώστε να διασφαλιστεί το δικαίωμα στην εργασία και στην ιδιοκτησία; που είναι οι εξαγγελίες για το δίκτυ κοινωνινικής προστασίας; Πουθενά. Αποδείκτηκαν λόγια του αέρα ή ιδεοληψίες κάποιων λίγων που κατάφεραν να πείσουν τους πολλούς. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί αυτοί που χαράζουν την πολιτική να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο που οδηγούν την ελληνική κοινωνία με την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται. Σίγουρα , οι εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου για τον ανασχηματισμό δεν είναι σημάδι ότι η Κυβέρνηση του και ο ίδιος έχουν καταλάβει τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Τέτοιες προσεγγίσεις το μόνο που δείχνουν είναι ότι, οι κρατούντες δεν έχουν κατανοήσει ότι σήμερα ο απλός έλληνας δεν πιστεύει ότι αν στην θέση του κ. Παπακωνσταντίνου βρεθεί ο κ. Φαφουδόπουλός θα λυθεί το πρόβλημα του. Αυτό που περιμένουν είναι απτές και απλές πράξεις για να αλλάξει το ζοφερό κλίμα που έχει φωλιάσει στην οικονομία. Περιμένουν ενίσχυση της οικοδομής . Περιμένουν κίνητρα για να ενισχυθεί η ζήτηση για κατοικία. Περιμένουν δημόσιες επενδύσεις που θα δώσουν δουλειά σε κατασκευαστικές. Περιμένουν προωθητικές ενέργειες στην αγορά εξοχικής κατοικίας. Περιμένουν πολιτικές για το εμπόριο ώστε να περισωθεί η περιουσία των εμπόρων και των ιδιοκτητών. Περιμένουν κίνητρα για την σύσταση νέων εταιρών ώστε να μη μένουν κενά χιλιάδες γραφεία. Αυτά τα απλά που μπορείνα τα δεί ακόμα και ένα απλός άνθρωπος χωρίς τις περγαμηνές των εισαγόμενων συμβούλων που έκαναν την ελληνική οικονομία πειραματόζωο επιχειρώντας να φέρουν το μοντέλο της Λατινικής Αμερικής στην Ελλάδα. Ισως να πιστεύουν ότι οι ευρωπαίοι έλλληνες της μεσαίας τάξης δεν θα σηκωθούν απο τους καναπέδες τους, αλλά η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα θα τους διαψεύσει