Παρέμβαση Διεθνούς Αμνηστίας για τις κατασχέσεις

Η Διεθνής Αμνηστία παρεμβαίνει στο θέμα των κατασχέσεων κατοικιών, όχι μόνο για την Ισπανία αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Η εκστρατεία "Μια πόρτα, μια ιστορία" στιγματίζει τις εξώσεις εξαιτίας ανείσπρακτων οφειλών προς τις τράπεζες, οι οποίες πολλαπλασιάστηκαν μετά το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων το 2008 και το ξέσπασμα της κρίσης. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, το 2014 κατάσχονταν σε καθημερινή βάση 95 ακίνητα από οφειλέτες που δεν μπορούσαν πλέον να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Πολλοί απ' αυτούς, αν όχι οι περισσότεροι, ήταν άνθρωποι που είχαν χάσει τις δουλειές τους, είχαν κατρακυλήσει στη φτώχεια και είχαν πνιγεί στον βούρκο της κρίσης που η λιτότητα έκανε ακόμα πιο αδηφάγο. Οι εξώσεις συνεχίζονται... "κανονικά" και σήμερα παρά την πολυδιαφημιζόμενη "θριαμβευτική" επάνοδο της Ισπανίας στην ανάπτυξη, την ίδια ώρα βεβαίως που η ανεργία έχει κολλήσει στο κόκκινο και πλήττει ακόμη πάνω από το 25% του ενεργού εργατικού δυναμικού. Με βάση την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν γίνει 600.000 κατασχέσεις ακινήτων στην Ισπανία. Από αυτές, στο διάστημα μεταξύ 2012 και ώς τα μέσα του '14, οι 100.000 αφορούσαν κύριες κατοικίες. "Στην Ισπανία η στέγη δεν αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά ως καταναλωτικό αγαθό. Εδώ βρίσκεται η βασική αιτία του προβλήματος" λέει ο διευθυντής του ισπανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας Εστεμπάν Μπελτράν. Αυτή η αντιμετώπιση εξηγεί προφανώς τη σχεδόν παντελή εγκατάλειψη της πολιτικής κοινωνικής στέγης τα τελευταία χρόνια, που εμμέσως έχει πριμοδοτήσει τον ιδιωτικό τομέα και τον τραπεζικό δανεισμό, καθώς μάλιστα η Ισπανία συγκαταλέγεται μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών με το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης, κοντά στο 77%. Ο συντάκτης της έκθεσης Κόλντο Κάσλα επισημαίνει πως οι πολιτικές των κυβερνήσεων στα χρόνια της κρίσης έχουν οδηγήσει τα προγράμματα κοινωνικής στέγης σε μεγάλη οπισθοδρόμηση. Είναι ενδεικτικό ότι οι σχετικές δαπάνες στους εθνικούς προϋπολογισμούς μειώθηκαν περισσότερο από 50% μεταξύ του 2009 και του 2014. Οι εργατικές κατοικίες στην Ισπανία αντιπροσωπεύουν μόλις το 1,1% του συνόλου των οικιστικών ακινήτων -λίγο μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό της Ελλάδας-, έναντι 32% στην Ολλανδία, 23% στην Αυστρία, 18% στη Βρετανία και 17% στη Γαλλία. Την ίδια ώρα -κι αυτό είναι το πιο εξοργιστικό- η Ισπανία διαθέτει σχεδόν το 30% των κενών σπιτιών όλης της Ευρώπης! Η στέγη είναι εμπόριο φυσικά, πότε δεν έπαψε να είναι, αλλά μέσα στις συνθήκες της κρίσης οι καρχαρίες βγήκαν στη στεριά... Τα τελευταία χρόνια πολλά οικιστικά συγκροτήματα, ένα ποσοστό των οποίων "συμπεριλάμβανε" και εργατικές κατοικίες, συνήθως πολυκατοικίες στα περίχωρα της Μαδρίτης, της Βαλένθια, της Σεβίλλης, της Μάλαγα, της Μούρθια, βγήκαν στο σφυρί και αγοράστηκαν από ξένα επενδυτικά funds, ανάμεσά τους πολλά αμερικανικά. Με βάση τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, πρόκειται για σχεδόν 5.000 πολυκατοικίες στη Μαδρίτη, άλλες περίπου 400 στην Καταλωνία κ.ο.κ. Ένα από αυτά τα funds, η HIG Capital, αγόρασε πριν δύο χρόνια σχεδόν 500 ακίνητα σε όλη την Ισπανία έναντι 50 εκατομμυρίων ευρώ, από το ειδικό ταμείο που συνέστησε η ισπανική κυβέρνηση για να βγάλει στο σφυρί όλα τα αδιάθετα ακίνητα των χρεοκοπημένων τραπεζών. Το ίδιο χρονικό διάστημα, η περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλωνίας πούλησε 13 δημόσια κτήρια στη, γαλλικών συμφερόντων, πολυεθνική επενδυτική τράπεζα AXA, με τη συμφωνία ότι αυτή θα τα εκμισθώνει σε κυβερνητικές υπηρεσίες. Με ποσοστό ετήσιας απόδοσης στο 9,45%, υπολογίζεται ότι σε λιγότερο από μια δεκαετία η ΑΧΑ θα είχε αποσβέσει την επένδυσή της από τα ενοίκια και μόνο...