Για τους παλιότερους αλλά και για αρκετούς πιο νέους "η Ελλάδα στο ΔΝΤ"  θα αντιμετωπίζονταν πριν λίγα χρόνια ως κακόγουστο αστείο. Διαβάζοντας όμως τα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων εφημερίδων αισθάνεσαι ότι αυτή η φράση αντιμετωπίζεται σχεδόν ως μία δεδομένη κατάσταση. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το σύνολο σχεδόν των εφημερίδων αναφέρονται σε αυτή την προοπτική. Ακόμα και εφημερίδες που δεν έχουν επιλέξει ως κεντρικό τους θέμα το ΔΝΤ αφιερώνουν σε αυτό,χώρο  στην πρώτη τους σελίδα.Το δυσάρεστο είναι ότι η σχετική αρθρογραφία δεν αναφέρεται ούτε στη λατινική διάσταση των επιλογών του οργανισμού αυτού αλλά ούτε και στις επιπτώσεις που έχει η εφαρμογή τους  στην πολιτική και κοινωνική συνοχή των χωρών αυτών.Αντίθετα η αρθρογραφία περιορίζεται είτε στο να απαριθμεί   τα οικονομικά δεινά που προκαλούνται  είτε στις διαπραγματεύσεις για την κοινοτική αρωγή. Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι κανείς δεν λέει με το πιο ξεκάθαρο τρόπο που μπορεί να βρεί ότι στην Λατινική Αμερική οι πολιτικές αυτές ήταν άμεσα συνδεδεμένες με το δόγμα των ΗΠΑ για το ρόλο τους στην αμερικάνικη ήπειρο. Επίσης κανείς δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι όπου και αν πήγε ο περίφημος αυτός οργανισμός παρέσυρε στο διάβα του όχι μόνο  κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης αλλά και αυτή ακόμα την έννοια της ελύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού μέσω της οικονομικής συγκέντρωσης που μεγένθυνθηκε απο τις πολιτικές του . Και το πιό σημαντικό είναι ότι σε όλες αυτές τις χώρες οι άνθρωποι προτιμούν να μη θυμώνται τους κυβερνήτες εκείνους που τους οδήγησαν στην "στοργική αγκαλιά " του ΔΝΤ.