ΑΘΗΝΑ :Κτιρια με ιστορία

«Το τι είχαμε και χάσαμε» είναι το αγαπημένο θέμα για τους περισσότερους από εμάς. Το θέμα είναι εύκολο και προσφέρεται για κριτική αφού για κάτι που έχει χαθεί τα περιθώρια που υπάρχουν για δημιουργικές προτάσεις είναι από περιορισμένα έως ανύπαρκτα. Στις περιπτώσεις αυτές όμως ελλοχεύει ένας κίνδυνος. Πρόκειται για το πέρασμα από την κριτική στην μεμψιμοιρία. Η απόσταση άλλωστε δεν είναι τόσο μεγάλη. Επειδή λοιπόν η στήλη αυτή απέκτησε λόγο ύπαρξης από αυτή ακριβώς την προσφιλή συνήθεια αρνητικής αναδρομής και για να αποφύγει να χαρακτηρισθεί ως «ηττοπαθής» έκρινε αναγκαίο –ίσως και λόγω καλοκαιριού- αυτή την εβδομάδα να αναφερθεί όχι σε ότι χάθηκε αλλά σε ότι εξακολουθεί να υπάρχει. ‘Άλλωστε το πραγματικό στοίχημα σήμερα να δοθούν όσο το δυνατόν λιγότερες αφορμές στους επόμενους για να συντηρήσουν συζητήσεις σαν και αυτές που γίνονται σήμερα. Για το λόγο αυτό η σημερινή στήλη θα αναφερθεί σε κτίρια γνωστά στο σύγχρονο έλληνα ο οποίος όμως πολλές τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει την ιστορία που «κουβαλούν». Για παράδειγμα το ερειπωμένο κτίριο της οδού Φειδίου που βρίσκεται στην καρδιά της Αθηνάς. Το κτίριο αυτό που σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο και στέγαζε πριν λίγες μόλις δεκαετίες το ελληνικό ωδείο θεωρείται έργου του αρχιτέκτονα Χριστιανού Χάνσεν . Κτίσθηκε το 1836 ως κατοικία του Αυστριακού πρέσβη. Στο κτίριο αυτό εγκαταστάθηκε ο Τοσίτσας και αργότερα το ελληνικό ωδείο. Σήμερα κινδυνεύει άμεσα με κατάρρευση αφού δεν φαίνεται κανείς διατεθειμένος να προχωρήσει στην αποκατάσταση του. Αντίθετα εξαιρετικά διατηρημένο είναι το γειτονικό κτίριο –βρίσκεται στην γωνία Φειδίου και Χαριλάου Τρικούπη- και το οποίο οι περισσότεροι το γνωρίζουν ως κτίριο του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου. Το κτίριο κατασκευάσθηκε με σχέδια Τσίλερ και αρχικά εκτείνονταν έως την οδό Πανεπιστημίου(υπήρχε κήπος). Όμως το κομμάτι αυτό του οικοπέδου πουλήθηκε προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι εργασίες επέκτασης που πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα και προέβλεπαν την προσθήκη ορόφου. Εξαιρετικά διατηρημένο είναι και το μέγαρο Ορφανίδη που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου το οποίο ανήκει στο ίδρυμα Ωνάση. Το αρχοντικό αυτό που θεωρείται έργο του Ερνέστο Τσίλερ κτίσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα από τον δικηγόρο Ν. Ορφανίδη και στέγαζε από το 1928 μέχρι το 1976 την ιταλική αρχαιολογική σχολή. Ένα από τα ωραιότερα κτίρια της πρωτεύουσας είναι αυτό της στρατιωτικής λέσχης των Αθηνών η ανακαίνιση της οποίας πρόσφατα ολοκληρώθηκε. Το μέγαρο κτίσθηκε το 1931 με χρήματα του ταγματάρχη Πέτρου Σαρόγλου. Η μελέτη ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Νικολούδη και το κτίριο χαρακτηρίζεται από έντονη μεγαλοπρέπεια. Ένα άγνωστο για τους περισσότερους έργο του Τσίλερ είναι το κτίριο του που στεγάζεται η χημική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ανέγερση του κτιρίου ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και στοίχισε το κολοσσιαίο για την εποχή εκείνη ποσό των 280.000 δραχμών. Το 1910 καταστράφηκε από πυρκαϊά αλλά το 1918 ξεκίνησε η επισκευή και η επεκτασή του με δύο επιπλέον ορόφους . Το 1955 επεκτείνεται και στην πίσω πλευρά του οικοπεδου που μέχρι την εποχή εκείνη το πανεπιστημιακό γυμναστήριο. Με πολλές παρεμβάσεις διασωζεται το κτίριο της πλατείας Κλαυθμώνος που ήταν εγκατεστημένο το υπουργείο Ναυτικών. Το κτίριο ήταν αρχικά διώροφο αλλά στη συνέχεια υπέστη πολλές επεκτάσεις και τροποποιήσεις με αποτέλεσμα σήμερα να μη θυμίζει σε τίποτε το αρχικό κτίριο με εξαίρεση ίσως την είσοδο που βρίσκεται επί της πλατείας. Σημαντικές παρεμβάσεις όμως έγιναν και στο κτίριο του Δημαρχείου της Αθήνας . Η κατασκευή του κτιρίου που ολοκληρώθηκε το 1874 έγινε σε σχέδια του αρχιτέκτονα Παν. Κάλκου και ήταν αρχικά διώροφο. Ο τρίτος όροφος προστέθηκε το 1936 οπότε και το κτίριο πήρε την σημερινή του μορφή. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι τοιχογραφίες που κοσμούν την αίθουσα συμβουλίου έγιναν από τον Γ. Γουναρόπουλο.