Η Ομόνοια που χάθηκε

Σήμερα η περιοχή γύρω απο την Ομόνοια χρακτηρίζεται ως η "βρώμικη" πλευρά της πόλης . Όμως αυτή  η εκόνα είναι μία υπόθεση των τελευταίων δεκαετιών γιατί μέχρι τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Αν πάμε μάλιστα πολύ πίσω , στις αρχές του 20ου αιώνα στην περιοχή αυτή κτυπούσε η καρδιά της αληθινής Αθήνας. Για παράδειγμα η Πειραιώς , η Πατησίων –κοντά στην Ομόνοια -, η Χαλκοκονδύλη, η Βερανζέρου και η πλατεία Κάνιγγος αν είχαν την παλαιά τους όψη σίγουρα θα πονοκεφάλιαζαν λιγότερο τους «επιτελείς» της επιχείρησης εξωρεαϊσμού. Ας πάρουμε την Πειραιώς. Στη γωνία με την πλατεία Ομονοίας , δηλαδή στον αριθμό 1, εκεί που τώρα βρίσκεται ο τσιμεντένιος όγκος ενός σύγχρονου ξενοδοχείου ήταν μέχρι το 1964 το μέγαρο Μουρούζη. Πρόκειτο για ένα τριώροφο κτίριο έργο του αρχιτέκτονα Ι. Σέχου στο οποίο είχε χρησιμοποιηθεί κατά μεγάλο μέρος πεντελικό μάρμαρο.Το κτίριο κατασκευάσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα (1868) από το Κ. Μουρούζη και χρησιμοποιήθεικε ως κατοικία του ιδίου και της οικογένειας του. Στη συνέχεια το ακίνητο νοικιάσθηκε στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και το 1958 πουλήθηκε. Το 1964 κατεδαφίσθηκε για να πάρει τη θέση του ένα ξενοδοχείο 33.000 κυβικών μέτρων. Λίγο πιο πέρα , στη συμβολή των οδών Χαλκοκονδύλη και Πατησίων ήταν το αρχοντικό Σαριπόλου,. Επρόκειτο για ένα ημιτριώροφο αρχοντικό που κτίσθηκε σε σχέδια Χάνσεν. Το κτίριο αυτό που για πολλούς θεώρήθεικε ως απαράμμιλης αρχιτεκτονικής αξίας καταδεφίσθηκε το 1956. Στη Πειραιώς πάλι , αυτή την φορά στη γωνία με την Μενάνδρου ήταν το κτίριο της οικίας Τσοποτού που το χρακτηριστικό της ήταν η γωνία της που έγινε κατά μίμηση του Λυσικρατείου Μνημείου. Το κτίριο αυτό κατεδαφίσθηκε το 1971 για να πάρει τη θέση του πολυώροφο κτίριο γραφείων.