Για τους παλιότερους αλλά και για αρκετούς πιο νέους "η Ελλάδα στο ΔΝΤ"  θα αντιμετωπίζονταν πριν λίγα χρόνια ως κακόγουστο αστείο. Διαβάζοντας όμως τα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων εφημερίδων αισθάνεσαι ότι αυτή η φράση αντιμετωπίζεται σχεδόν ως μία δεδομένη κατάσταση. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το σύνολο σχεδόν των εφημερίδων αναφέρονται σε αυτή την προοπτική. Ακόμα και εφημερίδες που δεν έχουν επιλέξει ως κεντρικό τους θέμα το ΔΝΤ αφιερώνουν σε αυτό,χώρο  στην πρώτη τους σελίδα.Το δυσάρεστο είναι ότι η σχετική αρθρογραφία δεν αναφέρεται ούτε στη λατινική διάσταση των επιλογών του οργανισμού αυτού αλλά ούτε και στις επιπτώσεις που έχει η εφαρμογή τους  στην πολιτική και κοινωνική συνοχή των χωρών αυτών.Αντίθετα η αρθρογραφία περιορίζεται είτε στο να απαριθμεί   τα οικονομικά δεινά που προκαλούνται  είτε στις διαπραγματεύσεις για την κοινοτική αρωγή. Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι κανείς δεν λέει με το πιο ξεκάθαρο τρόπο που μπορεί να βρεί ότι στην Λατινική Αμερική οι πολιτικές αυτές ήταν άμεσα συνδεδεμένες με το δόγμα των ΗΠΑ για το ρόλο τους στην αμερικάνικη ήπειρο. Επίσης κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι όπου και αν πήγε ο περίφημος αυτός οργανισμός παρέσυρε στο διάβα του όχι μόνο  κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης αλλά και αυτή ακόμα την έννοια της ελύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού μέσω της οικονομικής συγκέντρωσης που μεγένθυνθηκε απο τις πολιτικές του . Και το πιό σημαντικό είναι ότι σε όλες αυτές τις χώρες οι άνθρωποι προτιμούν να μη θυμώνται τους κυβερνήτες εκείνους που τους οδήγησαν στην "στοργική αγκαλιά " του ΔΝΤ.

Κρίσιμες για τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία είναι οι περιφερειακές εκλογές που γίνονται στις 9 Μαΐου στο πολυπληθέστερο ομόσπονδο κρατίδιο της χώρας, τη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία.

Απεργιακές κινητοποιήσεις έχει εξαγγείλει για τις 20 έως 22 Μαρτίου το ιπτάμενο προσωπικό της British Airways (BA) και στη διάρκειά τους θα εξυπηρετηθεί μόνο το 60% των επιβατών της

Για πολλούς στο εξωτερικό το ελληνικό ζήτημα είναι μία υπόθεση κακοδιαχείρισης και δημοσιονομικής αναρχίας που η κρίση του χρέους λειτούργησε ως νέμεσις. Για κάποιους λιγότερους η υπόθεση της Ελλάδος δεν είναι τίποτε άλλο παρά το τελευταίο ανάχωμα πριν το πρόβλημα επεκταθεί σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Για κάποιους ακόμα λιγότερους είναι ένα ζήτημα που το πραγματικό διακύδευμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ίδια η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν περίμενε ότι το ελληνικό ζήτημα θα άνοιγε ρωγμές σε ένα άξονα που μέχρι πριν απο λίγο καιρό φαινόνταν συμπαγής. Η συνέντευξη της γαλλίδας υπουργού  Οικονομικών κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ μπορεί να άφησε πολλούς άφωνους αφού , κατηγόρησε  τη Γερμανία πως προσπαθεί να επιβάλει στις ευρωπαϊκές χώρες οικονομικά πρότυπα τα οποία, όπως είπε, «μακροπρόθεσμα κινδυνεύουν να αποδειχθούν μη βιώσιμα».Κατά τη γαλλίδα υπουργό η Γερμανία κατάφερε τα τελευταία δέκα χρόνια, παγώνοντας επί της ουσίας τους μισθούς, να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της, η ανάπτυξη της οποίας βασίζεται πλέον σχεδόν αποκλειστικώς στις εξαγωγές και ελάχιστα στην εσωτερική κατανάλωση. Τη μπορεί να σημαίνουν αυτά; Μα απλώς έχουν αρχίσει να διαφάινονται διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις για το που τελείωνει η κοινοτική αλληλεγγύη και που αρχίζει ο κολασμός. Αυτές οι διαφορετικές πολιτικές φαίνεται ότι οδήγησαν το eurogroup στο σημερινό αδιέξοδο και στην παραπομπή του θέματος στο συμβούλιο κορυφής. Ενδεχομένως στη  γαλλική στάση να συνέβαλλε και η αποτυχία του μπλοκ Σαρκοζί στις πρόφατες περιφερειακές εκλογές στην Γαλλία που πιθανόν να τον επαναφέρουν σε θέσεις και απόψεις ανάλογες με αυτές που είχε διατυπώσει τους πρώτους μήνες που η χώρα του βρέθηκε στη δίνη της κρίσης. Και αυτή είναι μία ανέλπιστη ευκαιρία για την Ελλάδα η οποία αντί να παίζει το χαρτί του ΔΝΤ ίσως ήλθε η ώρα να χρησιμοποιήσει τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην Ευρώπη.